Αφιέρωμα στον συγγραφέα Πασχάλη Πράντζιο, της Γιούλης Γεωργίας Τσακάλου

Σήμερα έχω τη χαρά να παρουσιάζω ενα ιδιαίτερο αφιέρωμα στα μοναδικά έργα του αγαπημένου μου φίλου και συγγραφέα Πασχάλη Πράντζιου!

Όλα του τα βιβλία είναι μια ευχάριστη έκπληξη για μένα, ένα ταξίδι στον κόσμο της λογοτεχνίας! Με ατέλειωτη δόση χιούμορ καυστικά και εύστοχα!! Με μεγάλες αλήθειες... γεμάτα με συναισθήματα , γέλιο, χαρά, λύπη και εύστοχους διαλόγους! Δεν είναι δυνατό να σκεφτώ μια μόνο λέξη που να τα χαρακτηρίζει και να περικλείει όλα τα συναισθήματα που μου προξενεί αυτός ο άνθρωπος!! Θίγει τόσα πολλά θέματα, που πρέπει να σκέφτεσαι για μέρες αφού τα τελειώσεις ώσπου να τα κατατάξεις κάπου οριστικά: Είναι κωμωδία; Είναι δράμα; Είναι ερωτικό μυθιστόρημα; Είναι πραγματεία για τις ανθρώπινες σχέσεις γενικά; Τι να σας πω! Δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα, αλλά νομίζω ότι αυτό που καταφέρνει πιο καλά ο Πασχάλης Πράντζιος , είναι να σε βάζει να σκεφτείς πόσο μηχανικές και χωρίς ουσία μπορεί να είναι κάποιες σχέσεις, αλλά συνάμα πόσο βαθιές και ουσιαστικές κάποιες άλλες!

Σας παραθέτω λοιπόν λίγα λόγια για τον ίδιο και τα βιβλία του που εχει εκδόσει!! Καθώς κι ένα αγαπημένο μου απόσπασμα απο κάθε του πόνημα για να τον γνωρίσετε καλύτερα!!

ΥΓ. Αγαπημένο μου το περί ανέμων και γάτων το γνωρίζει και ο ίδιος !! Ένα ηθογραφικό ψυχογράφημα που δεν μπορείς να ξεχάσεις !! Όποτε σκέφτομαι τους διαλόγους του βιβλίου είναι αδύνατον να μη σχηματιστεί ενα χαμόγελο στα χείλη μου και τον ευχαριστώ γι αυτό !!

Απολαύστε τον !!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ο Πασχάλης Πράντζιος γεννήθηκε στην Ανάβρα Καρδίτσας το 1971. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής σχολής του Α.Π.Θ και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση ως φιλόλογος καθηγητής. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και συνεργάζεται με το λογοτεχνικό περιοδικό «Κλεψύδρα» από τον Δεκέμβρη του 2011. 

Εμφανίστηκε στα Ελληνικά Γράμματα το 2006 με το μυθιστόρημα «Και πάντα με χείλη κόκκινα» από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα». Στις ίδιες εκδόσεις κυκλοφόρησαν και τα δύο επόμενα μυθιστορήματά του, «Περί ανέμων και γάτων» το 2009 και «Λιωμένο μολύβι» το 2012. 

Την Άνοιξη του 2013 συμμετείχε στη συλλογική έκδοση διηγημάτων με τίτλο «Ιστορίες από ένα παγκάκι» από τις εκδόσεις Σαΐτα, με το διήγημά του «Νέες Εποχές – Νέα Παγκάκια». Τον Οκτώβρη του 2014 κυκλοφόρησε από την Ωκεανίδα  το καινούριο του μυθιστόρημα «η πόλη έχει ρεπό», ενώ είναι υπό έκδοση το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο «Το Καφενείο», που αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2016.

Email: p_prantzios@yahoo.gr

Facebook: Pasxalis Prantzios

Ιστοσελίδα: www.oceanida.gr

 

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

1. "Και πάντα με χείλη κόκκινα" (2006)

ΥΠΟΘΕΣΗ

"Mεγάλη λέρα ο Διαμαντής. Πουτάνας γιος. Γέννημα θρέμμα. Η μάνα του, λέγανε, είχε κι άλλα μπαστάρδικα, μα τον Διαμαντή είχε αποφασίσει να τον μεγαλώσει η ίδια. Μεγάλη καψούρα με τον πατέρα του, Διαμαντής κι αυτός, κι όταν γκαστρώθηκε ένιωσε ταραχή και λαχτάρα γι’ αυτό που επρόκειτο να συμβεί".
Ο Διαμαντής... Ο γιος της Κούλας και το παιδί της Φανάρας. Η Φανάρα η Σμυρνιά... η αφέντρα των "οίκων της απωλείας". Κι η φιλενάδα της η Μερόπη, που αλώνισαν μαζί σχεδόν ολόκληρο τον προηγούμενο αιώνα.
Ο Φόρυς ο Ρίχτερ με τα αγαπητηλίκια του κι ο Λεό ο Τζερεμπράν που έβρισκε τις νότες με τα χέρια του... Ο Βαγγέλας ο Λαλάς με τη φουστανέλα... Η μαντάμ Ρόζα και η Ζηνοβία, η Γιούλα και τα άλλα κορίτσια...
Ο κόσμος της Φανάρας, όπως τον άφησε κι όπως τον εποπτεύει από τον ουρανό...

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

"ΠΛΗΣΙΑΖΕ ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΙ ΕΣΤΕΚΕ  με πλανεμένη τη θλίψη στο βλέμμα σ’ ένα από τα ομορφότερα λιμάνια της Μεσογείου, τον Πειραιά. Εκεί πήγαινε η Φανάρα, όταν τσάκωνε τον εαυτό της να έχει τις «κλειστές» της. Κατηφόριζε μονάχη από τα κόκκινα φωτάκια της συνοικίας που ήταν το καμάρι και η ντροπή του Περαία: την Τρούμπα. Αυτή που την ονόμαζαν παραδεισένια κόλαση. Κοίταζε το λιμάνι χωρίς να καθρεφτίζονται πάνω του πόρνες και σωματέμποροι, πατρόνες και μπουρδέλα και καμπαρέ που χάριζαν φτηνιάρικες διασκεδάσεις. Κοίταζε μπροστά η θλίψη της κι άφηνε το μάτι να κυλήσει στα βάθη του ορίζοντα. Ταξίδευε τότες η Φανάρα σε δικά της λιμάνια. Και την αγαπούσε τη ζωή."

 

2. "Περί ανέμων και γάτων" (2009)

ΥΠΟΘΕΣΗ

Σκεφτήκατε ποτέ πως και η πιο ακραία φαντασία αδυνατεί να συλλάβει την τρέλα που κουβαλά ο κόσμος γύρω μας, πως οι άνθρωποι δρουν συχνά όπως τα ζώα, γεμάτοι πάθη, ένστικτα και άνομες ορμές... πως θέλουν τη γυναίκα του γείτονα, τον άντρα της φίλης ή το κακό του διπλανού τους, και τις περισσότερες φορές ποθούν όσα δεν "πρέπει";

Αν σας συνέβη, τότε σίγουρα δεν θα παραξενευτείτε που ένας παπάς κατακυριεύεται εφ' όρου ζωής από το καταστροφικό πάθος του για μια γυναίκα... που η κυρα-Χρυσούλα -κατά κόσμον Τσιαμπάρδω- ανατρέπει τις ζωές των πάντων όσο εύκολα μαθαίνει τα πάντα για τους πάντες... που η γάτα της μηχανεύεται τρόπους ανθρώπινους για να φάει, να ερωτευθεί, να ζήσει τη δική της ζωή παράλληλα με τη δική μας, χωρίς απαραίτητα να τη ζηλεύει...

Περί ανέμων και γάτων, λοιπόν...

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

"Η   ΓΑΤΑ ΤΗΣ ΤΣΙΑΜΠΑΡΔΩΣ τρύπωσε μέσα στο ιερό του παπα – Γκίνη, την ώρα που ο παπάς εξομολογούνταν στο Θεό. Ως γάτα της Τσιαμπάρδως που ήταν γλίστρησε αθόρυβα σαν την κυρά της κάτω από την Αγία Τράπεζα και λούφαξε. Ήταν κομμένη από την κούραση, γιατί από το πρωί είχε πάρει την κυρα - Χρυσούλα στο κατόπι απ’ το χωριό τους μέχρι και το χωριό του Γκίνη και τριγύριζε μαζί της. Πάντα ακολουθούσε την κυρά της η γάτα· όπου κι αν πήγαινε. Κι όλοι σαν την έβλεπαν «η γάτα της Τσιαμπάρδως», έλεγαν. Κι όρκο θα ‘παιρνε κανείς πως ήταν τάλε κουάλε με την κυρά της. Γιατί και πεταχτή ήταν και παμπόνηρη και αετονύχα! Περίεργη όσο κανείς τρύπωνε σαν γάτα στα σπίτια κι έστηνε αυτί και μάτι μαζί. Πήρε τη Μαριγώ στο κατόπι, λούφαξε μέσα στην εκκλησιά κι όταν η Μαριγώ αποχώρησε, τρύπωσε μέσα στο ιερό."

3. "Λιωμένο μολύβι" (2012)

ΥΠΟΘΕΣΗ

"Ένα άδειο κραγιόν, σπασμένα γυαλιά κολλημένα σαν σε καθρέφτη κι ένα λιωμένο μολύβι. Αυτά βρέθηκαν στα χαλάσματα της γκρεμισμένης παράγκας, όπου έζησε η Θεώνη τα τελευταία της χρόνια. Μόνο που στα χαλάσματα το λιωμένο μολύβι δεν ήταν ένα. Αμέτρητα λιωμένα μολύβια ξεφτισμένα απ' τη χρήση, μολύβια που λιώσανε μαζί με τη ζωή. Κι ένα χαρτάκι τυλιγμένο σαν σπίρτο, καλά κρυμμένο μέσα στο άδειο κραγιόν, με τρεις ημερομηνίες ξεθωριασμένες: Σάββατο 13 Αυγούστου 1938, Πέμπτη 13 Αυγούστου 1964, Παρασκευή 13 Αυγούστου 1982. Εκεί μέσα ήταν η Θεώνη".

Ποια ήταν όμως η Θεώνη; Ποιο τρομερό μυστικό της ζωής της σκέπασε τον νου της σαν λιωμένο μολύβι;

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

"ΤΟ ΣΟΥΡΟΥΠΟ ΑΝΑΣΤΕΝΑΞΕ ΓΛΥΚΑ και σκόρπισε τις μυρωδιές του ευωδιάζοντας το αυθαίρετο του Δημητράκη. Πάει κι αυτή η μέρα, τέλειωσε κι ο Σολέο περίμενε χωρίς ανυπομονησία την ύστατη ώρα που θα τον πήγαινε να συναντήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα στους ουρανούς. Τον είχε ξορκίσει το Χάρο ο Δημητράκης. Το ’χε φιλοσοφήσει το πράμα. Ο καθένας έχει την τελεία του. Κάποιοι είναι τυχεροί σ’ αυτή τη ζωή και μέχρι να μπει η τελεία παίζουν κονσέρτο τα υπόλοιπα σημεία στίξης κι έρχεται το τέλος σαν αεράκι να τους πάρει, κάποιοι άλλοι πάλι όχι και μερικοί -ακόμη πιο άτυχοι αυτοί- είναι και υποχρεωμένοι να βρουν τη δύναμη μετά την τελεία να βάλουν και την παύλα."

4. "Η πόλη έχει ρεπό" (2014)

ΥΠΟΘΕΣΗ

Ένα email που δημιουργεί παρανόηση στον παραλήπτη γίνεται αφορμή να γράψει ο αφηγητής μια παρωδία αστυνομικού μυθιστορήματος. "Η πόλη έχει ρεπό", μια πραγματικά ξεκαρδιστική ιστορία, όπου η μυθοπλασία μπλέκεται με την πραγματικότητα και οι λογοτεχνικοί ήρωες παίρνουν στα χέρια τους τη ζωή του συγγραφέα. Ο τελευταίος κλείνει το μάτι στον αναγνώστη, παίζει μαζί του χαμογελώντας και κρύβει τα μυστικά του, για να φωνάξει στο τέλος: Σας την έσκασα! Ένα βιβλίο "άλλο" απ' αυτό που δείχνει. Γιατί, όταν η πόλη έχει ρεπό, όλα γίνονται!...

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 

"«Ο πωλών τοις μετρητοίς» - «ο πωλών επί πιστώσει»! Αυτό θυμήθηκα σήμερα. Το καφενείο του θείου του Δήμου στο χωριό όπου πήγαινα, όταν ήμουνα μικρός, και περνούσα τις ώρες μου με τον παππού μου, το Νίκο. Εκεί, λοιπόν, ο θείος μου είχε κρεμασμένο στον τοίχο ένα κάδρο που ήτανε χωρισμένο σε δύο μέρη, όπου στο ένα ήταν ένας ροδοκόκκινος κύριος με γιλέκο και πούρο στο στόμα και στο άλλο ένας μισοκακόμοιρος, ελεεινός και τρισάθλιος άντρας μέσα στη δυστυχία και στη μιζέρια με μια γόπα στο στόμα. Το κάδρο είχε ως τίτλο την εναρκτήρια φράση από πάνω. Μόνο που εγώ τότε ήμουνα μικρός και δεν καταλάβαινα και διάβαζα: ο πώλων τοις μετρητοίς και ο πώλων επί πιστώσει! Αργότερα, έμαθα τη σωστή ορθογραφία και πολύ  αργότερα το τι σημαίνει το δεύτερο μέρος. Ίδιος είμαι με κείνο τον κακομοιριασμένο άντρα στη φωτογραφία που ήταν επί πιστώσει! Μα, ίδιος!"

ΓΙΟΥΛΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΤΣΑΚΑΛΟΥ 
ΒΙΒΛΙΟ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ - ΚΡΙΤΙΚΕΣ