περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Τη γραφή της κας Ομηρόλη τη γνωρίζω
χρόνια τώρα και είναι πάρα πολύ καλή, λιτή και ουσιαστική, γι' αυτό κι
εξακολουθώ να διαβάζω τα βιβλία της.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, με περίμενε μία έκπληξη.... ήταν το θέμα με το
οποίο ασχολήθηκε στο βιβλίο αυτό... Κι αυτό ήταν ο ΧΡΟΝΟΣ στη ζωή ενός ανθρώπου
και κατ' επέκταση στις ζωές όλων μας.
Ο χρόνος, τα όνειρά μας, τα θέλω μας,
που τις περισσότερες φορές μένουν απραγματοποίητα και καθώς ο χρόνος κυλά με
γρήγορους ρυθμούς, έρχεται η στιγμή που ο χρόνος που έχει ορισθεί για μας
φθάνει στο τέλος του και συνειδητοποιούμε ότι τα όνειρά μας έχουν μείνει
όνειρα.... ότι με άλλα όνειρα και προσδοκίες ξεκινήσαμε το ταξίδι της ζωής μας
κι ότι τελικά η ζωή αλλού μας οδήγησε.... ότι "θάψαμε" τα όνειρά μας
και τα θέλω μας στο βωμό των ονείρων και των θέλω που είχαν οι γονείς μας για
μας, στο βωμό των ονείρων και των θέλω του ή της συντρόφου μας και της
οικογένειάς μας, στο βωμό μιας κοινωνικά αποδεκτής ζωής, μιας ζωής μετρημένης σε καλούπια που άλλοι
έφτιαξαν για μας, ΟΧΙ όμως της ΖΩΗΣ που
εμείς θα θέλαμε για μας!!!
Το πόσο "αφήσαμε" να μας
ξεγελάσουν άνθρωποι, φίλοι, συγγενείς, σύντροφοι κ.λ.π. και να πάρουν αυτοί το
τιμόνι της ζωής μας στα χέρια τους.... είναι σχεδόν τραγικό το πόσο
"παγιδευμένοι" νιώθουμε σ' αυτήν τη ζωή που άλλοι όρισαν για μας και
που δυστυχώς όταν το συνειδητοποιήσουμε, ο χρόνος για μας έχει τόσο συρρικνωθεί
που απλώς είναι πολύ αργά.
Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται η
συγγραφέας είναι πολύ δυνατό, πολύ ευαίσθητο, πάντα επίκαιρο, μια μαρτυρία
ανθρώπινη και αφορά όλους μας και ταυτόχρονα είναι κάτι που λίγοι άνθρωποι
καταφέρνουν να κάνουν, να μιλήσουν δηλαδή ειλικρινά με τον εαυτό τους για το θέμα αυτό.
Πιστεύω πως αποτελεί μια πρώτης
τάξεως ευκαιρία να "σκύψουμε" πάνω από τον εαυτό μας, να
"σκάψουμε" βαθιά μέσα μας, να αναλογιστούμε τη ζωή που έχουμε μέχρι
τώρα ζήσει και να αναρρωτηθούμε "είναι η ζωή που ζήσαμε και ζούμε αυτή την
οποία θα θέλαμε να ζήσουμε"? ή κάπου στη διαδρομή χάσαμε το δρόμο προς τα
προσωπικά μας θέλω, τα προσωπικά μας όνειρα, τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και
προς την προσωπική μας ελευθερία με ότι αυτό την εκφράζει?
Αν το "ψάξουμε" περισσότερο
θα δούμε πως θα μας εκπλήξει η ευκολία με την οποία ξεχνάμε αυτά που νιώθαμε
και αυτά που θέλαμε όταν είμαστε παιδιά, έφηβοι, ενήλικοι, κι όταν τα θυμόμαστε
πάντα θλιβόμαστε αλλά και πάντα βρίσκουμε αφορμές και δικαιολογίες για να αναβάλλουμε
ξανά την πραγματοποίηση των στόχων μας, των ονείρων μας, των θέλω μας...
Κι αυτά τα θέλω μας είναι σαν σκληρός
δίσκος που μοιάζει πως ποτέ δεν χαλάει, πως ποτέ δεν φθείρεται από το χρόνο και
πως δεν υπάρχει επιλογή για διαγραφή των στοιχείων που κουβαλάει κι όμως εμείς
επιλέγουμε να βάλουμε αυτόν τον σκληρό δίσκο σε χαλασμένο υπολογιστή και μόνο
όταν κάποια στιγμή ο υπολογιστής "κρασσάρει" τότε και μόνο τότε
συνειδητοποιούμε πόσο αφελής σταθήκαμε, αναβάλλοντας και αναβάλλοντας και πάλι
αναβάλλοντας την πραγματοποιήση τους, πιστεύοντας πως πάντα έχουμε χρόνο για να
πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, για να ζήσουμε τα θέλω μας.... κι όταν
επιτέλους συνειδητοποιήσουμε οτι πρέπει
να δράσουμε, τότε δυστυχώς συνειδητοποιούμε ότι ο χρόνος που έχει ορισθεί για
μας έχει φθάσει στο τέλος του.
Αρχικά μου έκανε εντύπωση πως πουθενά
δεν αναφερόταν το όνομα του πρωταγωνιστή της ιστορίας, μα σύντομα κατάλαβα ότι
δεν ήταν τυχαίο, ότι η συγγραφέας με το τέχνασμα αυτό ίσως ήθελε να βάλει τον
καθένα από εμάς στη θέση του πρωταγωνιστή της ιστορίας.
Με πένα λιτή και περιγραφική, που
ξέρει να αποφεύγει τις περιττές περιγραφές πραγμάτων ή καταστάσεων, η συγγραφέας εστιάζει στη ζωή ενός ανθρώπου,
δίνοντας μας αριστοτεχνικά τα θέλω του στο παρελθόν και στο παρόν του, αέναες
στιγμές στο χρόνο και κεντάει με βελονιές που προκαλούν πληγές, με βελονιές που
ματώνουν τόσο τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, όσο και εμάς τους αναγνώστες,
προτρέποντας μας να δούμε από άλλη σκοπιά τη ζωή.... ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.
Για μένα προσωπικά αποτέλεσε ένα
βιβλίο φιλοσοφίας ή φιλοσοφικής ματιάς και πεδίο προσωπικής αναζήτησης και
ανακάλυψης του ότι η ζωή μας δεν είναι για μας τους ίδιους ένα απροσπέλαστο
σύμπαν ή κάτι απόμακρο και ακατανόητο, αλλά είναι ένας προορισμός προσιτός,
αρκεί να σκύψουμε με αγάπη μέσα μας, στον εαυτό μας, να τον αφουγκραστούμε, να
τον κατανοήσουμε, να τον αγαπήσουμε, να σκύψουμε με αγάπη στα όνειρά και στα
θέλω μας κι επιτέλους να αποφασίσουμε να δράσουμε για την εκπλήρωση όλων αυτών,
πριν οι κόκκοι της άμμου στην κλεψύδρα της ζωής μας χαθούν οριστικά!
Και μη βιαστείτε να πείτε πως .....
ναι ... η ζωή που ζείτε είναι αυτή που σας αντιπροσωπεύει και που σας
εκφράζει.... Αφήστε τις θύμισες να σας πάνε ένα ταξιδάκι, τότε που ήσασταν
παιδιά, τότε που ήσασταν έφηβοι ή και αργότερα στην αρχή της ενηλικίωσης σας
και θυμηθείτε τα όνειρα που είχατε τότε, τους στόχους που είχατε τότε, τα θέλω
που είχατε τότε...... κι αναρρωτηθείτε..... πόσα από αυτά χαρίσατε στον εαυτό
σας? και μετά σκεφθείτε......... ΠΟΤΕ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!!!!!!!!!
Περισσότερα για τη συγγραφέα μας εδώ
Λένα Σιδηροπούλου για την ομάδα
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου