Συνέντευξη του συγγραφέα Μένιου Σακελλαρόπουλου στη Γιούλη Τσακάλου, ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ!!

Τα βιβλία σας, μας  έχουν μαγέψει, η φωνή σας μας  ταξίδεψε και η πένα σας μας κράτησε ηλεκτρισμένους.  Άλλοτε μας συγκινείτε, άλλοτε μας κάνετε να χαμογελάμε, κι άλλοτε μας ακινητοποιείτε με κομμένη την ανάσα, με το προσωπικό σας ύφος-σφραγίδα. Διαθέτετε (από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω )  αστείρευτο χιούμορ, ευαισθησία, αισιοδοξία, αυθορμητισμό και όραμα.

1. 13ο πόνημα κύριε Σακελλαρόπουλε σημαδιακό «13 κεριά στο σκοτάδι» πολύ ενδιαφέρον τίτλος για βιβλίο .. εχετε καταθέσει ψυχή χρόνο και άπειρα ξενύχτια σε έρευνα .. δύσκολη η αναμονή  για την κυκλοφορία του;

Εκείνο το πρωινό της 6ης Οκτωβρίου –αποστόλου Θωμά έγραφε το ημερολόγιο- ξύπνησα χαράματα, με ένα βάρος στην ψυχή. Με τύλιξε το σκοτάδι όταν βγήκα στο μπαλκόνι, κι η σκληρή καθημερινότητα με τα δεκάδες προβλήματα με άρπαξε από το λαιμό εξαιτίας της σοβαρής κρίσης στον επαγγελματικό μου χώρο. Ένιωσα ότι δυσκολεύομαι να ανασάνω! Η καθηλωτική σιγαλιά της ώρας με χάιδεψε ήρεμα και μου επέτρεψε να χαλαρώσω κάπως. Έφτιαξα τον γλυκό καφέ μου κι άνοιξα το ημερολόγιο για να δω τις δουλειές της ημέρας. Κι ήταν μια ξεχωριστή μέρα, αφού θα κυκλοφορούσε σε λίγες ώρες το δέκατο τρίτο βιβλίο μου, ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΚΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ. Και πάλι όμως ένιωθα ότι δεν έχω ηρεμία, αφού πολλές εκκρεμότητες, μαζί με την πνιγηρή αβεβαιότητα, δεν με άφηναν να χαρώ. Δεν άφησα αυτό το λάσο της πίεσης να με ξανατυλίξει. Έφυγα αμέσως για το βιβλιοπωλείο του Ψυχογιού στην οδό Μπενάκη. Κι όταν μου έδωσαν στα χέρια το βιβλίο, ήταν σαν να παίρνω ένα μωρό στην αγκαλιά μου! Κι εκεί άλλαξαν όλα, με το βάρος μέσα μου να εξαφανίζεται ως δια μαγείας! Δεν ήταν η πρώτη φορά, είχαν προηγηθεί άλλα δώδεκα βιβλία, αλλά ένιωσα ξανά εκείνο το χτυποκάρδι που σε παραλύει. Αυτό ήταν το συναίσθημα που κάλυψε τα πάντα. Κι ήταν ένα λυτρωτικό συναίσθημα, που εξαφάνισε κάθε δυσάρεστη σκέψη. Σκέφτηκα μονομιάς την έρευνα μηνών ανάμεσα σε τυφλά παιδιά και πονεμένους ανθρώπους που έχασαν το φως τους, τα πήγαινε-έλα σε νοσοκομεία δίπλα σε συνανθρώπους μας που δεν έβλεπαν –το ύψιστο για τον άνθρωπο- τα δεκάδες ξενύχτια για να ολοκληρωθεί αυτό το βιβλίο. Βγήκα στο πεζοδρόμιο της Μπενάκη και κοίταξα τον ουρανό. Κι έτσι αυθόρμητα είπα ευχαριστώ για τη ζωή, σκεπτόμενος ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο! Αυτό το ταξίδι στο πικρό σκοτάδι άλλαξε πολλά μέσα μου και με έκανε να σκέφτομαι διαφορετικά. Κι όταν όλη αυτή η έρευνα πέρασε σαν ασπρόμαυρο φιλμ από το νου μου, σκέφτηκα πάλι αυθόρμητα ότι πρέπει να χαμογελάμε συχνότερα, ανεξάρτητα με τα βάρη μας. Στα βιβλία μου έχω προσεγγίσει πολλά δύσκολα θέματα –από ψυχιατρεία μέχρι φυλακές- αλλά αυτό το ταξίδι στον κόσμο των τυφλών δεν συγκρίνεται με κανένα. Πέρασαν μήνες ολόκληροι αφότου πέρασα τις φιλόξενες πύλες του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ) στην Καλλιθέα, κι όμως νιώθω κάθε μέρα συγκλονισμένος. Κι είμαι ευτυχής που έκανα αυτή τη διαδρομή, νιώθοντας ότι με κάνει καλύτερο άνθρωπο…

2.Πείτε μας τελικά τι σας αντιπροσωπεύει το επάγγελμα του δημοσιογράφου ή του συγγραφέα ; Ποιο σας γεμίζει ψυχικά;

Είχα την ευτυχία –περί τέτοιας πρόκειται- να βαδίσω σε δυο μαγικούς κόσμους, αυτόν της δημοσιογραφίας κι εκείνον της συγγραφής. Ο πρώτος –με εφημερίδες, τηλεόραση και ραδιόφωνο για 37 ολόκληρα χρόνια- μου χάρισε συγκλονιστικές εμπειρίες που ούτε που φανταζόμουν όταν ξεκινούσα, μαθητής λυκείου ακόμα! Άνθρωποι, μέρη, δεκάδες χώρες, πολιτισμοί, κουλτούρες, ιδιαιτερότητες, το καθένα μια εμπειρία ζωής. Και πόση ευτυχία όταν κάνεις το χόμπι επάγγελμα, κι ας ήταν σκληρές οι συνθήκες, άπειρες οι δυσκολίες και τα αναχώματα, πικρή η εξέλιξη. Μοίρα καλή με οδήγησε στο χώρο της συγγραφής, ένα ακόμα σφιχταγκάλιασμα! Εκεί, εσύ κι ο εαυτός σου πια, αναμετριέσαι με έναν υπέροχο, μοναδικό τρόπο. Εσύ και το άψυχο χαρτί, με σκοπό να του δώσεις ζωή και να το κάνεις να σπαρταρήσει! Κι αυτό ήταν μια πρόκληση για μένα, κάτι συναρπαστικό και απολύτως μαγικό! Κι αυτή η πρόκληση ήταν ακόμα μεγαλύτερη, αφού δεκάδες αμφισβητίες – πάντα υπάρχουν και παντού- θεωρούσαν ότι ένας αθλητικός συντάκτης δεν έχει θέση σ’ αυτό τον κόσμο. Μετά από δεκατρία βιβλία πια, νιώθω ότι κάτι κατάφερα. Δεν έψαχνα να απαντήσω σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό μου που διψούσε για δημιουργία και διαφορετικά ταξίδια. Γιατί αυτό το παιχνίδι των λέξεων ήταν κάτι που με συγκλόνιζε κι ακόμα με συγκλονίζει, αλλάζοντας όλο τον εσωτερικό μου κόσμο.

3.Η Συγγραφή μπήκε στην ζωή σας περίπου σε ποια ηλικία και ...υπήρχε ίσως κάποια αφορμή για αυτό? Τι σας ώθησε να αφήσετε την σκέψη σας, την φαντασία σας αλλά σαφώς τις γνώσεις σας να "τακτοποιηθούν" σε ένα βιβλίο; Στο πρώτο σας βιβλίο;

Από νεαρός ακόμα, μαθητής γυμνασίου, με μάγευαν τα βιβλία και τα νοερά ταξίδια που μου πρόσφεραν. Κι αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο μέσα μου, όταν διαπίστωσα σ’ εκείνη την ηλικία ότι μπορώ να γράψω, με κινητήρια δύναμη τη φαντασία μου και την πληθώρα εικόνων που κατέκλυζαν το μυαλό μου. Ο πρώτος μου φιλόλογος στο Γυμνάσιο στον Πειραιά –ονόματι Παργινός από την Κέρκυρα- με φώναξε στο τέλος του πρώτου εξαμήνου και μου είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ: «άσε τις μπάλες και τις βλακείες και συγκεντρώσου στο κείμενο. Είσαι γεννημένος για φιλόλογος! Δεν σου έβαλα 20 αλλά 19 για να έχεις στόχο μπροστά σου». Την επόμενη χρονιά άλλαξε το τροπάρι. «Μπα, όχι φιλόλογος, εσύ έχεις λόγο και επιχειρήματα. Για δικηγόρος κάνεις!». Την ίδια γνώμη είχε και ο πατέρας μου, που μάλιστα ονειρευόταν να με δει δικαστή! Τους άφησα και τους δυο με το παράπονο. Πήγα βέβαια στη Νομική, αλλά είχα ήδη αποφασίσει από πριν το μέλλον μου, στο δρόμο που χάραξα προσωπικά. Με κατάλαβε καλά ο… Γιώργος Νταλάρας, όταν –σε στίχους του ουράνιου Άκη Πάνου- είπε το περίφημο «για σένα ο δρόμος είναι δρόμος,  τι πάει να πει είναι στραβός, ποιο θα ναι το φινάλε όμως δεν το μαντεύεις ακριβώς». Δεν είδα λοιπόν στραβό δρόμο –ήταν ο δρόμος μου, ο δικός μου δρόμος- αλλά δεν μάντεψα και το… φινάλε! Πού να φανταστώ ότι θα… νικήσει ο Παργινός που μου είχε ζητήσει να συγκεντρωθώ στα κείμενα και τις λέξεις; Και, δεκατρία βιβλία είναι εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις, ξεπέρασαν το εκατομμύριο. Σ’ αυτό, ναι, φταίει η φαντασία, που κάνει τους ήρωες των βιβλίων να χορεύουν στο κεφάλι μου!

4.Το χάρισμα της περιγραφής ως αθλητικός αναλυτής  το είχατε από παιδί; Ολοι σας αναγνωρίζουμε απο την χροιά της φωνής σας και κυρίως οι Παναθηναικοί !! σωστά τα λέω;

Η ενασχόλησή μου με το αθλητικό ρεπορτάζ από τα χρόνια του σχολείου ακόμα, ήταν μια συνειδητή επιλογή. Όταν, πρωτάρης φοιτητής ακόμα, βρέθηκα (μετά το ΦΩΣ και τη Βραδυνή) στο ΕΘΝΟΣ ως επαγγελματίας δημοσιογράφος πλέον, αντιμετώπισα την… επίθεση του διευθυντή Αλέκου Φιλιππόπουλου –του μεγαλύτερου εφημεριδά που πέρασε από τη χώρα- ο οποίος θεωρούσε αδιανόητο να μένω στα αθλητικά. Μας θεωρούσαν τότε περίπου… παρακατιανούς! «Τι τα θες εσύ τα αθλητικά; Να κάνεις δικαστικό ρεπορτάζ, Νομική πας, να κάνεις Βουλή, άντε ελεύθερο, εκεί θα καλπάσεις!», μου έλεγε κουνώντας το δάχτυλο. Δεν υπάκουσα κι αυτό με έκανε ευτυχισμένο γιατί ήταν το αντικείμενο που λάτρευα. Και δεν μετάνιωσα, έστω κι αν συνάντησα πολλές φορές σκληρές συνθήκες σε έναν πολύ δύσκολο χώρο. Απέκτησα από νωρίς το δικό μου στιλ, αυτό που έκανε αρκετούς να με πουν ακόμα και αιρετικό! Δεν άλλαξα ρότα, μπορώ να πω πια ότι κατάφερα να επιβάλω αυτό το ύφος που είχε μια διαφορετικότητα. Τα αθλητικά δεν είναι μια… ξύλινη καρέκλα, βγάζουν έντονα συναισθήματα. Κι όταν τα πάντρεψα με τη φαντασία, το αποτέλεσμα εμένα προσωπικά με ικανοποίησε απόλυτα. Κι έτσι, δεν άλλαξα ποτέ το στιλ. Η δύναμη του κειμένου στην έτσι κι αλλιώς δυνατή εικόνα, πάντα απογειώνει το «προϊόν»…

5.Είστε πατέρας  2  παιδιών που σπουδάζουν  και ζούμε σε μια εποχή κρίσης πρωτόγνωρης για τη σύγχρονη ιστορία, κρίση που έχει επηρεάσει τις ζωές όλων μας .. πως τα καταφέρνετε; 

Η κρίση –σε κάθε σπιτικό πια- δεν με έκανε καλύτερο ή χειρότερο πατέρα. Ήταν ξεκάθαρο ΑΠΟΛΥΤΩΣ ότι από την ημέρα που γεννήθηκαν ο Γιώργος και η Κορίνα, σκοπός της ζωής μου θα είναι για πάντα τα παιδιά μου. Απλώς η κρίση μεγάλωσε τις αγωνίες μου γι’ αυτά, για το πώς και πόσο μπορώ να τα στηρίξω ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ. Και σε μια εποχή τεράστιων αλλαγών, αυτά τα στηρίγματα υποχωρούν κι έτσι αυτή η αβεβαιότητα γίνεται ακόμα πιο έντονη. Οι αγωνίες μου θεριεύουν για το αν είμαι σε θέση να παραμείνω στήριγμά τους, βράχος δίπλα τους. Ο Γιώργος είναι στο τρίτο έτος στο Μαθηματικό της Πάτρας και η Κορίνα έρχεται σαν… trailer, που έλεγε κι ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος. Τα μαθηματικά μου έφερναν πάντα… αλλεργία, αλλά υποκλίνομαι στο ταλέντο του γιου μου. Η Κορίνα είναι στα δικά μου χωράφια, τα φιλολογικά, εκεί μπορώ να βοηθήσω. Αλλά το κυριότερο είναι να σταθώ δίπλα τους, σε ό,τι κι αν διαλέξουν να κάνουν. Ομολογώ ανερυθρίαστα πάντως ότι το να τα καταφέρω να τα στηρίξω όπως θέλω, στοιχειώνει συχνά τον ύπνο μου. Έχει και το καλό της όμως αυτή η ιστορία. Φέρνει στο μυαλό μου παρέλαση ηρώων για τα επόμενα μυθιστορήματα!

6.Έχετε εκδώσει 12 βιβλία αν θυμάμαι καλά τυχαία η επιλογή τίτλου του 13ου? Από τα βιβλία αυτά που μέχρι τώρα κυκλοφόρησαν περίπου τι έχετε εισπράξει? Και δεν εννοώ την αγάπη του κόσμου που σας δίνει δύναμη. Εννοώ εάν η αναγνωρισιμότητα σας πλέον έχει δώσει μια καλύτερη ποιότητα ζωής, έχει κάνει πιο εύκολη την καθημερινότητά σας ή σας έχει δυσκολέψει ;

Στο τελευταίο μωράκι μου, τα Κεριά στο σκοτάδι, έβαλα τον αριθμό 13 για να τιμήσω την έλευση του δέκατου τρίτου βιβλίου. Τώρα που το συνειδητοποιώ, δεκατρία βιβλία σε δεκατρία χρόνια είναι ένας προσωπικός μου άθλος και με κάνει περήφανο. Μέσα μου όμως νιώθω σαν να ξεκίνησα μόλις, κι αυτό το οφείλω σε μεγάλο βαθμό στον Θάνο Ψυχογιό και την ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ομάδα του. Αυτοί όλοι με έκαναν να νιώθω έφηβος σε όλα! Κι αυτό ήταν ένα τεράστιο κίνητρο, το σκέφτομαι κάθε μέρα και νιώθω ευτυχής και ευγνώμων, έχοντας αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη δίψα. Πάντως η συγγραφή δεν είναι θέμα αναγνωρισιμότητας, για την ακρίβεια, καμιά σχέση! Αν τα κριτήρια ήταν διαφορετικά, τότε η… Μόνικα Μπελούτσι θα ξεπερνούσε τη δημιουργό του… Χάρι Πότερ, την περίφημη Τζέι Κέι Ρόουλινγκ! Η γραφή έχει άλλα κριτήρια, εντελώς διαφορετικά, για να ακριβολογούμε. Όταν ξεκινάω τη βουτιά στο εκάστοτε καινούργιο παιδί μου, δίνω όλη μου την ψυχή, κάθε κύτταρό μου, δεν σκέφτομαι ΠΟΤΕ αν είμαι επώνυμος ή αναγνωρίσιμος. Κρίνομαι για τη γραφή μου και τις ιστορίες μου, μόνο γι’ αυτά. Τα υπόλοιπα δεν παίζουν τον παραμικρό ρόλο. Γράφω από ανάγκη ψυχής και μόνο και γι’ αυτό, δίνοντας όλο μου το είναι, τίποτα λιγότερο. Δεν έγινα συγγραφέας για να αλλάξω την ποιότητα της ζωής μου αλλά για να υπηρετήσω τις εσωτερικές ανάγκες μου. Και, δεν το κρύβω, αυτό το ταξίδι ανάμεσα σε λέξεις και ήρωες είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία! Κι είναι ξεκάθαρο ότι δεν το βλέπω σαν… επάγγελμα. Η συγγραφή είναι μια υπέροχη ερωμένη η οποία σε μαγεύει, σε ενθουσιάζει ΔΙΑΡΚΩΣ, δεν σε αφήνει να κοιμηθείς και το χαίρεσαι! Με δυσκολεύει βέβαια με τις αϋπνίες που μου επιβάλει, αλλά δεν σκέφτηκα ποτέ να την αφήσω. Όλο το παιχνίδι μαζί της είναι μαγεία! Η σύλληψη της ιδέας, η έρευνα που ακολουθεί, η δύσκολη εκτέλεση, οι δεκάδες χιλιάδες λέξεις σε συνθήκες απομόνωσης, η συμπόρευση με τους ήρωες, η περιήγηση στον κόσμο τους, ο πόνος κι η χαρά τους, προσφέρουν μοναδικές στιγμές. Κι ύστερα, η γέννα, η λύτρωση, η χαρά, το πρώτο μπουσούλημα στα βιβλιοπωλεία, εκεί που κι ένας σκληρός θα δάκρυζε. Και ναι, μου συμβαίνει καθαρά, σιγά μη ντραπώ γι’ αυτό…

7.«To σημάδι» ήταν τελευταίο σας βιβλίο  μια δυνατή ιστορία από τον σκληρό κόσμο των φυλακών.  Σας ενέπνευσαν οι Νομικές σας σπουδές;

Όταν αποφάσισα ότι θέλω να πω τις ιστορίες μου στον κόσμο μέσω των βιβλίων, πήρα μια ξεκάθαρη απόφαση μέσα μου. Ότι δεν θα αυθαιρετώ και δεν θα εφησυχάζω! Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι για να δουλέψω ένα σενάριο, πρέπει να προηγηθεί μεγάλη και ενδελεχής έρευνα, όσοι μήνες κι αν χρειαστεί να περάσουν, όσος κόπος ή και πόνος ψυχής απαιτηθεί να καταθέσω. Είναι το δικό μου στίγμα. Έτσι βρέθηκα σε δύσκολους χώρους: φυλακές (Φεγγάρι από Πέτρα, Το Σημάδι), ψυχιατρεία (Η παγίδα των χρωμάτων), χειρουργεία (Μαύρο Φιλί), δικαστήρια (Ένοχες ζωές), αστυνομικές διευθύνσεις –ως και τη Δίωξη Αρχαιοκαπηλίας για να γίνει ο Πορφυρός Κώδικας- νοσοκομεία, μοναστήρια, μιτάτα στον Ψηλορείτη (Δυο μαύρα πουκάμισα) ακόμα και τη Βουλή των Ελλήνων (Η νύχτα της Λώρας). Το περσινό βιβλίο, ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ, με οδήγησε σε τρεις φυλακές της χώρας. Μόνο έτσι θα έμπαινα στα παπούτσια του κεντρικού ήρωα. Ακολουθώντας απολύτως τα χνάρια του. Το κάνω σε όλα τα βιβλία, με πίστη, πάθος, προσήλωση, ευλαβική καταγραφή των γεγονότων. Κι αυτά τα στοιχεία δεν με πρόδωσαν ποτέ. Είναι το δικό μου σημάδι, my way, ο τρόπος μου. Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, στον εαυτό σου έτσι λες, τι πάει να πει βρομιά και τρόμος, κατήφορος και προσβολές! Πόνεσε η ψυχή μου εκεί στις φυλακές, ιδίως αυτές των ανηλίκων, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Στη διάρκεια της έρευνας σκέφτηκα πολλές φορές τον αείμνηστο πατέρα μου. Ήταν σαν ένας φόρος τιμής προς αυτόν, έτσι το έβλεπα μέσα μου. Δεν αμφιβάλω ότι είχαν τη συνδρομή τους οι νομικές σπουδές μου που τόσο ήθελε κι Εκείνος –το ένιωσα και σε ένα παλιότερο βιβλίο μου, τις Ένοχες Ζωές- αλλά μια έρευνα ξεπερνάει οποιονδήποτε τίτλο σπουδών. Και προσωπικά για μένα είναι το οξυγόνο μου!

8. Τα παιδικά σας χρόνια που είναι καταλυτικά για όλους μας πόσο μπορεί να σας οδήγησαν στο γράψιμο και πόσο έχουν εξάψει την φαντασία σας; Γιατι είναι κοινή ομολογία  πως έχετε αστείρευτη φαντασία πολύ δομημένο γράψιμο και την ικανότητα να κυριεύετε ως ..το τέλος του βιβλίου το μυαλό του Αναγνώστη.

Ευτύχησα να μεγαλώσω σε ένα σπίτι –καθόλα ήρεμο και τακτοποιημένο- όπου ο πατέρας μου έφερνε καθημερινά τουλάχιστον δύο πολιτικές εφημερίδες. Από πιτσιρίκος βουτούσα στις σελίδες τους κι αυτό αποδείχτηκε καθοριστικό για τη ζωή μου. Θαύμαζα τους ανθρώπους που γέμιζαν τις σελίδες και ήθελα κάποτε να μπορέσω να τους μοιάσω! Κι εκεί, στα 16 μου, μελετώντας κυριολεκτικά διάφορα κείμενα για να μετρήσω τις δυνάμεις μου, αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να γράφω. Πεισματικά ακολούθησα αυτό το δρόμο, παρά τις πατρικές αντιρρήσεις. Ήξερα ότι μπορούσα να τα καταφέρω. Φρόντισα απλώς να διαβάζω τα πάντα, όχι μόνο αθλητικά όπως έκαναν τότε οι περισσότεροι συμμαθητές μου. Με τραβούσαν σαν μαγνήτης τα δικαστικά θέματα, τα εγκλήματα, τα κοινωνικά θέματα, δίχως να αδιαφορώ και για τα πολιτικά. Αυτή η «γενική παιδεία» που λένε, αποδείχτηκε πολύτιμη στο μέλλον. Κι αφού τελικά δεν ασχολήθηκα με αποτρόπαια εγκλήματα σαν δικηγόρος, δρόμο που δεν ακολούθησα ποτέ, τα… ανακάλυψα στις σελίδες πολλών βιβλίων μου. Ίσως και να ήταν ένα απωθημένο τελικά. Πάντως στο ράφι δίπλα στα δικά μου βιβλία, υπάρχει πάντα ο Ποινικός Κώδικας, είναι κάτι σαν κειμήλιο για μένα!

9.Υπήρξαν φορές που παλιοί , γνωστοί Συγγραφείς μου είπαν πως η διάθεση των νέων Συγγραφέων να καταλάβουν μια θέση στα ράφια των βιβλιοπωλείων είναι απίστευτα ορμητική απίστευτα επιθετική σε σημείο που οι ίδιοι οι παλιοί Συγγραφείς να νοιώθουν αυτήν την πίεση και να "κάνουν πίσω" μη θέλοντας να συμμετέχουν σε έναν αγώνα δρόμου της δημοσιότητας.Εσείς καταλάβατε κάτι τέτοιο; και ποιο δρόμο επιλέξατε να προχωρήσετε ;

Ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να ανταγωνιστώ –με οποιανδήποτε έννοια και τρόπο- κάποιον άλλο συγγραφέα, παλιότερο ή νεώτερο. Ξέρω από πρώτο χέρι τους κόπους, την αγωνία, την πίεσή τους. Ομοιοπαθής είμαι! Άρα, τους βλέπω με κατανόηση και αγάπη. Άλλοι είναι του γούστου μου –με τα βιβλία και τις συμπεριφορές τους- άλλοι όχι. Λογικό είναι, δεν αρέσουν όλα σε όλους. Αλλά ως εκεί. Δεν νιώθω αυτό που λένε ίντριγκα, δεν ανταγωνίζομαι, χαίρομαι για τις όμορφες στιγμές τους. Μου έχει τύχει να κλάψω σε παρουσιάσεις συγγραφέων βλέποντας τη χαρά τους. Ξέρω επακριβώς τι είναι αυτό το συναίσθημα. Οπότε, απενοχοποιημένος εντελώς, δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να σκεφτώ ότι μετέχω σε έναν αγώνα δρόμου. Κοιτάζω τα του οίκου μου και πώς θα βελτιωθώ. Τα υπόλοιπα ειλικρινά δεν με αφορούν! Και μακάρι οι Έλληνες να αρχίσουν να διαβάζουν περισσότερο. Αυτό σημαίνει ότι όσοι γράφουμε θα «ακουγόμαστε» και περισσότερο. Πάντως για όλους υπάρχει γη και ουρανός, ήλιος και φως. Επίσης κατανοώ την αγωνία των νέων συγγραφέων να βρουν χώρο, το χώρο τους. Μαζί τους είμαι, δεν ξεκίνησα με προίκα δεκατριών βιβλίων! Μάχη έδωσα για να αποδείξω ότι δεν είμαι… ελέφαντας που ξέρει μόνο από… οφσάιντ, να πείσω τους άπιστους που έλεγαν «τι δουλειά έχει η αλεπού σ’ αυτό το παζάρι» ότι μπορώ. Κάνω μάλιστα ό,τι μπορώ για να βοηθήσω, διαβάζοντας κείμενα που μου στέλνουν νέα παιδιά για να πω τη γνώμη μου. Πώς λοιπόν να δω ανταγωνιστικά κάποιον;  No way!

10.Η δημοσιότητα που σας προσέφερε η συγγραφή των βιβλίων έχει προσελκύσει κόσμο να σας πλησιάσει με "ύποπτους" σκοπούς ; Να θέλει να σας ζητήσει χάρες πχ να τους γνωρίσετε στον δικό σας εκδοτικό οίκο; Να σας "συνοδεύουν " για να μπουν και αυτοί στο "κάδρο" της δημοσιότητας και να ακουστεί το όνομα τους; Πολλοί Συγγραφείς μου είπαν πως αυτό ήταν αναμενόμενο και το διαχειρίστηκαν ο κάθε ένας με τον δικό του τρόπο!Εσεις έχετε αντιληφθεί κάτι παρόμοιο και πως το διαχειριστήκατε;

Δουλεύοντας επί δεκαετίες σε Μέσα Ενημέρωσης, ήταν λογικό να αποκτήσω τη λεγόμενη δημοσιότητα, που δεν ήταν πάντα καλή. Γιατί αυτή προκαλεί και ανθρωποφαγία και το έχω νιώσει στο πετσί μου. Όμως και σε αυτό το θέμα ήμουν ξεκάθαρος μέσα μου. Ότι είναι ένα επάγγελμα και μόνο, ένα τίποτα μπροστά σε ανθρώπους που –για παράδειγμα- σώζουν ζωές. Αυτό σφυρηλάτησε το χαρακτήρα μου και δεν τον αλλοίωσε ποτέ. Ήμουν –και παραμένω- ο γιος ενός απλού δημόσιου υπαλλήλου που κατάφερε με πείσμα και τρελό πάθος να ακολουθήσει έναν δρόμο που λάτρευε. Δεν έπιασα λοιπόν κανέναν… Πάπα από τα…. μανίκια, οπότε αυτό με κράτησε προσγειωμένο στη γη. Λόγω χαρακτήρα και απόψεων, δεν με πλησίασαν άνθρωποι για να μπουν στην… αυλή μου γιατί απλούστατα δεν είχα. Ούτε αυλή ούτε μπαλκόνια. Έτσι, κοιμάμαι ήσυχος, μακριά από τα επικίνδυνα αιχμηρά καλάμια που κάνουν ζημιά, μεγάλη ζημιά! Από τα ανήλιαγα υπόγεια αυτής της δουλειάς ξεκίνησα, δεν το ξεχνώ ποτέ! Α, και δεν μου αρέσει το… σούσι, προτιμώ παϊδάκια, άρα παραμένω θιασώτης της ταβέρνας και της ρετσίνας! Παραμένω στην απλότητά μου και τον αυθορμητισμό μου.

11.Tι ορισμό δίνετε στις λέξεις Λογοτέχνης- Συγγραφέας και κυρίως εσείς πως ονομάζετε τον Μένιο Σακελλαρόπουλο;

Από μικρός κιόλας, αντιπαθούσα τις ταμπέλες κι έχω μαλώσει με τους υποστηρικτές τους. Από τότε θυμάμαι ότι τσακωνόταν ο κόσμος για το έντεχνο και το λαϊκό τραγούδι, για τις ποιοτικές και τις εμπορικές παραστάσεις, τους εμπνευσμένους ή μη καλλιτέχνες. Πάντα μια ταμπέλα! Τι πάει να πει εμπορικός ή όχι συγγραφέας για παράδειγμα; Θα επιβάλουμε στον κόσμο τι του αρέσει; Αυτά είναι κωμικά. Ο καθείς με το γούστο του! Αλλά στον διαχωρισμό της έννοιας λογοτέχνης και συγγραφέας έχω ξεκάθαρη άποψη. Λογοτέχνης είναι η Δημουλά, η Αλκυόνη Παπαδάκη, η Λιλή Ζωγράφου, για να πω πρόχειρα μερικά ονόματα, άνθρωποι που σμιλεύουν τις λέξεις, συνάδελφοι του Πραξιτέλη, βγάζοντας βιβλία με Ερμήδες. Σε ό,τι με αφορά, κι εδώ είμαι ξεκάθαρος. Γράφω βιβλία βασισμένα σε έρευνα, αυτό λατρεύω. Παρατηρώ τους ανθρώπους, ψάχνω τις ιστορίες τους, αναζητώ καταστάσεις που συμβαίνουν δίπλα τους. Δεν πλασάρω τις δημιουργίες μου ως… υψηλή τέχνη, πάντα ήμουν ρεπόρτερ κι αυτό κάνω και στη συγγραφή. Ακολουθώ έναν χώρο που ξέρω ότι δεν θα προδώσω, που δεν θα βγάλω φτηνό αποτέλεσμα. Ξέρω και πού πατάω και τι μου συμβαίνει, ουδέποτε πέταξα στα σύννεφα, παραμένω γήινος…

12.Τι σημαίνει για σας η λέξη έμπνευση; Και πως την "καταναλώνετε";

Η έμπνευση ευτυχώς δεν φορολογείται, δεν μπαίνει σε νομολογίες, διατάξεις και πολυνομοσχέδια. Κι είναι ένα ποτάμι που δεν στερεύει, τρέχει ορμητικά και ανεξέλεγκτα. Θαυμάζω τους ανθρώπους της τέχνης, κάθε μορφής τέχνης. Αυτούς που ζωγραφίζουν κάνοντας μικρά θαύματα, εκείνους που γράφουν ή παίζουν καταπληκτικά μουσική, κάθε είδους δημιουργία. Και χαίρομαι –σε ό,τι με αφορά- που συχνά, με ελάχιστα ερεθίσματα μάλιστα, έρχεται στο μυαλό μου ένα σενάριο, μια ιστορία, ακόμα και στις πιο ανύποπτες στιγμές. Μου έχει συμβεί να εμπνευστώ ένα σενάριο όταν οδηγώ, όταν τρώω, όταν ακούω μουσική, ακόμα και στον ύπνο μου έχει συμβεί! Αυτό το θεωρώ ευλογία, η οποία μεγαλώνει και αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία με τον τρόπο που μου συμβαίνει: γιατί η έμπνευση είναι τόσο καταλυτική, που έχει αρχή, μέση και τέλος! Έχει συμβεί σε κάμποσες ιστορίες μου να ξέρω από την αρχή το τέλος! Εύχομαι να μην με εγκαταλείψει αυτή η –ακόμα και για μένα- απίστευτη συγκυρία.

13.Όταν το βιβλίο που έχετε δημιουργήσει ξοδεύοντας την ψυχή και το μυαλό σας φτάνει στο τέλος και στην τελευταία του σελίδα που "γράφει" τέλος, εσείς πως αισθάνεστε;

Η διάρκεια της γραφής είναι μια βασανιστική διαδικασία. Από τη στιγμή που θα ξεκινήσω –πολλές φορές με την πρώτη βροχή του Γενάρη- κολυμπάω καθημερινά στην ιστορία μου, δίχως να αφήσω ούτε μέρα ανεκμετάλλευτη. Οι ήρωές μου με τραβούν από το μανίκι, είναι συνέχεια μαζί μου, μέρα και νύχτα. Νύχτα τους εξυφαίνω γράφοντας, μέρα τους σκέφτομαι, τους φροντίζω, τους τακτοποιώ. Αυτό απαιτεί τρομερή πειθαρχία –σε ό,τι με αφορά- και γι’ αυτό ένα διάστημα εγκαταλείπω τα πάντα, φεύγοντας από το σπίτι. Επιλέγω ένα συγκεκριμένο βουνό κι εκεί είμαι ολομόναχος μαζί τους. Ένας μοναχικός λύκος που συναναστρέφεται ολημερίς με τους ήρωες του, έχοντας προηγουμένως ακολουθήσει τα χνάρια τους. Στο τελευταίο βιβλίο, τα ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΚΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, για να καταλάβω τον Αλέξανδρο που μένει τυφλός, μπήκα στο σπίτι των τυφλών, το ΚΕΑΤ στην Καλλιθέα, έκανα ό,τι κι εκείνος. Ακόμα έχω το μπαστούνι που μου έδωσε η διοικήτρια, η συγκλονιστική Μπέττυ Λεωτσάκου, τη μηχανή Πέρκινς για τη γραφή Μπράιγ, τα βιβλία με τις μαγικές και δύσκολες κουκίδες. Πονάω με τους ήρωες, τους νιώθω, είμαι ένα μαζί τους. Κι όταν φτάνει η ώρα του τέλους στο βιβλίο, τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Από τη μία η λύτρωση που κατέβηκα το βουνό, από την άλλη η νοσταλγία που έφυγαν μακριά μου. Είναι κομμάτια του εαυτού μου και κάθε αποχωρισμός είναι δύσκολος. Ευτυχώς πήγα ως το Καστελλόριζο για να τακτοποιήσω τον Αλέξανδρο, είναι πια σε καλά χέρια…

14.Σε ένα Συγγραφέα συνηθίζεται να ρωτούν στο τέλος μιας κουβέντας,τι ετοιμάζει τώρα. Δεν θα ξεφύγω από το πλαίσιο και σας ρωτώ ευθέως τι ετοιμάζετε και σε ποιο στάδιο είναι; 

Η ευλογημένη έμπνευση, που λέγαμε και πριν, με επισκέφτηκε λίγες μέρες μετά το τέλος των κεριών. Κι ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή μου, η δυσκολότερη που αντιμετώπισα ποτέ μέχρι σήμερα, μετά την κατάρρευση του MEGA. Είναι μια δύσκολη ιστορία στους καιρούς της αδηφάγας κρίσης, με κεντρικούς ήρωες ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Με συγκλόνισε αυτή η έμπνευση, γιατί ήταν μια ιστορία πολύ κοντινή σε μένα. Η εξέλιξη της ιστορίας είναι αδιανόητη! Η έρευνα σε έναν δύσκολο τομέα άγνωστο σε μένα –βαθιά νερά- είναι στο τέλος της, έχω μπροστά μου τώρα το νέο μου βουνό. Το λατρεύω, ανυπομονώ να ανταμώσουμε…

Εντελώς κοινότυπα κύριε Σακελλαρόπουλε θα σας πω να κλείσετε όπως θέλετε εσείς την κουβεντούλα μας! αλλά πιο πριν θα σας ευχηθώ εγώ αλλά και τα μέλη της ομάδας ΒΙΒΛΙΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ  ότι καλύτερο για την Συγγραφική σας πορεία και πάνω από όλα υγεία!!!

Πολλές φορές νιώθω κάπως άβολα όταν καλούμαι να ευχηθώ σε κάποιον σε μια απολύτως τραγική εποχή. Τι… χρόνια πολλά να πεις σε κάποιον που υποφέρει από την καθημερινότητα; Που εισπράττει όλη αυτή τη βαναυσότητα. Κι εδώ με βοήθησε ένα βιβλίο, αυτό το τελευταίο. Όταν έχεις συναναστραφεί ανθρώπους που δεν έχουν φως, κι άλλους που δεν το έχουν δει ποτέ, δεν έχουν δει καν το πρόσωπο της μητέρας τους, δεν ξέρουν τι σημαίνει ουρανός, θάλασσα, ήλιος, δεν έχεις δικαίωμα να τα παρατήσεις. Συνεχίζεις να παλεύεις και να διεκδικείς το δικαίωμα στη ζωή, που ναι, είναι δώρο. Γιατί, το ξαναλέω, τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Γι’ αυτό κάθε πρωί, όσο δύσκολα κι αν αισθάνομαι, ανοίγω τα μάτια μου και λέω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Έτσι απλά. Το ίδιο απλά στριφογυρίζει στο μυαλό μου μια φράση που μου είπε ένας εκ γενετής τυφλός που συνάντησα στη διάρκεια της έρευνας, ο Χάρης, όταν τον ρώτησα πού βρίσκει τόση δύναμη. «Άκου δημοσιογράφε. Μια φορά ένας τυφλός ρώτησε έναν σοφό για το αν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να χάσει κάποιος το φως του. Κι ο σοφός του απάντησε ότι βέβαια υπάρχει: να χάσεις τα όνειρά σου. Ε, λοιπόν, για να ξέρεις δημοσιογράφε, χάνεται μόνο όποιος χάσει τα όνειρά του, όποια κι αν είναι αυτά!». Ναι, ας συνεχίσουμε λοιπόν να ονειρευόμαστε. Αυτή είναι η βαρκούλα που μπορεί να μας κρατήσει στο κύμα. Υγεία να χουμε και να προχωράμε, τόσο απλά…

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ