Πάντα με παρέσυρε η υπέροχη γραφή της Σοφίας Βόϊκου, αυτό της
το βιβλίο όμως με τάραξε, με προβλημάτισε, με θύμωσε και με έκανε να σκεφτώ
λίγο διαφορετικά….
Είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα για την άλλη πλευρά, την πλευρά
του «εχθρού». Αυτήν που μάθαμε να μισούμε, να αποφεύγουμε και να αντιπαθούμε
γιατί μας φέρθηκε απάνθρωπα. Γιατί μας κήρυξε έναν πόλεμο που δεν τον θελήσαμε
ούτε και τον επιδιώξαμε ποτέ. Το αποτέλεσμα είναι πως δεν μάθαμε να μισούμε
μόνο αυτούς που μας βασάνισαν, μας εξευτέλισαν και μας σκότωσαν όσους
αγαπούσαμε, αλλά συνεχίζουμε να μισούμε και τα παιδιά τους, και τα παιδιά των
παιδιών τους, λες και η ευθύνη και το μίσος περνούν κι’ αυτά μαζί με τα άλλα
χαρακτηριστικά στο DNA.
Ο εχθρός στα μάτια μας και στο μυαλό μας, δεν χάνεται, δεν
σβήνει, δεν πεθαίνει ποτέ κι’ ας περνάνε οι γενιές και ας περνάνε τα χρόνια και
ας χάνονται οι άνθρωποι, και ας σβήνουν στο χρόνο αυτοί που φταίξαν για το
κακό….
Είναι ένα σκληρό μυθιστόρημα που οι ήρωές του ψυχογραφούνται
με μαεστρία Είναι όμως και ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με αληθινές ιστορίες
παιδιών με σημάδια στην ψυχή, με ματωμένες πατημασιές στα αγνά παιδικά τους
όνειρα, με άσχημες ανατροπές στην αθώα ζωή τους.
Τα παιδιά των εχθρών, που μόνο πόνο και απορία αφήνουν στο
μυαλό γιατί αυτά δεν καταλαβαίνουν που φταίνε και γιατί πρέπει να αισθάνονται
ένοχα, αφού δεν έκαναν τίποτα κακό παρά μόνο από τύχη ή ατυχία είχαν το ίδιο
αίμα με τον «εχθρό», με τον προδότη, τον βασανιστή και ήταν μόνο γεννήματα
βασανιστών, ή γεννήθηκαν από μανάδες αστεφάνωτες, που ήταν σπορά Γερμαναράδων,
Τα παιδιά της Βέρμαχτ….
Θέλει θάρρος και ψυχραιμία να είσαι παιδί και να πρέπει να
αντιμετωπίσεις τα επικριτικά βλέμματα, τις σκληρές κουβέντες, τις πράξεις
εκδίκησης και την απομόνωση που σου επιβάλλουν οι γύρω σου να βιώσεις.
Ξέρεις πως δεν το αξίζεις, πως είναι άδικο κι’ όμως δεν
μπορείς να το διαχειριστείς, δεν μπορείς να το παλέψεις… Και δεν σου μένει
πλέον τίποτε άλλο από το να φύγεις μακριά, να ξεκινήσεις από την αρχή μια
καινούργια ζωή, κάπου που κανείς δεν σε ξέρει… Η ιστορία σου όμως πάντα θα σε
στοιχειώνει, θα ματώνει τις παλιές πληγές και θα ανεβαίνει στην επιφάνεια, σαν
λαδιά στο νερό, μέχρι εσύ να καταφέρεις να την εξαφανίσεις από παντού, για
πάντα!
Ένα υπέροχο μυθιστόρημα για τη μνήμη, τις ενοχές και τις αμαρτίες των
γονιών…. Εξαιρετική γραφή, υπέροχη ιστορία, ήρωες με ψυχική δύναμη και
συναίσθημα, στοιχεία και αναφορές σε ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα που δεν
κουράζουν….
Ευχαριστώ κ.Βόϊκου για το υπέροχο ταξίδι, το συνιστώ
ανεπιφύλακτα!
Εύη Αναστασιάδου
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Η
Σοφία Βόικου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές
στο Πανεπιστήμιο Sophia Antipolis της Νίκαιας στη Γαλλία πάνω στην
επικοινωνία και τον πολιτισμό των χωρών της Μεσογείου. Σπούδασε επίσης
ιστορία της τέχνης στην Ecole du Louvre στη Γαλλία. Έχει διδάξει θεωρία
της επικοινωνίας και ιστορία της τέχνης στην ιδιωτική εκπαίδευση, ενώ
για χρόνια διατηρούσε μόνιμη στήλη για τα εικαστικά δρώμενα σε διάφορα
πολιτιστικά περιοδικά της Θεσσαλονίκης. Έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση
βιβλίων και τη συγγραφή δύο παιδικών παραμυθιών. Από το 1997
δραστηριοποιείται επαγγελματικά στο χώρο της διαφήμισης και
επικοινωνίας. Έχοντας τη θέση της δημιουργικής διευθύντριας, λειτουργεί
ως κειμενογράφος και πολλές διαφημιστικές δουλειές φέρουν την υπογραφή
της. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Είναι παντρεμένη και έχει δύο
παιδιά.
| Τίτλοι στη βιβιλίων της: | |
| (2019) | Το κορίτσι της ντροπής, Ψυχογιός |
| (2019) | Το κορίτσι της ντροπής, Ψυχογιός |
| (2017) | Η πόλη που δακρύζει, Ψυχογιός |
| (2016) | Ψίθυροι του Βαρδάρη, Ψυχογιός |
| (2016) | Ψίθυροι του Βαρδάρη, Ψυχογιός |
| (2014) | Το μυστικό της καταιγίδας, Ψυχογιός |
| (2014) | Το μυστικό της καταιγίδας, Ψυχογιός |
| (2013) | Στη σκιά του Αυγερινού, Ψυχογιός |
| (2013) | Στη σκιά του Αυγερινού, Ψυχογιός |
| (2012) | Πικρό γλυκό λεμόνι, Ψυχογιός |
| (2012) | Πικρό γλυκό λεμόνι, Ψυχογιός |
| (2011) | Το ταξίδι της φωτιάς, Ψυχογιός |
| (2010) | Το κόκκινο σημάδι, Ψυχογιός |
| (2009) | Το κόκκινο σημάδι, Ψυχογιός |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου