ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
Η δύναμη της Ελληνικότητας, και ως μοχλός εκκίνησης επούλωσης εθνικών πληγών μα και προσωπικών ψυχικών «μεταρρυθμίσεων», η οποία εξοστρακίζει κάθε προσπάθεια υποδούλωσης στα ιδεώδη του αντί-διαφωτισμού, είναι ίση και στο “Ελεύθεροι πολιορκημένοι” του 1851 –Διονύσιος Σολωμός- και στο “Άξιον εστί” του 1958 –Οδυσσέας Ελύτης.
Στο μεν πρώτο έργο ιδρύεται το πρώτο κράτος των ιδεών μας. στου οποίου την βάση στέριωσε και επεκτάθηκε η λαϊκή μας συνείδηση. Στο δε δεύτερο καθιερώνεται η νεοελληνική δημοκρατία λαού και σκέψεων, και στην ουσία μέσω αυτού του ποιήματος έρχεται η καθάρια μεταπολίτευση πολύ πριν το χρονικό κακέκτυπό της.
Μόνο που ο Σολωμός μάς δίνει την τελειότητα ακρωτηριασμένη, ενώ ο Ελύτης από την άλλη μέσα από την απλότητα άρα πληρότητα μικρών και μεγάλων στιγμών της ταυτότητας μας ζει την Ελλάδα αλλά και τον κόσμο όλων των καιρών.
Ο στίχος, για παράδειγμα, “Οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων” –Άξιον εστί- είναι πολύ πιο πολυδύναμος απ’ τον αντίστοιχο του, θα έλεγα, “Έρμα ν’ τα μάτια, που καλείς, χρυσέ αέρα ζωής” –Ελεύθεροι πολιορκημένοι-, διότι στον πυρήνα του αστράφτει, παρά την επιγραμματική του απαισιοδοξία, η ιστορία των ανθρώπινων σχέσεων.
Ο τίτλος, όμως, του εθνικού ποιητή πρέπει να μοιράζεται ανάμεσα σε δημιουργούς που με το έργο τους αποκαθιστούν κάθε φορά την λογοτεχνική, γλωσσική και κατ’ επέκταση την εθνική δημοκρατία.
Υπάρχουν σήμερα τέτοιοι ποιητές που ταυτιζόμενοι πλήρως με τις λέξεις του –μα και με τις σκέψεις των λέξεών του- να γίνουν οι ίδιοι μια τομή στην Ποίηση, δηλαδή στην χώρα;
Εκφράζει Κυριολεκτικά την Ελληνική φλόγα καί φιλοσοφία μέσ'από πολέμους αιώνων...
ΑπάντησηΔιαγραφή