Ακολουθώ τον Σπύρο Πετρουλάκη σχεδόν από τα πρώτα συγγραφικά του βήματα. Θαυμάζω τον δυναμικό του χαρακτήρα, την πολυπραγμοσύνη και την ενέργειά του, την οποία και διοχετεύει σε παράλληλες δραστηριότητες, με μεγάλη επιτυχία.
Όλα αυτά τα χρόνια της συγγραφικής του πορείας, μ΄ έχει κερδίσει με την χαρισματική και ευρηματική πένα του, που σταλάζει συναίσθημα και λυρισμό. Τα βιβλία του, χρόνο με τον χρόνο, αποκτούν μία άλλη οπτική, έχουν να δώσουν καινούργια πράγματα και η επιλογή των θεμάτων γίνεται με ώριμο και κατασταλαγμένο τρόπο.
Στο νέο του μυθιστόρημα «ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας, αναβιώνει εφιαλτικές μνήμες από το ναυάγιο του οχηματαγωγού «Ηράκλειον» στη Φαλκονέρα, που, το Δεκέμβριο του 1966, με δρομολόγιο Χανιά-Πειραιάς, συντάραξε το πανελλήνιο, προκαλώντας έντονη συγκίνηση και βαθιά οδύνη για τον άδικο χαμό δεκάδων ψυχών, που παρέσυραν στο έρεβος, τα επικίνδυνα και ισχυρά ρεύματα της Φαλκονέρας, δημιουργώντας έναν απέραντο, υγρό τάφο.
Ξεκινώντας από το ευφυέστατο εξώφυλλο, και, ενώ ο αναγνώστης -ανάμεσά τους και εγώ- περιμένει το ναυαγισμένο πλοίο να κυριαρχεί κατά μήκος και κατά πλάτος του εξώφυλλου, παρατηρούμε μία μικρογραφία του βυθιζόμενου πλοίου, να ζωντανεύει στο εσωτερικό ενός αρώματος-μινιατούρα, διεγείροντας ερωτήματα τύπου, «πώς μπορεί να συνδέονται αυτά τα δύο;» και «τι ρόλο έπαιξε ένα μπουκαλάκι άρωμα στην ιστορία του ναυαγίου;»
Σαφώς και η ραχοκοκαλιά του μυθιστορήματος, είναι η ασύλληπτη τραγωδία, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, τα οποία και διασταύρωσε ο συγγραφέας, πραγματοποιώντας χρόνια ενδελεχή έρευνα, ωστόσο, η μυθοπλασία που περικλείει την αλήθεια, προιόν της αστείρευτης φαντασίας του, καθηλώνει τον αναγνώστη, μ΄ έναν καταιγισμό εναλλασσόμενων γεγονότων, στο τότε και στο σήμερα, με πρόσωπα αληθοφανή με έντονο βίο και πλούσια δράση, με χαρακτήρες που μεταφέρουν στον αναγνώστη βαθιά συναισθήματα, την αγωνία της επιβίωσης στην πάλη με τα μανιασμένα κύματα, τον τρόμο και την απόγνωση στο μάτια, όσων εγκλωβίστηκαν στις καμπίνες του πλοίου, όπως και αυτών, που καταπλακώθηκαν από βαριά αντικείμενα. Ελάχιστοι είχαν την τύχη( ν΄ ανασυρθούν ζωντανοί και να σωθούν από την θανατηφόρα αγκαλιά μιας μαύρης θάλασσας!
Μία κατάσταση χαοτική, την οποία ο Σπύρος Πετρουλάκης, περιγράφει τόσο παραστατικά, το χάρισμα της κινηματογραφικής αναπαράστασης των γεγονότων, είναι κάτι που τον αντιπροσωπεύει άλλωστε, και, ενώ παρακολουθείς ένα εξελισσόμενο δράμα, υποκλίνεσαι στο μεγαλείο της ψυχικής δύναμης, όσων παλεύουν με την άγρια θάλασσα, σε μια μάχη, άνιση.
Ένα βάρος ταλανίζει το στήθος σου, αισθάνεσαι ότι κάποιος σου σφίγγει με τόση δύναμη την καρδιά σου, ώστε δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, να προσπαθείς να πιαστείς και συ από κάποιο βαρύ αντικείμενο, γίνεσαι μάρτυρας στην μάχη για ένα σωσίβιο, ένα τυχαίο σκοινί, που όμως, καθώς σκαρφαλώνεις νιώθεις να μένεις στο ίδιο σημείο, σα να επιχειρείς ν΄ ανέβεις ένα βουνό από λάσπες και αλλοίμονο, πώς θα σωθείς! Υπόκωφοι θόρυβοι, έντονη βουή, πνιχτές κραυγές, σκηνές αλλοφροσύνης σ΄ έναν μικρό «Τιτανικό», που απεύχεσαι και όμως συμμετέχεις, νιώθεις τόσο αδύναμος και εξουθενωμένος από την υπερπροσπάθεια, καθώς εξανεμίζεται και η τελευταία απόπειρα για λύτρωση.
Ένα αξιοζήλευτο ζευγάρι γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες, η Ειρήνη και ο Απόστολος με καταγωγή από τα Κύθηρα μεταβαίνουν στα Χανιά, με σκοπό να πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι ζωής, ν΄ αρπάξουν την μία και μοναδική ευκαιρία …. Τον ενθουσιασμό τους γρήγορα διαδέχεται η φρίκη και η απόγνωση, καθώς βρίσκονται να σφυροκοπούνται από τα μανιασμένα κύματα, επιβάτες σ΄ ένα πλοίο, που βυθίζεται αργά και βασανιστικά ..… Το ρολόι έδειχνε 1:59 και ήταν σαν να είχε επιτούτου σταματήσει ο χρόνος ένα μόλις λεπτό πριν από τις δύο. Οι άντρες πετάχτηκαν από τις θέσεις τους. Τις προσευχές τους δεν θα της άκουγε κανένας Θεός. Η ανταριασμένη θάλασσα δεν θα άφηνε να φτάσουν στ΄ αυτιά του.
Σε υπόμνημά του ο συγγραφέας, στο τέλος του βιβλίου, μιλάει με λίγα λόγια, για όσα συγκλονιστικά ανακάλυψε, κατά την πολύχρονη έρευνά του, για αλήθειες εξοργιστικές για το παρασκήνιο του ναυαγίου, για την απίστευτη ολιγωρία που επέδειξε το κράτος, τις καθυστερήσεις για την περισυλλογή των ναυαγών, για την περιφρόνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για τις εξοργιστικές δηλώσεις των ιθυνόντων της πλοιοκτήτριας εταιρίας, αλλά και το ότι το τραγικό ναυάγιο, αποτέλεσε τελικά τον καταλύτη για την αυστηροποίηση των μέτρων της ελληνικής ναυσιπλοΐας.
Θέλοντας να τιμήσει την μνήμη αυτών, που δεν τα κατάφεραν να είναι ανάμεσα στους 47 μόλις επιζώντες, αλλά και όλους όσους έδειξαν τεράστια ψυχική δύναμη και αγκάλιασαν ξανά τους δικούς τους ανθρώπους, καθώς και το ότι ανάμεσα στους διασωθέντες δεν ευρίσκονταν γυναίκες και μικρά παιδιά, για όλους τους παραπάνω λόγους, ο συγγραφέας, «έδωσε χάρη και λογοτεχνική ζωή σε μια γυναίκα, την Ειρήνη και ένα παιδί, την Αγάπη», για να ξεδιπλώσουν το κουβάρι του βίου τους, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, που προκαλεί ρίγη συγκίνησης στον αναγνώστη.
Ταξιδεύοντας στις πολύπαθες σελίδες της φανταστικής ζωής τους, ανακαλύπτουμε ότι η θλιβερή θαλασσινή περιπέτειά τους, σηματοδοτεί γιαυτές μια εφιαλτική πορεία ζωής, στηριζόμενη στο ψέμα, την δολοπλοκία, την χειραγώγηση, σε καλά καταχωνιασμένα μυστικά, που λόγω της ευάλωτης ψυχικής κατάστασης, των τύψεων και των ενοχών τους, αδυνατούν να διακρίνουν έγκαιρα, για να διαπιστώσουν στην συνέχεια, ότι το κόστος για την σωτηρία τους είναι πολύ πιο οδυνηρό από το ίδιο τον πνιγμό τους! Μάταια καταγίνονται σε μια αγωνιώδη αναζήτηση για τον φάρο εκείνο, που θα φωτίσει την πολύπαθη ζωή τους και θα την «λούσει» με κύματα αγάπης, αποτρέποντάς τες να βιώσουν ακόμη ένα ναυάγιο.
Το Ναυάγιο του Σπύρου Πετρουλάκη είναι ένα πολυπρόσωπο κοινωνικό μυθιστόρημα, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες που αναδεικνύονται μέσα από τις πράξεις τους, σε ένα καλοδουλεμένο σκηνικό, όπου αναδύονται τόσο τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά όσο και ο εσωτερικός τους κόσμος. Ανάμεσά τους, χαρακτήρες φυσικοί και ζωντανοί, με ιδιαίτερα γνωρίσματα, απόλυτα πειστικοί στον ρόλο τους, που εκπλήσσουν, καθώς στην πορεία της ανάγνωσης γίνονται απρόβλεπτοι στις σχέσεις τους, εντείνοντας δραματικές και ανατρεπτικές καταστάσεις που σοκάρουν τον αναγνώστη.
Ο λόγος του Πετρουλάκη, πιο μεστός και πιο ώριμος από ποτέ, σε παρασύρει στην δίνη του με εκφραστικότητα και ζωντάνια, πλαισιωμένος με λέξεις που μιλούν στην καρδιά και την ψυχή του αναγνώστη. Φυσικοί, αληθοφανείς διάλογοι που άλλοτε μεταδίδουν την ένταση της στιγμής και άλλοτε καταλαγιάζουν την φουρτούνα της ψυχής των ηρώων, που ξυπνούν οι σκληρές και οδυνηρές μνήμες. Ακόμη ένα αξιόλογο βιβλίο από τον πολυγραφότατο συγγραφέα σε προκαλεί να το ανακαλύψεις, συνταξιδεύοντας με τους πρωταγωνιστές, με αποσκευές γεμάτες όνειρα και ελπίδες για ένα νέο ξεκίνημα ζωής, αψηφώντας την βούληση της μοίρας που έχει την δύναμη ν΄ ανατρέπει ισορροπίες, κατακρημνίζοντάς σε στο ανοιχτό πέλαγος να δίνεις τον δικό σου αγώνα για επιβίωση!
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου