ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΩΤΣΑΣ: «ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΣΟΚΑΚΙ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΥΚΟΦΩΣ
«Το άτυχο κορίτσι γλίστρησε και έπεσε μες το πηγάδι. Αυτή ήταν η απάντηση που είχαν έτοιμη για τους ξένους, αλλά και που συζητούσαν επίσημα μεταξύ τους οι κυράδες, οι γέροντες, ακόμα και τα παιδιά στο χωριό».
Πόσο βαθιά ή ρηχή είναι η συνείδηση; Και τι προσδιορίζει το βάθος της; Αν είναι βαθιά σε πνίγει μέσα στο χάος των πράξεων και των σκέψεών σου –αλλά ίσως να ανασαίνεις αληθινά τότε-, και ρηχή σε στεγνώνει ώσπου να μην είσαι πια ένας άνθρωπος που μπορεί να κλάψει, να γελάσει, να κάνει έρωτα και να το εννοεί, να ματώσει.
Υπάρχουν δύο κλάσματα που απαρτίζουν τη ζωή· τη συνείδηση –αριθμητής- με το σκοτάδι μέσα μας –παρανομαστής-, και την ενσυναίσθηση –αριθμητής- με τον ατομικισμό –παρανομαστής-. Το πόσο μικρό ή μεγάλο θα είναι το κάθε κλάσμα καθορίζεται απ’ το μέγεθος του παρανομαστή.
Η συγγραφική συνείδηση αν προστεθεί με την κοινή μας ενσυναίσθηση έχουν ως αποτέλεσμα το όλον της ύπαρξης από τον άνθρωπο έως το Θεό· και αυτό μας δίνει ο κύριος Γιώργος Γιώτσας στο νέο του βιβλίο «Το μακρύ σοκάκι» από τις Εκδόσεις Λυκόφως.
«Μόνο που ήταν πια, μια αγάπη από έναν πυρήνα ξεθωριασμένο, σαν μια παλιά φωτογραφία σε ναυάγιο του βυθού».
Στη νουβέλα αυτή ο συγγραφέας κατ’ αρχάς εμβαθύνει την αρχική του τομή στη ροκ λογοτεχνία, αλλά δημιουργεί ένα άριστο, οικείο και ζωντανό λαογραφικό εγχειρίδιο που είμαι βέβαιος ότι αν δινόταν στα πανεπιστήμιά μας θα είχε απίστευτα μεγάλη αλληλεπίδραση με τους σπουδαστές.
Υπάρχει επίσης μια λογοτεχνική, φυσική και πολύ συναισθηματική «αρχειοθέτηση» της παλιάς καλής ροκ εν ρολ μουσικής από τον κεντρικό χαρακτήρα, ο οποίος –κι αυτή τη φορά- είναι ένας ήρωας, [ή αντί-ήρωας, τα όριά αυτών των δύο άλλωστε στα βιβλία του κύριου Γιώτσα είναι δυσδιάκριτα ώστε να εξομολογείται στον υπέρτατο βαθμό η πολύπλευρη φύση του ανθρώπου], που θα μπορούσε να ήταν ο πυρήνας μιας αρχαίας τραγωδίας. Και γι’ αυτό πιστεύω ότι ο συγγραφέας μας ανοίγει το κεφάλαιο της νεό-τραγικής ποίησης, διότι στη γλώσσα του συμπράττουν η ωμότητα και ο λυρισμός γεννώντας μια διάλεκτο στα μέτρα του ωραίου και του καλού, δηλαδή της ζωής.
Ο φόβος δεν είναι το όχημα της πλοκής αλλά η ταχύτητά της που όσο αυξάνεται, τόσο το κοντέρ της αδρεναλίνης, που διαστέλλει νου και ψυχή, φαίνεται απεριόριστο.
Το χωριό στο διαδραματίζονται τα γεγονότα αποτελεί ένα νοητό μουσείο των λογοτεχνικών επιτευγμάτων του κύριου Γιώτσα.
Η κοινωνική τοποθέτηση, πιο ισχυρή από ποτέ, μας αγκαλιάζει σαν τη σκιά ενός βουνού· μας αγαλλιάζει γιατί πάντοτε η φύση –άρα η αλήθεια- είναι η μάνα του ανθρώπινου ψυχισμού και μας τρομάζει επειδή αυτό το βουνό είναι από γυαλί στο οποίο καθρεπτίζεται η φρίκη του κόσμου που φτιάχτηκε από την ζήλεια μας προς την αθανασία.
Θα τολμήσω και μία άλλη οπτική στη λογοθεωρία του συγγραφέα. Ο Θεός άφησε τους ανθρώπους να βάλουν τα καρφιά στο Χριστό ώστε να επιβεβαιωθεί ο Ίδιος. Επομένως έχουμε ένα Θεό που ‘ναι τόσο φιλεύσπλαχνος όσο και εγωιστής, και έτσι ό,τι έπλασε –ακόμη και το κακό- απαρτίζεται από τα δύο αυτά συγκρουσιακά συναισθήματα.
Οι υψηλές ιδέες επιστρέφουν και κυριαρχούν στα λογοτεχνικά πράγματα μέσω αυτού του βιβλίου.
Για ακόμη μια φορά το σημείωμα του συγγραφέα θα μπορούσε να είναι ένα ολόκληρο βιβλίο, ένας ολόκληρος αιώνας, μία ολόκληρη ζωή, συν το θάνατο, όπου υμνείται το καλό Ελληνικό Βιβλίο και η αγάπη στο βίο μας, που ίσως δε διαφέρουν αυτά τα δύο.
Για όλα τα παραπάνω πιστεύω πως «Το μακρύ σοκάκι» είναι η «Κιβωτός» του κύριου Γιώτσα, ο καθρέπτης της αξίας του που τον στρέφει γενναιόδωρα και προς εμάς για να δούμε ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια.
Συγχαρητήρια και καλοτάξιδο κύριε Γιώργο Γιώτσα.
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου