Χτύπα το φίδι στο κεφάλι - ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
Ανεμος Εκδοτική
Με τον συμβολικό τίτλο «Χτύπα το φίδι στο κεφάλι» κυκλοφορεί το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Φιλιππίδη, από την Άνεμος εκδοτική. Είναι μία προτροπή για την ηρωίδα του βιβλίου, που βιώνει την απόλυτη ερημιά της ψυχής από παιδάκι και μία στάση ζωής, που άργησε, αλλά υιοθέτησε στην πορεία, ανακαλύπτοντας και πιστεύοντας στις προσωπικές της δυνάμεις, μέσα από εμπειρίες και γνώσεις που σα σφουγγάρι απορρόφησε, ξαναβρίσκοντας την χαμένη της αυτοπεποίθηση. Άλλωστε, για να καταφέρει ν΄ αναγεννηθεί ο άνθρωπος από τις στάχτες του, να μαζέψει τ΄ απομεινάρια της ζωής του και να συντελέσει την προσωπική του ανάσταση, πρέπει να βάλει σκοπό το δικό του όνειρο και να παλέψει γιαυτό!
Η ηρωίδα μας, η Αντιγόνη, υπέμεινε τα πάνδεινα, αφού η μοίρα θέλησε να γνωρίσει την μοναξιά μόλις στα δεκατέσσερά της χρόνια, την απόρριψη και την ταπείνωση, να νιώσει την απόλυτη κτηνωδία με ανεπούλωτες πληγές στο σώμα και στην ψυχή…Την συναισθηματική νέκρωση και την κοινωνική απομόνωση της μικρής, κατορθώνει ν΄ αναχαιτίσει ο έρωτας, που τις πιο πολλές φορές έρχεται απρόσκλητος, στάζοντας βάλσαμο, μαλακώνοντας τις πληγές της….
Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να βάλει φρένο στον φόβο, να γλυκάνει τον πόνο και το βλέμμα από την ασχήμια γύρω της, να εμπνεύσει την ασφάλεια και να γεννήσει την ελπίδα, αυτή είναι η αγάπη και η Αντιγόνη την αναγνώρισε στο πρόσωπο του Λάμπρου!
Οι ήρωες-αντιήρωες είναι καθαρά πλασματικοί, ωστόσο σκιαγραφημένοι ανάγλυφα, από τον συγγραφέα, τοποθετημένοι σε δραματικά ιστορικά γεγονότα, όπως η σφαγή του Διστόμου, τον Ιούνιο του ‘44- ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα άμαχου πληθυσμού- που συντελέστηκε από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής, ως αντίποινα του ανταρτοπόλεμου με μεγάλες απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες Γερμανούς.
Η μικρή Αντιγόνη σώζεται από θαύμα! Όταν καταφέρνει να βγει από την κρυψώνα της, το τοπίο φρίκης και τρόμου που αντικρύζει καρφώνεται στο μυαλό της και επανέρχεται κάθε στιγμή, αδυνατώντας ν΄ απαλλαγεί από τις αποτρόπαιες εικόνες απόλυτου αφανισμού και ολοκληρωτικής καταστροφής. Ωστόσο, δεν μπορεί να διανοηθεί το τραγικό πεπρωμένο που της επιφυλάσσει η μοίρα.
Η οικογένειά της ξεκληρίζεται και αυτή μέσα στην ορφάνια, καταλήγει ως ψυχοκόρη μιας εύπορης αγροτικής οικογένειας, στην Λιβαδειά.
Από τούδε και στο εξής, ξεκινάει και ο πραγματικός Γολγοθάς για την Αντιγόνη. Μόνη και αβοήθητη, εξαρτημένη από τ΄ αφεντικά της θ΄ αναγκαστεί να υποστεί τις κτηνωδίες σωματικές και ψυχικές, πατέρα και γιου και από την άλλη, την εκμετάλλευση και την ταπείνωση από την μητέρα, θύμα και θύτης και η ίδια μιας σκοτεινής- αλλοπρόσαλλης οικογένειας δωσίλογων, που επιβουλεύονται υποχθόνια ανθρώπινες ψυχές και συναισθήματα.
Αποκούμπι στη βιασμένη της ψυχής, συμπαραστάτης στα δεινά της είναι ο μικρότερος γιος της οικογένειας, ο Λάμπρος, που την συμπονά και την βοηθά να βρει την δύναμη να βγει από την φυλακή της, με όπλα το αληθινό του «νοιάξιμο», την ανάγκη του να την προστατέψει και να την απομακρύνει από τους δυνάστες της. Δολοπλόκα σχέδια, μηχανορραφίες των αδίστακτων αφεντικών, θα έχουν ως επακόλουθο να ξενιτευτεί η εικοσάχρονη πλέον Αντιγόνη πάντα προς όφελος της ανίερης οικογένειας, ενώ παράλληλα, με ύπουλο τρόπο θα «μαγειρέψουν» και την δήθεν φυγή και εγκατάλειψη της ίδιας, από τον γιο τους τον Λάμπρο.
Η πορεία της Αντιγόνης στην Αμερική, όπου θα ξενιτευτεί θα την διδάξει πολλά. Ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές της και η ίδια κατορθώνει ν΄ αποκτήσει αυτονομία, αυτοπεποίθηση χρήμα και δύναμη, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες. Ο πόνος που βίωνε όλα τα χρόνια της ζωής της, παύει ν΄ αποτελεί τροχοπέδη στην προσωπική της ανέλιξη. Αποτελεί πλέον το κίνητρο για υγιή προβληματισμό, διευθετώντας τους ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν της και θέτοντας τα θεμέλια νέων αποφάσεων, για αξιοπρεπή ζωή και συναισθηματική ισορροπία.
Έχει το δικαίωμα στην ευτυχία και την διεκδικεί με οποιοδήποτε κόστος. Συγχώρηση ή εκδίκηση; Άραγε η συγχώρεση είναι μέσα στα σχέδιά της; Eίναι δικαίωμα ή υποχρέωση; Είναι η συγχώρηση ένας σοβαρός λόγος για να απελευθερωθεί από τους δαίμονες του παρελθόντος και να επαναπροσδιορίσει την ζωή της;
Ο συγγραφέας με την λιτή αλλά συναισθηματική γραφή του μπαίνει μέσα στην ψυχή των ηρώων και μας αποκαλύπτει τα σταυροδρόμια εκείνα που πρέπει να βαδίσουμε μαζί, για να περάσουμε, όχι ανώδυνα, στην απέναντι όχθη.
Χαρακτήρες ακραίοι, αντίθετοι μεταξύ τους, ποταπά ζωώδη ένστικτα βρίσκουν ικανοποίηση, κλέβοντας την αγνότητα σώματος και ψυχής, ανηλεή κολαστήρια εκμετάλλευσης, υποχθόνια σχέδια και επαφές μ΄ ανθρώπινα όντα που ζουν για να εκμεταλλεύονται τις ανθρώπινες αδυναμίες.
Ο αναγνώστης, σε όλη την διάρκεια της ανάγνωσης κατακλύζεται από συναισθήματα ανείπωτου πόνου, αποστροφής και οργής, διαισθάνεται την απόγνωση και το αδιέξοδο της ηρωίδας, μέσα από τον χειμαρρώδη εκφραστικό λόγο του συγγραφέα, νιώθει και ο ίδιος ευάλωτος και ανασφαλής. Η ζεστασιά και η τρυφερότητα στο πρόσωπο του Λάμπρου, φέρνει ισορροπία, ενώ η αποφασιστικότητα της ηρωίδας ν΄ αναλάβει τα ηνία της ζωής της, αποφορτίζει το σκηνικό.
Τέλος, ας μην ξεχνάμε, ότι «το φίδι όσα δέρματα και αν αλλάξει παραμένει φίδι» και δεν θα σταματήσει να ρίχνει φαρμάκι, παρά μόνο τότε: «Χτύπα το φίδι στο κεφάλι»
Αναστασία Δημακοπούλου
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου