Τι είναι κάμπος - Νάσια Διονυσίου
Εκδόσεις Πόλις
Ένας κόσμος διαλυμένος. Ένας κόσμος που μόνο πόνο συνεχίζει να προσφέρει. Κι όμως η ζωή προχωράει, η ελπίδα προσπαθεί να φανεί, όπως μπορεί, με μικρά και σταθερά βήματα. Η Νάσια Διονυσίου στο πρώτο της συγγραφικό ντεμπούτο αφηγείται μια άγνωστη πτυχή της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας, αφιερωμένο στη μνήμη που δεν πρέπει να περιπέσει στη λήθη. Διαβάζοντας τη νουβέλα της, καταλαβαίνουμε ότι δεν πρόκειται απλώς για την εξιστόρηση μιας απλής ιστορίας, πρόκειται στην πραγματικότητα για κάτι πιο ουσιώδες. Μεταφέρει με έξοχο τρόπο τον εσωτερικό παλμό των κοινοτήτων Ελληνοκυπρίων, Βρετανών και Εβραίων.
Γραμμένο ως ένα προσωπικό ημερολόγιο, συγκεκριμένα του δημοσιογράφου Φαίδωνα ο οποίος έχει την άδεια από τις βρετανικές αρχές να πάρει συνεντεύξεις από διάφορους Εβραίους πρόσφυγες που βρίσκονται μέσα σ’ ένα τεράστιο περιφραγμένο στρατόπεδο στα περίχωρα της Αμμοχώστου και περιμένουν να μεταφερθούν στην Παλαιστίνη. Περιτριγυρίζοντας μαζί με τον βασικό χαρακτήρα στα παρακμιακά σκηνικά του κάμπος, όπως ονομάζεται γενικότερα στην ντόπια λαλιά το στρατόπεδο, ο αναγνώστης παρατηρεί τις τραγικές ζωές ανθρώπων που φάνηκαν τυχεροί μέσα στην ατυχία τους στην πιο τραγική στιγμή της ευρωπαϊκής ιστορίας.
Και αυτό το στοιχείο αφορά όχι μόνο τους πρόσφυγες που μετρούν τις ατελείωτες εβδομάδες για την άφιξη των μεταγωγικών πλοίων όπως τους υποσχεθήκαν, αλλά εξακολουθούν να βιώνουν σε συνθήκες εγκλεισμού, αλλά και για τους Ελληνοκύπριους που βοήθησαν με όποιο δυνατό τρόπο τους Βρετανούς στον πόλεμο. Το στοιχείο που τους ενώνει είναι η προβληματική τους συμπεριφορά απέναντι στον ντόπιο πληθυσμό. Αυτοί που ενώ παρουσιάστηκαν πριν λίγα χρόνια ως μαχητές της ελευθερίας, τώρα παρουσιάζονται με ένα διαφορετικό προσωπείο. Παράλληλα με τη κεντρική ιστορία, ο αναγνώστης μαθαίνει για την κατάσταση των Ελληνοκυπρίων, την αμάθεια που τους καταδίκασαν, τα αισθήματα τους για τους υπόλοιπες κοινότητες, τις ελπίδες που τρέφουν για το μέλλον.
Η συγγραφέας χειρίζεται άψογα τη γλώσσα, επιλέγοντας προσεκτικά τις λέξεις για να καταθέσει τον προβληματισμό της σε μια κατάσταση στην οποία δεν υπάρχουν ούτε νικητές, ούτε χαμένοι, αλλά πόνος, ματαιότητα και τραγωδία. Χρησιμοποιώντας μια χαμηλόφωνη αφήγηση, διαπλάθει πολύ όμορφες προσωπικές ιστορίες που διακρίνονται από μια συνεχή ένταση και όπως συνδιαλέγεται ο Φαίδωνας με τους συνεντευξιαζόμενους, με τον ίδιο τρόπο, ο αναγνώστης παρατηρεί τη συνεχή παρακμή του «πολιτισμένου» κόσμου. Κι όμως η ζωή προχωράει, οι άνθρωποι δεν χάνουν την ελπίδα τους, μαθαίνουμε ότι κάθε Τρίτη γίνονται γάμοι και γεννιούνται 30 – 40 μωρά το μήνα.
Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι η Νάσια Διονυσίου είναι μια πολλά υποσχόμενη συγγραφέας και εκπροσωπεί επάξια τα κυπριακά γράμματα στην Νεοελληνική Λογοτεχνία.
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου