Στις φωτογραφίες τα βιβλία Διπλό παιχνίδι και Το έκτο αίνιγμα, Γιαΐρ Λαπίντ, Εκδόσεις Πόλις
Στη χώρα μας αγαπάμε πολύ το νουάρ. Ή και όχι. Μη με ρωτήσετε τους λόγους, όμως μιας και θα μιλήσω για νουάρ αστυνομικό, ελπίζω μόνο να μην είναι επειδή μας αρέσουν οι σκληροί, μοναχικοί ντετέκτιβ και οι μοιραίες γυναίκες.
Οι συγγραφείς λοιπόν που γράφουν αστυνομικά, στην πλειοψηφία τους θαυμάζουν τους Τσάντλερ, Χάμετ, Μακντόναλντ, Έλροϋ... Και ποιος δεν θα ήθελε να πλάσει τον νέο Φίλιπ Μάρλοου; Έλα όμως που Μάρλοου είναι μόνο ένας, οπότε πολλές προσπάθειες πέφτουν στο κενό.
Έρχεται λοιπόν μια στιγμή που η τύχη(;)το ένστικτο οι καλοί φίλοι που επιμένουν πως πρέπει να τον διαβάσεις και στον φέρνουν με το ζόρι ή όλα μαζί συγκλίνουν και πέφτει στα χέρια σου ένας Ισραηλινός τύπος που μάλιστα μαθαίνεις πως είναι και πολιτικός. Το τελευταίο σε χαλάει, καθώς τους αποφεύγεις σαν τον λάκκο με τα φίδια, αλλά αποφασίζεις να αγνοήσεις κάθε σου δισταγμό γιατί... οι φίλοι που λέγαμε έχουν γίνει ανυπόμονοι και αρχίζουν να κινούνται απειλητικά.
Τα παρακάτω θα τα πω με μια ανάσα-μονοκοντυλιά: ανοίγεις το πρώτο βιβλίο, ξεχνάς να φας, να βγεις από το σπίτι, να κοιμηθείς, διαβάζεις και το δεύτερο συνεχόμενα, ψάχνεις απεγνωσμένα πού είναι το τρίτο, βλέπεις πως δεν υπάρχει μεταφρασμένο, κάνεις έναν γρήγορο υπολογισμό -δεν προλαβαίνεις να μάθεις εβραϊκά, οργανώνεις καθιστική διαμαρτυρία, απεργία πείνας, κάτι τέλος πάντων, έξω από τον εκδοτικό και δεν φεύγεις από εκεί μέχρι να μεταφραστεί το επόμενο. Τώρα θα σκέφτεστε πως είμαι υπερβολική και στην καλύτερη περίπτωση θα αναρωτιέστε το γιατί. Μα γιατί ο Γιαΐρ Λαπίντ παραδίδει σεμινάριο νουάρ. Ο ήρωάς του, ο Τζος Σίρμαν, δεν είναι κάποιος που θα ήθελε να μοιάζει στον Μάρλοου, ούτε ο μικρανιψιός του, ούτε ο υπερόπτης ξάδερφος, αλλά ένας κυνικός, αυτοσαρκαστικός και συνάμα ρομαντικός αντικατοπτρισμός, μια Φάτα Μοργκάνα. Ένας ιπτάμενος Ολλανδός που μοιάζει οφθαλμαπάτη, μα είναι αυτόνομος, αληθινός και θα σας κουρσέψει την καρδιά.
Οι ιστορίες του με σαφή καταγγελία, στοχεύουν κατευθείαν στα δύσκολα. Θρησκεία και πολιτική. Και κοινωνία κατ' επέκτασιν, όπου το έγκλημα φαίνεται να έχει μπει σε 2η μοίρα, λόγω της τοπικής ιδιομορφίας που υπαγορεύει άλλες προτεραιότητες.
Η γραφή λιτή, με αρκετό διάλογο και χιούμορ και με πολλή δράση, ενίοτε και βία.
Η ατμόσφαιρα της πόλης και της ζωής στο Τελ Αβίβ αποδίδεται ρεαλιστικά, τόσο που θα γευτείτε την κουζίνα του, θα παρκάρετε σε κακόφημες συνοικίες, θα παίξετε ραβίνους και αστυνόμους και θα περπατήσετε στα σκοτάδια του.
Κάθε απορία για το πώς γράφεται ένα νουάρ χωρίς να είσαι ο Τσάντλερ, μπορεί να σας τη λύσει ο Λαπίντ. Ήταν μια τεράστια έκπληξη που οφείλω στις καλές μου φίλες (ναι, αυτές που με κυνηγούσαν) και αν δεν πειστήκατε ακόμα να τα διαβάσετε πολύ πιθανόν να αρχίσω να σας κυνηγάω εγώ. Όχι τίποτα άλλο, θέλουμε κόσμο για τη διαμαρτυρία.
Περισσότερα για το συγγραφέα εδώ
Η Τέση Παπαθανασίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα με καταγωγή από
Μαγνησία, Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη. Σπούδασε Γεωλογία στη
Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε για αρκετά
χρόνια στο Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Επιταχυντικών
Συστημάτων και Εφαρμογών.
Ζει στην Αθήνα με τον σύζυγό της και τις δύο κόρες τους. Μεγάλες της
αγάπες, εκτός από την οικογένειά της, είναι τα Μαθηματικά, η Μουσική και
τα Μυστήρια.
Η "Λουκουμόσκονη" είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
Ευχαριστούμε πολύ για την πρόταση
ΑπάντησηΔιαγραφή