ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ - ΣΠΥΡΟΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ
Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
Σε μια επίσκεψη στην Τήνο σε παιδική ηλικία μαζί με τους γονείς του, έμαθε την ιστορία του γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά και της δύσκολης ζωής του εξαιτίας της σκληρής μητέρας του. Δεν τον άφηνε να πιάσει τα σκαρπέλα που τόσο λάτρευε για να εκφραστεί και στο τέλος τον έκλεισε σε ψυχιατρείο. Κάπως έτσι εμπνεύστηκε την μητέρα του Ιωάννη, την Τριανταφυλλένια με τα πολλά αγκάθια στην ψυχή της.
Κάποια άλλη στιγμή της ζωής του, όπως έχει αναφέρει σε συνέντευξή του, είδε στον δρόμο ένα παλικάρι σε αναπηρικό καροτσάκι που δεν μπορούσε να κατέβει μια ράμπα γιατί ήταν παρκαρισμένο μπροστά ένα αυτοκίνητο και στερούνταν εξαιτίας αυτού, κάτι που θεωρείται αυτονόητο για τον υπόλοιπο κόσμο...η κυκλοφορία και η ελεύθερη πρόσβαση παντού.
Από αυτές τις δύο ιστορίες, «γεννήθηκε» ο ήρωας του 9ου μυθιστορήματος του συγγραφέα, ο Ιωάννης, στα Χανιά του 1900, την εποχή που ζούσαν ακόμα στην Κρήτη οι λεγόμενοι Τουρκοκρητικοί. Ένας "ατελής" άνθρωπος, γεννημένος σε μία δύσκολη κι αφιλόξενη εποχή για ανθρώπους με κάθε είδους αναπηρία. "Ένα πλάσμα ευλογημένο από τον Θεό αλλά καταραμένο από τους ανθρώπους." Ανάπηρος στο δεξί του χέρι που δεν του επέτρεπε να κάνει ούτε τον σταυρό του, ένας "παράουρος", ένας απόκληρος. Ένα ιδιαίτερο παιδί "με καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία που δεν γινόταν να υπακούσει σε νόρμες και κανόνες", που χρησιμοποιούσε το αριστερό του χέρι για να ζωγραφίζει...και έκανε θαύματα. Αγιογραφούσε αριστουργήματα, τα οποία ξεπερνούσαν την τεχνική της εποχής του. Ζούσε τον περισσότερο καιρό κλεισμένος από την μάνα του σε ένα υπόγειο. Το χάρισμα του Ιωάννη την τρόμαζε, θεωρούσε ότι του έκανε κακό. Του έσπαγε τα αυτοσχέδια πινέλα, τον χτύπαγε στο χέρι, τον άφηνε νηστικό και βρώμικο, αλλά εκείνος, "ένα αδύναμο κοπέλι που έκρυβε 1.000 θεούς μέσα του", όλη αυτή την τυραννία και την έλλειψη της μητρικής στοργής και αγκαλιάς την έκανε δημιουργία. Η ζωγραφική ήταν το καταφύγιο και η λύτρωσή του, το βάλσαμο για τις πληγές του.
Έζησε όλη του την ζωή μέσα σε άγχος, ανασφάλειες και φόβους για την διαφορετικότητά του, κι όσο κι αν πόνεσε δεν έχασε ποτέ την ομορφιά της ψυχής του, την τιμιότητα και την καλοσύνη του. Ο συγγραφέας έφτασε τον Ιωάννη στην τελειότητα, του γνώρισε τον έρωτα κι ας ήταν απαγορευμένος, κι ας έπρεπε να τον διεκδικήσει "δια πυρός και σιδήρου". Ο "ζωγράφος του Θεού" τόλμησε το αδιανόητο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Αγιογραφία ή συμφωνία με τον διάβολο η δημιουργία του; Ποιος μπορεί να κρίνει και να αφορίσει την τέχνη της αγάπης και της καρδιάς;
Στο βιβλίο, γίνεται εναλλάξ αφήγηση του χθες με την ιστορία του Ιωάννη και του σήμερα. Στα Χανιά του σήμερα, ο Σταύρος Βεγράκης, συντηρητής έργων τέχνης ο οποίος δουλεύει σε ένα μοναστήρι, ανακαλύπτει κάτω από την εικόνα της Παναγίας, κρυμμένη μία άλλη εικόνα, η οποία όμως δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στο μοναστήρι, γιατί πρόκειται για μία βλάσφημη εικόνα που προσβάλλει την αγιότητα του χώρου που βρίσκεται. Σοκαρισμένος ο Σταύρος, ψάχνει να βρει τον άγνωστο καλλιτέχνη και οι έρευνές του τον ταξιδεύουν στην Σμύρνη. Πίσω στα Χανιά θα του αποκαλυφθεί η τραγική ιστορία που κρύβεται θαμμένη στην μνήμη της πόλης.
Μέσα από την ιστορία του Ιωάννη, ο συγγραφέας μιλά για την διαφορετικότητα, για την έλλειψη σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Μιλά για την κοινωνική ανισότητα και την αναπηρία της ψυχής. Και μέσα από ένα ανατρεπτικό τέλος, το μήνυμα που περνά είναι η ελπίδα και η θέληση για ζωή.
Το "Κατά Ιωάννη" είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με αρκετά ιστορικά στοιχεία και πλοκή με ανατροπές που καθηλώνουν. Τα συναισθήματα που βιώνει ο αναγνώστης διαβάζοντας για την ζωή και τα παθήματα του ήρωα συγκλονίζουν. Ο Ιωάννης, μέσα από τους συγκινητικούς, γεμάτους οδύνη και παράπονο μονολόγους του έγινε ο αγαπημένος μου ήρωας και θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου