Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϋ,
Πατρίσια Χάισμιθ,
εκδόσεις Άγρα
Η Χάισμιθ γράφει το 1955 ένα ξεχωριστό ψυχολογικό θρίλερ, που θα μείνει στην ιστορία και θα γίνει 2 φορές ταινία. Όλο το βιβλίο στηρίζεται στο ψυχογράφημα του ταλαντούχου κύριου Ρίπλεϋ, χαρακτήρας μοναδικός στην παγκόσμια λογοτεχνία, και πώς αυτός εξωθείται (ή όχι) στο έγκλημα. Ποσώς την ενδιαφέρει το αστυνομικό στοιχείο της υπόθεσης, αντίθετα θέτει ερωτήματα σχετικά με το:
πόσο εύκολα
μπορεί να φτάσει κάποιος στο έγκλημα,
αν είναι έμφυτο ή τον οδηγούν
οι συνθήκες
και τελικά ποιος είναι ο
κύριος Ρίπλεϋ...
(SPOILER ALERT!!!
Μη συνεχίζετε αν σας ενοχλεί
να ξέρετε βασικά σημεία του έργου )
...Που όσο είναι αδίστακτος άλλο τόσο διστάζει και όσο είναι αποφασισμένος άλλο τόσο μετανιώνει, πάντα όμως δικαιολογεί τις πράξεις του στον εαυτό του.
...Που σκοτώνει παρορμητικά και όχι προμελετημένα, δεν θλίβεται από αυτό ούτε νιώθει ενοχικά, αντίθετα ενίοτε το ευχαριστιέται. ...Που είναι πολύ επιμελής στη μελέτη όσων τον ενδιαφέρουν, είναι ικανός για οποιαδήποτε απάτη, έχει ταλέντο στις μιμήσεις, είναι ένας νάρκισσος χωρίς ταυτότητα και τελικά οικειοποιείται τη ζωή άλλων μέσα από τον φόνο.
Έτυχε ή μήπως αυτό ήταν το ζητούμενο; κανείς δεν ξέρει ούτε ίσως η ίδια η Χάισμιθ και αφήνει τον αναγνώστη να ερμηνεύσει κατά το δοκούν. Κάνει για μένα 2 καινοτομίες. Ακροβατεί ανάμεσα στις έννοιες του κρυπτοομοφυλόφιλου και του ασέξουαλ, (όρος που μέχρι τότε δεν έχω δει να συνηθίζεται στη λογοτεχνία) και εισάγει την έννοια του χαμαιλέοντα (του ανθρώπου που μεταμορφώνεται και παίρνει τη θέση του θύματός του).
Όσο περιγράφει τις σκέψεις του, προκαλεί εσκεμμένα για τον ήρωα συναισθήματα τόσο συμπάθειας όσο και αντιπάθειας, κι ας είναι απεχθείς οι πράξεις του.
Δημιουργεί ύπουλα σημεία ταύτισης, έτσι ώστε να μην ξέρουμε να τον μισήσουμε ή μήπως, αναγνωρίζοντας πλευρές του εαυτού μας, να τον αγαπήσουμε;
Και τελικά μας κάνει μέσα από τον ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϋ να αναζητήσουμε τα δικά μας στεγανά και όρια, ή τα δικά μας ...άγνωστα ταλέντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου