Οι γυναίκες δεν κλαίνε
Μαρία Παναγοπούλου – Εκδόσεις Ψυχογιός
Η Μαρία Παναγοπούλου είναι η συγγραφέας που αγαπά ν΄ αφουγκράζεται τα συναισθήματα των ανθρώπων. Μέσα από τις προσωπικές ιστορίες τους, προσπαθεί να κατανοήσει την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, αποτυπώνοντάς τες στα βιβλία της με ιδιαίτερο σεβασμό και ευαισθησία.
Στο νέο της, σύγχρονο μυθιστόρημα, οι γυναίκες δεν κλαίνε από τις εκδόσεις Ψυχογιός ασχολείται με το stalking(=επαναλαμβανόμενη και έμμονη παρενοχλητική παρακολούθηση ή καταδίωξη που προκαλεί στρες ή φόβο στο θύμα). Προσωπικά, δεν γνώριζα απολύτως τίποτα για το θέμα, ούτε καν ότι υπήρχε αυτή η λέξη. Ενημερώθηκα από διαδικτυακές πηγές και από την μεγάλη έρευνα της συγγραφέας με την πλούσια βιβλιογραφία πάνω στο θέμα αυτό- που παραθέτει στο τέλος του βιβλίου.
Με αφήγηση σε α΄πρόσωπο, η ιστορία αφορά στην 30χρονη Μπιάνκα, διαφημίστρια στο επάγγελμα, καταξιωμένη επαγγελματίας με συνεχής ανέλιξη στον διαφημιστικό χώρο, όπου δραστηριοποιείται και με μία φαινομενικά τέλεια σχέση με τον σύντροφό της, Άρη. Όλα κυλούσαν αρμονικά στην ζωή της μέχρι που κάποιο πρόσωπο άγνωστο την παραβιάζει, εισβάλλοντας αυθαίρετα σε αυτήν, αποκτώντας παθολογική εμμονή μαζί της, παρακολουθώντας στενά το κάθε της βήμα, είτε αυτό αφορούσε της δραστηριότητες της στο διαδίκτυο, είτε τις προσωπικές της συναντήσεις και επαφές μέσω τηλεφώνου, στέλνοντάς της παρενοχλητικά σημειώματα και μηνύματα, λουλούδια και δώρα, ενοχλώντας ή βλάπτοντας ακόμα και τους δικούς της ανθρώπους γονείς και φίλους.
Η αυταρχική εισβολή του αγνώστου στην προσωπική της ζωή κλονίζει τις ισορροπίες της, διαταράσσει την ψυχική της γαλήνη. Σε κάθε βήμα της νιώθει ν΄απειλείται από τον άγνωστο διώκτη της.
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Μαρίας παίρνει την μορφή της προσωπικής μαρτυρίας και εξομολόγησης. Πλέον, το κείμενο δεν αποκτά μόνο παλμό και ζωντάνια, αλλά πετυχαίνεται η απόλυτη ταύτιση με τον αναγνώστη, ο οποίος «μπαίνει στα παπούτσια» της ηρωίδας, με συνέπεια να βιώνει άμεσα τα δρώμενα και την ψυχολογική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Αμφισβήτηση, έντονο στρες, θυμός και αγανάκτηση, ανεξέλεγκτος φόβος, τρόμος για την ζωή είναι το φάσμα συναισθημάτων που σταδιακά ξεδιπλώνεται, φορτίζοντας τον αναγνώστη. Το ενδιαφέρον και η αγωνία για την εξέλιξη των γεγονότων εκτοξεύεται και η αδημονία για το, εάν θα υπάρξει λύτρωση, είναι το μόνο ζητούμενο.
Η μάχη που έχει να δώσει η Μπιάνκα, είναι ο προσωπικός αγώνας κάθε γυναίκας που βιώνει την γυναικεία κακοποίηση, σωματική και ψυχική και προσεγγίζεται από την συγγραφέα με ρεαλισμό, λεπτούς χειρισμούς δείχνοντας την πρέπουσα ευαισθησία. Δεν είναι μόνο η μάχη απέναντι στον εαυτό της και τα συναισθήματα ενοχής που πλημμυρίζουν το είναι της, έχει να παλέψει και με την αντιπαλότητα και την αμφισβήτηση του περίγυρού της, με το συναίσθημα της συνυπευθυνότητας καθώς και το ότι, πρόκειται για περιστατικά, ψευδή και ανυπόστατα. Η πεποίθηση αυτή βυθίζει ακόμη περισσότερο το θύμα στο σκοτάδι. Νιώθει ότι δεν έχει από κάπου να πιαστεί, είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα και ασφυκτικά σφίγγει ο κλοιός γύρω της στερώντας της το απαραίτητο οξυγόνο.
Η Μαρία Παναγοπούλου επιχειρεί να εισαγάγει στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία ένα θέμα άγνωστο για τους περισσότερους, το θέμα του stalking, που σημαίνει το σύνολο των πράξεων ενός ατόμου, που αποσκοπεί στην παρενόχληση και στον εκφοβισμό ενός άλλου ατόμου.
Τα θύματα του εν λόγω φαινομένου είναι συνήθως γυναίκες. Μία αλληλουχία σκέψεων και προβληματισμών εγείρονται στο αναγνωστικό κοινό, διότι, παρά τα βήματα που γίνονται καθημερινά, ώστε να εξομαλυνθεί το χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα, η γυναίκα είναι συνεχώς υπόλογη για όλα, δίνει έναν συνεχή και αγόγγυστο αγώνα για να πείσει, ότι όλα αυτά που βιώνει δεν είναι στην σφαίρα της φαντασίας της και κατασκευάσματα του μυαλού της, αλλά ένα ανελέητο μαρτύριο που απαιτεί την άμεση κρατική παρέμβαση και ενσυναίσθηση.
Οι γυναίκες δεν κλαίνε είναι ένα δυνατό βιβλίο που πραγματεύεται με λεπτότητα το θέμα του stalking και μέσα από την αληθινή κατάθεση ψυχής ενός θύματος, της Μπιάνκας, παρακινεί τον αναγνώστη -και κατ΄επέκταση την κοινωνία- σε έναν γόνιμο στοχασμό: ν΄ αντισταθεί απέναντι σε τοξικά πατριαρχικά πρότυπα, να ξεριζώσει σεξιστικές αντιλήψεις στην συνείδηση των ίδιων των γυναικών, προσφέροντας την πρέπουσα φροντίδα και στήριξη.
Η χρήση της πρωτοπρόσωπης αφήγησης στο βιβλίο «Οι γυναίκες δεν κλαίνε» ενισχύει τον προσωπικό χαρακτήρα της ιστορίας. Μοιάζει με εξομολόγηση της πρωταγωνίστριάς μας, με μια απελπισμένη προσπάθεια να κρατήσει τη λογική της, να ανασυντάξει τον εαυτό της και να διεκδικήσει ξανά τη ζωή της.
Αυτή η ωμή, ειλικρινής και σκοτεινή ιστορία εντείνει το σασπένς, αιχμαλωτίζοντάς μας καθώς εξελίσσεται. Προκαλεί επίσης στοχασμό και ενδοσκόπηση, ενθαρρύνοντάς μας να αναρωτηθούμε για τη μεταχείριση των γυναικών σε μια κοινωνία που ισχυρίζεται ότι είναι προοδευτική, αλλά παραμένει θεμελιωδώς πατριαρχική και συντηρητική. Ρίχνει φως στο διάχυτο αίσθημα ενοχής που επιβάλλεται στα θύματα αντί να παρέχει στήριξη και ανακούφιση.
Αυτή η συνειδητοποίηση υπογραμμίζει την ανάγκη για αλλαγή, αμφισβητώντας τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει τα εν λόγω θύματα, προτρέποντάς μας να καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση και να εγκαταλείψουμε τη συχνά καταπιεστική ανωτερότητά μας.
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όλες τις γυναίκες!
Μία αληθινή ιστορία που προστάζει ν΄ αφουγκραστούμε τον άνθρωπο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου