ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ γράφει η Μαντώ Μάκκα για το βιβλίο "Τάσεις Φυγής σε Παράλληλο Σύμπαν" Ρένα Αθανασοπούλου

Τάσεις Φυγής σε Παράλληλο Σύμπαν
Ρένα Αθανασοπούλου
Μουσική: Κώστας Μαργαρίτης
Σκίτσα: Ρένα Αθανασοπούλου

 

Η εικονογραφημένη μουσικοποιητική συλλογή της Ρένας Αθανασοπούλου με τίτλο "Τάσεις φυγής σε παράλληλο σύμπαν" συνοδεύεται από CD και QRCODE με απαγγελία δική της και μουσική του συνθέτη Κώστα Μαργαρίτη.

Οι περισσότεροι άνθρωποι με προβλήματα όρασης διαθέτουν το σθένος και τη διάθεση να αντιμετωπίσουν οποιεσδήποτε καθημερινές προκλήσεις που συναντούν αλλά δυστυχώς η προσβασιμότητα σε όλες τις εκφάνσεις της είναι ένα φλέγον ζήτημα που αντιμετωπίζουν καθημερινά και χαίρομαι ιδιαίτερα που η Ρένα Αθανασοπούλου δίνει πρόσβαση σε αυτούς τους ανθρώπους. Με απαγγελία δική της και συνθέσεις του μουσικού και πολυοργανίστα Κώστα Μαργαρίτη μπορούν όλοι να απολαύσουν τα ποιήματα και ηχητικά με ιδιαίτερη έμφαση στην αισθητική και ατμοσφαιρική τους ερμηνεία.

41 ποιήματα που συνοδεύονται από σκίτσα σχεδιασμένα με κάρβουνο και κλυδωνίζονται θεματικά ανάμεσα στην ερωτική υπέρβαση και τα σύγχρονα αδιέξοδα, γράφει στο οπισθόφυλλο.  41 ποιήματα, γράφω εγώ, που μας ταξιδεύουν όχι μόνο στο δικό της συνειδητό και ασυνείδητο κόσμο, αλλά μέσω των συμβολισμών και της αναπόφευκτης ταύτισης, μας καλούν να ανακαλύψουμε και τον δικό μας. Ποιος ή ποια δεν αναλώθηκε σε δρόμους που με κάθε τους βήμα, άφηνε την ελπίδα πίσω;

‘Βυθίζομαι στα χνάρια μιας λυτρωτικής αυτόματης γραφής’ γράφει η ποιήτρια και μου θυμίζει τον εαυτό μου κάθε φορά που γράφω, διότι αυτό κάνουμε όλοι όσοι υπηρετούμε την τέχνη. Είτε είναι η λογοτεχνία, η ζωγραφική, η μουσική κ.ο.κ. Χανόμαστε σε έναν κόσμο όπου τα όρια διαστέλλονται και καλούμαστε να βγάλουμε νόημα. Στις «Τάσεις φυγής σε παράλληλο σύμπαν» τα νοήματα είναι πολλά όπως είναι και σε κάθε ποιητική συλλογή που αποκολλάται από το χαρτί που τυπώθηκε. Αναδύεται, μετατρέπεται και σχηματίζει ονειρικά σύμπαντα, καλώντας μας να τα περπατήσουμε, να κολυμπήσουμε μέσα σε αυτά, να αποδράσουμε,  να ερωτοτροπήσουμε, να παλέψουμε για την ελπίδα, να σκοτώσουμε τον εαυτό μας και να τον χτίσουμε πάλι, λέξη την λέξη, από την αρχή.

Γράφει για όλα αυτά τα συρτάρια που φυλακίζουμε τις πάλες μας, τις αδικίες, τις νοσταλγίες, τις απορρίψεις, τα αδιέξοδα, την απελπισία, τον πόνο που άλλοτε μας καθιστά ανίκανους να αντεπιτεθούμε και άλλοτε μας μετατρέπει σε Ερινύες εκδίκησης. Έρωτες ανεκπλήρωτοι που μας καταπίνουν φανερώνονται μέσα από μια πλούσια γραφή γεμάτη εικόνες.

Η Ρένα έφτιαξε ένα θεατρικό μωσαϊκό ποίησης, μουσικής και εικόνας για να μας μεταφέρει τον ψυχισμό της, τον πόνο και τη λύτρωση συνάμα. Μια κραυγή απόγνωσης για τη μοναξιά, για το περιθώριο που μας αιχμαλωτίζει αλλά και τον τρόπο που η αδηφάγα κοινωνία αναμένει τον κατακερματισμό μας. Και όπως σε κάθε παζλ, όλα τα κομμάτια δένουν μέσω της ανησυχίας, της διαφωνίας, της ευαισθησίας, της άλλης ματιάς και της ψυχικής δύναμης. Μέσω του λυρισμού υφαίνονται οι αντιθέσεις, παραίτηση-αγώνας, πόνος-αγαλλίαση, απαισιοδοξία-αισιοδοξία, φόβος-ελπίδα, φως-σκοτάδι, έρωτας-θάνατος, παρελθόν και μέλλον.

Διαλέγοντας ένα στίχο από κάθε της ποίημα δημιούργησα ένα ποίημα που ανέλπιστα δένει και έτσι αποδεικνύεται ξανά η μαγεία της γλώσσας της. Ένας νέος παράλληλος συμπαντικός πίνακας από τα δικά της όμως χρώματα.

[ Με κάρβουνο γυμνό, σπασμένο τραβώ ιστούς να παγιδέψω τις σκέψεις μου.
Αλητεύω σε κάθε ξημέρωμα μετρώντας τις jazz διαστρεβλώσεις του παρόντος.
Προσπαθώ να γκρεμίσω τη γέφυρα του αυτοσχέδιου τσίρκου σου
και μπαίνω στο ρόλο του γελωτοποιού.
Σε χειραψίες απρόσωπες αποστραγγίζονται αποσπασματικά τα φυλαγμένα μου όνειρα.
Κάθε παράσταση έχει ένα μόνο θεατή, κριτή μαζί και θαυμαστή
κρυμμένο σε αυτοσχέδιες σκηνικές παγίδες.
Στα ίχνη σου πιστή ακροβάτισσα κλυδωνίζομαι ανελλιπώς…επίτηδες…μήπως γλυτώσω…
Ακυρώνω τον εαυτό μου και τον πακετάρω σε stand up comedy show μιας βραδιάς.
«Ακόμα μια παρτίδα», τραυλίζω ρίχνοντας το ζάρι.
Ξυράφια οι σκέψεις διασχίζουν το χρόνο σε άναρθρους αναστεναγμούς.
Ξαπλώνω σε ρυτίδες κομμένων αναπνοών να αναβάλλω βλέμματα.
Φορώ δίχτυα στα χέρια να φυλακίζω στιγμές
και σε κάθε βήμα ραγίζω την κινούμενη άμμο του πρέπει.
Χτίζω λαβύρινθους, καίω μίτους και στέκομαι λυτρωτικά σε κάθε διασταύρωση.
Θρυμματίζω στο στόμα μου το ψέμα που τελειώνει την κάθε μέρα.
Ξεχνώ το όνομα, ρουφώ το άρωμα της απουσίας.
Διψάω την ηχώ ενός αόρατου σ’αγαπώ και ζητιανεύω ανέλπιστα το αύριο.
Καίω αργά τα θεμέλια να αναπνεύσω παρουσία και στέλνω σήματα κενού.
Κατρακυλώ σε ουτοπικά σκαλοπάτια για να ξεγελάσω το μαρτύριο του χρόνου.
Απών σε κάθε φιλόδοξη απόπειρα θωρώ ζωή από ξένες κλειδαρότρυπες.
Βαστώ φεγγάρι δεκανίκι για να παρατείνω τη λήθη της παραίσθησης.
Ίσως η πιθανότητα να υπάρξω σε πείσει να απλώσεις το άγγιγμά σου
αψηφώντας το δίχτυ ασφαλείας του μέλλοντος και να ριχτείς στο κενό μου.
Αδέξιες υπεκφυγές προδίδουν την απάντηση και το κρυφτό ξαναρχίζει.
Κανένα χέρι δεν τόλμησε να εισβάλει στις ασπρόμαυρες στιγμές μου.
Τα ακροδάχτυλα διαλύονται στο παρόν και γραπώνουν έναν αντικατοπτρισμό.
Άδοξες απειλές μπροστά σε έναν κατακερματισμένο αμείλικτο καθρέφτη.
Περνώ από τη μία θέση στην άλλη σαν κασκαντέρ που έχει γεράσει.
Ανέκδοτος πόθος με συνταγή άφεσης.
Στριφογύριζα με τα διάφανα γοβάκια μου μέχρι να βρω τα ίχνη σου.
Διαχρονικό παράλογο η ατελής προσδοκία ενός ανέγγιχτου φιλιού.
Κάνω τα παραμύθια μου καράβια και επιπλέω μέχρι να βυθιστούν.
Θρυμματίζω κόκκους άμμου ανάμεσα στα δάχτυλά μου
και γίνομαι κλεψύδρα που κλέβει το χρόνο.
Μικρό ψέμα το δευτερόλεπτο.
Εξαντλούμαι σε αργά αποτυπώματα ανδρείκελου.
Σ’εγκαταλείπω αφήνοντας τα συντρίμμια να με σκηνοθετούν.
Μια ζάλη σε φλέβες ανέραστης μυθοπλασίας που πλατειάζει ονειρικά.
Σκυταλοδρομίες ανάμεσα σε συγκαλυμμένους αντιπάλους.
Θυσιαστήριο πιθανοτήτων ο δρόμος που χαράζουν οι ρυτίδες των ματιών σου.
Επαναλαμβανόμενη παγίδα που με μαγνητίζει σε μια ηδονική ρουτίνα.
Αμήχανα περιθάλπω την αγωνία μου σε ένα δάγκωμα των χειλιών.
Σαν πορσελάνινη κούκλα που ποτέ δεν έπαιξα σε χαρίζω στα απολεσθέντα.
Κλείνω το στόμα κρατώντας τον ήχο σε σκόρπια παζλ.
Βυθίζομαι πανέτοιμος να πιω το παρελθόν μου
με άσπρο πάτο χαιρετώ κάθε μικρή μου νίκη ]

Τι κρίμα που στην Ελλάδα η ποίηση διαβάζεται από λίγους..

Φωτο: Μαντώ Μάκκα

Η Μαντώ Μάκκα γεννήθηκε το Μάιο του 1980 στην Αθήνα.  Αποφοίτησε από το Κλασσικό Λύκειο Αναβρύτων.  Παρακολούθησε μαθήματα Αγγλικών και  Οικονομικών & Marketing.

Ακολούθησαν μαθήματα Δημιουργικής γραφής με τη Στεύη Τσούτση και  Εικαστικών & Ιστορίας Τέχνης με την Άννα Παππά. Τελευταία ήρθε η Εξειδίκευση στη Μετάφραση στο Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και η Εισαγωγή στην εφαρμοσμένη γλωσσολογία και διδασκαλία αγγλικής γλώσσας σε μαθητές άλλων γλωσσών από το Πανεπιστήμιο του Leicester.
Παράλληλα ζωγραφίζει και κατασκευάζει κοσμήματα από πέτρα.
Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στο διαδίκτυο.
Έχει εργαστεί ως Καθηγήτρια Αγγλικών και ως διαχειρίστρια διαδικτυακών εφημερίδων.
Είναι μέλος της Επιτροπής Γυναικών Συγγραφέων και  της Επιτροπής Μετάφρασης & Γλωσσικών Δικαιωμάτων του Pen Greece.
Το 2020 το παραμύθι της «Τα ροζ Χριστούγεννα» περιλήφθηκε στο βιβλίο «Santa Παραμύθια, 22 Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες» των εκδόσεων Νίκας. Το 2021 κυκλοφόρησε η πρώτη της συλλογή διηγημάτων «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια» από τις Εκδόσεις Νίκας . Το 2022 το διήγημα της «Τραμουντάνα» διακρίθηκε και συμμετείχε στην συλλογική έκδοση του Ιανού «Το ρούχο». Την ίδια χρονιά διακρίθηκε και το διήγημά της «Φως», το οποίο συμμετείχε στην συλλογική έκδοση των Εκδόσεων Αγγελάκης «Ανθρώπινες Σχέσεις. Ένα σχολείο που δεν τελειώνει ποτέ.
Η συλλογή διηγημάτων «Αγκούσα» είναι το δεύτερό της βιβλίο από τις Εκδόσεις Νίκας.