ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ — Ειρήνη Βαρδάκη με τη Γιούλη Τσακάλου για τον Ελεύθερο τύπο8/7/25
Βιβλίο : Να με ξεχνάς – εκδόσεις Μίνωας
Μερικές ιστορίες δεν διαβάζονται. Σε στοιχειώνουν. Η Ειρήνη Βαρδάκη, με το νέο της βιβλίο Να με ξεχνάς, στήνει μια γέφυρα από έρωτα και τρόμο, με ήρωες που αγαπιούνται μέχρι θανάτου — κυριολεκτικά. Μέσα σε ένα σύμπαν γεμάτο ανατροπές, ψυχολογικές εντάσεις και υποδόρια σκοτεινιά, η συγγραφέας δεν αφήνει κανέναν αναγνώστη ανέγγιχτο.
Μιλήσαμε για την αλήθεια πίσω από τον πόνο, για τα όρια του θρίλερ και για την παράξενη λυτρωτική ομορφιά που βρίσκει όταν σκάβει στην ψυχή των ηρώων της αναδεικνύοντας τη σκοτεινή ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής.
1.«Να με ξεχνάς». Η φράση χτυπάει σαν ικεσία και απειλή μαζί. Είναι ο τίτλος το πρώτο “μήνυμα” που δίνετε στον αναγνώστη; Και πόσο εύκολα ξεχνιούνται οι δικοί σας ήρωες;
Ο τίτλος σαρκάζει, εμπαίζει, αυτοαναιρείται. Απαιτεί όχι μόνο να ξεχάσεις, αλλά να ξεχνάς… κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε δευτερόλεπτο, φανερώνοντας αυτομάτως την συγκλονιστική δύναμη της μνήμης. Το άτρωτο σώμα της και η μοναδική ικανότητα της να μην πεθαίνει αλλά να αλλάζει μορφές και να δανείζεται προσωπεία, γίνεται το απόλυτο βασανιστήριο για τους ήρωες της ιστορίας. Τους συρρικνώνει και τέλος τους συνθλίβει κάτω από το αφύσικο βάρος της. Είναι αδύνατο να ξεχάσουν και αδιανόητος ο πόνος του να θυμούνται.
2. Ο Σαμ και η Λίλυ, τόσο κοντά, τόσο απελπιστικά χωρισμένοι. Στο βιβλίο ο έρωτας είναι παρηγοριά ή καταδίκη; Πιστεύετε πως υπάρχει αγάπη που σκοτώνει;
Σε αυτό το ψυχολογικό θρίλερ, η αγάπη των δύο ηρώων είναι ολόμαυρη, και σε σημεία ανατριχιαστική γιατί είναι νεκροζώντανη. Όλη
της η διαδρομή είναι μια οδυνηρή κατάβαση στην άβυσσο. Ανασαίνει σκοτάδι εξερευνώντας όλες τις πτυχές του ανθρώπινου και υπερανθρώπινου πόνου. Φεύγει από τα όρια της αγάπης, παίρνει διαφορετικά, αλλόκοτα σχήματα, μετουσιώνεται και γίνεται κάτι άλλο… κάτι σπαρακτικό, βασανιστικό και αποτρόπαιο.
3. Οι ιστορίες σας είναι γεμάτες ψυχολογική ένταση και σκοτεινές αποχρώσεις. Πόσο σας κουράζει ή σας λυτρώνει το γράψιμο όταν βυθίζεστε τόσο βαθιά σε τέτοια τοπία;
Δεν είμαι σίγουρη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχω διαρκώς την ανάγκη να επιστρέφω. Αγαπώ βαθιά το σκοτάδι στην τέχνη. Το βρίσκω σαγηνευτικό, ακαταμάχητο. Σε πολλά από τα βιβλία μου το σκοτάδι δεν ήταν απλώς το φόντο πίσω από την ιστορία, αλλά η ουσία και ο πυρήνας της. Στη διαδικασία της συγγραφής του «ΝΑ ΜΕ ΞΕΧΝΑΣ» το σκοτάδι ήταν ο δικός μου προσωπικός καμβάς.
4. Η επίθεση στη Λίλυ είναι σοκαριστική. Πώς διαχειρίζεστε, ως συγγραφέας αλλά και ως γυναίκα, τόσο σκληρές σκηνές; Υπάρχει κάπου ένα όριο ή το είδος απαιτεί απόλυτη αλήθεια;
Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν όρια, τότε συνειδητά κινούμαι σε αυτά ή και εκτός τους. Το ψυχολογικό θρίλερ δεν έχει δικλείδα ασφαλείας, είναι βήμα στο κενό, όχι μόνο για τον δημιουργό αλλά και για τον αναγνώστη. Η ιστορία γράφεται και δίδεται ατόφια, χωρίς φίλτρα. Μιλάμε ίσως για το πιο σκοτεινό και εσωτερικό είδος, μέσα από το οποίο αποκαλύπτονται ένα ένα τα πιο εύθραυστα και τρομακτικά κομμάτια της ανθρώπινης ψυχής. Δεν είναι το ίδιο το τέρας που τρομάζει, αλλά το γεγονός ότι βρίσκεται εντός σου.
5. Αν κάποιος διαβάσει το «Να με ξεχνάς» μέσα σε μια νύχτα —πράγμα πιθανό— τι θέλετε να του μείνει μόλις γυρίσει την τελευταία σελίδα και κλείσει το φως;
Ξέρω ότι για τον κάθε αναγνώστη, η εμπειρία είναι αυστηρά προσωπική. Δική μου ευχή θα ήταν οι αναγνώστες να ακολουθήσουν τους ήρωες, να μην τους αφήσουν μόνους στην εμπειρία της βύθισης,
αλλά να τους κρατήσουν το χέρι και να αιωρηθούν μαζί τους στο ολόμαυρο χάος τους, να αισθανθούν την παραφορά τους, να τους συμπονέσουν και να τους παρηγορήσουν. Έχω ανάγκη να ξέρω ότι οι ήρωες βρίσκονται στα πιο στοργικά χέρια
