ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ γράφει η κα Αναστασία Δημακοπούλου για το βιβλίο "Ο Διχασμός - Φιλομήλα Λαπατά"Εκδόσεις Ψυχογιός!

Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΦΙΛΟΜΗΛΑ ΛΑΠΑΤΑ

Ένα ξεχωριστό εξώφυλλο, πραγματικό κομψοτέχνημα, σαν κεντημένο στο χέρι με ζεστά, γήινα χρώματα συνοδεύουν την εξαιρετική γυναικεία φιγούρα, τον πολυτάραχο βίο της οποίας, θα παρακολουθήσουμε στις σελίδες του δεύτερου βιβλίου Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ από την σειρά ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, της σύγχρονης λογοτέχνιδας Φιλομήλας Λαπατά.

Σχολιάζοντας συστηματικά, τα τελευταία χρόνια την σύγχρονη λογοτεχνία, θεωρώ ότι οι λέξεις μου είναι πολύ φτωχές, για να χαρακτηρίσουν αυτό το αξιοζήλευτο και αξιόλογο έργο λογοτεχνικής γραφής και λεπτού ύφους, το οποίο συνιστά το δεύτερο βιβλίο της ιστορικής σειράς με θέμα «ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ» που ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια και καλύπτει την περίοδο 1790-1838. «Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ» αποτελεί την χρονική συνέχεια της παραπάνω περιόδου και συγκεκριμένα καλύπτει τα έτη 1843-1875. 

Μία 35ετία συνεχών αναταράξεων, που σημάδεψαν σπουδαία γεγονότα της τότε εποχής και προκάλεσαν τον διχασμό του ελληνικού λαού σε όλους τους τομείς, κοινωνικό, πολιτικό, εσωτερικό-διαπροσωπικό, ακόμα και στο ερωτικό τομέα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Η συγγραφέας, ύστερα από συστηματική και ενδελεχή μελέτη σε κρατικά, ιστορικά αρχεία και συμβολαιογραφικές πράξεις, καταδύεται στα άδυτα των ανθρώπινων σχέσεων, στις συναισθηματικές σχέσεις, στα πάθη, στις αυταπάτες και τα λάθη, που χαρακτηρίζουν τις ανθρώπινες πεποιθήσεις.

Ακολουθώ ανελλιπώς την κ. Λαπατά, γιατί θεωρώ ότι είναι από τους λίγους συγγραφείς που πετυχαίνει ν΄ αναλύσει ψυχικές και συγκινησιακές ανθρώπινες καταστάσεις, ν΄ αποδώσει τα ουσιώδη χαρακτηριστικά των ηρώων της, πάντα σε ηθογραφικό πλαίσιο, χωρίς πολυλογίες, αλλά με μία καθαρότητα και διαύγεια λόγου, που αποδεικνύει μεγάλη καλλιέργεια και συνέπεια.

Μία αυθεντική γκραβούρα της Αθήνας του 1840-1875, πλαισιωμένη από πλούσια λαογραφικά και ηθογραφικά στοιχεία, που δείχνουν τις αντιλήψεις και τον τρόπο ζωής μιας μεγαλοαστικής οικογένειας, αλλά και όλων των λαϊκών στρωμάτων, στο ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον. 

 φωτο : Γιούλη Τσακάλου

Η πολυετή ιστορική έρευνα της κ. Λαπατά «γέννησε» και τις ηρωίδες γυναίκες, που κυριαρχούν στα βιβλία της. Γυναίκες σύμβολα, εμβληματικές της εποχής εκείνης, στο πρόσωπο των οποίων αντικατοπτρίζεται το γενικό κλίμα του μεγάλου διχασμού, που με επιδεξιότητα, πλούσια γλωσσολογικά στοιχεία και μια ευρύτητα λόγου παρουσιάζει η συγγραφέας.

Γυναίκες δυναμικές, αυτόβουλες και ανεξάρτητες, αλλά και πιο αδύναμες που υποκύπτουν σε σφάλματα, που μέσα από συχνές δοκιμασίες, εσφαλμένες αντιλήψεις και τερτίπια της μοίρας, βασανίζονται οι ίδιες προσωπικά, διαιωνίζοντας σε βάθος χρόνου τα λάθη τους, με άμεσο αντίκτυπο την κοινωνία την ίδια. 

Γυναίκες πρωταγωνίστριες της ζωής, όπως η Κοραλία Βογιατζόγλου που μας συστήθηκε στο πρώτο βιβλίο «Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ», αλλά και γυναικείες παρουσίες του «ΔΙΧΑΣΜΟΥ» όπως η Ελισσάβετ Δούκα, δυσπρόσιτη μεν από το πλήθος των Αθηναίων, αρχοντική δε, σπάνια και εκλεπτυσμένη παρουσία, η Οδύσσεια Βαρβαρέσου, φιλόδοξη και πανούργα, χαρακτηριζόταν από την ανάγκη της να υπονομεύει τους πάντες, με ύπουλο τρόπο έπαιρνε πάντα αυτό που ήθελε, αλλά και γυναίκες σε δεύτερους ρόλους, όπως η ιερόδουλη Ζηνοβία Σπίνου, αυθεντική μαστόρισσα του πληρωμένου έρωτα με ανοιχτή όμως καρδιά και βαθιά αισθήματα, η θεία Μπεμπέκα μία συναισθηματικά ασταθής γυναίκα με έντονη παρουσία, η μαγείρισσα Δαρεία και τόσες άλλες, ηρωίδες των βιβλίων της κ. Λαπατά, που αποτελούν τις κόρες της Ελλάδας μας, όπως πολύ εύστοχα αναφέρει η συγγραφέας και κατά επέκταση, κομμάτια της ίδιας ιστορίας.

Στην περιπετειώδη ζωή τους, καθρεφτίζεται και το κοινωνικο-πολιτικό «γίγνεσθαι» που ταλανίζει την χώρα μας, από την μετεπαναστατική περίοδο έως και σήμερα ακόμη, αφού η ιστορία μας διδάσκει ότι, χωρίς την επίγνωση της πραγματικότητας και την ακριβή γνώση των λαθών μας, αυτά θα επαναλαμβάνονται, ροκανίζοντας σιγά-σιγά ό,τι κατακτήθηκε από τους προγόνους μας, με ευσυνειδησία και σκληρή δουλειά.

Αναστασία Δημακοπούλου

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Η Φιλομήλα Λαπατά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Σπούδασε δημόσιες σχέσεις, μιλάει ξένες γλώσσες και έχει ταξιδέψει πολύ. Ζει μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας. Στο παρελθόν εργάστηκε στην Αμερικανική Πρεσβεία και σε τράπεζα.
Εμπνευσμένη από τις εμπειρίες που απέκτησε στα ταξίδια της και προσπαθώντας να κατανοήσει την ανθρώπινη φύση και τη δυναμική των σχέσεων, οδηγήθηκε από νωρίς στο γράψιμο. Τιμήθηκε στην Ιταλία το 2005 με το βραβείο "Citta di Bacoli" (αρχαία Cuma) και το 2006 με το βραβείο Premio Internazionale per la Cultura "Sebetia-Ter".

Τίτλοι Βιβλίων της..
(2018)	Ο διχασμός, Ψυχογιός
(2018)	Ο διχασμός, Ψυχογιός
(2015)	Η επιστροφή, Ψυχογιός
(2015)	Η επιστροφή, Ψυχογιός
(2012)	Η χήρα του Πειραιά, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2012)	Η χήρα του Πειραιά, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2010)	Η ξυπόλυτη των Αθηνών, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2010)	Η ξυπόλυτη των Αθηνών, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007)	Επικίνδυνες λέξεις, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2005)	Εις το όνομα της μητρός, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2004)	Lacryma Christi, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2002)	Οι κόρες του νερού, Εκδόσεις Καστανιώτη

 

Συνέντευξη της συγγραφέως Ιωάννας Καρυστιάνη στη Γιούλη Τσακάλου, ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ!

 Ιωάννα Καρυστιάνη: «Δεν παραδίδω στον αναγνώστη μηνύματα και σκονάκια. Να νιώσει θέλω. Τα παρακάτω είναι δική του απόφαση»

Συνέντευξη στην Γιούλη Τσακάλου //

Πρώτη δημοσίευση στο Fractal

«Οι ασυνείδητοι τα καλά βιβλία δεν τα πιάνουν στα χέρια τους, μακριά κι αλάργα από ό,τι χαλάει την ζαχαρένια τους.»

Χρόνια τώρα διαβάζω, όχι μια, αλλά πολλές φορές τα βιβλία της Ιωάννας Καρυστιάνη. Παρόλο που τα θέματα τα οποία διαπραγματεύεται είναι ζόρικα και σκληρά, με ελκύουν να τα ανακαλύψω λόγω της ψυχολογικής εμβάθυνσης την οποία καταφέρνει με απαράμιλλο τρόπο η συγγραφέας.

-Κυρία Καρυστιάνη, ομολογώ πως είμαι ενθουσιασμένη που δεχθήκατε να κουβεντιάσουμε, τιμή είναι πολύ μεγάλη. Η αγάπη των μελών της ομάδας μας ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ για τα βιβλία σας είναι ιδιαίτερη, άπειρες φορές τα συζητάμε  και κάθε φορά όλο και πιο πολλά μέλη της γράφουν ενθουσιώδεις κριτικές. Κυρία Καρυστιάνη, είστε  μια  Συγγραφέας με χιλιάδες φανατικούς  αναγνώστες. Ποιο είναι αυτό το μαγικό συστατικό στα βιβλία σας, κατά τη γνώμη σας, που τους καθηλώνει;
Είμαι πολύ τυχερή που τα βιβλία μου, ως τώρα τουλάχιστον, βρίσκουν ανταπόκριση. Τα δουλεύω όσο καλύτερα μπορώ. Νομίζω πως οι αναγνώστες βρίσκουν ενδιαφέροντες τους χαρακτήρες, το «ψαχνό» της καθημερινότητας και του τετριμμένου και τη γρήγορη, αδρή γλώσσα.

–Τα βιβλία σας αναλύουν ιδιαίτερους χαρακτήρες  ηρώων. Σας έλκουν κάποια στοιχεία ώστε να καταστήσετε ένα χαρακτήρα λογοτεχνικό ήρωά σας και ποια είναι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν περισσότερο;
Οι ήρωες μου δεν έχουν εκτυφλωτικές καριέρες περγαμηνές, εντυπωσιακά σπίτια, μεγάλες περιουσίες, ούτε μετέχουν στα κέντρα λήψης αποφάσεων.  Κατά κανόνα είναι άνθρωποι ταπεινοί και συνηθισμένοι, συνηθισμένες οι δουλειές, οι σχέσεις, τα προβλήματα και οι ελπίδες τους σε μικρούς και εκ πρώτης όψεως ασήμαντους τόπους. Γράφοντας κάνω τους ανθρώπους και τους τόπους σημαντικούς, έτσι νομίζω, γιατί έτσι πιστεύω για όσους και όσα δεν είναι στο προσκήνιο της κάθε εποχής.

– Κυρία Καρυστιάνη, είστε μια συγγραφέας που έχει την ικανότητα να βάλει τον αναγνώστη απέναντι από τον ήρωα σαν να βλέπει, κατά κάποιο τρόπο, τον εαυτό του σ’ ένα καθρέφτη. Παρόλα αυτά, όμως, κατορθώνετε και πηγάζει από το έργο σας μια υπαινικτική αισιοδοξία. Ή μήπως είστε απαισιόδοξη;
Ακριβώς επειδή οι ήρωες μου δεν είναι ταγοί, ηγετικές μορφές, δακτυλοδεικτούμενοι και γενικά «επιφανείς», οι αναγνώστες βρίσκουν κάμποσα κοινά στοιχεία με τις δικές τους ζωές, σκιές και αγωνίες. Οι ήρωες των βιβλίων δεν μοιάζουν απλησίαστοι ντιπ ξένοι.
Γράφοντας, δεν πλασάρω αισιοδοξίες και απαισιοδοξίες. Οι σχετικές πινελιές προκύπτουν όπως και στην πραγματική ζωή, πότε από τα γεγονότα, πότε επειδή δεν αντέχομε να δούμε αλήθειες και πότε επειδή το τερματίζουμε προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Η Ιωάννα Καρυστιάνη με τη Γιούλη Τσακάλου

-Υπάρχει κάποιο από τα βιβλία σας που σας δυσκόλεψε να το γράψετε; Και εννοώ πως ίσως χρειάστηκε να «ψάξετε» περισσότερο από τα άλλα, προσωπικά αρχεία ή να ξαναδιαβάσετε βιβλία εποχής σχετικά. Ρωτώ γιατί απ’ ότι μου έχουν πει ομότεχνοι σας η συγγραφή ενός βιβλίου με θεματολογία αλλά και τρόπο ζωής μιας περασμένης εποχής θέλει πολύ κόπο και χρόνο έρευνας προκειμένου να είναι σοβαρό αυτό που θα παρουσιαστεί και κυρίως αληθινό! Όπως η «Μικρά Αγγλία» που λατρεύω γιατί έχει σχέση  με την Άνδρο που επισκέπτομαι συχνά.
Το θέμα υπαγορεύει και ο συγγραφέας κάνει αυτό που πρέπει. Εκτός από τις ιστορίες εποχής που επιβάλλουν έρευνα σε αρχεία, μουσεία, παλιά συγγράμματα, κιτρινισμένες αλληλογραφίες, μυγοφτυσμένα τεφτέρια και ταξίδια στους τόπους της πλοκής, και οι σύγχρονες μυθοπλασίες απαιτούν μελέτη σε άγνωστα πεδία, διασταυρώσεις στοιχείων, συναντήσεις και πολλά τρεχάματα, τόσο κατά την προεργασία όσο κατά την διάρκεια του γραψίματος με τις πολλές διορθώσεις. Και όλο αυτό δεν είναι μπελάς, κάθε άλλο. Προσφέρει εκπλήξεις, καλύτερη γνώση, καλύτερες ιδέες, συγκίνηση.  Βαστά τον συγγραφέα στην τσίτα,  σε εγρήγορση  και επαγρύπνηση ως την τελευταία γραμμή, ως την τελική μορφή του κειμένου.

-Τί άποψη έχετε για την σημερινή Ελληνική Λογοτεχνία. Υπάρχει ποιότητα στην γραφή ή εγκαταλείπονται σχεδόν όλα… στον βωμό των πωλήσεων;
Δούκα, Παπαδημητρακόπουλος, Νόλλας, Ζατέλλη, Γαλανάκη, Βαλτινός, Δημητρίου, Φακίνου, Σκαμπαρδώνης, Κοροβίνης, Ζουμπουλάκης, Τρουλλινού, Μακριδάκης, Οικονόμου, Παπαμάρκος, Παπαμόσχος, Πέτσα, Παλαβός, Γράψας, Παπαϊωάννου όλοι εν ζωή, παλιοί και νέοι, τους βάζω μαζί επειδή κάθε φορά περιμένω το επόμενο βιβλίο τους. Δεν γράφουν με στόχο τις πωλήσεις, αλλά μακάρι να τους διάβαζαν τριπλάσιοι και πενταπλάσιοι αναγνώστες.

-Θα ήθελα τη γνώμη σας για το αν  ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να γίνει συγγραφέας και τί θα είναι αυτό που θα τον διαχωρίσει από ένα απλό γράφοντα!
Η απόπειρα δεν απαγορεύεται. Όποιος έχει σφοδρή επιθυμία και ανάγκη να γράψει επειδή πιστεύει ότι έχει κάτι να πει, ας διαβάσει πολύ, ας στρωθεί, ας ξενυχτίσει, ας σκίσει το α’ και το β’ χέρι, ας δουλέψει με ταπεινοφροσύνη και θα δείξει.

-Υπάρχουν βιβλία που, πολύς κόσμος, τα διαβάζει μεν αλλά δεν έχει να αποκομίσει… ουδέν! Εσείς πιστεύετε πως το βιβλίο είναι και δημιουργός συνειδήσεων;
Οι ασυνείδητοι τα καλά βιβλία δεν τα πιάνουν στα χέρια τους, μακριά κι αλάργα από ό,τι χαλάει την ζαχαρένια τους. Οι άλλοι, μοιράζονται με τον συγγραφέα τα πάντα όλα.

-Όλα σας τα βιβλία έχουν ιδιαίτερα σημαντικές ηρωίδες. Οι γυναίκες είναι πολυπλοκότερες, πιο ενδιαφέρουσες ή συγκεντρώνουν επάνω τους τα πιο πολλά δεινά;
Σε όλα τα βιβλία, μηδενός εξαιρουμένου, εκτός από γυναικείους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, έχω και ανδρικούς. Γυναίκες και άντρες αλληλοσυνδέονται, αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλοφωτίζονται, αλληλοσυσκοτίζονται, αλληλοσφάζονται, αλληλοβοηθιούνται, αγαπιούνται, μοιράζονται την πλοκή και την περπατούν ως την τελευταία σελίδα κουβαλώντας ο καθείς και η καθεμιά στην πλάτη το μικρό ή μεγάλο σακί του.

-Εκτός από  συγγραφέας, σαφώς είστε και αναγνώστρια. Υπήρξαν βιβλία που δεν μπορέσατε να τα διαβάσετε; Κι εάν υπάρχουν τι σας απέτρεψε;
Δεν αγοράζω στην τύχη επειδή κάνει μπάμ ένα εξώφυλλο, ένας ερεθιστικός τίτλος ή επειδή το τάδε βιβλίο κάνει θραύση. Αγοράζω και δανείζομαι αυτά που θέλω πολύ για δικούς μου λόγους. Κάποια, ιδίως επιστημονικά δοκίμια, δίτομες και τρίτομες εκδόσεις μπορεί να με ζορίζουν, να μην τα διαβάσω μεμιάς, αλλά πάντα έρχεται η ώρα τους γιατί με τραβάει ό,τι καλό άφησα στη μέση.

-Τί σημαίνει για εσάς «λαός, έθνος χωρίς μνήμη»; Και τί μπορεί να φταίει, ώστε ένας ολόκληρος λαός να «χάσει» την ταυτότητά του; Ποια είναι η ευθύνη ενός πνευματικού ανθρώπου σήμερα;
Είναι μορφή επιπολαιότητας οι άνθρωποι να συμπεριφέρονται στο σήμερα δίχως μνήμη. Η ιστορία με τις ιδιαιτερότητες λαών  πολιτισμών, παραδόσεων, και γλωσσών είναι ασύμφορο χασομέρι για τα αφεντικά της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και όταν εμποδίζει το σαρωτικό διάβα των αγορών την παραμερίζουν, την «πειράζουν», την αναποδογυρίζουν. Αλλά και οι λαοί δύσκολα την υπερασπίζονται δίκαια και αποτελεσματικά, γιατί δεν την ξέρουν καλά ώστε να την «μεταχειρίζονται» ολόπλευρα. Συνήθως ξεμένουν σε λαχταριστές επικεφαλίδες για αρχαία κλέη, αλλοτινή ακμή και ένδοξους παλιούς αγώνες.
Η επιλεκτική χρήση της Ιστορίας λόγω λειψής γνώσης ή εθνικών «υπερεγώ», πυροδοτεί εθνικισμούς, το βλέπουμε σε όλη την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, αντιπαλότητες, λιτότητα ναζιστικούς αλαλαγμούς, φράχτες.
Η δύναμη της έγνοιας για τον τόπο είναι απρόσβλητη και ανίκητη όταν πατάει στην αλήθεια, όταν εμπεριέχει την έγνοια για τους ανθρώπους, συνεπώς για την ζωή, συνεπώς για την ειρήνη.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται παλιά και άχρωμα, αλλά έτσι ένας λαός ομορφαίνει το πρόσωπό του, βρίσκει τα λόγια του και το βηματισμό του.
Προσωπικά, έχω μεγάλο πόνο και μεγάλο πάθος για τον τόπο μας, ακριβώς επειδή δεν κλείνω τα μάτια στα στραβά, στα λάθη, στις φάσεις υπεροψίας. Φαίνεται, νομίζω, και σ αυτά που γράφω, ιστορίες αναζήτησης, νοηματοδότησης και νόστου για ανθρωπιά. Με αγάπη, σεβασμό, στοχασμό και κριτική ματιά.

–Πως καταφέρνετε να συνδυάσετε τα σενάρια για τον κινηματογράφο και τη συγγραφή λογοτεχνικού έργου; Υπάρχει συνάφεια στις δύο αυτές πλευρές;
Άλλοι κινούνται σε όλο το φάσμα της τέχνης του γραπτού λόγου, κάνουν πεζογραφία, ποίηση, σενάρια, θεατρικά και στίχους τραγουδιών. Οι κανόνες η οικονομία, οι τεχνικές, η συμβατή με το κάθε είδος γλώσσα είναι διαφορές, ωστόσο πιστεύω πως όλα τα είδη βοηθούν το ένα  το άλλο. Δανείζονται κλειδιά και αξιοποιούν εμπειρίες ευστοχίας ή αστοχίας.

-Τί θα συμβούλευε η κυρία Ιωάννα Καρυστιάνη ένα νέο συγγραφέα;
Ο,τι και τον εαυτό της. Να διαβάζει, να παρατηρεί υπομονετικά, να αμφιβάλει, να ονειρεύεται καλά κείμενα.

-«Χίλιες Ανάσες», από τις εκδόσεις Καστανιώτη το νέο σας πόνημα που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε μέσα από αυτό το βιβλίο στους αναγνώστες σας;
Δεν παραδίδω στον αναγνώστη μηνύματα και σκονάκια. Να νιώσει θέλω. Να νιώσει βαθειά μέσα του. Τα παρακάτω είναι δική του απόφαση.

Γιούλη Τσακάλου
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ γράφει η κ. Λίτσα Κοντογιάννη για το βιβλίο "Ασκίμ θα πει αγάπη - Μαρία Κωνσταντούρου"Εκδόσεις Ωκεανίδα!!

ΑΣΚΙΜ ΘΑ ΠΕΙ ΑΓΑΠΗ –ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΡΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΙΔΑ

Ένα υπέροχο, πολύ καλογραμμένο οδοιπορικό στο νησί της Λέσβου που γίνεται μέσα από την μοναδική περιγραφή περιοχών της, με αφορμή μια φανταστική ιστορία με έντονο μεταφυσικό στοιχείο. 

Πέρα από τη Λέσβο και τα μαγικά της μέρη, αναφορές γίνονται και στην Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα, στη Σμύρνη, στο Εσκί Σεχίρ και άλλα μέρη.

Το μυθιστόρημα αυτό μπορεί να αριθμεί 574 σελίδες, αλλά είναι απόλυτα χορταστικές και διαβάζεται απνευστί.

Η αφήγηση είναι πολύ δεμένη, οι αναφορές στο παρελθόν και πάλι πίσω στο παρών γίνονται με απόλυτη ισορροπία, δίνει όλες τις απαραίτητες εξηγήσεις στις απορίες του αναγνώστη, χωρίς να αφήνει κενά ή ασάφειες και στο τέλος τη λύτρωση που χρειάζεται.

Η συγγραφέας καταφέρνει να μας μεταδώσει μια ποικιλία συναισθημάτων όπως αγάπη, έρωτα, απώλεια, φόβο, απελπισία, σπαραγμό, αισιοδοξία, ελπίδα. Το βιβλίο όμως κατά κύριο λόγω αναφέρεται στην αγάπη, τη απλή και ανιδιοτελή, ως αξία, ως συναίσθημα, ως ανάγκη. 

Σε όλα τα πρόσωπα της αγάπης – σ’ αυτή του παιδιού προς τον γονιό και αντίστροφα, στη φιλική, στην ερωτική, ακόμη και στην εγωιστική αγάπη προς τον εαυτό μας. 

Το ευχάριστο είναι πως η πλοκή δεν είναι διόλου προβλέψιμη και ακόμα λιγότερο η κατάληξη της ιστορίας.

Οι ήρωες της ιστορίας είναι ολοκληρωμένοι και δίνουν την αίσθηση πως είναι πραγματικοί και στην όλη ιστορία την αληθοφάνεια που της χρειάζεται.

Λίτσα Κοντογιάννη

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

 
Η Μαρία Κωνσταντούρου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έχει δύο παιδιά. Εργάστηκε τα πρώτα χρόνια ως καθηγήτρια Αγγλικών και επί μία εικοσαετία επικεντρώθηκε στις μεταφράσεις λογοτεχνικών βιβλίων. Από τις Εκδόσεις Λιβάνη έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία δώδεκα χρόνια τα βιβλία της Όταν οι Γυναίκες Τολμούν, Σκιές στο Χρόνο, Σε Βλέπω Παντού, Το Πολύ δεν Είναι Πάντα Αρκετό, Ζωή μου, Εσύ…, Αγεφύρωτες Σιωπές και Χωρίς Εσένα. Αγάπησα τα βιβλία από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Πολύ γρήγορα κατάλαβα πως μου ήταν πιο βολικό, πιο εύκολο, να εκφράζομαι με τον γραπτό παρά με τον προφορικό λόγο. Έχω προσέξει πως στα λόγια είμαι πολύ λιτή, πολύ λακωνική, ενώ αντιθέτως όποτε κάθομαι να γράψω κάτι, οτιδήποτε, σκέψεις και συναισθήματα ρέουν σαν χείμαρροι μέσα από την ψυχή μου. Επί τριάντα χρόνια κάλυπτα αυτή την ανάγκη έκφρασης, μεταφράζοντας χωρίς διακοπή λογοτεχνικά βιβλία. Πριν από δεκαπέντε χρόνια, ο πόθος –ή το πάθος– μου ικανοποιήθηκε πλήρως όταν, μάλλον από τύχη, εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο. Τώρα πια ξέρω πως, όσο είμαι πνευματικά υγιής, η ψυχή μου θα συνεχίσει να μιλάει έτσι όπως εκείνη ξέρει και μπορεί.

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ γράφει η κ. Αναστασία Δημακοπούλου για το βιβλίο "Ο δερματοστίκτης του Αουσβίτς - Χέδερ Μόρρις"Εκδόσεις Ωκεανός!

Ο δερματοστίκτης του ΑΟΥΣΒΙΤΣ -  ΧΕΔΕΡ ΜΟΡΡΙΣ

 Όταν η συγγραφέας Χέδερ Μόρρις, κλήθηκε από τον Λάλε Σοκολόφ, να καταγράψει αλήθειες ανείπωτες και ν΄ αφηγηθεί την ιστορία την δική του και της αγαπημένης του Γκίτας, σε μια από τις χειρότερες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας, της ήταν αδύνατον να φανταστεί, ότι θα καταδυόταν στα άγνωστα μονοπάτια της ψυχής ενός βασανισμένου ανθρώπου και θα μοιραζόταν μαζί του, ακραίες καταστάσεις απόλυτης κτηνωδίας αλλά και πληθώρας ενοχών, πράξεις καθαρής ανιδιοτέλειας, αυθορμητισμού και αγάπης. 

Σ΄ ένα από τα φρικτότερα κολαστήρια των Ναζί, εκεί όπου ο αριθμός των νεκρών ξεπερνάει και την πιο τρελή ανθρώπινη φαντασία, στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου, ανάμεσα στην ανθρώπινη αθλιότητα και στον καθημερινό, αγωνιώδη αγώνα για επιβίωση, εκτυλίσσεται μία μοναδική ιστορία ανθρωπιάς, προσφοράς και απόλυτης αξιοπρέπειας. Ο δερματοστίκτης του ΑΟΥΣΒΙΤΣ της Χέδερ Μόρρις ζωντανεύει με σοβαρότητα, προσοχή αλλά και με ακριβή εξιστόρηση των γεγονότων, την εκπληκτική πορεία ενός ανθρώπου, που η μοίρα του επεφύλασσε ένα απίστευτο παιχνίδι. 

Μέσα στον ζόφο της απόλυτης εξαθλίωσης, ο Λάλε Σοκολόφ θα σταθεί από τους ευνοημένους του στρατοπέδου και από καταδικασμένος σε καταναγκαστικά έργα, καταφέρνει να πάρει την προνομιούχα θέση του δερματοστίκτη, του ανθρώπου που χαράζει τους μπλε αριθμούς στα μπράτσα των φυλακισμένων. Λόγω και της μεγάλης γλωσσομάθειάς του- μιλούσε Σλοβακικά, Γερμανικά, Ρωσικά, Γαλλικά, Ουγγρικά και λίγα Πολωνικά- και της ευνοϊκής θέσης του δερματοστίκτη, αντιμετωπίζει πιο ανθρώπινη μεταχείριση από τα Ες-Ες, κάτι που ερμηνευόταν σε έξτρα συσσίτιο και σε πιο ευνοϊκές συνθήκες διαβίωσης-ιδιαίτερο κατάλυμα. Η συνεισφορά του σε φαγητό αλλά και σε ψυχική ενδυνάμωση και συμπαράσταση, προς τους εξαθλιωμένους συγκρατούμενούς του, απαλύνει τις τύψεις και τις ενοχές του απέναντι στην προνομιούχα αντιμετώπισή του, αλλά και στον τρόμο, μήπως θεωρηθεί υποχείριο όργανο των ναζί, καθώς υπήρχε η κοινή διαπίστωση πώς όσοι συνεργάζονταν με τα ες-ες συμμετείχαν και στις βαρβαρότητές τους. Δεν είχε το περιθώριο της επιλογής. Η άρνησή του ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Έπρεπε να επιβιώσει και αν δεν ήταν αυτός σε αυτήν την θέση, θα την έπαιρνε κάποιος άλλος. Όταν δεν ξέρεις, τι σου μέλλει γενέσθαι στα επόμενα πέντε λεπτά, αν θα ζήσεις ή θα πεθάνεις, όντας εγκλωβισμένος στο στρατόπεδο του θανάτου, φυσικό και επόμενο είναι να γραπωθείς με νύχια και με δόντια από μία θέση που σου παρέχει την ασφάλεια, έστω και την πρόσκαιρη επιβίωση. 

Έχοντας καθημερινά μαζί του το βαλιτσάκι με τα σύνεργα της δερματοστιξίας, το «σωσίβιό του» όπως το χαρακτήριζε και υπό το άγρυπνο βλέμμα του μοχθηρού Μένγκελε,- του γιατρού που αντίθετα από το λειτούργημά του, προκαλούσε πόνο στους φυλακισμένους με τις διεστραμμένες πράξεις του-, εκτελούσε σιωπηλά και υπάκουα τις όποιες διαταγές. Την στιγμή που χαράσσει τον αριθμό 34902 στο άψυχο κοριτσίστικο χέρι της Γκίτας, είναι σα να σφραγίζει την σκέψη και την ψυχή του σε μια κοινή μοίρα για επιβίωση, για ελευθερία από οτιδήποτε υποβιβάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, σε μια περίοδο, όπου αποτυπώθηκε στην παγκόσμια ιστορία με τα πιο μελανά χρώματα. Αυτός ο δεσμός της κοινής μοίρας δύο ανθρώπων που γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν κάτω από τόσο τραγικές συνθήκες, σίγουρα αφυπνίζει. 

Μας διδάσκει, ότι ναι μεν ο θάνατος μπορεί να υποβόσκει σε κάθε βήμα και σε κάθε λόγο, αυτό όμως το κρυφό πετάρισμα της ψυχής, όταν νιώθει ότι αγαπά και αγαπιέται είναι ασυγκράτητο-ακόμα και κάτω από ακραίες συνθήκες-δεν μπορεί να το ακουμπήσει, ούτε ο “υποκόπανος” του όπλου των ες-ες, ούτε η αίσθηση της πείνας…χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα στην σελ 93 του βιβλίου, όπου η Γκίτα και οι φίλες της -εκεί, μέσα στο στρατόπεδο του θανάτου- συμπεριφέρονται όπως σε ένα καθημερινό περίπατο, χαμογελούν, είναι ευδιάθετες, “χαμένες στο κόσμο τους”, χαμένες στο όνειρο της αγάπης και του αληθινού, ανθρώπινου ενδιαφέροντος! Πίσω από κάθε επιζώντα των τρομερών γεγονότων, εκείνου του Ολοκαυτώματος, κρύβεται συνήθως μία προσωπική τραγωδία τόσο του ίδιου όσο και της οικογένειάς του. 

Η εξιστόρηση μίας βιωμένης βάναυσης πραγματικότητας, απαιτεί μεγάλα αποθέματα ψυχικής δύναμης και θέλησης, για να μπορέσουν ν΄ αναδυθούν θλιβερές αναμνήσεις και να καταγραφούν. Στην συγκεκριμένη ιστορία ο Λάλε, πήρε την τελική απόφαση να μιλήσει για όλα αυτά τα φρικαλέα γεγονότα, έτσι ώστε ν΄ αποφορτιστεί και από τις τύψεις, ότι θα χαρακτηριζόταν συνένοχος των Γερμανών, τρία ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπημένης του Γκίτας. Τρία χρόνια λοιπόν, χρειάστηκαν για να γραφτεί η ιστορία του Λάλε Σοκολόφ από την Χέδερ Μόρις, καθώς από την μια, έπρεπε να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό της και από την άλλη, να διασταυρώσει και να ταιριάξει, όλες εκείνες τις λεπτομερείς αφηγήσεις, που έκρυβαν μέσα τους την αγωνία και την φρίκη, με ημερομηνίες, πρόσωπα και τοποθεσίες. 

 Ένα μοναδικό μάθημα ανθρωπιάς είναι αυτό το βιβλίο, γραμμένο με λέξεις που εμψυχώνουν, αφού μέσα από αυτές απορρέουν εικόνες τόσο περιγραφικές, που ξυπνούν από την λήθη, αφυπνίζουν την μνήμη. Αναδύεται ένα νέο κομμάτι στην ιστορία του Ολοκαυτώματος με πληροφορίες και πηγές προσβάσιμες από τον καθένα μας, αφού σύμφωνα με την Χέδερ Μόρρις, η ίδια, διατηρεί ιστότοπο με πληροφορίες και για τ΄ άλλα πρόσωπα της ιστορίας. Γραμμένο με εκφράσεις που αποπνέουν μία ευαισθησία, μία αποφασιστικότητα, μία μικρή σπίθα αισιοδοξίας. Εκφράσεις ιδιαίτερες, αξιομνημόνευτες, έρχονται να επιβεβαιώσουν τον όρκο που δίνει ο Λάλε, όταν μπαίνει στο απάνθρωπο στρατόπεδο “Θα ζήσω και θα φύγω από τούτο το μέρος. Θα φύγω ελεύθερος. Κι αν υπάρχει κόλαση, θα φροντίσω να καούν στις φωτιές της αυτοί οι φονιάδες”. 

Oι αναμνήσεις της ξένοιαστης έως τώρα ζωής του, αλλά και η σπίθα του έρωτα, διατηρούν ζωντανό τον πόθο της επιστροφής! Ένα συγκινητικό και συγκλονιστικό ιστορικό ντοκουμέντο, που ρίχνει φως στα άδυτα των στρατοπέδων της ντροπής και της απόλυτης εξαθλίωσης, υποβιβάζοντας κάθε ανθρώπινο ον, που είχε την ατυχία να μεταφερθεί σε αυτά, σε κάτι το αναλώσιμο, σε ένα τυπικό και άψυχο νούμερο, χωρίς όνομα και ταυτότητα, προγραμματισμένο να εκτελεί τις όποιες διαταγές. 

Πιστεύω ότι το βιβλίο Ο δερματοστίκτης του ΑΟΥΣΒΙΤΣ, δεν μπορεί ν΄ αφήσει ασυγκίνητο κανέναν και να μην καθηλώσει τον αναγνώστη με τις καθαρές αλήθειές του, την άρτια μετάφραση και την προσεκτική μεταφορά των γεγονότων, όπως ακριβώς τα έζησε ο αφηγητής.

Αναστασία Δημακοπούλου

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ 

Μόρρις Χέδερ

 H Χέδερ Μόρρις γεννήθηκε στην Νέα Ζηλανδία και κατοικεί στην Αυστραλία. Εργαζόμενη επί χρόνια σε ένα μεγάλο νοσοκομείο της Μελβούρνης, μελετούσε και έγραφε παράλληλα σενάρια, ένα από τα οποία μάλιστα είχε επιλεγεί από κάποιον βραβευμένο με Όσκαρ Αμερικανό σεναριογράφο. Το 2003, σύστησαν την Χέδερ σε έναν ηλικιωμένο κύριο ο οποίος «είχε μια ιστορία που ίσως άξιζε να ειπωθεί». Η γνωριμία της με τον Λάλε Σοκολόφ άλλαξε τη ζωή και των δυο τους. Η φιλία τους άνθισε και ο Λάλε εμπιστεύτηκε στην Χέδερ τις πιο προσωπικές λεπτομέρειες της ζωής του κατά το Ολοκαύτωμα. Αρχικά, η Χέδερ έγραψε ένα σενάριο με την ιστορία του Λάλε, το οποίο εκτιμήθηκε πολύ σε διεθνείς διαγωνισμούς. Εντέλει, έδωσε στην αφήγηση τη μορφή μυθιστορήματος –του πρώτου της, Ο δερματοστίκτης του ʼουσβιτς

Συνέντευξη της συγγραφέως Γιόλας Δαμιανού-Παπαδοπούλου στη Γιούλη Τσακάλου, ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ!!

Για έναν λάτρη του κοινωνικού μυθιστορήματος,  η κα Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου  θεωρείται ειδική του είδους, μιας και θίγει πολύ ενδιαφέροντα θέματα του κοινωνικού γίγνεσθαι, καταπιάνεται με ιδιαίτερες ιστορίες, ιδιαίτερους ήρωες και η μοναδική της πένα καθηλώνει τον αναγνώστη.

- κα Δαμιανού άπειρες φορές αναρωτήθηκα πώς βρήκατε το  κουράγιο να διηγηθείτε  και να καταγράψετε  τα όσα συγκλονιστικά εκτυλίσσονται στα βιβλία σας!

Το θέμα δεν είναι αν έχεις κουράγιο να διηγηθείς συγκλονιστικά γεγονότα, το θέμα είναι αν μπορείς να τα εκφράσεις με συγκλονιστικό τρόπο για να τα μεταδόσεις στον αναγνώστη. Η συγγραφή δεν είναι κάτι ανάλαφρο που το κάνω για να περνάω καλά, πρέπει να μπορείς να σηκώνεις το βάρος αυτών που γράφεις. Πολλές φορές έκλαψα, γέλασα, απελπίστηκα, εκνευρίστηκα με κάποιον μου ήρωα. Όπως ο ηθοποιός όταν πρέπει να αποδώσει ένα συγκλονιστικό ρόλο  και τον βλέπουμε να χτυπιέται απάνω στη σκηνή, μέσα του όμως γίνεται κουρέλι. 

-Τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει στην πορεία ενός ανθρώπου που θέλει να γίνει συγγραφέας, ο τόπος και ο τρόπος που μεγάλωσε;

Το περιβάλλον που ζούμε διαμορφώνει τον χαρακτήρα  και τον τρόπο συμπεριφοράς μας. Η συγγραφή χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να έχεις εμπειρίες από τη ζωή, να είσαι μέσα σου γεμάτος από συναισθήματα εικόνες, περιπέτειες και να έχεις μελετήσει τους ανθρώπους.

-Ασχολείστε με θέματα που τα φέρνει η ίδια η ζωή!! Τι θα θέλατε να γράψετε που δεν το γράψατε ακόμα;

Δεν ξέρω τι  άλλο θα μου φέρει η ζωή, όλα είναι απρόσμενα και έρχονται ξαφνικά. Βλέπεις όταν γράφω το μυαλό μου δουλεύει πιο πολύ σαν δημοσιογράφος, αρπάζομαι από την επικαιρότητα και επηρεάζομαι από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

-Ποια η σχέση σας με τους ήρωές σας; Έχετε ευθύς εξαρχής στο μυαλό σας ποια κατεύθυνση θα πάρει ο καθένας ή αυτό έρχεται στην πορεία; αυτό το σκέφτομαι πολύ συχνά.. θα πρέπει να είναι αρκετά δύσκολο .. προσωπικά σκέφτομαι πόσο δύσκολη πρέπει να είναι η συγγραφή!!

Όταν σκιαγραφήσω την πορεία της ιστορίας μου πρέπει να μοιράσω τους ρόλους, έτσι ακριβώς όπως γίνεται πριν από μια θεατρική παράσταση. Κι από εκείνη τη στιγμή οι ήρωες μου αποκτούν μια σχέση προέκτασης του εαυτού μου ο κάθε ένας ξεχωριστά. Είναι σαν να μας συνδέει ένα λεπτό νήμα, όπου πάω εγώ πάνε κι αυτοί. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής δεν χάνουμε ποτέ επαφή. Με τη συγγραφή είναι αλήθεια πως γίνεσαι λίγο αντικοινωνικός γιατί συνεχώς ζεις με τους ήρωες σου.

-Ποιες αλήθειες λένε τα βιβλία σας; Και ποιες δεν τολμήσατε να αγγίξετε; Πχ θα μπορούσατε να γράψετε ένα βιβλίο αντικειμενικά για Τούρκους και Ελληνες χωρίς να σας επηρεάσουν οι διαφορές τόσων χρόνων;

Στα βιβλία μου όπως και στη ζωή λέω πάντα αλήθειες. Αν χρειαστεί να γράψω μια ιστορία για Τούρκους και Έλληνες δεν νομίζω πως θα δυσκολευόμουν  γιατί θα έβλεπα την ανθρώπινη πλευρά όχι τα λάθη,  τις αμέλειες και τους φανατισμούς που δεν ωφέλησαν ποτέ κανέναν. 

-Ποια πράγματα κατά τη γνώμη σας απαιτούν το μεγαλύτερο θάρρος στην πορεία της ζωής μας;

Το να μπορείς να αντιμετωπίζεις μια ασθένεια χωρίς να σε καταβάλει ο φόβος και να παραδεχτείς ένα σου λάθος και να ζητήσεις συγχώρεση. 

-Η συγγραφή ενός βιβλίου είναι μια διαδρομή από μόνη της μέσα στις ζωές, στα πάθη, στην ιστορία. Πόσο χρόνο χρειάζεστε εάν χρειάζεστε για να αποφορτιστείτε και να ξεκινήσετε κάτι νέο;

Χρειάζομαι τουλάχιστον έξι μήνες διακοπής για να αποφορτιστώ και να ξεκουράσω το μυαλό μου.

-Πως αντιμετωπίζετε την κριτική, είτε θετική είτε αρνητική; Σας επηρεάζει καθόλου; Aπαντάτε ή το αφήνετε να περάσει;

Οι κριτικές είναι καλοδεχούμενες,  είτε θετικές είτε αρνητικές με βοηθούν να γίνομαι καλύτερη φτάνει να γίνονται καλοπροαίρετα.

-Πετυχαίνετε στα βιβλία σας εξαιρετική σκιαγράφηση χαρακτήρων και ρεαλιστική απόδοση διαλόγων. Ταλέντο ή εξάσκηση και μελέτη;

Στη δική μου περίπτωση η συγγραφή είναι θέμα ταλέντου. Άρχισα να γράφω από μικρή ηλικία χωρίς να ξέρω καλά καλά τι μου γίνεται. Έγραφα αυθόρμητα και τα έβαζα στην έδρα του καθηγητή όταν ήμουν μαθήτρια.

-Διάβαζα κριτικές για την «Ηλέκτρα» σας που λένε πως με το βιβλίο αυτό έχετε ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Για μένα είναι το αγαπημένο μου για σας;

Το βιβλίο Ηλέκτρα και κάθε βιβλίο μου που έγραψα για την Αφρική είναι αγαπημένα γιατί γράφονται εις βάθος και είναι κομμάτια βγαλμένα μέσα από τη ζωή μου.  

-Υπάρχουν αναγνώστες που σας αγαπούν. Αγοράζουν τα βιβλία σας. Μπαίνουν και κυκλοφορούν μέσα στις σελίδες τους. Τι σημαίνει αυτό για εσάς πως το εισπράττετε;

Είναι ευλογία να σ’ αγαπούν. Είμαι ευγνώμων που οι κόποι μου ανταμείβονται. Και προπάντων είμαι χαρούμενη όταν τα γραφόμενά μου βοηθούν κατά κάποιον τρόπο ανθρώπους να βρουν λύσεις σ’ ένα τους πρόβλημα όπως συνέβη στο βιβλίο μου «Κρατήσου από τα όνειρά σου» ή το Έτσι θέλω να θυμάμαι εκδ. Ωκεανίδα. Και στα δυο πολλοί αναγνώστες επικοινώνησαν άλλοι για να μάθουν για  την ασθένεια του Ερυθηματώδη Λύκου και άλλοι για την πορεία που έπρεπε να πάρει η σχέση τους με αλλοδαπούς. 

-Ξένες χώρες όπως  το Κογκό και η Νιγηρία, σας έδωσαν  το έναυσμα ή την έμπνευση να γράψετε κάποια από τα βιβλία σας.. ως παιδί του εξωτερικού και γω θέλω να ρωτήσω νοσταλγείτε τα χρόνια που περάσατε εκεί ή είστε ικανοποιημένη από την τωρινή ζωή σας στην Κύπρο;

Τα νοσταλγώ μ’ ένα τρόπο αθεράπευτο. Όμως  τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω. Η ζωή πήρε πια το δρόμο της, εξελίσσεται και διαμορφώνει κι εμάς σ’ ένα άλλο περιβάλλον που δυσκολευτήκαμε πολύ να ενσωματωθούμε αλλά τα καταφέραμε.

-Ο χώρος του διαδικτύου αποτελεί πια ένα μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης πραγματικότητας. Εσάς, κατά πόσα σας έχει επηρεάσει; Εστιάζοντας την προσοχή μας στο fb, πιστεύετε πως ελλοχεύουν κίνδυνοι που θα μπορούσαν να «απειλήσουν» συναισθηματικά κάποιον συγγραφέα ή το fb είναι απλώς μια πραγματικότητα αναπόφευκτη που δεν χρειάζεται να τη δαιμονοποιούμε;

Ο χώρος του διαδικτύου είναι μια εξέλιξη της ζωής που  μας δίνει γνώσεις και πληροφορίες  αν μπορούμε να τον διαχειριστούμε σωστά.  Για μας τους συγγραφείς το fb είναι ένας τρόπος επικοινωνίας ανάμεσα στους αναγνώστες μας και κάνει τη ζωή μας λιγότερο απομονωμένη.

-Έχετε βραβευτεί για το λογοτεχνικό σας έργο και έχετε πάρει πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ποια ήταν η διάκριση που άγγιξε περισσότερο την ψυχή σας και είπατε δικαιώθηκα για το έργο μου !!

Όταν πήρα το Α΄ Ευρωπαϊκό βραβείο διηγήματος στην Ιταλία. Εκεί ένιωσα πως δικαιώθηκα. Γιατί ήμουν μια άγνωστη και βραβεύτηκα για την αξία μου και όχι για κάποιο άλλο λόγο…

-Στα βιβλία σας αναφέρεστε πολλές φορές σε θέματα αναπηρίας και οι ήρωές σας δεν αφήνουν την απαισιοδοξία να μολύνουν την σκέψη τους!! Πιστεύετε στην Ελλάδα του σήμερα τα άτομα με ειδικές ανάγκες ή οι κακοποιημένες γυναίκες μπορούν να σκέφτονται αισιόδοξα ή να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο ;

Δυστυχώς στις μέρες μας δεν είναι μόνο οι άνθρωποι με αναπηρίες ή κακοποιημένες γυναίκες που δεν μπορούν να σκέφτονται ένα καλύτερο αύριο, ο κόσμος γενικότερα βουλιάζει κάθε μέρα και πιο βαθιά. Έχουμε πτώχευση αξιών, το οικοδόμημα καταρρέει, οι νέοι έπαψαν να κάνουν όνειρα. Σκέφτομαι  αυτή η γενιά που φοβάται να ονειρευτεί, που δεν έχει ευκαιρίες αναρρίχησης πώς θα σταθεί στα πόδια της για να γίνει μια μέρα  ηγέτης της πατρίδας του; Με ποια όπλα, πώς θα είναι ο συναισθηματικός του κόσμος; 

-Διαβάζοντας το νέο σας πόνημα «ασυγχώρητο λάθος» μου δημιουργήθηκαν οι εξής   απορίες… 

-         Τελικά τι λέτε η κοινωνία πράγματι τιμωρεί και δεν συγχωρεί;

Η κοινωνία πιστεύω  συγχωρεί τα μεγάλα λάθη, για τα μικρά και  ανθρώπινα είναι αμείλικτη.

-         Ότι δίνουμε παίρνουμε;  όπως λέει ο νόμος του σύμπαντος;

Αυτό που με κάνει κάποιες φορές να αναρωτιέμαι είναι που κάποιοι ποτέ δεν δίνουν αλλά πάντα παίρνουν. Είναι αυτό δικαιοσύνη;

-         Οσο γρήγορα ένας άνθρωπος από το μηδέν ανεβαίνει στην κορυφή με την ίδια ταχύτητα μπορεί να κατέβει και πάλι χαμηλά αν δεν εκτιμήσει και προσέξει όσα του δόθηκαν;

Ναι γιατί το γρήγορο κέρδος το χωρίς μόχθο, ιδρώτα και  δάκρυ δεν εκτιμάται και γρήγορα σκορπίζει. 

-         Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε μέσω της Μαργαρίτας και της  Κατρίν; Ηρωίδες του βιβλίου!!

Η Μαργαρίτα μας υποδεικνύει να μην είμαστε βιαστικοί. Να εκτιμούμε αυτά που μας δόθηκαν και να μάθουμε να επενδύουμε στη φιλία και στην αγάπη. Από τη ζωή μας  περνούν πολλά τρένα, αν φύγει το ένα θα έρθει το άλλο φτάνει να μάθουμε να ζούμε και να δίνουμε νόημα στην κάθε στιγμή της ζωής μας.

Η Κατρίν έχει θετική στάση στη ζωή, συγχωρεί και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο!

-Έχετε σκεφτεί για τη συνέχεια με τι θέμα θα θέλατε να συνεχίσετε την συγγραφική σας πορεία;

Κάτι σκέφτομαι αλλά ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί αρκετά.

-Αν κάποια στιγμή σταματήσετε να γράφετε για κάποιον λόγο, τι θα σας έλειπε περισσότερο;

Η απόλαυση να ζω μέσα σε χιλιάδες ξένες ζωές, και φόβος να επικεντρωθώ μόνο στη δική μου ζωή.

Σας ευχαριστώ πολύ. Σας εύχομαι να έχετε πολλές πολλές εμπνεύσεις για να σας απολαμβάνουμε εμείς οι αναγνώστες!

Γιούλη Τσακάλου ευχαριστώ θερμά γι αυτή τη συνέντευξη, εύχομαι για σας τα καλύτερα.

Ένα μικρό διδακτικό απόσπασμα από το «ασυγχώρητο λάθος» που πιστεύω πρέπει να μας προβληματίσει!!

«Η ζωή έχει μικρή διάρκεια! Κρατάει όσο μια αστραπή. Μοιάζει με ριπή ανέμου που στροβιλίζεται και χάνεται και τίποτα δεν μαρτυρεί το πέρασμά της… Το δικό μου πέρασμα ήταν τυφώνας 500 χιλ. που μέσα σε 15 λεπτά διέλυσε κι αφάνισε τα πάντα. Όσα έκτισα μια ολάκερη ζωή. Απ’ το τίποτα στο τίποτα. Γιατί δεν γνοιάστηκα να βάλω γερά θεμέλια, ν’ ανοίξω γέφυρες σε ιδανικά, να επενδύσω σε αξίες, στην αγάπη. Δεν κατάλαβα πως κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε μέρα της ζωής μας φεύγει ανεπιστρεπτί. Το συνειδητοποίησα στο τέλος όταν χάθηκαν οι ευκαιρίες και έμεινα κλεισμένη στο καβούκι του σαλίγκαρου μόνη με μια αβάσταχτη μοναξιά.»

ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

 Γιόλα Δαμιανού - Παπαδοπούλου

Η Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου γεννήθηκε στη Λευκωσία. Έζησε μέρος των παιδικών και εφηβικών της χρόνων στο Κονγκό. Σπούδασε δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Ο Κόσμος Σήμερα", "Ενημέρωση", "Σελίδες", και τις εφημερίδες "Αγών", "Ασύρματος", "Πορεία", "Φιλελεύθερος". Συνεργάστηκε επίσης με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου. Έλαβε μέρος σε ποιητικές εκδόσεις (1968-69) και εξέδωσε το βιβλίο διηγημάτων "Μπατούρε" (1988), το μυθιστόρημα "Ο Ψίθυρος του Δάσους" (1992), βραβείο μυθιστορήματος υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, την "Αφρικάνικη Νύχτα" (1993), επανέκδοση Νέα Σύνορα-Λιβάνη, τα διηγήματα "Αφρικάνικες Στιγμές" (1998), Πανελλήνια βράβευση, "Το πεπρωμένο μιας ζωής" (2003). Έχει γράψει επίσης πολλά βιβλία για παιδιά. Ανάμεσά τους τα: "Μέσα από το φως του φεγγαριού", "Όλου του κόσμου τα παιδιά" (διηγήματα, Εκδόσεις Πατάκη 2004), για το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας το 2005, "Ο γαλάζιος δράκοντας" (μυθιστόρημα, εκδόσεις Εν Τύποις 2006). Τα διηγήματά της έχουν αποσπάσει πολλές διακρίσεις, όπως το Α΄βραβείο ευρωπαϊκού διαγωνισμού διηγήματος των έντεκα δήμων της Βαλ ντι Νιέβολε της Ιταλίας, τον έπαινο του Πανελλήνιου διαγωνισμού διηγήματος του Δήμου Πετρούπολης και το Α΄βραβείο του διαγωνισμού συγγραφής παραμυθιού (Βόλτα με το φεγγάρι) για τη γνωριμία και την κατανόηση από παιδιά της ισότητας μεταξύ των ατόμων και της ίσης μεταχείρισης για όλους, που προκήρυξε το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, το 2007-2008. Είναι μέλος του Κυπριακού ΠΕΝ και της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου. Από το 1969 μέχρι το 1997 έζησε στη Νιγηρία με την οικογένειά της.
Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ, ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ, ΗΛΕΚΤΡΑ. ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ.

 Το νέο της πόνημα "Ασυγχώρητο λάθος" που κυκλοφορεί και αυτό  από τις Εκδόσεις Ψυχογιός και θα το βρείτε Εδώ