ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΣΤΗ ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ – Ελεύθερος Τύπος
ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ : ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΚΟΡΤΩ
ΒΙΒΛΙΟ : Η ΑΛΛΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Μια εκ βαθέων συζήτηση με τον Αύγουστο Κορτώ για το νέο του βιβλίο «Η ΑΛΛΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ» και όχι μόνο! Αλλωστε ο Αύγουστος Κορτώ έχει αυτό το χάρισμα. Ξέρει να γράφει ιστορίες. Και εχει το χάρισμα να μπαίνει στην ψυχή κάθε ηρωίδας του. Μια ιστορία γι΄αυτό που ζήλεψε ακόμα κι ο Θεός, την αγάπη της μάνας..
-Πως οδηγήθηκες από την ιατρική στη γραφή; Ήταν δύσκολη η αρχή; Πότε είπες "είμαι συγγραφέας"....
Η ιατρική είναι μια συναρπαστική επιστήμη, και τα πρώτα έτη δεν χόρταινα να μαθαίνω τα μυστικά του σώματος, τη λειτουργία και τη φθορά του. Αλλά το γράψιμο είχε άλλη ελευθερία, έστω κι αν δεν μου πρόσφερε καμιά οικονομική ασφάλεια. Συγγραφέας έγινα απλώς και μόνον επειδή απολαμβάνω αφάνταστα το γράψιμο.
-Πως αντιδράς στις προσωπικές αιχμές που έχεις κατά καιρούς δεχτεί; Σε απασχολεί η γνώμη των άλλων;
Αυτού του είδους τα τραύματα δεν φτουράνε. Με απασχολεί να διαβάζονται με πάθος τα βιβλία μου. Το αν ο ίδιος είμαι – όπως και είμαι – απεχθής σε πλήθος αγνώστων, είναι ζήτημα μηδαμινής σημασίας.
-Γράφεις, μεταξύ άλλων, για θέματα ταμπού: τρέλα, ερωτικά βίτσια, αυτοκτονία.
Όχι ταμπού: είναι θέματα που πονάνε αυτόν που τα ζει, αυτόν που τα γράφει, κι αυτόν που τα διαβάζει. Τον πόνο αυτό τον θεωρώ χρήσιμο, γόνιμο.
-Πως γίνεται να γράφεις σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα τα βιβλία σου;
Με εξαίρεση δέκα μέρες τον χρόνο – δεκαπέντε το πολύ – γράφω κάθε μέρα δύο με τρεις χιλιάδες λέξεις – ήτοι, πέντε με έξι βιβλία τον χρόνο. Φυσικά και δεν εκδίδονται όλα, αλλά ειλικρινά, με λίγη πειθαρχία, δεν είναι δύσκολο να ολοκληρώσεις ένα βιβλίο σε ένα-δυο μήνες – ιδίως αν δεν είναι μεγάλης έκτασης.
-Πως βίωσες τον ρατσισμό για τις προσωπικές σου επιλογές;
Με θυμό κι αγανάκτηση, με πίκρα κι απορία, κι εντέλει με αδιαφορία για κείνους που επιμένουν σε παρανοήσεις, που εναγκαλίζονται το μίσος ως ψυχικό θησαυρό.
-Είσαι ακτιβιστής και μιλάς ανοιχτά. Γιατί είναι λίγοι αυτοί που ακολουθούν το παράδειγμα σου; Υπάρχει ακόμα πολύς φόβος;
Χρειαζόμαστε κι άλλες φωνές: καλλιτεχνών, πολιτικών, αθλητών. Κάθε πολύκροτο coming out δίνει θάρρος και σθένος σε χιλιάδες νέα παιδιά που υποφέρουν από φόβο, μοναξιά – από τη βία του περιθωρίου, το λεκτικό (και όχι μόνο) μίσος. Τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα απ’ ό,τι πριν είκοσι, τριάντα χρόνια, αλλά χρειάζεται ακόμα δουλίτσα.
- Το οικογενειακό σου περιβάλλον, πόσο σε επηρέασε; Ήταν ένα βαρύ φορτίο για σένα ή σε ενθάρρυνε;
Οι γονείς μου με ενθάρρυναν παθιασμένα, οπαδικά, με ό,τι κι αν καταπιανόμουν. Από παιδί μ’ έκαναν να νιώθω χαρισματικός, κι έτσι μου πρόσφεραν μια κραταιά αυτοπεποίθηση. Μαζί πάνε η τελειομανία και το άγχος του να σταθώ αντάξιος στις προσδοκίες των αγαπημένων μου ανθρώπων – αλλά η δύναμη που έλαβα μικρός εξακολουθεί να με τροφοδοτεί.
-Η «Κατερίνα» πρώτα ως βιβλίο και μετά ως παράσταση, με την τόσο μεγάλη επιτυχία, τι συναισθήματα σου προκάλεσε; Ήταν μια δικαίωση για τη μητέρα σου, για σένα;
Ήταν μια απόπειρα εξιλέωσης και συγχώρεσης, που έλαβε αναπάντεχη αγάπη. Σαν κληρονομιά εξ ουρανού, μου έδωσε τη δυνατότητα να ζω απ’ τα βιβλία μου. Αλλά σ’ ό,τι αφορά αυτό ειδικά το βιβλίο, η ματιά μου δεν είναι καθαρή. Δέκα χρόνια από τότε που το έγραψα, δεν ξέρω πώς ακριβώς να το προσεγγίσω, να το κατατάξω. Όσο προσωπικό κι αν είναι, ανήκει περισσότερο στους αναγνώστες του παρά σε μένα.
-Μ αυτό το βιβλίο με συγκίνησες αφάνταστα. Αλήθεια από τα λάθη του παρελθόντος έχεις βγει πιο δυνατός;
Μια ιδέα πιο ώριμος και νηφάλιος. Εξ ου κι η άλλη Κατερίνα, η επινοημένη – γερή, ευτυχής, ανθεκτική στις πίκρες και τις απώλειες – έχει μια φωνή πολύ πιο συγκροτημένη απ’ τη φωνή της μάνας μου στο Βιβλίο της Κατερίνας. Γιατί της δόθηκε η χάρη να ευτυχήσει και να γεράσει, κι έτσι μιλά για τον κόσμο της – αυτόν που περιέχει κι αυτόν που την περιέχει – με μεγαλύτερη ενάργεια, με πιο βαθιά στοργή.
-Έκλεισες μέσα σου λογαριασμούς; Τελείωσες με μέρος από τα χρωστούμενα;
Τα ψυχικά και συναισθηματικά χρέη δεν έχουν τελειωμό – γι’ αυτό συνεχίζουμε να γράφουμε, για να αναμετρηθούμε με τα λογής σπασμένα του εαυτού μας.
-Πόσο δύσκολο είναι τελικά να βλέπει κανείς τη ζωή του στη σκηνή;
Για μένα, τρομερά. Η παράσταση του Γιώργου και της Λένας είναι τόσο αστραφτερή, που με διαλύει – την έχω δει μόνο σε κομμάτια.
-Το θέατρο μπαίνει στην πεζογραφία; Κι αντιστοίχως: η πεζογραφία εμβολιάζει τα θεατρικά σου έργα;
Είναι πολύ διαφορετικό πράγμα η δραματουργία, και δεν νομίζω πως την κατέχω.
-Τι ακουμπάς στα βιβλία σου και στα θεατρικά σου, τι ρόλους, τι εικόνες έχει μέσα σου η Θεσσαλονίκη των παιδικών σου χρόνων και τι τα Εξάρχεια που είναι σπίτι σου πια;
Στην ‘Άλλη Κατερίνα’ η Σαλονίκη κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο, αν κι η σχέση μου με την ιδιαίτερη πατρίδα μου είναι υπερβολικά περίπλοκη – δεν μπορώ ποτέ να περάσω έστω και μία ψύχραιμη ώρα πάνω, κάθε μου επίσκεψη είναι φορτισμένη. Τα Εξάρχεια, απ’ την άλλη, είναι σαν θετή μητέρα – μετά από είκοσι χρόνια στον μυχό τους, δεν μπορώ να φανταστώ άλλο τόπο για τη ζωή μου.
-Το βιβλίο σου «Η Δέσποινα» είναι μια Ελληνίδα Παναγιά του 20ου αιώνα. Εξαιρετικό παράδειγμα ανθρώπου, που απαντάει στη βία, το μίσος και την προκατάληψη με αγάπη… Πετυχαίνει αυτή η συνταγή στη ζωή μας;
Γράφοντας, προσπαθώ να αποφεύγω τις συλλογικές ψυχοσυναισθηματικές ατραπούς – το πώς εκλαμβάνουν οι άνθρωποι το πένθος, την αγάπη, τη μητρότητα. Κάθε φορά φιλοδοξώ να φτιάξω έναν ολότελα δικό μου άνθρωπο, με όσο γίνεται ιο πρωτότυπο ψυχικό κόσμο.
-Τι θέλεις να κρατήσει ο αναγνώστης απ αυτό;
Αν θυμάται κανείς ένα βιβλίο μου μια πενταετία αφότου το διάβασε, θεωρώ πως πέτυχα τον σκοπό μου.
- Θέλεις να μας μιλήσεις για τις συνθήκες γραφής του;
Γράφω συστηματικά, συγκεκριμένες ώρες – τέσσερις με έξι την ημέρα – ακούγοντας μουσική, μεθοδικά και παθιασμένα σαν έμψυχο ρομπότ.
- Έχεις σταθερή εκδοτική παρουσία. Τι σε κινητοποιεί κάθε φορά να περάσεις σε άμεσο χρόνο στο επόμενο βιβλίο;
Είναι βιβλία που με πιέζουν να εκδοθούν, που δεν αντέχουν στο συρτάρι – κι άλλα που ξέρω ότι θα βγουν, αλλά περιμένουν χρόνια. Σαν τα παιδιά, που δεν είναι όλα εξίσου πεισματάρικα και φωνακλάδικα.
-Η υπερέκθεση μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά; Η χρήση των social media μας κάνει συχνά να χάνουμε το μέτρο. Εσυ πιστεύεις ότι το έχεις ξεπεράσει κάποιες φορές;
Όσες επιθέσεις κι αν έχω δεχθεί, η στρατηγική της ανοιχτής καρδιάς στα δημόσια γραπτά μου δεν με έχει ζημιώσει – απεναντίας, μ’ έχει απελευθερώσει.
-Το στερεότυπο θέλει τους συγγραφείς αλκοολικούς, κολασμένους, περιθωριακούς και εκκεντρικούς και να αναγνωρίζονται μετά θάνατον. Στην περίπτωση Αύγουστου Κορτώ, τα στερεότυπα έχουν αποχρώσεις πραγματικότητας;
Αυτά είναι αφελείς εφηβικές πεποιθήσεις. Αν ο Χέμινγουεϊ δεν έπινε τα κέρατά του, αν δεν ήταν δυστυχής, μπορεί να μας χάριζε κι άλλα αριστουργήματα την τελευταία δεκαετία της ζωής του.
-Διαβάζοντάς σε στο Facebook πολλές φορές αισθάνομαι ότι είσαι ένας άντρας με την καρδιά ενός μικρού αθώου παιδιού που κάποιες φορές θέλει να «προστατέψει» μέσα από τις εμπειρίες του. Πιστεύεις ότι τα καταφέρνεις;
Είναι σαν ημερολογιακές καταχωρίσεις πολλά απ’ τα ποστ μου. Άπαξ και γραφτούν, δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα μαζί τους.
-Ο Αυγουστος Κορτώ τι άνθρωπος είναι; τι έχει να µας πει για τις δύσκολες όψεις του εαυτού του;
Είμαι αλλόκοτος άνθρωπος, δύσκολος, ασταθής, αλλά χάρη στην επιστήμη της ψυχιατρικής – και της ψυχοφαρμακολογίας – έχω ορθοποδήσει, κι είμαι, ελπίζω, υποφερτός.
- Μπορούσες να φανταστείς την δυστοπία που ζούμε; Και ότι ο αόρατος εχθρός και πανταχού παρών αυτός ο δαίμονας ο κορονοϊός θα αλλάξει για πάντα την κοινωνική μας ζωή; Θα φέρει τα πάντα κάτω σε όλες μας τις αξίες;
Το μέλλον πάντα μας φέρνει γλυκούς καρπούς με κοφτερά κουκούτσια. Κάθε πρόβλεψη μου φαίνεται μάταιη – ο άνθρωπος είναι καμωμένος έτσι ώστε να ξεπερνά τις καλύτερες και χειρότερες δυνατότητές του.
- Αν σου ζητούσα ένα μικρό ημερολόγιο εγκλεισμού;
Θα ήταν, όπως εκατομμυρίων ανθρώπων, ανείπωτα ανιαρό.
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη στο σαιτ του Ελεύθερος Τύπος ΕΔΏ 
https://eleftherostypos.gr/politismos/944428
Η Γιούλη Τσακάλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου