Γράφει η Γιούλη Τσακάλου «Η μεριά της ζωής: Όταν το αίμα δεν έχει στρατόπεδο»

Κάτι δικές μου σκέψεις σήμερα μετά απο μεγάλη περισυλλογή!! 

 

«Η μεριά της ζωής: Όταν το αίμα δεν έχει στρατόπεδο»

 

Η σωστή πλευρά του αίματος, των Παλαιστινίων ή των Εβραίων. 

 

Όλοι έχουν άποψη. Από την ξαδέρφη που κάνει γιόγκα στο Facebook μέχρι τον γείτονα που έγινε γεωπολιτικός αναλυτής επειδή είδε δύο βίντεο στο TikTok. Και κάπου ανάμεσα, να «σκοτώνονται» για το ποια είναι η σωστή πλευρά: των Παλαιστινίων ή των Εβραίων.

Μα συγγνώμη υπάρχει σωστή πλευρά όταν μετράμε πτώματα παιδιών; Άλλο οι Εβραίοι, που κουβαλούν αιώνες πολιτισμού, πίστης, διωγμών, κι άλλο ο σιωνισμός που φοράει κουστούμι εξουσίας και πατάει επί πτωμάτων. Άλλο οι Παλαιστίνιοι, που θέλουν γη να ζήσουν και ψωμί να φάνε, κι άλλο οι ηγεσίες που μιλούν τη γλώσσα της βίας. Το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι το πρόβλημα είναι τα συστήματα που τους χρησιμοποιούν σαν πιόνια. Κι όσο τα media παίζουν με τις λέξεις «παράπλευρες απώλειες», «στοχευμένα πλήγματα» τόσο η αλήθεια κρύβεται κάτω από τα ερείπια. Γιατί η βόμβα δεν ξέρει θρησκεία, ούτε διαβατήριο. Ξέρει μόνο να κόβει αναπνοές. Αν υπάρχει «σωστή μεριά», δεν είναι του Παλαιστίνιου ούτε του Ισραηλινού. Είναι η μεριά που λέει «Φτάνει». Η μεριά που αρνείται να συνηθίσει το αίμα στην οθόνη, που ξέρει ότι καμία σημαία δεν αξίζει πάνω από το κλάμα ενός παιδιού.

Και μετά είναι οι φωνές που σου λένε να «παραμείνεις ουδέτερος», λες και η ουδετερότητα σώζει ψυχές. Δεν σώζει. Η σιωπή είναι συνενοχή όταν ο πόνος μετατρέπεται σε θέαμα. Και ναι, το ξέρω — είναι εύκολο να κρυφτείς πίσω από το «είμαι δημοσιογράφος», «είμαι απλός παρατηρητής», «δεν θέλω να μπλεχτώ». Αλλά κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια σου, ένας άλλος ανοίγει τα δικά του στο σκοτάδι και καταγράφει το αίμα σαν στατιστική.

 

Κι ύστερα έρχεται η ενοχή. Δεν ησυχάζει ποτέ. Σε κυνηγάει στα όνειρα, στις ειδήσεις, στις κουβέντες που κάνεις και δεν μπορείς να αποφύγεις. Γιατί ξέρεις ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, και οι μικρές φωνές που αγνοήθηκαν χθες, αύριο θα φωνάζουν πιο δυνατά — κι εσύ θα είσαι ακόμα εκεί, προσποιούμενος ότι δεν βλέπεις.

 

Το να μιλήσεις δεν είναι μόνο δικαίωμα, είναι χρέος. Χρέος απέναντι σε αυτούς που δεν έχουν πια φωνή. Και ξέρεις κάτι; Μερικές φορές, η πιο μεγάλη επανάσταση είναι να κρατήσεις την ανθρωπιά σου, όταν γύρω σου όλα καταρρέουν. Να μην αποδεχτείς τη λογική της βίας. Να μην επιτρέψεις να γίνει η φρίκη καθημερινότητα.

 

Αν θέλουμε «σωστή μεριά», ας είναι αυτή που δεν θα συνηθίσει ποτέ το αίμα. Αυτή που θα φωνάξει όταν όλοι οι άλλοι σωπαίνουν. Αυτή που θα θυμάται ότι, πριν από κάθε χάρτη, πριν από κάθε ιδεολογία, υπάρχουν άνθρωποι.

 

Αν είναι να διαλέξουμε στρατόπεδο, ας είναι αυτό της ζωής.

 

Γιούλη Τσακάλου