Φόρος τιμής "ΧΟΕΣ"
Ένα ποίημα για την απώλεια, εκεί όπου οι λέξεις στέκονται αμήχανες και μόνο
η μνήμη συνεχίζει να ψιθυρίζει.
Ο "Νίκος Μητούσης αποχαιρετά τον πατέρα του με τρόπο γαλήνιο και
αληθινό, χωρίς κραυγές, μόνο με εκείνη τη βαθιά ευγένεια της ψυχής που μαθαίνει
να θυμάται και να συγχωρεί.
«Χοές» μια τελετή αγάπης, λήθης και συμφιλίωσης με τον χρόνο.
ΧΟΕΣ
(Αποχαιρετισμός)
Στην μνήμη που ολοένα θα θολώνει,
Στις εικόνες που ολοένα θα σβήνουν
Στα λόγια που ξεχάσαμε να πούμε
Στα λόγια που είπαμε και ξεχάσαμε
Σ’ όλες εκείνες τις αμήχανες στιγμές
Που χάσαμε στα νούφαρα της λίμνης
Σ’ όλα εκείνα τα αγγίγματα που αφήσαμε
Αβέβαια και μετέωρα στον χρόνο
Σ’ όλα εκείνα τα όνειρα που δεν μοιραστήκαμε
Σ’ όλες εκείνες τις σιωπές που σκέπασαν
Άτια θυμούς αφηνιασμένους
Σ’ όλους εκείνους τους δρόμους που δεν περπατήσαμε
Σ’ ό,τι πιστέψαμε
Σ’ ό,τι προδώσαμε
Σ’ ό,τι αγαπήσαμε
Σ’ ό,τι κρύψαμε
Σ’ ό,τι σκοτώσαμε
Σ’ όλα αυτά θα συνυπάρχουμε
Ο ένας μέσα από τον άλλο
Γραμμές παράλληλες που δεν συναντήθηκαν
Γωνίες συμπληρωματικές
Τροχιές ελλειπτικές, ανολοκλήρωτες.
Χωρίς λόγια περιττά, χωρίς υποσχέσεις άδειες
Ευθυτενείς μπροστά στην μόνη σιγουριά της δύσης
Με ασπίδες τα ραγισμένα μας χαμόγελα
Στάλα τη στάλα θα κάνουμε χοές
την συγχώρεση, την λήθη…
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ
