Αποκλειστική συνέντευξη του συγγραφέα κ. Ζιλμπέρ Σινουέ στην κ. Γιούλη Τσακάλου, ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ!!

Όταν αποφασίζεις να συναντήσεις έναν άνθρωπο με κουλτούρα, έναν γνώστη του βιβλίου, τότε πρέπει να είσαι προετοιμασμένη για δυνατές συγκινήσεις.  Είναι μεγάλη τιμή για μένα να καλωσορίσω στην ομάδα μας ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ τον συγγραφέα κύριο Ζιλμπέρ Σινουέ.

-Αλήθεια πόσο επηρεάζει έναν άνθρωπο η επαφή η καθημερινή με την Τέχνη, την Λογοτεχνία, την Μουσική π.χ. στον χαρακτήρα του, στον τρόπο σκέψης του; Εχετε γεννηθεί στην Αίγυπτο όπως κι εγώ, μια χώρα με πλούσια ιστορία που η κουλτούρα της διαφέρει από της Δύσης. Ποια η επιρροή μιας τέτοιας καταγωγής στη ζωή σας;

Είναι προφανές πως το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουμε επηρεάζει άμεσα ή  έμμεσα τον χαρακτήρα μας αλλά και την κοσμοθεωρία μας. Πιστεύω πως η πολυπολιτισμικότητα του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο έζησα, ένας τόπος που προσκαλούσε την διαφορετικότητα, όπου Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, Έλληνες, Ιταλοί ζούσαν αρμονικά, δημιούργησε αυτό που είμαι και αυτό που γράφω.

-Μπαίνοντας σε ένα βιβλιοπωλείο θα βρούμε διάφορα είδη βιβλίων, με περιεχόμενο ιστορικό, αισθηματικό, ρομαντικό, τριλογίες, διηγήματα, βιογραφίες κλπ. Στην εποχή μας τι είδους βιβλίο νομίζετε πως μπορεί να γίνει πιο εύκολα "ευπώλητο".

Τα μοναδικά «ευπώλητα» βιβλία είναι τα καλά βιβλία. Ένα καλό βιβλίο πάντα θα βρει αγοραστή, σε όποιο λογοτεχνικό είδος κι αν ανήκει.

-Tι σημαίνει για εσάς η συγγραφή και πώς σας έρχονται οι ιδέες;

Η συγγραφή είναι, για να το πω όσο πιο απλά μπορώ, το νόημα της ζωής μου. Όσον αφορά στις ιδέες μου, αυτές μου έρχονται από όλους εσάς, από τον περίγυρό μου, τις συζητήσεις που κάνω, από μια ταινία… Είμαι ένας «κλέφτης» ιδεών. Κλέβω ιδέες από τους ανθρώπους χωρίς να το ξέρουν. Συμβαίνει βέβαια καμιά φορά να με επισκέπτεται απρόσκλητη κάποια ιδέα χωρίς  να γνωρίζω το πώς ή το γιατί. Μοιάζει με μυστήριο…

-Μπορείτε να μας πείτε ποιο ήταν το πρώτο πρώτο ερέθισμα να γράψετε; πόσο εύκολα εκδώσατε τα βιβλία σας, και πόση υπομονή χρειάζεται ένας χαρισματικός άνθρωπος για να δει το έργο του στο χαρτί;

Ξεκίνησα να γράφω από πολύ μικρός.  Θαρρώ από την εφηβεία. Ήταν μια ανάγκη για μένα σχεδόν «φυσική». Όταν ήμουν 27 ή 28 χρονών, έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα το οποίο δεν έγινε αποδεκτό από κανένα. Σκέφτηκα πως δεν είχα το απαραίτητο ταλέντο, και το γεγονός πως πλησίαζα τα σαράντα με ώθησε να δοκιμάσω μια νέα εμπειρία. Ίσως στην μετέπειτα αποφασιστικότητά μου να έπαιξε ρόλο και ο φόβος πως θα πεθάνω χωρίς να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, ο φόβος του χρόνου που περνά.  Έστειλα λοιπόν το μυθιστόρημά μου ταχυδρομικά  και το αποδέχτηκε ένας εκδότης.  Κάπως έτσι όλα ξεκίνησαν. Όπως και να έχει,  δεν είναι θέμα «υπομονής», αλλά πόσο καλό είναι το κείμενο που έγραψες.  Το καλό κείμενο θα βρει πάντα στέγη σε κάποιον εκδοτικό οίκο.  Δεν πιστεύω στα λογοτεχνικά αριστουργήματα που παραμένουν ανώνυμα.

-Η τεχνολογία έχει μπει για τα καλά στη ζωή όλων μας. Τι γνώμη έχετε για τα ηλεκτρονικά βιβλία; Συμφωνείτε με την ύπαρξη τους ή είστε λάτρεις του "χαρτιού";

Πιστεύω πως τα ηλεκτρονικά βιβλία αποτελούν μέρος μιας μόδας.  Στη Γαλλία πάντως δεν έτυχαν θερμής υποδοχής. Θα έλεγα πως τα βιβλία σε ηλεκτρονική μορφή εξυπηρετούν περισσότερο τα  ακαδημαϊκού τύπου βιβλία ή και τα μυθιστορήματα στην περίπτωση που κάποιος συνηθίζει να κουβαλάει μαζί του στις διακοπές καμιά δεκαριά βιβλία.  Εγώ προσωπικά, παραμένω πιστός στο χαρτί.  Τίποτα-κατά την άποψή μου-δεν θα αντικαταστήσει τον «προσωπικό» δεσμό που διατηρούμε με ένα  «αληθινό», «χάρτινο» βιβλίο.

-Πώς θα χαρακτηρίζατε τον άνθρωπο Ζιλμπέρ Σινουέ; Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που σας προσδιορίζουν;

Δύσκολο να με περιγράψω. Ας πούμε ότι είμαι ένας ανήσυχος οπτιμιστής.

-Πώς νιώθετε πριν την έκδοση του μυθιστορήματός σας; Φόβο, χαρά; Και μετά, όταν γραφτεί και η τελευταία λέξη;

Είναι περίεργα τα συναισθήματα που νιώθω.  Μόλις το βιβλίο μου εκδοθεί,  το αισθάνομαι εντελώς ξένο. Είναι σαν ένα αντικείμενο. Δεν έχω καμία σχέση μαζί του. Καμία επαφή.  Ανήκει στους αναγνώστες. Σίγουρα αισθάνομαι κάποια ανησυχία, την ελπίδα πως θα αρέσει στην πλειονότητα των αναγνωστών, μα μέχρι εκεί. Τα πιο έντονα συναισθήματα τα βιώνω νωρίτερα… κατά της διάρκεια της συγγραφής.

-Από τα χιλιάδες βιβλία που έχετε διαβάσει, υπήρξε κάποιο που σας έκανε να "ζηλέψετε" τον Συγγραφέα;

Δύο βιβλία: «Η πανούκλα» του Αλμπέρ Καμύ και  «Η έρημος των Ταρτάρων» του Ντίνο Μπουτζάτι.

-Ποια συμβουλή (ές) θα δίνατε στους αναγνώστες σας που ονειρεύονται να γίνουν συγγραφείς;

Καμία συμβουλή, απλά να γράφουν.  Να γράφουν με πάθος. Και να μην ξεκινάνε αν δεν έχουν σκεφτεί από πριν την ιστορία του βιβλίου τους.

-Τα έργα σας έχουν αποσπάσει σημαντικά βραβεία, όπως το Jeand’heurs (Βραβείο Ιστορικού Μυθιστορήματος), το Prix des Romancières, το Grand Prix de Littérature Policière και το γαλλικό Βραβείο των Βιβλιοπωλών. Πώς νιώθετε για την αναγνώριση των έργων σας; Ποια ευθύνη γεννά μια τέτοια καταξίωση απέναντι στους αναγνώστες σας;

Νιώθω μεγάλη χαρά.  Όπως ένας τεχνίτης, ένας ξυλουργός που τον συγχαίρουμε επειδή κατασκεύασε ένα όμορφο τραπέζι. Αποτελεί μια ενθάρρυνση για να συνεχίσεις.  Όσον αφορά στο πώς νιώθω σε συνάρτηση με τους αναγνώστες μου, ομολογώ πως μόλις αρχίσω να γράφω ένα μυθιστόρημα,  δεν σκέφτομαι καθόλου αυτόν ή αυτή που θα με διαβάσει. Νομίζω πως στη κυριολεξία θα παρέλυα, αν το έκανα. Σκέφτομαι αποκλειστικά και με ολότελα εγωιστικό τρόπο την ευχαρίστηση που εγώ ο ίδιος αντλώ από τη συγγραφή. 

-Τι έχετε τώρα κατά νου. Τι μας ετοιμάζετε; Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για το τι πραγματεύεται το νέο σας βιβλίο;

Αυτή την περίοδο γράφω τη μυθιστορηματική βιογραφία ενός από τους πιο σημαντικούς Μουσουλμάνους φιλοσόφους του 12ου αιώνα, του Αβερρόη.

-Τι γνώμη έχετε για την Ελληνική λογοτεχνία και τους νέους Έλληνες  συγγραφείς; Υπάρχει ποιότητα στην γραφή τους ή πιστεύετε πως την θυσιάζουν στον βωμό των πωλήσεων;

Θα είμαι ειλικρινής απέναντί σας. Η γνώση που έχω για την Ελληνική Λογοτεχνία περιορίζεται στον Καζαντζάκη, στον Καβάφη, στον Βασίλη Αλεξάκη, στον Γιώργο Σεφέρη. Το μοναδικό μυθιστόρημα σύγχρονου Έλληνα συγγραφέα που διάβασα πρόσφατα και απόλαυσα είναι το «Μέρες Αλεξάνδρειας» του Δημήτρη Στεφανάκη.

-Την εποχή της μεγάλης φτώχιας και δυστυχίας των λαών, η οικονομικο-κοινωνική, θρησκευτική, πολιτισμική κρίση του ελληνικού λαού και γενικότερα του κόσμου, πόσο σας έχει αγγίξει εσάς σαν άνθρωπο  και συγγραφέα; Με ποιο τρόπο; Ποια είναι η ευθύνη ενός πνευματικού ανθρώπου απέναντι στις καταστάσεις που ζούμε;

Πιστεύω πως αυτό που συμβαίνει στον ελληνικό λαό είναι ένας εφιάλτης και αποτελεί κατάφορη αδικία, να αναγκάζονται οι πιο αδύναμοι να πληρώσουν τα λάθη των πιο ισχυρών. Οι κυβερνώντες είναι οι δημιουργοί της μιζέριας που ζούμε.  Δηλώνω βαθιά Ευρωπαίος όμως έχω πειστεί, δυστυχώς, πως το ευρωπαϊκό σχέδιο δεν είχε φτιαχτεί καλά από την αρχή. Φτιάξαμε έναν ουρανοξύστη πάνω σε κινούμενη άμμο και πολύ φοβάμαι ότι αυτός ο ουρανοξύστης θα καταρρεύσει.  Τρέφω μεγάλη εκτίμηση και θαυμασμό για τον ελληνικό λαό. Όταν  παρατηρώ  όλα εκείνα που αναγκάζεται να υπομείνει, δεν μπορώ παρά να εκπλήσσομαι. 

-Σε παλιότερη συνέντευξή σας, το 2010, είχατε πει ότι το μυθιστόρημα «Το ζαφείρι του Θεού»  σάς είχε δυσκολέψει περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα έργα σας. Πού οφείλεται η δυσκολία σας;  Εξακολουθείτε να έχετε την ίδια άποψη ή κάποιο άλλο από τα μετέπειτα μυθιστορήματά σας πήρε τη θέση του;

Το ζαφείρι του Θεού κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην καριέρα μου. Είναι από τα μυθιστορήματα που γράφεις μια μονάχα φορά σε μια ολόκληρη ζωή. Με απασχολούσε στην κυριολεξία μέρα και νύχτα  για δύο ή τρία χρόνια μέχρι να το ολοκληρώσω μια και ήταν αρκετά πολύπλοκο: Αναφέρομαι κυρίως στους γρίφους που εμπεριέχει. Σε κάθε περίπτωση, κάθε βιβλίο είναι μοναδικό και πιστεύω πως κανένα δεν «παίρνει» τη θέση του άλλου. Είμαι δεμένος με τις ιστορίες τους, την πορεία τους, αναγνωρίζοντας ωστόσο την ιδιαίτερη επιτυχία του βιβλίου μου «Το ζαφείρι του Θεού».

-Μουσική ή συγγραφή; Τι προτιμάτε μια και έχετε ασχοληθεί με μεγάλη επιτυχία και με τα δύο;

Η συγγραφή είναι για μένα μια μορφή μουσικής…

-Υπάρχει κατά την άποψή σας διαφορά στις λέξεις Λογοτέχνης – Συγγραφέας; Και εάν υπάρχει κάποια διαφορά εσείς πώς προτιμάτε να σας αποκαλούν;

Εγώ δεν καταλαβαίνω αυτές τις διαφορές που αναφέρετε. Υπάρχουν «καλοί» συγγραφείς και «κακοί» συγγραφείς.  Αυτό είναι όλο. Αν έπρεπε να μου αποδώσω έναν χαρακτηρισμό θα έλεγα πως είμαι ένας αφηγητής ιστοριών.

-Κύριε Σινουέ υπάρχουν στιγμές που νομίζει κανείς πως τα πάντα είναι πιθανά. Μία από αυτές είναι για μένα και η στιγμή που δέχτηκε ένας τόσο σημαντικός  συγγραφέας όπως εσείς να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, σε όλα αυτά που οι χιλιάδες αναγνώστες του ήθελαν να μάθουν. Δεν φαντάζεστε πόσο ευτυχή με κάνατε με αυτήν την παραχώρηση των σκέψεων σας.

Καθώς πιστεύω πως ο καλεσμένος μου πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο πάντα, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να κλείσετε εσείς αυτή τη συνέντευξη λέγοντας κάτι στους ένθερμους αναγνώστες σας, μια ευχή ίσως.

Θα έλεγα: «Δεν μου αρέσει να έχω εγώ τον τελευταίο λόγο, καθώς λατρεύω τον διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων».

Ευχαριστώ πολύ τον κύριο Gilbert Sinoue για τις απαντήσεις του και σας προσκαλώ όλους να τον ανακαλύψετε μέσα από τα βιβλία του.

Κλείνοντας, παραθέτω ένα αγαπημένο μου απόσπασμα από το βιβλίο του ΑΒΙΚΕΝΑΣ Ή Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΙΣΠΑΧΑΝ.

«Quoi qu'il arrive n'oublie jamais ceci: notre existence s'écoule en quelques jours. Elle passe comme le vent du désert. Aussi, tant qu'il te restera un souffle de vie, il y a deux jours dont il ne faudra jamais t'inquiéter : le jour qui n'est pas venu, et celui qui est passé».

Ζιλμπέρ Σινουέ / photo Tessy Baila

Read more at: http://www.literature.gr/

Ζιλμπέρ Σινουέ / photo Tessy Baila

Read more at: http://www.literature.gr/

περισσότερα για το συγγραφέα μας

Ζιλμπέρ Σινουέ / photo Tessy Baila

Read more at: http://www.literature.gr/

 εδώ & εδώ

Ζιλμπέρ Σινουέ / photo Tessy Baila

Read more at: http://www.literature.gr/

ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Η Συνέντευξη στα Γαλλικά!

 Η μετάφραση της συνέντευξης (ερωτήσεων - απαντήσεων) στα Γαλλικά έγινε από την συγγραφέα κυρία Ιφιγένεια Τέκου!
Την ευχαριστούμε θερμά!

Quand on décide de rencontrer un homme cultivé, qui a de compréhension profonde pour les livres, dans ce cas, on doit  être préparé pour des émotions fortes. C'est un grand honneur pour moi de saluer à notre groupe de livre l’écrivain Monsieur Gilbert  Sinoué.

1. Selon vous, le contact quotidien avec l’art, la littérature et la musique affectent la pensée et le caractère d’une personne? Vous êtes né en Egypte comme moi, un pays d’une mentalité et d’une culture différentes de celles de l’Europe, un pays riche de l’histoire. De quelle manière votre origine  a   influencé   votre vie?

Il est évident que le milieu dans lequel on a évolué influe directement ou indirectement sur notre caractère, notre vision du monde. Je pense que le monde pluriculturel dans lequel j’ai vécu, riche d’une extraordinaire diversité, où chrétiens, musulmans, juifs, grecs, italiens, vivaient en harmonie, a fait de moi ce que je suis et ce que j’écris.

2. Dans une librairie on trouve des différents romains (historiques, romantiques, sagas, récits, biographies etc.). De nos jours quelle sorte de livre considérez-vous comme “livre vendable”?

Les seuls « livres vendables » sont les bons livres. Un bon livre trouve toujours un acheteur, quel que soit le genre.

3. Que représente/signifie l’écriture pour vous et comment viennent vos idées?

L’écriture c’est tout simplement le sens de ma vie. Quant à mes idées, elles me viennent de vous, des gens qui m’entourent, de mes rencontres, d’un film…Je suis un « voleur » d’idées.  Je les vole aux gens sans qu’ils ne le sachent. Et puis parfois, une idée vient sans que je sache comment ni pourquoi. C’est un mystère…

4. Pourriez-vous me raconter comment vous avez commencé à écrire?  Est-ce que la publication de votre premier livre est arrivée  facilement? Un écrivain charismatique  doit s'armer de patience afin de voir son œuvre publiée?

J’ai commencé à écrire très jeune. Je crois dès l’adolescence. C’était un besoin presque « physique ». Et puis j’ai écrit mon premier roman alors que j’avais 27 ou 28 ans. Il a été refusé par tout le monde. Donc je me suis dit que je n’avais pas le talent nécessaire et c’est l’approche de la quarantaine qui m’a poussé à tenter une nouvelle expérience. Sans doute la peur de mourir sans avoir essayé de réaliser mon rêve. La peur du temps qui passe. J’ai envoyé mon roman tout simplement par la poste et il a été accepté par un éditeur. Et voilà comment tout a commencé. De toute façon, il ne s’agit pas de « patience », mais d’écrire un bon texte. Il trouvera toujours un éditeur pour le publier. Je ne crois pas aux chefs d’œuvre qui demeurent anonymes.

5. Quelle est votre opinion d’e-livres? Et vous? Vous êtes un fidèle admireur du “papier” ou vous êtes d’accord avec l’évolution technologique au domain du livre?

Je crois que les e-books font partie d’une mode. Ils n’ont pas accroché en France en tout cas. Ce type de support est intéressant pour tout ce qui concerne les ouvrages universitaires, les romans aussi lorsque l’on a tendance à emmener dix livres en vacances avec soi. Mais personnellement je reste très « vieux jeu » et très attaché au papier. Rien – à mon avis – ne remplacera le lien « personnel » qu’on entretient avec un « vrai » livre.

6. Parlez-moi un peu pour l’homme Gilbert Sinoué. Il y a quelque chose que vous décrit?

Difficile de se décrire. Disons que je suis un optimiste inquiet.

7. Qu’éprouvez-vous avant la sortie d’un roman? Crainte, réjouissance? Et après?

J’éprouve un sentiment curieux. Lorsque le livre est publié, il m’est totalement étranger. C’est comme un objet. Je n’ai plus de rapport avec lui. Plus de contact. Il ne m’appartient plus. Il est aux lecteurs. Donc j’éprouve sûrement de l’appréhension, l’espérance qu’il plaise au plus grand nombre. Mais c’est tout. Les émotions les plus intenses je les ressens avant… pendant l’écriture.

8. Je suis sûre que vous avez lu beaucoup de livres. Est-ce que vous pouvez choisir un livre que vous souhaitiez que c’était vous qui l’a écrit?

Deux livres : la Peste d’Albert Camus et le Désert des Tartares de Dino Buzzati. 

9. Quel(s) conseil(s) donneriez-vous à nos lecteurs rêvant de devenir écrivain ?

Aucun, sinon celui d’écrire. D’écrire avec passion. Et ne jamais commencer sans avoir une histoire dans sa tête.

10.Vous avez reçu des prix importants (Jeand’heurs, Prix des Romancières, Grand Prix de Littérature Policière, Prix des libraires). Quelles sont les émotions que la reconnaissance de vos œuvres créent à vous? La reconnaissance vous fait sentir une plus grande responsabilité envers les lecteurs?

Une grande joie. Un peu comme un artisan, un menuisier qu’on félicite d’avoir construit une jolie table. Un encouragement à poursuivre. Pour ce qui est de mes rapports aux lecteurs, j’avoue que lorsque j’écris un roman je ne pense pas à celui ou celle qui va me lire ; si c’était le cas, je serais totalement paralysé. Je pense seulement et égoïstement au plaisir que me procure l’écriture.

11.Pouvez-vous me parler en quelques mots du thème ou de l’histoire de votre prochain romain?

Je travaille sur la biographie romancée d’un des plus grands philosophes musulmans du XIIe siècle : Averroès.

12.Quelle est votre avis de la littérature Grecque et des jeunes écrivains grecs? Vous pensez que leur livres ont de la qualité ou ils la sacrifient  au nom du profit?

Je vais être honnête, ma lecture des auteurs grecs s’est arrêtée avec Kazantzakis, Cavafy, Vassilis Alexakis, ou encore Georges Séféris. Le seul roman moderne que j’ai lu récemment et que j’ai beaucoup apprécié est « Jours d’Alexandrie » de Dimitris Stefanakis.

13.De nos jours  la pauvreté et la misère  dominent la planète. Le peuple  grec souffre comme la plupart du monde. La crise globale (économique, sociale, culturelle, religieuse) vous affecte? De quelle  manière? Quelle est la  responsabilité d’un homme d’esprit envers les événements?

Je pense que ce qui arrive au peuple grec est un cauchemar et une immense injustice. On fait payer aux plus fragiles les erreurs commises par les plus forts. Ceux qui nous gouvernent sont des fabricants de misère. Je suis profondément européen, mais je suis malheureusement convaincu que, dès le départ, on a mal fabriqué le projet européen. On a construit un gratte-ciel sur des sables mouvants et j’ai bien peur qu’il ne finisse par s’écrouler. J’ai beaucoup d’admiration pour le peuple grec. Lorsque je vois ce qu’on lui a fait subir, je suis émerveillé de sa patience.

14.Vous avez dis que le Livre de saphir a été le roman le plus laborieux à écrire. Pourquoi ? Vous continuez à avoir la même vue ou un autre de votre romans a pris sa place?

Le « Livre de saphir » est un livre « à part » dans ma carrière. C’est l’un de ses romans qu’on écrit dans une vie. Il m’a littéralement habité jour et nuit pendant deux ou trois ans car il a été très complexe à écrire : je parle du plan, des codes, etc… Chaque livre est différent, et je crois qu’aucun ne « prend la place de l’autre ». Ils ont tous une vie, une histoire qui leur est propre et je suis attaché à tous tout en reconnaissant que Le Livre de Saphir est particulièrement réussi. Je le reconnais.

15.Musique ou écriture? Peut-être tous le deux?

L’écriture c’est une forme de musique…

16.Selon vous est-ce qu’il y a une vraie différence entre le mot “auteur” et la mot “écrivain littéraire”? Quelle de ces mots vous caractérise le mieux?

Je ne comprends pas ces différences. Il y a des auteurs qui écrivent bien et d’autre mal. C’est tout. Si je devais me caractériser je dirais : je suis un raconteur d’histoire.

Ce sont des moments où on pense que tout est possible. Pour moi, ce moment est arrivé quand un écrivain aussi important que vous, a accepté de répondre à mes questions. Je suis vraiment heureuse de cette entrevue que a révélé à   nous tous vos pensées.

Puisque je considère que le dernier mot est à l’invité…je vous en prie de partager avec nous ce que vous voulez dire comme un épilogue à vos lecteurs fervents (par exemple, un souhait).

Je dirais : « Je n’aime pas avoir le dernier mot, parce que j’adore le dialogue et l’échange ».

Je remercie beaucoup Gilbert Sinoué pour ses réponses et je vous invite à découvrir ses romans.

Je cite un extrait du livre Avicenne ou la route d'Ispahan (mon extrait préféré).

«Quoi qu'il arrive n'oublie jamais ceci: notre existence s'écoule en quelques jours. Elle passe comme le vent du désert. Aussi, tant qu'il te restera un souffle de vie, il y a deux jours dont il ne faudra jamais t'inquiéter : le jour qui n'est pas venu, et celui qui est passé».

Η μετάφραση της συνέντευξης (ερωτήσεων - απαντήσεων) στα Γαλλικά έγινε από την συγγραφέα κυρία Ιφιγένεια Τέκου!

ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ