Πάπας Φραγκίσκος - Στην αιώνια σιγή ενός ανθρώπου με φωνή αιώνιας αγάπης, γράφει η Γιούλη Τσακάλου

Στην αιώνια σιγή ενός ανθρώπου με φωνή αιώνιας αγάπης

Σήμερα, ο κόσμος έγειρε ελαφρώς προς το πένθος. Ο ουρανός δεν έκλαψε — ίσως από σεβασμό. Ίσως γιατί ήξερε πως έφυγε ένας από τους τελευταίους αληθινούς ποιμένες της εποχής μας. Ο Πάπας Φραγκίσκος, ο ταπεινός υπηρέτης των φτωχών, ο προστάτης των διωγμένων, ο ακούραστος υπερασπιστής της ειρήνης, ταξίδεψε ήσυχα προς το φως.

Δεν ήταν ένας απλός ηγέτης. Ήταν καρδιά. Ήταν βλέμμα στραμμένο πάντα στους τελευταίους, σε εκείνους που οι δυνατοί ξεχνούν. Από τις φαβέλες του Μπουένος Άιρες έως τα σοκάκια της Γάζας, η παρουσία του άγγιζε τους κατατρεγμένους με το απαλό άγγιγμα της συμπόνιας. Δεν κρατούσε σκήπτρο, μα ένα χέρι ανοιχτό — χέρι παρηγοριάς.

Η τελευταία του φωνή, λίγο πριν σβήσει, δεν ήταν παρά μια προσευχή: «Σταματήστε τον πόλεμο. Δώστε στα παιδιά της Γάζας ειρήνη». Ήταν λόγια που δεν είχαν ανάγκη από πομπή· είχαν την αλήθεια. Ήταν η επιτομή της ύπαρξής του: μια διαρκής έκκληση για έναν κόσμο πιο ανθρώπινο.

 

Δεν ήταν άγιος· δεν το επιδίωξε ποτέ. Μα ήταν ένας άνθρωπος που άφησε πίσω του άγια έργα. Φορούσε σιδερένιο και όχι χρυσό σταυρό, περπάτησε με φθαρμένα παπούτσια και χαμογέλασε με βλέμμα που κουβαλούσε τον πόνο του κόσμου. Σήκωσε στα χέρια του τους ανθρώπους που η κοινωνία πετούσε στην άκρη. Έδωσε όνομα στους ανώνυμους και φωνή στους σιωπηλούς.

Σήμερα δεν πενθούμε μόνο τον θάνατο ενός Πάπα. Πενθούμε την απουσία ενός συμβόλου, μιας ήρεμης επανάστασης μέσα από την αγάπη. Πενθούμε έναν άνθρωπο που μιλούσε για το Θεό, μα περπατούσε μαζί με τους ανθρώπους.

Αν υπάρχει Παράδεισος, απόψε ανοίγει τις πύλες του λίγο πιο διάπλατα. Για να περάσει εκείνος που μας δίδαξε ότι το μεγαλύτερο θαύμα είναι η καλοσύνη.

 

 

Αιωνία σου η μνήμη, Φραγκίσκο της Αγάπης.

 Γιούλη Τσακάλου