Το Καλό και το Κακό διαμένουν σε μεσοτοιχίες.
Και η αγαπημένη αλχημεία του Διαβόλου είναι να παραβιάζει τις ώρες κοινής
ησυχίας. Να παραμονεύει πίσω από τις περσίδες που τον κρατούν μακριά από του
κόσμου τις λυχνίες και να αλιεύει με δίχτυα τις ψυχές στο βαθύ σκοτάδι.
Ανενόχλητος να κυκλοφορεί με σώμα Ελένης και Εκάβης καρδιά, να κρύβει
σιδερογροθιές σε βελούδινα γάντια και διψασμένος για αίμα, να επιμένει ότι δεν
υπάρχουν αθώα θύματα. Να ανταγωνίζεται τον Γείτονά του στα θαύματα, να
στραγγαλίζει αλήθειες, μα στο τέλος να παγιδεύεται πλάι στα κορμιά που βασάνισε
και διαμέλισε ο ίδιος προτού καταλήξουν, και η οσμή του θανάτου να τού
συνθλίβει τους αεραγωγούς.
Όλα θα αρχίσουν στην γραφική κουκίδα του
Αιγαίου, Άθωρα, την οποία μοιάζει να εχθρεύεται ο Αίολος, όχι όμως και η
μυθοπλαστική ικανότητα του Κώστα Κρομμύδα. Στο νέο του μυθιστόρημα, «Φως μέσα
στη θύελλα» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα, η Παλαιοντολόγος Φωτεινή
Μέλιου θα επισκευθεί το νησί της λίγο πριν αναλάβει καθήκοντα διδάκτωρος στο
Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ. Είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία να αποσυνδεθεί από
μια σχέση κλινικώς νεκρή. Παρόλα αυτά, ο Πέτρος δεν θα τραβήξει τόσο εύκολα το
καλώδιο από την πρίζα. Την ίδια στιγμή στον τόπο που δεν υπάρχει πουθενά στον
γεωγραφικό, αλλά στον λογοτεχνικό χάρτη, καταφθάνουν ο Κάρλο Λορέτο,
επενδυτικός εκπρόσωπος, ο εξαθλιωμένος Αζέμ μαζί με ένα πολύπαθο καραβάνι
προσφύγων, και ο γοητευτικός Ανθρωπολόγος Γκάμπριελ Μαρτίνεζ. Ο τελευταίος θα
προσελκύσει το ερωτικό ενδιαφέρον της Φωτεινής, όπως τα ανοιξιάτικα άνθη την
εύλογη περιέργεια της μέλισσας. Τίποτα όμως δεν είναι όπως φαίνεται, τίποτα δεν
θα ακολουθήσει το δρόμο της λογικής. Όχι όσο υπάρχει ένα μαχαίρι στον κόσμο
έτοιμο να κατακρεουργήσει ζωές και αξιοπρέπεια. Όχι όσο η λάβα της κολάσεως
κατακλύζει το νησί, τις καρδιές και το νου των ανθρώπων.
Ένας μανιακός δολοφόνος επιδίδεται στην σφαγή
των θυμάτων του, σοκάροντας τους πάντες. Μια θύελλα έχει αρχίσει να βρυγχάται
πάνω από τα νερά του νησιού της Φωτεινής, και ο δολοφόνος είναι παγιδευμένος
μεταξύ γνωστών και αγνώστων. Έχοντας στο ιστορικό του τον φόνο ενός ιερέα, θα
κινηθεί πρόσω ολοταχώς για ένα ακόμη θύμα που κατοικεί για χρόνια στην Άθωρα,
και μοιάζει σα να αρχίζει και να τελειώνει το μυστήριο όλου του κόσμου στα
αλαφροΐσκιωτα βήματά του. Η Σοφί όσο σωπαίνει, άλλο τόσο γιατρεύει. Ο ουρανός
όσο γκριζάρει, άλλο τόσο εξαπολύει απειλές. Στις σελίδες αυτού του
συναρπαστικού και συνάμα συμμετοχικού μυθιστορήματος, η φύση θα γίνει αμείλικτη
και θα εκδικηθεί, και ο άνθρωπος θα απαιτήσει να έρθει η δικαιοσύνη πριν την
έλευση του οριστικού τέλους. Όλα στο συγγραφικό σύμπαν του Κώστα Κρομμύδα
ακροπατούν σε θριλερικά σχοινιά, ώστε να δοθεί στον αναγνώστη η ευκαιρία να
αφομοιωθεί κάπου, όπου ο προμελετημένος φόνος κινητοποιεί τα γρανάζια του
μυαλού προς την αναζήτηση του δολοφόνου, τη λύση του μυστηρίου και τη σωτηρία.
Η αλήθεια όπως και το φως, τυφλώνει κατά τον Camus,
και μένει μονάχα το φως που βασιλεύει στην καρδιά και το βλέμμα της Φωτεινής
που ουκ ολίγες φορές θα κινδυνεύσει, να γίνει μοχλός που θα ανεβάσει στην
επιφάνεια την αγλαή πλευρά του ανθρώπινου νομίσματος. Στο νησί όπου η αδικία
φέρνει αδικία και η βία πάλι βία, ήρωες κι αναγνώστης θα σταθούν στους πιθανούς
ενόχους, στα ακραία ενδεχόμενα που είναι και τα πιο διαφωτιστικά, και στις
απαίσιες πράξεις που είναι αλλεπάλληλες κραυγές για βοήθεια και λύτρωση. Κι αν
ο εχθρός έχει δίκιο; Αν έχει έναν καλό λόγο και μια παράλογη επιθυμία να
διαμοιράσει τη θεία Δίκη; Σ' αυτή την περίπτωση γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος
κι απρόβλεπτος. Σ' αυτή την περίπτωση η ύπαρξή του αποτελεί πρόβλημα προς επίλυσιν, ένας γρίφος που ζωντανεύει μέσα
στους ραγισμένους καθρέφτες μιας βαθιάς θάλασσας που αφρίζει μανιωδώς από την
αγωνία και όλες τις κακοδαιμονίες της Φύσης.
Ο δολοφόνος που οπλίζει η φαντασία του
συγγραφέα, ξέρει πως η ζωή είναι σκληρή, μα σκληρότερη κι εκδικητική αν έσφαλες
και προσπάθησες να αλλάξεις ταυτότητα, ενώ προκαλεί τους θαρραλέους να τον
αντιμετωπίσουν και να κατανοήσουν ότι ο θάνατος έχει τον τελευταίο λόγο. Εκεί
όπου ο φόβος και τα αγελαία ένστικτα μπερδεύονται, πάντα μια γερή θύελλα
εξαγνίζει την ατμόσφαιρα, κι η πιο σκοτεινή νύχτα θα λήξει, κι ο ήλιος θα βγει
ξανά. Κι εκεί που ο συγγραφέας αναγνωρίζει την αποστολή του, η οποία δεν
έγκειται στο να λύνει τα προβλήματα, μα να τους επιτρέπει να αναδυθούν στο
πηγάδι της πλοκής, οι ήρωές του λαμβάνουν πρωτοβουλίες και ολοκληρώνουν μόνοι
τους το έργο αναζητώντας στα αφηγηματικά μονοπάτια του την ευτυχία. Την ίδια
ευτυχία που γλιστρά μέσα από πόρτες που ξεχνούμε ασυναίσθητα ανοιχτές. Την
ευτυχία που δεν είναι σταθμός για να μας περιμένει επ' άπειρον, αλλά το τρένο
που στριφογυρίζει στις ράγες της ζωής.
Αναστασία Δημητροπούλου για την ομάδα
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Περισσότερα για το συγγραφέα μας εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου