Ιστορίες του Γκραν Γκινιόλ
Maurice Level
Μετάφραση: Ιλέην Ρήγα
Εκδόσεις Αρχέτυπο
«…Η γαλλική διάνοια ταιριάζει πιο φυσικά σε αυτό το σκοτεινό ρεαλισμό, παρά στην υπόνοια του αόρατου»
Με αυτά τα λόγια του H.P Lovecraft η μεταφράστρια μέσω του εξαιρετικού σημειώματός της μας εισάγει στον κόσμο του Maurice Level. Μας εξηγεί ότι η συμβολή του Level στον τρόμο, αν και σημαντική, παραμένει ακόμα υποτιμημένη και ο ίδιος, για αρκετούς αναγνώστες και λάτρεις του τρόμου, παραμένει άγνωστος – γεγονός που οφείλεται στο ότι τα περισσότερα έργα του, αν και διαθέσιμα στα γαλλικά, δεν έχουν μεταφραστεί ακόμα στα αγγλικά. Τα διηγήματα αυτά μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά.
Συγκεκριμένα αναφέρει: « Όπως παρατήρησε και ο Lovecraft, ο τρόμος του Level δεν βασίζεται στο υπερφυσικό στοιχείο. Πηγάζει από τον άνθρωπο, τις σκοτεινές γωνίες της ανθρώπινης φύσης. Ο τρόμος του Level είναι ένας νατουραλιστικός, χειροπιαστός τρόμος. Δεν χρησιμοποιεί φαντάσματα και το Άγνωστο για να τρομάξει τον αναγνώστη, αλλά κάτι που είναι εξίσου εκτός του ελέγχου του: την πραγματικότητα.»
Διαβάζοντας λοιπόν αυτά τα δεκαεπτά διηγήματα διέκρινα όπως τόνισε και η ίδια την επιρροή του Level στη σύγχρονη λογοτεχνία τρόμου ακόμα και στο σινεμά. Βέβαια οι ιστορίες δεν τρομάζουν αλλά μου άφησαν τη μακάβρια αίσθηση του Πόε.
Εξαιρετικός και ο πρόλογος της Παναγιώτας Γ. Σαράφη για τα Contes Cruels (ιστορίες σκληρότητας) & το Γκραν Γκινιόλ.
Μια ανακαινισμένη παλιά εκκλησία που έμελε να μετατραπεί σε θέατρο από το 1897 έως το 1962. Μέσα σε αυτά τα 65 χρόνια λειτουργίας έπαιξε περίπου 1 εκατομμύριο έργα βίας και φρίκης. Σήμερα σ' εμάς έμεινε η έκφραση Γκραν Γκινιόλ, που αν και σημαίνει ‘μεγάλη μαριονέτα’, τη χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε κάτι φρικτό ή που έχει αγωνία.
Με λιτή, ειρωνική και ζοφερή γραφή του ο Level μας μεταφέρει στα σκοτεινά σοκάκια του Παρισιού όπου καθημερινοί άνθρωποι θα έρθουν αντιμέτωποι με τη μοίρα τους και πολλές φορές με τον ίδιο τους τον εαυτό. Κάποιες φορές ένιωσα ότι παίζει με τους ήρωες του αλλά και εμάς.
Τι διάβασα αφήνοντας όμως το πέπλο του μυστήριο να αιωρείται:
· Η αγάπη ξεπερνάει αρρώστιες, ομίχλες, θανάτους και ενώνεται με τη λεπίδα της γκιλοτίνας.
· Άλυτα μυστήρια δημιουργούν παραισθήσεις.
· Συγκινήσεις που γεννιούνται μόνο από το απόλυτο κακό.
[Δεν ήταν μοχθηρός, μα ούτε και αιμοβόρος. Είχε απλώς μια πολύ ιδιαίτερη ιδέα για τις απολαύσεις της ζωής. Ίσως να έφταιγε το γεγονός πως τις είχε δοκιμάσει όλες και έτσι δεν έβρισκε πια πουθενά την πρωτόγνωρη συγκίνηση του απρόβλεπτου]
· Η απόγνωση και η τρέλα που γεννάει η πείνα
· Απόκοσμη σιωπή
· Πώς η αγάπη τρελαίνει
· Η προσωποποίηση των Γηρατειών, της Νύχτας και της Σιωπής (αγαπημένο μου διήγημα)
· Η αρρωστημένη επιθυμία να πηδήξεις στο κενό
[ Κατά κανόνα, τέτοιες ιδέες δεν είναι παρά θολές παραισθήσεις που εισβάλλουν στο μυαλό και χάνονται τόσο γρήγορα όσο ήρθαν. Όμως, αυτή τη φορά, το συγκεκριμένο όραμα είχε γραπωθεί από το νου μου με τον τρόπο που μια μεταξένια κλωστή πιάνεται στην παρανυχίδα, και μπερδεύεται εκεί ακόμα περισσότερο όταν, μανιασμένα, προσπαθείς να την ξεμπλέξεις]
· Η αγάπη που σκοτώνεται από το φόβο του κοινωνικού αφορισμού (αγαπημένο μου διήγημα και αυτό)
· Μια δουλειά τρόμου, θανάτου και φρίκης που μου θύμισε το έγκλημα των Τεμπών
[Μια μικρή κίνηση χρειάζεται μόνο να κάνεις για να σταματήσεις αυτή τη φρικτή μοίρα, μια απλά κίνηση για να τραβήξεις το μοχλό που βρίσκεται λίγα εκατοστά μακριά σου. Όμως, δεν θα την κάνεις. Δεν μπορείς να την κάνεις. Γι’ αυτό θα γίνεις μάρτυρας όλης της τραγωδίας. Στη θέα της σύγκρουσης, θα νιώσεις την αγωνία χίλιες φορές πιο βαριά από τον ίδιο τον θάνατο..]
· Το πιο τρομακτικό, διαβρωτικό φιλί
· Ένα στόμα που πάγωσε σε ένα απόκοσμο μορφασμό
[Υπήρχε κάτι αινιγματικό και φρικαλέο σε αυτό το απαθές πρόσωπο με το ορθάνοιχτο στόμα. Αυτό το στόμα έχασκε λες και ήταν έτοιμο να απελευθερώσει κραυγές από καθαρό θάνατο, πέρα από τις πύλες των τάφων…]
· Η εικόνα του δήμιου νικάει την πείνα και το κρύο
· Ο Διάβολος υπό την περηφάνια της παρθενίας (και αυτό αγαπημένο μου)
· Τα λυσσασμένα ουρλιαχτά της εκδίκησης
· Ένα απάνθρωπο λάθος
[Για όσους ξέρουν ότι είναι καταδικασμένοι, τους απομένει η παρηγοριά πως θα μπορέσουν να σφίξουν στην αγκαλιά τους αυτούς που θα αφήσουν πίσω. Αντιμετωπίζουν όσα θα επακολουθήσουν γεμάτοι με την ευτυχία της τελευταίας παρηγοριάς. Όμως εγώ!..Δεν είχα δικαίωμα πια στις απολαύσεις των ανθρώπων]
· Ένα όνομα που έγινε βάσανο
Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω το υπέροχο εξώφυλλο και τα όμορφα σκίτσα στην αρχή του κάθε διηγήματος. Συγχαρητήρια στον Δημήτρη Μιλήση!
Φωτο: Μαντώ Μάκκα
Η Μαντώ Μάκκα γεννήθηκε το Μάιο του 1980 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Κλασσικό Λύκειο Αναβρύτων. Παρακολούθησε μαθήματα Αγγλικών και Οικονομικών & Marketing.
Ακολούθησαν μαθήματα Δημιουργικής γραφής με τη Στεύη Τσούτση και Εικαστικών & Ιστορίας Τέχνης με την Άννα
Παππά. Τελευταία ήρθε η Εξειδίκευση στη Μετάφραση στο Εθνικό &
Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και η Εισαγωγή στην εφαρμοσμένη γλωσσολογία και διδασκαλία
αγγλικής γλώσσας σε μαθητές άλλων γλωσσών από το Πανεπιστήμιο του Leicester.
Παράλληλα ζωγραφίζει και κατασκευάζει κοσμήματα από πέτρα.
Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στο διαδίκτυο.
Έχει εργαστεί ως Καθηγήτρια Αγγλικών και ως διαχειρίστρια διαδικτυακών
εφημερίδων.
Είναι μέλος της Επιτροπής Γυναικών Συγγραφέων και της Επιτροπής Μετάφρασης & Γλωσσικών
Δικαιωμάτων του Pen Greece.
Το 2020 το παραμύθι της «Τα ροζ Χριστούγεννα» περιλήφθηκε στο βιβλίο «Santa Παραμύθια,
22 Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες» των εκδόσεων Νίκας. Το 2021 κυκλοφόρησε η πρώτη
της συλλογή διηγημάτων «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια» από τις Εκδόσεις Νίκας .
Το 2022 το διήγημα της «Τραμουντάνα» διακρίθηκε και συμμετείχε στην συλλογική
έκδοση του Ιανού «Το ρούχο». Την ίδια χρονιά διακρίθηκε και το διήγημά της
«Φως», το οποίο συμμετείχε στην συλλογική έκδοση των Εκδόσεων Αγγελάκης
«Ανθρώπινες Σχέσεις. Ένα σχολείο που δεν τελειώνει ποτέ.
Η συλλογή διηγημάτων «Αγκούσα» είναι το δεύτερό της βιβλίο από τις Εκδόσεις
Νίκας.
Email: mandomakka@gmail.com
FB: Μαντώ Μάκκα / mandomakkawriter
Instagram: mando_mak
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου