ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ
Η ΦΟΝΙΣΣΑ ΤΩΝ ΜΥΡΜΗΓΚΙΩΝ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ
Το μυθιστόρημα Η φόνισσα των μυρμηγκιών της Πασχαλίας Τραυλού είναι μια λογοτεχνική εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής, μια βαθιά καταβύθιση στο ποιοι είμαστε πραγματικά. Ένας λογοτεχνικός καθρέφτης που αντανακλά τις αθέατες πτυχές της ψυχής μας.
Η αληθινή μας ταυτότητα πέρα απ΄όσα δείχνουμε στους άλλους δεν είναι πάντα ξεκάθαρη. Κάθε άνθρωπος έχει μια εικόνα που δείχνει στον έξω κόσμο και μια πραγματικότητα, που ίσως δεν αποκαλύπτει. Συχνά κρύβουμε κομμάτια της προσωπικότητάς μας, είτε από φόβο, είτε επειδή δεν μας ταιριάζουν στην κοινωνία, όπου ζούμε. Έτσι, η ταυτότητα και η αλήθεια γίνονται ένα αίνιγμα. Ο κάθε ένας από μας βλέπει την πραγματικότητα μέσα από τη δική του εμπειρία, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Γιαυτό λοιπόν, κάτι που για έναν μπορεί να φαίνεται ξεκάθαρο, για κάποιον άλλο μπορεί να έχει εντελώς διαφορετική σημασία.
Η Διώνη, μια γυναίκα με επιτυχημένη καριέρα και υψηλή θέση σε δημόσιο οργανισμό, αποπειράται να αυτοκτονήσει, αλλά σώζεται την τελευταία στιγμή. Όταν η αστυνομία την κατηγορεί για φόνο, η φίλη της, Γλυκερία, προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά της, πραγματοποιώντας ένα οδοιπορικό στα ψυχικά μονοπάτια της φίλης της -καθώς, σύμφωνα με την ίδια, η Διώνη δεν είναι ικανή να βλάψει ούτε μυρμήγκι. Η εικόνα που είχε χτίσει για την φίλη της αρχίζει να διαλύεται. Ο αναγνώστης συνειδητοποιεί ότι η αθωότητα και η ενοχή, όπως και η αλήθεια και η ψευδαίσθηση, δεν έχουν πάντα ξεκάθαρα όρια. Όλα είναι σχετικά και μπορεί να αλλάζουν ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία τα κοιτάμε.
Η επαφή της Γλυκερίας με τον άγνωστο κόσμο της φίλης της μοιάζει με κυνήγι θησαυρού. Μέσα από τα γραπτά της Διώνης και τα μυστικά που κρατούσε για χρόνια, θα ανακαλύψει τις πληγές και τις άγνωστες πλευρές του χαρακτήρα της. Οι αποκαλύψεις ακολουθούν η μία την άλλη, ζωγραφίζοντας το πορτρέτο μιας γυναίκας που παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο αντίθετους κόσμους και στους ρόλους που αναγκάζεται να παίξει.
Όσο το σκέφτομαι, όλο και περισσότερο νομίζω ότι η ζωή μου δεν ήταν πρόζα, κωμωδία ή επιθεώρηση, αλλά ένα μείγμα θεατρικών ειδών, που θα έκανε οποιονδήποτε θεατή είτε να μουλιάζει με το κλάμα του μαντίλια είτε να κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια, ανάλογα με τα βιώματά του.
Η κεντρική ηρωίδα μας, φαίνεται να έχει μια τέλεια ζωή, αλλά στην πραγματικότητα είναι παγιδευμένη σε έναν κόσμο, όπου πρέπει να κρύβει τις αδυναμίες και τις πληγές της. Η ίδια γίνεται καθρέφτης μιας πραγματικότητας που πολλοί βιώνουν: εκείνης της διαρκούς αναμέτρησης με τους ρόλους που μας επιβάλλονται, είτε από την κοινωνία είτε από τους ίδιους μας τους φόβους.
Σε έναν κόσμο, όπου η διατήρηση της αρτιότητας σχεδόν επιβάλλεται, εγκλωβιζόμαστε σε έναν ρόλο που δεν είναι προσωπική επιλογή, αλλά διαμορφώνεται από τις απαιτήσεις της κοινωνίας και τους φόβους που την κρατούν πίσω.
Πώς κατάφερε αυτή η δυναμική και ξεχωριστή προσωπικότητα να διατηρήσει τον χαρακτήρα της σε ένα περιβάλλον γεμάτο ίντριγκες και ανταγωνισμούς; Πώς παρέμεινε ακέραιη σε έναν χώρο που τείνει να ισοπεδώνει τους διαφορετικούς; Μπορεί ένας άνθρωπος να κρύβεται επιδέξια πίσω από τον ρόλο που του έχει αποδοθεί; Και πόσο εύθραυστες είναι τελικά οι αλήθειες που χτίζουμε γύρω από όσους αγαπάμε; Αυτά τα ερωτήματα δεν απαντώνται, αλλά μένουν να στοιχειώνουν τον αναγνώστη, υπενθυμίζοντας πως η ανθρώπινη ψυχή είναι ένα μωσαϊκό από κρυφές πτυχές και φαινομενικές αλήθειες.
Η φόνισσα των μυρμηγκιών της Πασχαλίας Τραυλού δεν περιορίζεται μόνο στην αφήγηση ενός εγκλήματος. Είναι μια εμβάθυνση στην ανθρώπινη ψυχή, μια αναμέτρηση με τη συνείδηση, όπου οι βεβαιότητες που έχουμε για τους άλλους καταρρέουν και η αντίληψή μας για αυτούς, συχνά βασίζεται σε εξωτερικές εντυπώσεις, κοινωνικές συμβάσεις και προσωπικές προβολές. Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε κάποιον, αλλά στην πραγματικότητα βλέπουμε μόνο, όσα μας επιτρέπεται να δούμε. Όταν έρχονται στο φως απρόσμενες αλήθειες, η εικόνα που έχουμε σχηματίσει μπορεί να καταρρεύσει, αναγκάζοντάς μας να επανεξετάσουμε τις βεβαιότητές μας. Αυτή η δοκιμασία μας δείχνει πόσο εύθραυστη είναι η κατανόηση που έχουμε για τους γύρω μας.
Μέσα από την ιστορία της Διώνης, η συγγραφέας με την στοχαστική γραφή της, γεμάτη συναισθηματική φόρτιση, φωτίζει την εύθραυστη φύση της ανθρώπινης ταυτότητας, αποκαλύπτοντας πως πίσω από κάθε γνώριμο πρόσωπο μπορεί να κρύβεται ένας κόσμος ανεξερεύνητος, γεμάτος μυστικά, φόβους και επιθυμίες που δεν τολμούν να ειπωθούν.
Το κεντρικό ερώτημα του έργου είναι βαθιά υπαρξιακό: Πόσο αληθινά γνωρίζουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε; Η σχέση μας με τους άλλους χτίζεται πάνω σε εικόνες και εντυπώσεις, σε υποθέσεις για το ποιοι είναι και τι νιώθουν. Ωστόσο, η πραγματική τους υπόσταση μπορεί να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που φανταζόμαστε ή θέλουμε να πιστέψουμε. Και ίσως το πιο αινιγματικό στοιχείο της ιστορίας να μην αφορά μόνο τους άλλους, αλλά να στρέφεται προς εμάς τους ίδιους. Αλήθεια πόσο καλά γνωρίζουμε τον εαυτό μας;
Σε αυτόν τον λογοτεχνικό καθρέφτη που στήνει η Τραυλού, η αλήθεια δεν είναι κάτι απόλυτο ή ξεκάθαρο. Είναι μια συνεχής αναζήτηση, γεμάτη σκέψεις, συναισθήματα και αντιφάσεις. Κάθε άνθρωπος την αντιλαμβάνεται διαφορετικά, και συχνά κρύβεται πίσω από όσα δείχνουμε στους άλλους. Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι πολύ πιο περίπλοκη από αυτό που φαίνεται στην επιφάνεια.
Η φόνισσα των μυρμηγκιών μας θυμίζει ότι η ζωή είναι μια μορφή τέχνης, ένας τρόπος έκφρασης και αγάπης. Συμπέρασμα: η λογοτεχνία απαιτεί ολόκληρη την ψυχή του δημιουργού, δεν αρκείται σε μια πτυχή της, αλλά τον διεκδικεί ολοκληρωτικά.
Θα τελειώσω με ένα κομμάτι του βιβλίου που με συγκίνησε βαθιά και έμεινε χαραγμένο στη σκέψη μου.
….το να γράφεις είναι η λύση για να ξεχνάς ή έστω για να εξοστρακίζεις ό,τι σε πόνεσε και πως η λογοτεχνία είναι ο πιο ευχάριστος τρόπος για ν΄ αγνοείς τελικά τη ζωή….κάθε φορά που καθόμουν να γράψω, ένιωθα σαν να μετάγγιζα μέρος του εαυτού μου στα χάρτινα πρόσωπα που επινοούσα, κερδίζοντας μία πρωτόγνωρη κάθαρση.
Αναστασία Δημακοπούλη
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου