ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ γράφει η κ. Λίτσα Κοντογιάννη για το βιβλίο "Ασκίμ θα πει αγάπη - Μαρία Κωνσταντούρου"Εκδόσεις Ωκεανίδα!!

ΑΣΚΙΜ ΘΑ ΠΕΙ ΑΓΑΠΗ –ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΡΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΙΔΑ

Ένα υπέροχο, πολύ καλογραμμένο οδοιπορικό στο νησί της Λέσβου που γίνεται μέσα από την μοναδική περιγραφή περιοχών της, με αφορμή μια φανταστική ιστορία με έντονο μεταφυσικό στοιχείο. 

Πέρα από τη Λέσβο και τα μαγικά της μέρη, αναφορές γίνονται και στην Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα, στη Σμύρνη, στο Εσκί Σεχίρ και άλλα μέρη.

Το μυθιστόρημα αυτό μπορεί να αριθμεί 574 σελίδες, αλλά είναι απόλυτα χορταστικές και διαβάζεται απνευστί.

Η αφήγηση είναι πολύ δεμένη, οι αναφορές στο παρελθόν και πάλι πίσω στο παρών γίνονται με απόλυτη ισορροπία, δίνει όλες τις απαραίτητες εξηγήσεις στις απορίες του αναγνώστη, χωρίς να αφήνει κενά ή ασάφειες και στο τέλος τη λύτρωση που χρειάζεται.

Η συγγραφέας καταφέρνει να μας μεταδώσει μια ποικιλία συναισθημάτων όπως αγάπη, έρωτα, απώλεια, φόβο, απελπισία, σπαραγμό, αισιοδοξία, ελπίδα. Το βιβλίο όμως κατά κύριο λόγω αναφέρεται στην αγάπη, τη απλή και ανιδιοτελή, ως αξία, ως συναίσθημα, ως ανάγκη. 

Σε όλα τα πρόσωπα της αγάπης – σ’ αυτή του παιδιού προς τον γονιό και αντίστροφα, στη φιλική, στην ερωτική, ακόμη και στην εγωιστική αγάπη προς τον εαυτό μας. 

Το ευχάριστο είναι πως η πλοκή δεν είναι διόλου προβλέψιμη και ακόμα λιγότερο η κατάληξη της ιστορίας.

Οι ήρωες της ιστορίας είναι ολοκληρωμένοι και δίνουν την αίσθηση πως είναι πραγματικοί και στην όλη ιστορία την αληθοφάνεια που της χρειάζεται.

Λίτσα Κοντογιάννη

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

 
Η Μαρία Κωνσταντούρου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έχει δύο παιδιά. Εργάστηκε τα πρώτα χρόνια ως καθηγήτρια Αγγλικών και επί μία εικοσαετία επικεντρώθηκε στις μεταφράσεις λογοτεχνικών βιβλίων. Από τις Εκδόσεις Λιβάνη έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία δώδεκα χρόνια τα βιβλία της Όταν οι Γυναίκες Τολμούν, Σκιές στο Χρόνο, Σε Βλέπω Παντού, Το Πολύ δεν Είναι Πάντα Αρκετό, Ζωή μου, Εσύ…, Αγεφύρωτες Σιωπές και Χωρίς Εσένα. Αγάπησα τα βιβλία από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Πολύ γρήγορα κατάλαβα πως μου ήταν πιο βολικό, πιο εύκολο, να εκφράζομαι με τον γραπτό παρά με τον προφορικό λόγο. Έχω προσέξει πως στα λόγια είμαι πολύ λιτή, πολύ λακωνική, ενώ αντιθέτως όποτε κάθομαι να γράψω κάτι, οτιδήποτε, σκέψεις και συναισθήματα ρέουν σαν χείμαρροι μέσα από την ψυχή μου. Επί τριάντα χρόνια κάλυπτα αυτή την ανάγκη έκφρασης, μεταφράζοντας χωρίς διακοπή λογοτεχνικά βιβλία. Πριν από δεκαπέντε χρόνια, ο πόθος –ή το πάθος– μου ικανοποιήθηκε πλήρως όταν, μάλλον από τύχη, εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο. Τώρα πια ξέρω πως, όσο είμαι πνευματικά υγιής, η ψυχή μου θα συνεχίσει να μιλάει έτσι όπως εκείνη ξέρει και μπορεί.