Άλικες σιωπές ΚΛΑΙΡΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
Το ανάγλυφο τριαντάφυλλο που διακοσμεί τα γράμματα του
πάθους, της οργής και της προσμονής, στο φλογερό, άλικο χρώμα των οποίων,
καθρεφτίζονται τα παραπάνω συναισθήματα, είναι το χαρακτηριστικό εκείνο, που
προσδίδει μία διακριτική και ιδιαίτερη πινελιά στο υπέροχο εξώφυλλο του
ιστορικού μυθιστορήματος Άλικες σιωπές, το τρίτο κατά σειρά βιβλίο της
συγγραφέας Κλαίρης Θεοδώρου.
Με μια δυνατή ιστορία αμφιλεγόμενης αγάπης, όσο και
αταίριαστης η κ. Θεοδώρου επιλέγει να πλαισιώσει το νέο της μυθιστόρημα, η
οποία τοποθετείται χρονικά στην πιο τραγική περίοδο της νεότερης ιστορίας μας,
αυτή του Εμφυλίου πολέμου, μία περίοδο “ταμπού”, μία περίοδο, όπου τα σχολικά
βιβλία απέκρυψαν συνειδητά από τον μαθητικό κόσμο, αποσιωπώντας με αυτό τον
τρόπο ένα κομμάτι της ιστορίας μας, ζωτικής σημασίας και καθοριστικό για την
μετέπειτα εξέλιξη της. Θεσσαλονίκη 1935. Καζάνι που βράζει η πόλη ενώπιον των
πολιτικών αντιπαραθέσεων της κυβέρνησης Μεταξά και των κομμουνιστικών
οργανώσεων.
Λίγο πριν την έλευση του γερμανικού στρατού στον Ελλαδικό
χώρο, του αιματηρού εμφυλίου και του ανταρτοπόλεμου που ακολούθησε στην
συνέχεια. Η Ηλέκτρα, κόρη επώνυμου και πολιτικά δραστήριου βιομηχάνου,
ερωτεύεται σφόδρα τον Δημήτρη, έναν άνθρωπο από ένα τελείως διαφορετικό κόσμο,
προσκείμενο βαθιά στην αριστερή ιδεολογία και των φρονημάτων αυτής, γιο της
συμπαθητικής και καλόκαρδης Αλκμήνης, υπαλλήλου του αυστηρού πατέρα της,
Χαρίλαου.
Δύο άνθρωποι από δύο διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, ζουν τον
απόλυτο έρωτα σ΄ έναν δικό τους κόσμο, κόντρα στο ερεβώδες καθεστώς της
δικτατορίας του Μεταξά και ιδιαίτερα εκείνο του εμφυλίου σπαραγμού, όπου οι
πολιτικές αποχρώσεις προστάζουν το ποιόν και την ηθική του ανθρώπου, κόντρα στα
δύσβατα χρόνια, που ακολουθούν, ενός αδελφοκτόνου και άδικου πολέμου, όπου
αδελφός μεταμορφωμένος σε σαρκοβόρο θεριό κατασπαράζει αδελφό, διαλύοντας
οικογένειες, ελπίδες και όνειρα.
Ο έρωτας των δύο ηρώων μας σαρωτικός, πρόκληση στο
κατεστημένο, κόκκινο πανί απέναντι σε αυτούς που πρεσβεύουν αμφίρροπες
πολιτικές ιδεολογίες, που διχάζουν τον κόσμο με έναν ανεξέλεγκτο φανατισμό, που
τυφλώνει τις ανθρώπινες συνειδήσεις, δημιουργώντας εμπάθειες και μίση,
παρασύροντας τα πλήθη στην δίνη του. Οι Άλικες σιωπές είναι ένα μυθιστόρημα
ύμνος στον αληθινό έρωτα δύο νέων ανθρώπων, που δοκιμάζεται, αντιστέκεται,
παλεύει με απώλειες, με τον ίδιο τον θάνατο, πασχίζοντας να επικρατήσει πάνω
από οποιαδήποτε πολιτική απόχρωση και ιδεολογία, με ελπίδα το όνειρο, που
κάποιοι τους υποσχέθηκαν ότι θα ζήσουν.
Τι συμβαίνει όμως, όταν η απόλυτη προσήλωση, η πίστη και ο σεβασμός
απέναντι σε ιδεολογίες, δίνει την θέση της στον φόβο και τον αποτροπιασμό; Όταν
οι ήρωές μας αισθάνονται πλέον, εγκλωβισμένοι σ΄ έναν πόλεμο, χωρίς ίχνος
λογικής και σωτηρίας, είναι η στιγμή, όπου εκτινάσσεται και η αγωνία του
αναγνώστη, για το αν η αγάπη των δύο νέων θα παραμείνει ανίκητη και άφθαρτη,
όντας σε αυτές τις νέες συνθήκες, ή αν θ΄ αποτύχει μπροστά στο χείμαρρο των
δυσάρεστων εξελίξεων που επεφύλασσαν οι εμφύλιες πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Σημαίνουσες ιστορικές προσωπικότητες της εποχής, όπως ο ίδιος ο Μεταξάς, ο Άρης
Βελουχιώτης, ο Νίκος Ζαχαριάδης εμπλέκονται αρμονικά με τους δύο ήρωές μας,
αλλά και με τα δευτερεύοντα πρόσωπα του βιβλίου, άρτια ψυχογραφημένα, που
κερδίζουν τον αναγνώστη με την αληθοφάνεια και την πειστικότητα του χαρακτήρα
τους.
Αγαπημένος δικός μου χαρακτήρας, ο Ισίδωρος, που ενώ αρχικά
εισπράττει την αντιπάθεια της Ηλέκτρας για την αυστηρή επιτήρησή της,
-υπακούοντας και ο ίδιος στις αυστηρές οδηγίες του πατέρα της-, αποδεικνύεται
ένας αξιοπρεπής άνθρωπος που ξέρει ν΄ αγαπά αληθινά και δυνατά, ξέρει να
θυσιάζεται για την αγάπη, ξεπερνώντας οποιοδήποτε εμπόδιο, αποτελώντας στο
τέλος την σανίδα σωτηρίας, το απάνεμο λιμάνι για μια Ηλέκτρα, καταρρακωμένη
ηθικά και σωματικά, διχασμένη, αποφασισμένη ν΄ απαρνηθεί το σκληρό παρελθόν της
και να γραπωθεί από ένα σταθερό παρόν. Θα δανειστώ δύο φράσεις από το
οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Πόσες φορές μηδενίζει το ρολόι της ζωής; Πόσες φορές μπορεί
να ξεκινήσει κανείς από την αρχή; Φράσεις που προβληματίζουν, καθώς βάζουν τον
αναγνώστη στην διαδικασία να σκεφθεί, πόσες και πόσες ήταν οι φορές εκείνες που
είπε:
«έως εδώ, είναι καιρός να ξεκινήσω από την αρχή».
Όλοι μας έχουμε βιώσει αλλαγές και ανατροπές, που έχουν φέρει
τα πάνω κάτω στην ζωή μας. Πόσοι όμως από εμάς, έχουμε την πυγμή να βάλουμε μία
τελεία και να ξεκινήσουμε πάλι από το μηδέν; «Θέλει αρετή και τόλμη η
ελευθερία», όπως πολύ σωστά λέει η Ηλέκτρα. Για μένα, οι Άλικες σιωπές της
Κλαίρης Θεοδώρου είναι ένα άρτια καλογραμμένο και επιμελημένο βιβλίο, για τα
μηνύματα που περνάει, τις σκέψεις, τους προβληματισμούς που απορρέει στον
αναγνώστη για το πώς μπορεί να προγραμματίσει εκ νέου την ζωή του, κοιτάζοντάς
την από μια άλλη οπτική γωνία.
Το ιστορικό κομμάτι, αμιγώς ισορροπημένο, αντικειμενικό,
καθώς η συγγραφέας κρατάει μία ουδέτερη στάση, παρουσιάζει τα γεγονότα ως
έχουν, χωρίς να παραποιεί ή να υποστηρίζει κάποια κομματική παράταξη. Άλλωστε
είναι φανερό, ότι αυτό που θέλει να τονίσει είναι, ότι ο φανατισμός -και δει ο
πολιτικός- με την τυφλότητά του, «διαστρέφει» τον αρχικό του στόχο και εν τέλει
διχάζει, επιφέροντας την καταστροφή και τον θάνατο.
Από την άλλη όμως, στο πρόσωπο της Ηλέκτρας και του Δημήτρη,
εξυμνεί τον έρωτα. Εκείνον τον έρωτα που έχει την δυναμική και το θάρρος ν΄
αντιστέκεται στον παραλογισμό, να προσπερνά όλα τα εμπόδια για να διεκδικήσει
μία θέση στην ζωή, να ονειρευτεί, να δημιουργήσει, να ζήσει.
Με μία όμορφη, στρωτή γραφή και ένα λεξιλόγιο που «προδίδει»
το πλούσιο μορφωτικό και κοινωνικό υπόβαθρο της συγγραφέας, οι Άλικες σιωπές
είναι ένα πολυδιάστατο, ευφυές μυθιστόρημα που συνεπαίρνει τον αναγνώστη με την
γλαφυρότητα του λόγου.
Και επειδή οτιδήποτε όμορφο πρέπει να έχει και συνέχεια,
περιμένουμε εναγωνίως το δεύτερο μέρος της ιστορίας, καθώς αδημονούμε να
μάθουμε για την τύχη των δίδυμων κοριτσιών της Ηλέκτρας και του Δημήτρη, που
έχουν διασκορπιστεί και χαθεί μεταξύ τους, αλλά και από τους ίδιους τους γονείς
τους μέσα στην λαίλαπα του Εμφυλίου, προκειμένου να ολοκληρωθεί και να δοθεί
ένα αισιόδοξο τέλος -γιατί όχι;- στην ιστορία των Άλικων σιωπών!
Αναστασία Δημακοπούλου
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Η
Κλαίρη Θεοδώρου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε γερμανική
φιλολογία και φωτογραφία και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διδακτική
Ξένων Γλωσσών και την Εκπαιδευτική Αξιολόγηση. Επίσης έχει σπουδάσει
φωτογραφία κι έχει εργαστεί ως φωτογράφος και συντάκτρια σε ελληνικά
περιοδικά. Σήμερα διδάσκει σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας και
Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης ενώ παράλληλα ασχολείτα με την καλλιτεχνική
φωτογραφία συμμετέχοντας σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις.
| Τίτλοι Βιβλίων της! | |
| (2018) | Άλικες σιωπές, Ψυχογιός |
| (2018) | Άλικες σιωπές, Ψυχογιός |
| (2017) | Η αγάπη που δεν άκουσες, Ψυχογιός |
| (2017) | Η αγάπη που δεν άκουσες, Ψυχογιός |
| (2016) | Η αποικία της λήθης, Ψυχογιός |
| (2011) | Globus, Μπατσιούλας Ν. & Σ. |
| (2009) | Salvadera, Μπατσιούλας Ν. & Σ. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου