Ψυχές και χρώματα -Γεωργία Α.Ανδριώτου
Εκδόσεις Νίκας
Εννιά ιστορίες, εννιά χρώματα, εννιά ζωές που διεκδικούν το μερτικό που τους χρωστάνε οι άνθρωποι και οι μοιραίες καταστάσεις.
Όπως γράφει η Γεωργία Ανδριώτου, κάθε ψυχή έχει το δικό της χρώμα που τη γαληνεύει ή τη στοιχειώνει, βαμμένο ανεξίτηλα πάνω της. Ανάμεσα στην αγνότητα του λευκού και τη σκοτεινιά του μαύρου, διεκδικούν τη θέση τους αποχρώσεις στον καμβά της ζωής.
Τα στερεότυπα, οι μύθοι , οι δοξασίες που περνάνε από γενιά σε γενιά και πλάθουν τα παιδιά αρνητικά, υψώνοντας τείχη δυστυχίας γύρω τους. Κάπου όμως μέσα σε αυτές τις ιστορίες νικάει η αγάπη και ο σεβασμός. Σχέσεις ζωής και διαλυμένα σπιτικά που ψάχνουν το νόημα, όπως όλοι μας άλλωστε.
Κίτρινο, το χρώμα της χολής, του μίσους και της δειλίας να αντιμετωπίσουμε τη ζωή με καλοσύνη και ανθρωπιά.
«Η καρδιά είναι αυτή που γράφει τις ιστορίες των ανθρώπων, πότε με το γέλιο και πότε με το δάκρυ της.»
Κόκκινο, από τη μία πάθος και ζωντάνια για τη ζωή, από την άλλη κτητικότητα και ζήλεια. Πόσα ανέχονται οι εγκλωβισμένοι άνθρωποι σε ένα γάμο δίχως αγάπη;
«Η αγάπη πρέπει να νιώθει ελεύθερη να χαίρεται αυτά που αγαπά, να έχει τον χώρο και τον χρόνο της. Δεν είναι αγάπη μια ερμητικά σφιχτή αγκαλιά που σου στερεί το δικαίωμα στις επιλογές και στις ανάγκες σου, που δε σέβεται το παρελθόν σου και γαντζώνεται πάνω μέσα στην αμφιβολία και στην έλλειψη εμπιστοσύνης.»
Καφέ, το χρώμα της γης, της ζεστασιάς και της ασφάλειας. Η αλήθεια είναι πως μικρή δεν το χώνευα καθόλου, μεγάλη το εκτίμησα. Τι γίνεται όταν η αγάπη είναι μονομερής, όταν είναι ψεύτικη; Νικάει η εκδίκηση ή η συγχώρεση;
«Δεν είναι όλα στη ζωή μας επιλογή, κάποιες φορές είναι αποδοχή, η οποία φέρνει κι αυτή τη δική της ηρεμία»
Μπλε, της ηρεμίας. Το επιλέγουν όσοι ανέκτησαν τις δυνάμεις τους. Ίσως για αυτό είναι και ένα από τα αγαπημένα μου χρώματα. Πως αντέχουμε την απώλεια; Τι θα ήταν η ζωή χωρίς φίλους;
«Λένε πως οι ρυτίδες γύρω από τα μάτια είναι ένδειξη πως έχεις γελάσει πολύ στη ζωή σου, ενώ εκείνες χαμηλά στο μέτωπο και ανάμεσα στα φρύδια δείχνουν πως οι έγνοιες σου μαζεύονται εκεί, διεκδικώντας η καθεμιά το μερτικό της από την άλλη.»
«..είναι φορές στη ζωή μας που τα λόγια ακούγονται τετριμμένα. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από μια ανατροπή που θα κλονίσει την πανοπλία που έχουν φορέσει στην καρδιά τους.»
Ροζ, της άνευ όρων αγάπης. Υπάρχει ή είναι σαν το μυθικό μονόκερο, που όλοι ψάχνουμε αλλά κανείς δεν τον έχει δει; Κάποιες φορές τα παραμύθια έχουν όντως αίσιο τέλος και οι ερωτευμένοι έζησαν καλά..εμείς ζούμε καλύτερα;
«Ποιος έρωτας; Ποια αγάπη; Ρομαντικά κουραφέξαλα που δεν εγγυώνται ούτε διάρκεια, ούτε σταθερότητα. Βγάζεις τη μικρή σου ζυγαριά και ζυγιάζεις πάνω της τη βόλεψη σου. Δυστυχισμένοι γίνονταν στον γάμο τους και οι φτωχοί και οι πλούσιοι..»
Λευκό, το χρώμα των αγγελικών φτερών, το χρώμα όλων των ανθρώπων που αγαπάμε και μας προσέχουν από τον πέρα κόσμο.
«..οι άνθρωποι που έχουμε αγαπήσει δεν ξεχνιούνται ποτέ, ούτε φεύγουν πολύ μακριά μας. Κάπου εκεί τριγύρω γυροφέρνουν για να μας προσέχουν. Φυλαχτά γίνονται που ακουμπάνε πάνω στην καρδιά μας. Τους νιώθουμε στον αέρα που φυσάει σαν χάδι πάνω στα μαλλιά μας, στο χαμόγελο των ανθρώπων δίπλα μας, στ’αστέρια που φωτίζουν τη σκοτεινιά του ουρανού. Στην αγάπη που καρδιοχτυπάει μέσα στη σιγουριά του λιμανιού της, στην αγκαλιά των μικρών παιδιών.»
Πράσινο, για την αναζήτηση της αληθινής αγάπης. Μα για αυτό το όνειρο δεν ιδρώνουμε όλοι μας;
«Η αγάπη είναι δικαίωμα, δεν ξεπουλιέται, ούτε εξαγοράζεται στο παζάρι της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Ανήκει σε όλους και είναι η μόνη που δεν πληγώνει. Οι άνθρωποι πληγώνουν και οι άνθρωποι τη διεκδικούν ξανά και ξανά.»
«Δεν υπάρχει έρωτας στις προσθαφαιρέσεις της λογικής, όταν μετράς τι χάνεις και τι κερδίζεις. Ούτε εκεί που ασθμαίνει φοβισμένη η μοναξιά και βιάζεσαι να την ξεφορτωθείς όπως όπως. Το να αφεθείς στον έρωτα είναι πράξη γενναιότητας.»
Μαύρο, ο φόβος που δε σε αφήνει να ζήσεις, να διεκδικήσεις, να επαναστατήσεις. Τα χέρια των αντρών πρέπει να χαϊδεύουν και όχι να σημαδεύουν!
«Δεν υπάρχουν καλούπια στα συναισθήματα, μόνο γέφυρες για να περνάνε στην απέναντι μεριά να βρουν τη λύτρωση τους.»
Μωβ, της απώλειας που μας στοιχειώνει. Δε χωράνε τα φαντάσματα στη ζωή μας, δεν πρέπει να είναι βάρος οι άνθρωποι που αγαπήσαμε..αχ μακάρι να μπορούσε το πέπλο του πόνου να αιωρηθεί για λίγο να ακουστεί η λογική.
«Όσοι έχουμε έρθει αντιμέτωποι με την απώλεια, γνωρίζουμε πως κανένα για πάντα δεν μπορεί να σου εγγυηθεί η ζωή. Γι’αυτό και ζούμε λεπτό το λεπτό, μέρα με τη μέρα προσφέροντας όση περισσότερη αγάπη μπορούμε. Σκορπάμε τα ευχαριστώ και τις συγνώμες μας για να μην μας μείνουν ποτέ ξανά απωθημένα
Ίσως τελικά τα χρώματα να τα ερμηνεύουμε ο καθένας με το δικό του θυμικό. Να τα μπερδεύουμε στον καμβά της ζωής μέχρι να βρούμε την απόχρωση που μας ταιριάζει.
«Πόσο αγαπάμε αυτό το ροδάνι της ζωής όταν γυρίζει και φέρνει τα πάνω κάτω!»
Η πένα της Γεωργίας Ανδριώτου με πήγε πολλά χρόνια πίσω στο χωριό το δικό μου, στα χωριά των φίλων μου. Ιστορίες που κάλλιστα έχουν συμβεί λίγο ή πολύ σε όλη την Ελλάδα.
Κλείνω με το τραγούδι που υφάνθηκε τούτο το βιβλίο
https://www.youtube.com/watch?v=tU_NWX-H-RI
«Ψυχές και χρώματα στο χρόνο γυρνάνε
Αλλάζουν ονόματα και πάλι απ’ την αρχή»
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
φωτο Μαντώ Μάκκα
Η Μαντώ Μάκκα γεννήθηκε τον Μάιο του 1980 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Κλασσικό Λύκειο Αναβρύτων. Παρακολούθησε µαθήµατα Οικονοµικών & Marketing, ∆ηµιουργικής γραφής µε τη Στεύη Τσούτση και Εικαστικών & Ιστορίας Τέχνης µε την Άννα Παππά. Παράλληλα ζωγραφίζει και κατασκευάζει κοσµήµατα από πέτρα. Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στο διαδίκτυο. Έχει εργαστεί ως Καθηγήτρια Αγγλικών και ως διαχειρίστρια διαδικτυακών εφηµερίδων. Το παραµύθι της «Τα ροζ Χριστούγεννα» περιλήφθηκε στο βιβλίο «Santa Παραµύθια, 22 Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες» των εκδόσεων Νίκας. Η συλλογή διηγηµάτων «Όταν η ζωή σού δίνει λεµόνια» είναι το πρώτο της βιβλίο. Στον δικό της ονειρικό κόσµο δεν έχει θέση η αδικία και η ζωή πάντα νικάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου