Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ - ΜΑΡΙΑ ΒΟΥΖΟΥΝΕΡΑΚΗ
Άνεμος εκδοτική
Ομολογουμένως ο χρόνος -ως άλλος παντοδύναμος Θεός- μας βοηθάει να απαλύνουμε την λύπη, το πένθος, την απώλεια, τα καθημερινά χαστούκια που λαμβάνουμε σε όλους τους τομείς της ζωής μας, τις πληγές που αφήνει μια αποτυχημένη σχέση, όταν έχουν έρθει αναποδιές, εξαιτίας λανθασμένων επιλογών και επιπόλαιων αποφάσεων.
Ουσιαστικά ο χρόνος μας μαθαίνει, πώς να συνεχίσουμε να ζούμε, όσο και δυσοίωνη είναι η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Στο χέρι μας είναι να τον αξιοποιήσουμε με σωστό τρόπο, γιατί ο χρόνος πάντα λειτουργεί σε συνάρτηση με τον άνθρωπο, αφού πρόκειται για μια μυστηριώδες διάσταση που απλά, υπάρχει.
Θέλουμε τον χρόνο σύμμαχό μας ή εχθρό μας;
Ανάλογα τι στάση υιοθετούμε κάθε φορά απέναντι του, μπορούμε να τον ελέγχουμε και να τον καρπωθούμε, προς όφελός μας. Η συνειδητοποιημένη και σωστή στάση απέναντι στον χρόνο, μας προσφέρει χώρο και χρόνο να σκεφθούμε και να έρθουμε σε μια εσωτερική αρμονία με τον εαυτό μας.
Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ της Μαρίας Βουζουνεράκη, που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική, μ΄ ένα υπέροχο και εύστοχο εξώφυλλο, είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, που εμπνεύστηκε η συγγραφέας, με αφορμή αληθινές μαρτυρίες ανθρώπων και προβληματισμούς της ίδιας, πάνω στις πανδημίες που έζησε η ανθρωπότητα, ανά τους αιώνες, όπως η ισπανική γρίπη και η πανώλη, «ο μαύρος θάνατος». Πώς προέκυψαν. Την στάση του ανθρώπου απέναντι σε αυτές, τα σημάδια που άφησαν ανεξίτηλα στην ψυχή του, τα οποιαδήποτε συναισθήματα που του γεννήθηκαν και πως τα διαχειρίστηκε με το πέρασμα του χρόνου.
Με αφορμή την πανδημία του κορονοϊού που βιώνουμε σήμερα, η συγγραφέας μας ταξιδεύει αιώνες πίσω σε προγενέστερες πανδημίες, τις επιπτώσεις που άφησαν στον ανθρώπινο ψυχισμό και γενικά στην ανθρωπότητα, σε μία αλληλεπίδραση με τον χρόνο που κυλά ούτως ή άλλως, επουλώνει πληγές, αρκεί να μην χαθεί και ν΄ αναγεννηθεί μέσα μας η ελπίδα, για ένα ευοίωνο μέλλον. Άλλωστε οι επιπτώσεις που άφησαν οι εκάστοτε πανδημίες είναι οι ίδιες για όλους, τρόμος απέναντι στο άγνωστο, θλίψη, ψυχική κατάρρευση, ανείπωτη μοναξιά.
Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είναι ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα. Μέσα από τις προσωπικές ιστορίες του Θεόκλητου, της Βερονίκης, του Αριστοκράτη, είναι ηλίου φαεινότερον ότι η ανάληψη ευθυνών είναι στο χέρι μας, η ζωή είναι σύντομη, εάν την αναλώνουμε σε απαισιόδοξες και επιπόλαιες σκέψεις. Ο χρόνος που μας δίνεται πρέπει να είναι συνεργός μας, να τον διαχειριστούμε σωστά και ποτέ να μην σταματάμε να παλεύουμε για το καλύτερο, έστω και αν η πανδημία έρχεται ν΄ ανατρέψει την ζωή μας, θέτοντας νέες προτεραιότητες. Η υπευθυνότητα, η επιμονή και η ελπίδα είναι βασικά εφόδια για να προχωρήσουμε και χάρη σε αυτά, η ανθρωπότητα συνέχισε να εξελίσσεται.
Το δικαίωμα κάθε προσώπου στην ζωή είναι αναφαίρετο και η Βερονίκη διεκδικεί ό,τι της στερεί η πανδημία. Την συντροφικότητα, την φιλία, την οικογενειακή θαλπωρή, την ανάγκη ν΄ αγαπηθεί και ν΄ αγαπήσει. Οι ρυθμοί της ζωής είναι τόσο έντονοι, που μόνο ένα δυνατό ταρακούνημα, όπως η πανδημία μπορεί να μας αφυπνίσει για ν΄ αντιληφθούμε, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως οι ισορροπίες ανατρέπονται από την μια στιγμή στην άλλη.
Ο παππούς Αριστοκράτης -αγαπημένη φιγούρα- ζητούσε απεγνωσμένα απτές αποδείξεις για το μέλλον και την λήξη της πανδημίας. Δυστυχώς σε αυτό, ούτε οι ειδικοί μπόρεσαν να τον βοηθήσουν. Ο τρόπος σκέψης του ήταν μοναδικός και τόσο σπάνιο για τους ανθρώπους της γενιάς του! Απαιτούσε ενσυναίσθηση και βαθιά συνείδηση της κατάστασης! Ωστόσο, οι σκέψεις αυτές έγιναν αγκάθια «…που δεν του επέτρεπαν να ησυχάσει, ν΄ αφεθεί….», έτρεφαν τις αδυναμίες του. Αυτή η εσωτερική φωνή προς τον εαυτό του δεν τον βοηθούσε να ηρεμήσει. Τον ακολουθούσε παντού, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, όριζε την ζωή του και την συναισθηματική απόκρισή του σε αυτό που ζούσε και ένιωθε αδύναμος, ώστε να την διαχειριστεί. Έγινε εφιάλτης που του ξυπνούσε μνήμες, από προηγούμενες πανδημίες, την πανώλη και την ισπανική γρίπη, που είχαν βιώσει οι γονείς του και του είχαν διηγηθεί, με αποτέλεσμα να γιγαντώνεται το άγχος και η ανασφάλειά του για το μέλλον.
Ο υπεύθυνος παππούς Αριστοκράτης, είχε εγκλωβιστεί σ΄ ένα κυκεώνα εμμονικών σκέψεων και ενοχών, που πυροδοτούσε το άγχος και έτρεφε τον φόβο και την ανασφάλεια.
Ο λόγος της συγγραφέας είναι στρωτός, γεμάτος από στοχαστικές φράσεις και σοφές σκέψεις που δείχνουν την αγάπη και το νοιάξιμο για τον άνθρωπο. Δεν εντυπωσιάζει με περίτεχνες εκφράσεις, ούτε φλυαρεί. Μιλάει κατευθείαν στην ψυχή του αναγνώστη, συγκινεί με τις περιπέτειες των πολύ καλά σκιαγραφημένων χαρακτήρων, συμβάλλοντας, ώστε ν΄ αναλογιστούμε ότι ο χρόνος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, συμπορευόμαστε μαζί του, γιαυτό πρέπει να προσαρμοζόμαστε σε οτιδήποτε μας προκαλεί και είναι στο διάβα μας. Χωρίς να επιδιώκει να διδάξει, μεταφέρει μηνύματα ζωής και ελπίδας!
«Πόσο ανόητα σκέφτονται οι άνθρωποι, όταν βρίσκονται σε απόγνωση! Ακόμη και οι πέτρες γνωρίζουν πως η ζωή βιάζεται, προχωράει και κανείς απολύτως δεν μπορεί να εμποδίσει τις εποχές, να διαδέχονται η μία την άλλη. Η ζωή δεν ξαποσταίνει ποτέ, όσο βαρύ φορτίο κι αν κουβαλάει στις πλάτες της».
«Οι άνθρωποι πονούν γιατί δεν έχουν μάθει να συμβιώνουν με το τώρα. Υποφέρουν γιατί βαθιά μέσα τους δεν έχουν καλλιεργήσει την ιδέα ότι η ίδια η ζωή είναι προσωρινή. Έτσι, όταν έρθουν αντιμέτωποι με την απώλεια, η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας, σε συνδυασμό με την στέρηση που ενδεχομένως κληθούν να ζήσουν, μετατρέπεται σε αβάσταχτο πόνο».
«Περνάει ο καιρός πολύ γρήγορα, ειδικά όταν δεν το μετράς και ούτε το περιμένεις, τότε αυτός λες και το εκμεταλλεύεται και τρέχει ερήμην σου. Ανοίγεις κάποια στιγμή τα μάτια και διαπιστώνεις πώς έχεις αντέξει περισσότερα απ΄ όσα πίστευες».
«Αυτό είναι και το κλειδί για να μπορέσουμε ν΄ ανταπεξέλθουμε σε ό,τι μας περιμένει: η όσο το δυνατόν καλύτερη αξιοποίηση των στιγμών μας με τους ανθρώπους μας μέσα σε μία μέρα και η συνειδητοποίηση πως κάθε γενιά πάντα βίωνε-και θα συνεχίσει να βιώνει, όπως φαίνεται- μια πανδημία και τις επιπτώσεις της».
Από μας εξαρτάται λοιπόν, εάν θα προκαλέσουμε την οργή του χρόνου. Κάνοντας τον χρόνο φίλο και συμβουλάτορά μας, δίνουμε στον εαυτό μας χώρο και χρόνο να οργανώσει την ζωή του, να βάλλει σε μια τάξη πράγματα και καταστάσεις, έστω και αν αυτά παρέκκλιναν απ΄ αυτό που θεωρούσαμε εμείς δεδομένο, να συνεχίσει να κάνει σχέδια και όνειρα για το μέλλον, να μην παραιτείται και κλονίζεται, να εκμεταλλεύεται στιγμές και ευκαιρίες. Μέσα από τα αναπόφευκτα και τις δυσκολίες της ζωής, ο άνθρωπος αναγεννιέται, βγαίνει πιο δυνατός και πιο ώριμος. Οι δυσκολίες είναι κομμάτι της ζωής μας, έρχονται και παρέρχονται για να μας δείξουν ότι είμαστε ευάλωτοι και αδύναμοι και ίσως να μην μπορούμε να τις αποφύγουμε. Μπορούμε όμως να τις ελέγξουμε και να μην επιτρέψουμε να καταστρέψουν την ζωή μας.
Θα ήθελα να εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια στην συγγραφέα γι’αυτό το μοναδικό πόνημα! Η ανάγνωσή του ήρθε σε μια δύσκολη περίοδο για μένα, με γέμισε κουράγιο και ελπίδα, διότι μέσα από τις ιστορίες της εξαίρει την δύναμη της ανθρώπινης ψυχής, να αφήνει πίσω της ό,τι την βαραίνει και να προχωράει μπροστά με θάρρος και αυτογνωσία.
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου