ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΑΚΑΡΕΠΗ «ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ
«Εκείνο το πρωινό του Ιούνη στους δρόμους της Νέας Υόρκης όλα έμοιαζαν να χορεύουν». Η αίσθηση ότι έχεις γράψει ένα βιβλίο μαζί με το συγγραφέα του, είναι ο μίτος της ουσιαστικής επιτυχίας ενός κειμένου. Αν μάλιστα, παρακαλάς ενδόμυχα το δημιουργό να σε κάνει μέλος της πλοκής, τότε μιλάμε για καθαρόαιμη λογοτεχνία. Αυτά τα δύο είναι οι βασικοί άξονες του μυθιστορήματος «Μνημοσύνη» της κυρίας Βασιλικής Ακαρέπη από τις Εκδόσεις Πνοή.
Σκοπός της συγγραφής είναι να συνθέτει. Και η πένα της κυρίας Ακαρέπη είναι μια γέφυρα ανάμεσα σε αντιθέσεις της ζωής και του άλλου της εαυτού, του θανάτου· και αυτές τελικά οι αντιθέσεις όταν σμίγουν, ειδικά στο χαρτί, γίνονται η ζωή που αντέχει να είναι ταυτόχρονα και θάνατος, γίνονται αθανασία.
Οι λέξεις αποτελούν το παρελθόν και το μέλλον μας σύμφωνα με τη συγγραφέα, και το παρόν γεννάται από εμάς που είμαστε λέξεις των λέξεών μας. Δηλαδή όσα λέμε είναι σύμβολα του βίου μας που τα διαβάζει και τα ερμηνεύει η μοίρα· και έπειτα μας κάνει φράσεις που χρησιμοποιεί όταν θέλει να δικαιολογήσει τις αποφάσεις της. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε το λεξικό προφάσεων της μοίρας και η ίδια ο φταίχτης που μονάχα δικάζει.
Εντυπωσιάζει η αρμονική συνύπαρξη –και συνένωση θα έλεγα- θρησκευτικών εθίμων με μύθους της αρχαιότητας ώστε να αποδειχθεί πως το ένα είναι συνέχεια του άλλου απλώς αλλάζουν κάποια σημεία τους για να νομίζουμε πως δίνουμε την πίστη μας και κάπου αλλού κάθε φορά.
Το σκηνοθετικό φόντο είναι τόσο εύκαμπτο που μπορεί να αναπλάθεται και από το μυστήριο –έως και φόβο- και από την γαλήνη και την ερωτική διάθεση.
Οι λαογραφικές χροιές «ακούγονται» τόσο μελωδικά και φυσικά που επιβεβαιώνεται ξανά η άποψη πως ένα βιβλίο δύναται να σου μάθει όσα δεν μπορεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Λόγος και χορός ένα. Θαρρείς πως οι χαραχτήρες ακόμη και στις πιο σκληρές τους εκφάνσεις επιδίδονται σε μια λογοτεχνική χορογραφία, σε μια χορογραφία απελευθέρωσης από το νου της συγγραφέως προς την καρδιά του αναγνώστη.
Οι χαραχτήρες μοιάζουν με μπερδεμένες μεταξύ τους κλωστές στο υφαντό της μοίρας που λέγεται ζωή και θάνατος· το τέντωμα της μίας επηρεάζει την άλλη. Και τελικά οι μαύρες κλωστές είναι εκείνες της ζωής και οι άσπρες του θανάτου. Επειδή όσοι ζουν πονάνε σαν να πεθαίνουν, ενώ όσοι πεθαίνουν ζουν ειλικρινέστερα απ’ ότι πριν.
Είναι διάχυτη η αντίληψη πως η μνήμη κι όχι η λήθη εξελίσσει σώμα και ψυχή· η δεύτερη ίσως σε βοηθά παροδικά να αγνοείς την ιστορικότητα των ανθρώπινων σχέσεων με ένα μεγάλο όμως τίμημα, την ανθρωπιά σου· η οποία πάλι έχει έναν ισχυρό φόβο, τον ίδιο το φόβο.
Ένα βιβλίο ενσυναίσθησης που οι λέξεις του είναι ο ρυθμός με τον οποίο χορεύει δίχως να το καταλαβαίνει η ψυχή σου. Ακόμα και τα στοιχεία του προβλέψιμου δεν παίρνουν το χέρι σου απ’ το χέρι της αφήγησης που σε οδηγεί σαν μικρό παιδί ώστε να ανακαλύψεις και ‘συ τους κρυμμένους της θησαυρούς. Επομένως, η συγγραφέας επιτυγχάνει να αποκόψει και να αυτονομήσει την αδημονία της ανάγνωσης από την «αναγκαιότητα» των συνεχόμενων ανατροπών.
Συγχαρητήρια και καλοτάξιδο κυρία Βασιλική Ακαρέπη.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Τα χορευτικά της βήματα, ένα γράμμα δίχως όνομα αποστολέα και παραλήπτη, ένα ασημένιο δαχτυλίδι κι ένα σκουριασμένο κλειδί, καθώς και η μυστηριώδης άρνηση της μητέρας της να της μιλήσει για την ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτά τα ευρήματα, οδηγούν την Ισιδώρα από την Αστόρια σ’ ένα χωριό του Ολύμπου, τη Λευκομηλιά, με σκοπό να ανακαλύψει μόνη της όσα έχουν μείνει κρυφά για χρόνια.
Εκεί θα γνωρίσει τον Στέλιο, τον δήμαρχο της περιοχής, που προσπαθεί να επαναφέρει το πανηγύρι των Μουσών, μια γιορτή ξεχασμένη για τριάντα χρόνια. Μαζί του ξετυλίγει το κουβάρι που καταλήγει στο παρελθόν, εκεί όπου η μοίρα έστησε εξέδρα για τον χορό της ζωής και του θανάτου.
Με φόντο την ιστορία της οικογένειας του Ηλία Τελεσίδη, τους τοπικούς μύθους, τα πανηγύρια των κατοίκων της Λευκομηλιάς, και τις ανθρώπινες σχέσεις που λήγουν άδοξα, οι ήρωες πασχίζουν να βρουν τα βήματά τους, έως ότου η μητέρα Μνημοσύνη, η θεότητα της μνήμης, τους οδηγήσει στη λύτρωση.
Μια οριακή στιγμή, μια γυναίκα που δεν κρατά μυστικό, μια μαύρη αρκούδα που λίγοι μπορούν να δουν, κι ένα θύμα που γίνεται ταυτοχρόνως θύτης, συνθέτουν μια πολυπρόσωπη ιστορία με μικρή πνοή μαγικού ρεαλισμού, όπου τα όρια μεταξύ ενοχής και αθωότητας είναι δυσδιάκριτα, και οι ζωές των ανθρώπων είναι μοιραία δεμένες μεταξύ τους.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Βασιλική Ακαρέπη γεννήθηκε στην Αθήνα και κατοικεί στον Κορυδαλλό. Είναι απόφοιτος του Tμήματος Nηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται κυρίως με τη συγγραφή και την αρθρογραφία. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Έχουν κυκλοφορήσει τα έργα της «Μια νύχτα που κράτησε χρόνια», «Πάνθηρας Μαυρόγατος» και «Πάνθηρας Μαυρόγατος 2», από τις εκδόσεις Μίνωας, και «Το αίνιγμα της κερασόπιτας» από τις εκδόσεις Διόπτρα. Το μυθιστόρημα «Μνημοσύνη» είναι το πρώτο βιβλίο της συγγραφέα που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πνοή.
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου