Αποκλειστική συνέντευξη της συγγραφέως Ιφιγένειας Τέκου στη Γιούλη Τσακάλου, ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ!!

“Ξέρεις τι θα ’θελα, Ρουμπίνα; Να κάνω όνειρα ξανά.
Όχι τίποτα μεγάλα κι εντυπωσιακά.
Από κείνα τ’ άλλα έστω, τα όνειρα «δεύτερης ευκαιρίας».
Αυτά που δεν σε απογειώνουν, όμως σε συντηρούν.
Να τι θα ήθελα, αν γινόταν. Να ονειρευτώ ξανά!”

-H Iφιγένεια Τέκου ονειρεύεται; Kι αν ναι, τι δεν έχει καταφέρει ακόμα;

Η Ιφιγένεια δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ονειρεύεται.  Από παιδί ακόμα, θυμάμαι πως μου άρεσε να καταστρώνω σχέδια για τη ζωή μου. Θα παντρευόμουν τον κιθαρίστα των Duran Duran (τον θυμάστε τον Jonh Taylor;), θα κάναμε τρία παιδιά-ένα αγόρι και δύο κορίτσια-, θα γύριζα όλο τον κόσμο σε εβδομήντα εννιά ημέρες σε πείσμα του Φινέα Φογκ του Ι.Βερν, θα γινόμουν διάσημη σολίστ (τότε είχα πάθος για το πιάνο και το βιολί), θα ζούσα ευτυχισμένη με την μεγάλη και χαρούμενη οικογένειά μου σε κάποιο ελληνικό νησί κι όταν θα γινόμουν γιαγιά θα αφηγούμουν στα εγγόνια μου τα πιο όμορφα παραμύθια που θα τα γέμιζαν χαμόγελα στον ύπνο τους. Αυτά τα όνειρα, παρόλο που δεν μου βγήκαν, επιτέλεσαν στο έπακρο τον σκοπό τους που ήταν να μάχομαι για κάτι που θέλω. Ώριμη πλέον η μικρή Ιφιγένεια παντρεύτηκε τον αγαπημένο της Δημήτρη και όχι τον John τάδε και ζει ευτυχισμένη όχι με τρία παιδιά αλλά με ένα που στην καρδιά της κάνει για τρία. Δεν έκανε το γύρο του κόσμου μα είδε πολλά μέρη και συνέλεξε εμπειρίες. Παράτησε το πιάνο και το βιολί και φτιάχνει ιστορίες ελπίζοντας πως κάποτε θα τις διαβάσει στα εγγόνια της. Ναι, εξακολουθεί να καλοβλέπει τα ελληνικά νησιά ως μόνιμη κατοικία της, όμως και η πρωτεύουσα μια χαρά είναι.  Γενικά έχει πολλά όνειρα αλλά και επίγνωση πως κάποια από αυτά θα πραγματοποιηθούν και κάποια όχι. Σημασία έχει να μην το βάζουμε κάτω και να θυμόμαστε πως στα όνειρα δεν μπαίνει πώμα.

-Το γράψιμο πότε εμφανίστηκε στη ζωή σου ως ιδέα και τι σε παρακίνησε να ασχοληθείς με αυτό.

Νομίζω πως η ιδέα της συγγραφής σιγόβραζε με ύπουλο τρόπο μέσα μου, όμως πάντα κάτι άλλο μεσολαβούσε κλέβοντας την σειρά προτεραιότητας. Το πτυχίο, το μεταπτυχιακό, παράλληλα δουλειά και φυσικά ο έρωτας που σε ξεμυαλίζει σε κάθε ηλικία πόσο μάλλον στα είκοσι. Μετά  ήρθε ο γάμος, αντίο καριέρα, καλωσήρθες γιε μου και η ζωή πήρε άλλη τροπή, καλύτερη  αν με ρωτήσεις.  Οι ατέλειωτες ώρες στο σπίτι  με έσπρωξαν στο μονοπάτι της συγγραφής. Το περίεργο για μένα τότε ήταν πως όσο έγραφα τόσο μεγαλύτερη ικανοποίηση αντλούσα από αυτό μέχρι που κατάλαβα πως η συγγραφή δεν ήταν μονάχα μια διέξοδος αλλά ένας φάρος που φέγγιζε κατευθείαν πάνω μου.

-Διαβάζοντας το βιβλίο σου «Να ονειρευτώ ξανά»,  βρέθηκα αντιμέτωπη με την διάθεσή σου να ταξιδέψεις τον αναγνώστη νοερά στην Κέρκυρα αλλά και στα συναισθήματα των ηρώων σου. Ποιο το ερέθισμα αυτού του βιβλίου και τι ήθελες να περάσεις μέσα από το βιβλίο σου;

Πίσω από τη σύλληψη του νέου μου πνευματικού παιδιού υπάρχει μια μικρή αλλά ενδιαφέρουσα ιστορία. Το ξεκίνησα λίγο πριν τελειώσω το πρώτο μου βιβλίο που κυκλοφόρησε απο τις εκδόσεις Κέδρος . Μες στο μυαλό μου υπήρχε μια γενική κεντρική ιδέα, ο τόπος, δηλαδή Κέρκυρα και Ζάκυνθος, καθώς και το χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα εκτυλισσόταν η ιστορία μου. Αυτό που έλειπε όμως και  το συναισθανόμουν παρά την απειρία μου ήταν η «κόλλα» που θα ένωνε την ιστορία,  η ουσία πίσω από την πλοκή, το μήνυμά μου στον αναγνώστη. Καθώς πέρναγαν οι μέρες και δεν είχα απάντηση από τους εκδοτικούς-ήμουν κι ανυπόμονη (εκδότη θέλω τώρα τον θέλω)-άρχισα να απογοητεύομαι. Μοιράστηκα την αγωνία μου με τον συζυγό μου.  Που τι θέλω στα καλά καθούμενα και μου ήρθε να γράψω! Που έχω υποχρεώσεις έτσι κι αλλιώς και δεν μπορώ να το κυνηγήσω όσο χρειάζεται…και φτάσαμε σε πιο καταθλιπτικές δηλώσεις του στυλ σιγά μην γίνω συγγραφέας και δω ποτέ βιβλίο μου στα ράφια. Θα ναυαγήσει κι αυτό το όνειρο όπως εκείνο που είχα να γίνω σολίστ, χορεύτρια, ηθοποιός, αστροναύτης ή  έστω πλανητάρχης. Ο σύζυγός μου αντί να με  σιγοντάρει με μάλωσε βγάζοντας ένα λογύδριο για τα όνειρα και τις δεύτερες ευκαιρίες που όλοι δικαιούμαστε. Αυτό ήταν! Η κόλλα που έλειπε από το βιβλίο,  το απαραίτητο κίνητρο αλλά και το μήνυμα προς τους αναγνώστες είχε βρεθεί.  Να ονειρευτώ ξανά, είτε βρίσκομαι στην Κέρκυρα του 43’, στη Ζάκυνθο του 53’ ή στην Αθήνα του 2016. Το βιβλίο αυτό λοιπόν  δικαίως το αφιερώνω σε εκείνον για όλους αυτούς τους λόγους κι ακόμα περισσότερους και είμαι χαρούμενη που το αγκάλιασε ενας εκδοτικός σαν τις εκδόσεις Διόπτρα!

 περισσότερα για το βιβλίο εδώ

-Είσαι εργαζόμενη γυναίκα, σαφώς έχεις και οικογενειακές υποχρεώσεις. Η συγγραφή ενός βιβλίου μέσα σε αυτήν την πληθώρα των υποχρεώσεων μιας νέας, δυναμικής και μοντέρνας γυναίκας είναι σίγουρα δύσκολη υπόθεση. Όμως παρόλα αυτά τα έχεις καταφέρει. Πότε γράφεις και τι αντιπροσωπεύει για σένα το γράψιμο;

Δεν είναι εύκολο να τα προλαβαίνεις όλα και  παράλληλα να είσαι σωστή σε όλες τις υποχρεώσεις σου, δουλειά, σπίτι-οικογένεια  και γράψιμο. Θέλει αντοχές, πείσμα, καλή οργάνωση του χρόνου και κυρίως να μην αυτομαστιγώνεσαι τις φορές που δεν τα καταφέρνεις.  Άλλοτε δεν θα προλάβεις να μαγειρέψεις ή θα κάψεις το φαΐ από την βιασύνη σου να τα έχεις όλα έτοιμα, άλλοτε θα αφήσεις την κλειδιά στην πόρτα και θα φύγεις αμέριμνη, άλλοτε θα σε πάρει ο ύπνος στον καναπέ ντυμένη για έξοδο ενώ ο άντρας σου σε περιμένει στην μπυραρία για μια τσέχα (μπύρα εννοώ), άλλοτε να βοηθήσεις το παιδί στα μαθήματα και την επόμενη μέρα θα σου πει «εσύ φταις που έκανα τόσα λάθη στην ορθογραφία». Το γράψιμο έχει διεκδικήσει κι αυτό τη θέση του ανάμεσα σ’ όλα τα υπόλοιπα βρίσκοντας ένα μαγικό τρόπο να με ξεκουράζει και να με μεταφέρει έστω για λίγο στους φανταστικούς κόσμους του μυαλού μου. Προτιμώ να γράφω όταν είμαι μόνη στο σπίτι για να έχω ησυχία, όμως οι καταστάσεις με έχουν εκπαιδεύσει να αποδίδω ακόμα και με φασαρία, μουρμούρα, γκρίνια και πολλά  «Μαμάααα..!»

-Τι νιώθεις μόλις ολοκληρώσεις το βιβλίο που έγραφες;

Θα ξεκινήσω με το πώς νιώθω όταν αρχίζω να γράφω ένα βιβλίο γιατί τότε βιώνω την απόλυτη ευτυχία. Οι ημέρες της έρευνας, το χτίσιμο της ιστορίας, το πλάσιμο των χαρακτήρων είναι για μένα το πιο συναρπαστικό κομμάτι σε αυτό που λέμε δημιουργία ενός βιβλίου. Απολαμβάνω τις γόνιμες ξαγρύπνιες μου καθώς προσπαθώ να αποφασίσω την επόμενη κίνηση των ηρώων μου, την μοίρα τους… σαν μικρός θεός. Όταν πια το βιβλίο φτάσει στο τέλος του νιώθω ικανοποίηση και χαρά που ο κόπος μου έχει φέρει αποτέλεσμα και θα κριθεί στο εξής από τους αναγνώστες. Επόμενο στάδιο η διαδικασία της επιμέλειας, που όπως και να το κάνουμε είναι άχαρη γιατί στερείται δημιουργίας, φτάνεις να «μπαφιάζεις» το ίδιο σου το πνευματικό παιδί, άσε που σου κλείνει μάτι η επόμενη ιστορία σου.

-Τι σου λείπει περισσότερο στην καθημερινή σου ζωή;

Χρόνος! Θα ήθελα να είχα περισσότερες ώρες για τα σχέδια και τις σκέψεις στο μυαλό μου αντί να βρίσκομαι σε μια διαρκή αγωνία να τα προλάβω όλα. Ίσως όμως να είναι και καλό αυτό… να περιμένω διαρκώς επιπλέον στιγμές.  Ο Προυστ έγραψε «Έρχεται τόσο γρήγορα η στιγμή που δεν υπάρχει πια τίποτα για να περιμένουμε».

-Υπάρχουν άνθρωποι που μόλις έμαθαν πως έχεις εκδώσει ένα βιβλίο, σε αντιμετώπισαν με καχυποψία; Και αν ναι πώς αντέδρασες;

Δεν παρατήρησα κάποιου είδους καχυποψία. Για την οικογένειά μου και τους ανθρώπους που με αγαπάνε ήταν μια ευχάριστη εξέλιξη που εκ των υστέρων όλοι τους περίμεναν μια και «από μικρή σου άρεσε να γράφεις ποιήματα, λευκώματα και ιστορίες» όπως μου είπαν. Μια κάπως διαφορετική αντίδραση είχα από τις παιδικές μου φίλες που  μεγαλώσαμε μαζί στην ίδια γειτονιά και που μέχρι σήμερα δεν διάβασαν ούτε ένα βιβλίο μου ούτε καν από περιέργεια. Πώς αντιδρώ; Κάθε φορά που μιλάμε στο τηλέφωνο και απολογούνται επειδή δεν κατάφεραν να διαβάσουν το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο … βιβλίο μου, τους λέω «δεν πειράζει φιλενάδα. Το επόμενο». Και δεν το λέω με πικρία, αλλά με απόλυτη κατανόηση στα συναισθήματά τους.

-Το οικογενειακό σου περιβάλλον πώς αντιδρά στις ώρες που χάνεσαι για να γράψεις; Γνωρίζω καλά πως το γράψιμο ενός βιβλίου είναι μια περιπέτεια από μόνο του και ο συγγραφέας  χρειάζεται ένα γόνιμο περιβάλλον για να δημιουργήσει;

Η οικογένειά μου στηρίζει απόλυτα την αφοσίωσή μου στη συγγραφή.  Ο σύζυγός μου είναι πάντα δίπλα σε κάθε βήμα μου προσφέροντας την αμέριστη συμπαράστασή του που εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Με παρηγορεί και μου δίνει κουράγιο όταν απογοητεύομαι, μου δείχνει πόσο περήφανος είναι για μένα, μου δίνει έμπνευση και κυρίως με σπρώχνει να κυνηγήσω το όνειρό μου. Ο γιος μου είναι κι αυτός περήφανος για την μαμά του κι ας μην το παραδέχεται  εκτός από κάποιες στιγμές αδυναμίας που συνοδεύονται από φιλιά κι αγκαλιές.  Συνήθως δεν παραπονιέται όταν με βλέπει αφοσιωμένη στην οθόνη του υπολογιστή και αρκετά συχνά με βοηθά, όπως στο εφηβικό βιβλίο που έγραψα. Μου έδωσε πολύτιμες συμβουλές κι εγώ τις ακολούθησα.

-Βρήκες εύκολα εκδότη; Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπαίνουν καν στην περιπέτεια να ψάξουν εκδοτικό οίκο πιστεύοντας πως η δυσκολία είναι τεράστια, παρότι έχουν αξιόλογα βιβλία στα χέρια τους.

Ναι. Νομίζω πως βρήκα εύκολα εκδότη. Είχα μόλις ολοκληρώσει το βιβλίο μου «Μνήμες χαμένες στην άμμο». Το τύπωσα σε τρία αντίτυπα μονάχα, γιατί το κόστος της εκτύπωσης ήταν υψηλό για τόσες σελίδες και με προσοχή επέλεξα τρεις εκδοτικούς.  Ένα μήνα μετά ο πρώτος εκδοτικός, αυτός που θεωρούσα πιθανότερο να δεχτεί το βιβλίο μου, με απέρριψε. Απογοητεύτηκα πολύ αλλά δεν το έβαλα κάτω. Πιστεύω πως ο μοναδικός τρόπος για να τα καταφέρεις είναι να μένεις πιστός στα όνειρά σου.  Λίγο αργότερα υπέγραψα συμβόλαιο με τις εκδόσεις Κέδρος και στην πορεία είχα την τύχη να ενσωματωθώ στο δυναμικό των εκδόσεων Διόπτρα όπου εκδόθηκαν  τα βιβλία μου "Θάλασσες μας χώρισαν" και το τελευταίο "Να ονειρευτώ ξανά". Επίσης κυκλοφόρησε απο τις εκδόσεις Λιβάνη το εφηβικό μου "Αγάπα το ή Παράτα το" το οποίο και προτάθηκε για βραβείο απο τα PUBLIC . Κάθε εμπόδιο για καλό λοιπόν όπως λένε και θα πρότεινα στους νέους ανθρώπους που επιθυμούν να μπουν στο χώρο να μην λιποψυχίσουν και ποτέ μα ΠΟΤΕ να μην τα παρατήσουν αν πραγματικά αγαπάνε τη συγγραφή, όχι για τη δόξα ούτε για το χρήμα αλλά για την συγκίνηση της δημιουργίας γιατί στο τέλος τι μένει πέρα από αυτή τη συγκίνηση;

περισσότερα για το βιβλίο εδώ

-Τι σε εκνευρίζει στους ανθρώπους;

Παλιότερα με εκνεύριζαν πολλά πράγματα στους ανθρώπους όπως η υποκρισία, η αλλαζονία, ο εγωκεντρισμός, η πνευματική ακαμψία και αδιαλλαξία, η αδιαφορία, η ζηλοφθόνια, η κακία, η ειρωνεία που σπάει κόκκαλα, ο ναρκισσισμός….Ας μην πω άλλα, νομίζω πως καταλαβαίνετε. Τώρα πια συνειδητοποίησα πως ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει, τουλάχιστον όχι εύκολα, μπορώ όμως εγώ να προσαρμοστώ και να γίνω πιο ανεκτική απέναντι στις ανθρώπινες αδυναμίες κι αυτό προσπαθώ να κάνω. Ωστόσο υπάρχει κάτι που μέχρι σήμερα με εξοργίζει…ειδικά σήμερα. Η αναλγησία. Η ασπλαχνία. Η αδιαφορία με λίγα λόγια απέναντι στον πόνο του διπλανού μας. Αυτό δεν μπορώ να το αντέξω.

-Ποια εικόνα πιστεύεις πως έχουν οι άλλοι για την συγγραφέα Iφιγένεια Τέκου ή ποια θα ήθελες να έχουν;

Ποια εικόνα έχουν οι άλλοι για μένα; Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Ξέρω όσα αποφασίζουν να μου αποκαλύψουν, καλά λόγια ως επί το πλείστον, μα δεν μπορώ να  είμαι σίγουρη για την αλήθεια τους,  ούτε  όμως επιδιώκω να την αμφισβητήσω. Η γιαγιά μου μου έλεγε «όταν κάποιος σου πει μια καλή κουβέντα να την δέχεσαι με χαρά και όταν σου πει κάτι άσχημο, να σκέφτεσαι».

-Τέλος, θα ήθελα να μου πεις πώς αντιμετωπίζουν μια νέα συγγραφέα οι παλαιότεροι συγγραφείς. Πιστεύεις αυτό που λένε πολλοί πως "οι νέοι προσπαθούν να καθαιρέσουν τους παλιούς";

Μην ξεχνάμε πως οι συγγραφείς είναι και αυτοί άνθρωποι, με τις καλές ή  τις κακές μέρες τους, με  προτερήματα και  ελαττώματά κι αυτό είναι το μεγαλείο τους. Δεν θα εμπιστευόμουν το γραπτό κάποιου τέλειου μυθικού πλάσματος χωρίς αδυναμίες. Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο λοιπόν, φαντάζομαι πως υπάρχουν παλαιότεροι συγγραφείς που νουθετούν και βοηθούν τον νέο συγγραφέα, άλλοι που αδιαφορούν κι άλλοι που θα τον  δουν ανταγωνιστικά με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έτσι και από την μεριά των νέων συγγραφέων, υπάρχουν εκείνοι που διεκδικούν μια θέση στη λογοτεχνία με σεβασμό και σεμνότητα απέναντι στους παλαιούς κι άλλοι, που την απαιτούν με αγένεια θεωρώντας που την έχουν κερδίσει a priori. Εγώ προσωπικά νιώθω τυχερή κι ευλογημένη που μπήκαν στη ζωή μου άνθρωποι-συγγραφείς που θαύμαζα για το έργο τους και στην πορεία  εκτίμησα  τη φιλία αλλά και την ανθρωπιά τους. Δεν είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι, όμως μου άνοιξαν ορίζοντες και είδα την λογοτεχνία με άλλο μάτι.

περισσότερα για τη συγγραφέα μας εδώ

-Ιφιγένειά μου η χαρά μου πολύ μεγάλη που ήσουν κοντά μας. Σου εύχομαι την πιο μεγάλη επιτυχία στο νέο σου βιβλίο. Να είσαι σίγουρη πως θα είμαστε κοντά σου!

Δική μου η χαρά Γιούλη για την τιμή να απαντήσω στις ερωτήσεις μιας  καλής φίλης, που γνωρίζω από τα πρώτα μου κιόλας βήματα στο συγγραφικό χώρο.  Εύχομαι υγεία πάνω από όλα αλλά και προσωπική κι επαγγελματική επιτυχία. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι, που με κινητήριο δύναμη μονάχα την αγάπη τους για τα βιβλία, να προάγουν το έργο των δημιουργών.

ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ