ΠΑΣΧΑΛΙΑ
ΤΡΑΥΛΟΥ
Εκδόσεις
Δίοπτρα
Είναι το δεύτερο μέρος μιας
αριστουργηματικής πραγματικά τριλογίας. Μετά το «Θεοί από στάχτη», το
«Άνθρωποι από στάχτη» συνεχίζει τη καθηλωτική πορεία της Οδύσσειας της ηρωίδας
μας. Δεν υπάρχουν επαναλήψεις και η αφήγηση συνεχίζει ακριβώς από εκεί που
σταμάτησε το πρώτο βιβλίο.
Η συγγραφέας με την δυνατή
πένα της, μας χώνει ακόμα πιο βαθιά μέσα στην αφήγησή της. Δεν συμπάσχουμε απλά
με όσα συμβαίνουν, αλλά μας χώνει στη κυριολεξία μέσα στο μυθιστόρημα έτσι ώστε
να συμμετέχουν απόλυτα η καρδιά και η ψυχή μας. Κι αυτό νομίζω πως οφείλεται σε
μεγάλο βαθμό στο ρέοντα λογοτεχνικό ύφος της συγγραφέως. Ακόμα και όταν έχει
διαβάσει κανείς και τις τελευταίες λέξεις του βιβλίου, είναι δύσκολο να
απαγκιστρωθεί από την ιστορία αυτή.
Μια γραφή απίστευτη, μεστή,
δυνατή, ένα βιβλίο πυκνογραμμένο, σε κερδίζει από την πρώτη κιόλας σελίδα του,
με εξαιρετική πλοκή, αγωνία, είναι γεμάτο από συναισθήματα, εκπλήξεις και
ανατροπές, και παρ’ όλη τη φρίκη και την τραγικότητά του πολέμου, υπάρχει η
ελπίδα.
Τα ιστορικά γεγονότα του Β’
Παγκοσμίου πολέμου και οι λεπτομέρειες των στρατοπέδων συγκέντρωσης προέρχονται
από εκτενή ιστορική έρευνα, κι έτσι καταφέρνει η κυρία Τραυλού να τα
παρουσιάσει στη πραγματική τους διάσταση, χωρίς ωραιοποιήσεις. Αρκετά πρόσωπα
του μυθιστορήματος υπήρξαν πραγματικά, αλλά και αυτά που είναι προϊόν
μυθοπλασίας διόλου δεν διαφέρουν από τα υπόλοιπα και δένουν απόλυτα με την όλη
αφήγηση.
Μέσα σε αυτά τα στρατόπεδα
βλέπουμε να παίρνουν σάρκα και οστά οι πάσης φύσεως ρατσιστικές
διακρίσεις που είχαν αναφερθεί πρωταρχικά στο πρώτο βιβλίο και η συγγραφέας
ζωγραφίζει με τα μελανότερα χρώματα, καταφέρνοντας έτσι να δείξει, το
πραγματικό πρόσωπο του φασισμού.
«Άνθρωποι από στάχτη,
θεοί από στάχτη,
όλα στάχτη»….
αναμένουμε εναγωνίως τη
συνέχεια….
Λίτσα Κοντογιάννη
Η
Πασχαλία Τραυλού γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας. Τα παιδικά της χρόνια
άλλαζε συχνά τόπο διαμονής, λόγω των μεταθέσεων του στρατιωτικού πατέρα
της. Από νωρίς ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, τη μουσική και τον γραπτό
λόγο. Το 1988 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου σπούδασε ελληνική
κλασική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Τότε έκανε τις πρώτες
συγγραφικές της απόπειρες με μικρά διηγήματα που δημοσιεύονταν σε τοπική
εφημερίδα της Βέροιας. Αργότερα, παρακολούθησε διετή κύκλο
μεταπτυχιακών σπουδών για τη λατινική ποίηση Ορατίου και Βιργιλίου, ενώ
προσφάτως ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο πρόγραμμα του
Πανεπιστημίου Αιγαίου με τίτλο "Φύλο και νέα εργασιακά και εκπαιδευτικά
περιβάλλοντα στην κοινωνία της Πληροφορίας", με ειδικότητα σε ζητήματα
ενδυμασίας και εργασιακού χώρου. Είναι μέλος της Eταιρείας Ελλήνων
Λογοτεχνών. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ
διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές. Ανήκει στη συντακτική
ομάδα του λογοτεχνικού περιοδικού "diavasame.gr"
Τίτλοι βιβλίων! | |
(2018) | Θεοί από στάχτη, Διόπτρα |
(2017) | Το άγαλμα στη σοφίτα, Διόπτρα |
(2017) | Φιλί στα μάτια, Διόπτρα |
(2014) | Η Μήδεια δεν χόρεψε ποτέ, Μεταίχμιο |
(2014) | Η Μήδεια δεν χόρεψε ποτέ, Μεταίχμιο |
(2013) | Γυάλινος χρόνος, Ψυχογιός |
(2013) | Γυάλινος χρόνος, Ψυχογιός |
(2012) | Η ματζίκα της αγάπης, Ψυχογιός |
(2012) | Με μπαλαντέρ τη μοναξιά, Ψυχογιός |
(2012) | Τα ρόδα της σιωπής, Ψυχογιός |
(2011) | Ήθελα μόνο ένα αντίο, Ψυχογιός |
(2011) | Κλειδωμένο συρτάρι, Ψυχογιός |
(2011) | Οι εραστές της γραφής, Ψυχογιός |
(2011) | Οι εραστές της γραφής, Ψυχογιός |
(2011) | Τα ρόδα της σιωπής, Ψυχογιός |
(2010) | Έστω μια φορά, Ψυχογιός |
(2010) | Η γυναίκα του φάρου, Ψυχογιός |
(2010) | Η γυναίκα του φάρου, Ψυχογιός |
(2010) | Φτερά από μετάξι, Ψυχογιός |
(2009) | Έστω μια φορά, Ψυχογιός |
(2008) | Φτερά από μετάξι, Ψυχογιός |
(2007) | Ήθελα μόνο ένα αντίο, Ψυχογιός |
(2007) | Ήθελα μόνο ένα αντίο, Ψυχογιός |
(2006) | Κλειδωμένο συρτάρι, Ψυχογιός |
(2005) | Η ματζίκα της αγάπης, Ψυχογιός |
(2005) | Με μπαλαντέρ τη μοναξιά, Ψυχογιός |
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα | |
(2010) | Η γειτονιά μας, μια μεγάλη αγκαλιά, Θαλασσί |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου