ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ γράφει η Μαντώ Μάκκα για το βιβλίο "ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΙΝΟΥΙΤ" Λίλια Τσούβα - Εκδόσεις Βακχικόν

Το τραγούδι των Ινουίτ
Λίλια Τσούβα
Εκδόσεις Βακχικόν

Δεκαέξι διηγήματα παραμυθένια που σε ρουφάνε. Ένα κείμενο που χορεύει και σε παρασύρει στους ρυθμούς του. Βέβαια δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τη Λίλια Τσούβα με μία ποιητική συλλογή στο ενεργητικό της, συμμετοχές σε συλλογικά έργα καθώς   και ένα δοκίμιο για τον Εξπρεσιονισμό στην ποίηση του Κ.Θ. Ριζάκη . Επίσης εκατοντάδες δικές της κριτικές που μας δείχνουν ότι πρωτίστως έχουμε να κάνουμε με μια δεινή αναγνώστρια.

Με αυτή τη συλλογή μας ταξιδεύει απ’ άκρη σε άκρη του κόσμου αναδεικνύοντας,  με μία δόση απόκοσμη κάπου κάπου, την ανομοιότητα των ανθρώπων αλλά και την αγάπη και τον σεβασμό για τη φύση. Ήχοι, αρώματα, χρώματα, τοπία, ψυχές μας κρατάνε από το χέρι σε αυτό το μαγικό μας ταξίδι.

Μας ξεκινάει από την Ιαπωνική μυθολογία και τα ‘Κάμι’ , τις θεότητες και τα πνεύματα της φύσης, τα οποία δεν είναι αποκλειστικά καλά ή κακά, υπάρχουν και τα δύο όπως το γιν και τον γιανκ, το άσπρο και το μαύρο, όπως είναι η ζωή.

[Εκείνο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, ο Φουζίν, ο θεός του ανέμου, είχε φορέσει το τρομακτικό του δέρμα από λεοπάρδαλη. Είχε ανοίξει την τσάντα του με τις θύελλες και τις είχε αφήσει ελεύθερες. Τον άκουσε ο Κόκκινος Δαίμονας Ραιζίν και άρχισε να χτυπά τα ταμπούρλα του με μανία. Βροντές και καταιγίδες σάρωσαν τον τόπο. Ο ισχυρός άνεμος σκόρπισε τα κλαδιά του πεύκου και τα φοινικόφυλλα στο μπαλκόνι. Τα ποτήρια έσπασαν. Το σάκε χύθηκε στην αυλή.]

Πηγαίνουμε στην Αμερική, στην πόλη Ενσινίτας. Εκεί όπου άλλοτε τα ξανθά σιταροχώραφα έλαμπαν με το σβήσιμο του ήλιου, ένα πέπλο θερινής ομίχλης σκέπασε την πόλη. Ένα δυαδικό παραλήρημα ‘σιαμαίων ψυχών’. Μια αγγλική καρτ ποστάλ του 1920 ξεκινά σαν φύλλο στον άνεμο για να μετατραπεί το 2050 σε τσιπ. Στη Γερμανία , μια κόρη της Χαϊδελβέργης ακόμη νανουρίζει την κόρη της μέσα από το μνήμα. Στην Ολλανδία οι πίνακες του Γιοχάνες Βερμέερ ζωντανεύουν και στην Κάτω Σαξονία ο Όμηρος , οι αδερφοί Γκριμ και ο Μαγεμένος Αυλός σμίγουν.

Στη Γάνδη οι σειρήνες σουλατσάρουν στην στεριά και κάνουν ερωτήσεις που δεν πρέπει.

[Ένιωσε σαν Οδυσσέας δεμένος με σκοινί στο κατάρτι ενός πλοίου. Πόσες βραδιές έπεφτε ξερός στο κρεβάτι χωρίς καν να βγάλει τα ρούχα; Απεύφεγε σαν την κατάρα τα νοσοκομεία και τις κλινικές και ούτε που του είχε περάσει από το μυαλό να ακούσει τις κραυγές της πόλης και των κατοίκων της. Μόνο φωτογραφίες έβγαζε από τα ψηλότερα σημεία των πόλεων. Και φυσικά ούτε λόγος για τη φωνή της λεμονιάς και του λύκου. Οι τρελοί τα σκέφτονται αυτά. Σιγά μην αναρωτηθεί τι κάνουν στον πολυτελή πύργο Μπλούμενβερφ τα βράδια ή τι θα γίνει με τα ορφανά παιδιά στους δρόμους. Αυτός ψηφίζει. Είναι καθήκον της πολιτείας να φροντίζει γι’ αυτά.]

Στο Δουβλίνο τραπουλόχαρτα αιωρούνται, ερινύες ουρλιάζουν και ένας γλάρος μας κλείνει το μάτι. Στην Πορτογαλία από ένα ποτήρι κρασί βέρδε ξεχύνεται μια Προφητεία. Στην Ισπανία ο Δον Κιχώτης καβάλα στο γέρικό του άλογο στοιχειώνει τους δρόμους του Τολέδο. Στη Νήσο των Χριστουγέννων η θάλασσα απειλεί να πνίξει τα δέντρα που περπατάνε. Στη Νήσο Τσιλόε ουρανός σε ώχρα και νερά θανάτου. Στη Βραζιλία ο Κήπος των επίγειων απολαύσεων του Ιερώνυμου Μπος θα ζωντανέψει σε μια λίμνη από ιδρώτα. Στη Βενετία ένα κόκκινο σάλι θα κόψει μια ανάσα.

Και στο τέλος του ταξιδιού μας,  στη Νέα Υόρκη, μια βλάβη θα βάψει με αίμα τους καμβάδες.

[Η γκαλερί πλημμύριζε από το άρωμά της, όμως η ίδια έμοιαζε με λασπώδη λίμνη που μέσα της βούλιαζαν ιπποπόταμοι. Δεν του έδειχνε κανένα ενδιαφέρον. Τον κοίταζε με το βλέμμα αποδομητικού πουλιού που έχει μόλις αναχωρήσει για καινούρια μέρη και το μόνο που συζητούσε μαζί του ήταν η έκθεση των έργων του. Άρχισε να τον βαραίνει σαν πέτρα το κοίταγμα αυτό.]

Σαν τέλειωσα την ανάγνωση μου ήρθε στο μυαλό η θεωρία του Χάους η οποία έγινε γνωστή από το Φαινόμενο της Πεταλούδας.  Μια πεταλούδα χτυπάει τα φτερά της στο Τόκιο και, μέσα από μία σειρά τυχαίων περιστατικών που αλυσιδωτά προκύπτουν από το πρώτο αυτό γεγονός, βρέχει στη Νέα Υόρκη. Τείνουμε να ξεχνάμε τις καταστροφές σε άλλα μέρη του κόσμου νομίζοντας ότι δεν μας αφορούν. Ας μην αφήσουμε αυτή  τη χαοτική μας συμπεριφορά να μας στερήσει το «Τραγούδι των Ινουίτ».

Θα σας αφήσω με τα λόγια του Αντόνιο Ματσάδο σε μετάφραση του Βασίλη Λαλιώτη, τα οποία γράφονται στην αρχή του βιβλίου και μου θύμισαν ότι χωρίς αρχή δεν υπάρχει ούτε μέση ούτε τέλος και χωρίς ρίσκα οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις, είτε προσωπικές ούτε οικουμενικές,  θα περίμεναν ακόμη σε κάποιο χρονοντούλαπο. Αλλά τα λάθη που κάναμε δεν ξεγίνονται..:

«Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος, ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας.
Βαδίζοντας γίνεται ο δρόμος και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω
φαίνεται το μονοπάτι που ποτέ δε θα ξαναπατήσεις.
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος, μόνο απόνερα στη θάλασσα.»

 

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Περισσότερα για το βιβλίο ΕΔΩ

 

 

Φωτο: Μαντώ Μάκκα

Η Μαντώ Μάκκα γεννήθηκε το Μάιο του 1980 στην Αθήνα.  Αποφοίτησε από το Κλασσικό Λύκειο Αναβρύτων.  Παρακολούθησε μαθήματα Οικονομικών & Marketing και Εξειδίκευσης στη Μετάφραση στο Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο.
Ακολούθησαν μαθήματα Δημιουργικής γραφής με τη Στεύη Τσούτση και  Εικαστικών & Ιστορίας Τέχνης με την Άννα Παππά.
Παράλληλα ζωγραφίζει και κατασκευάζει κοσμήματα από πέτρα.
Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στο διαδίκτυο.
Έχει εργαστεί ως Καθηγήτρια Αγγλικών και ως διαχειρίστρια διαδικτυακών εφημερίδων.
Το παραμύθι της «Τα ροζ Χριστούγεννα» περιλήφθηκε στο βιβλίο «Santa Παραμύθια, 22 Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες» των εκδόσεων Νίκας.
Η συλλογή διηγημάτων «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια» από τις Εκδόσεις Νίκας είναι το πρώτο της βιβλίο.
Το 2022 το διήγημα της «Τραμουντάνα» διακρίθηκε και συμμετέχει στην συλλογική έκδοση του Ιανού «Το ρούχο»