Απόσπασμα απο το ακυκλοφόρητο βιβλίο "ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΡΕΛΛΑΣ"Αύγουστος Κορτώ, Εκδόσεις Πατάκη !!

ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΡΕΛΛΑΣ !!

Ευχαριστούμε τον συγγραφέα μας Αύγουστο Κορτώ για την αποκλειστικότητα της δημοσίευσης !!!

9 Νοέμβρη κυκλοφορεί !!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Η λέξη τρελός, παρ' όλη την αχανή της εξάπλωση και συχνή της χρήση, είναι μια λέξη προβληματική.

            Αν δεν χρησιμοποιείται μεταφορικά, ως εμφατικός τύπος του αρέσκομαι (π.χ., τρελαίνομαι για κοτομπέικον), ή ως περιγραφή ενός ανθρώπου ανεξάρτητου, με άναρχο, ζωηρό πνεύμα (Μ' αρέσει η τρέλα αυτού του παιδιού, αλλά κάποιος πρέπει να του πάρει δώρο ένα αποσμητικό), είναι ένας όρος αντιεπιστημονικός και προσβλητικός, κι ορθώς αποτελεί ανάθεμα για την ιατρική κοινότητα. Αρκεί να σκεφτούμε πόσο συχνά ακούς στην Ελλάδα τη φράση: «Ε, όχι και να πάει σε ψυχίατρο. Δεν είναι τρελή η γυναίκα.» (Λες και οι ασθενείς των ψυχιάτρων είναι καρικατούρες βγαλμένες από μεσαιωνικά φρενοκομεία, με ζουρλομανδύα κι αλυσίδα στο πόδι.) Υπάρχουν ορισμένες, λιγοστές εξαιρέσεις, όπως τα έργα λόγου και τέχνης - η Ιστορία της τρέλας του Φουκώ, Η τρέλα του Γεωργίου Γ' και πάει λέγοντας - αλλά όταν χρησιμοποιείται ως συνώνυμο της ψυχικής νόσου, υποβαθμίζει και δαιμονοποιεί τόσο τη νόσο όσο και τον πάσχοντα.

            Μολαταύτα, είναι μια λέξη που επέλεξα να μεταχειριστώ στο ανά χείρας βιβλίο - ακόμα και στον τίτλο του - κι ας είναι αδόκιμη. Κι όχι για να κάνω την ιστορία μου πιασάρικη° πολύ αμφιβάλλω ότι η καταβύθιση ενός ανθρώπου στο συναρπαστικό κι ωστόσο τραυματικό σκοτάδι ενός οξέος ψυχωσικού επεισοδίου (όπως έμελλε να διαγνωστεί, εντός ολίγων ημερών, αυτό που μου είχε συμβεί) είναι πιασάρικο θέμα για βιβλίο, όσο κι αν η συγγραφή του, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, μοιάζει μονόδρομος. Οι λόγοι γι' αυτήν μου την επιλογή είναι δύο: αφενός το γεγονός ότι εγώ κι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι εδώ και χρόνια αναφερόμαστε στην περιπέτεια του Δεκέμβρη του '08 με φράσεις όπως 'Θυμάσαι τότε που τρελάθηκε ο Κορτώ και τον κυνηγούσαμε γυμνό στο Δρομοκαΐτειο;' Μια αντίδραση άμυνας μέσω της διακωμώδησης και του αυτοσαρκασμού, ιδίως όταν μιλάς - και γράφεις - για τον εαυτό σου. Με τον ίδιο τρόπο, θα μου ήταν αδιανόητο να χαρακτηρίσω έναν παχύσαρκο άνθρωπο ως τόφαλο, αλλά στα αυτοβιογραφικά μου ευθυμογραφήματα περιγράφω συχνά με αντίστοιχους προσβλητικούς όρους τα παλιά μου (πλανητικών διαστάσεων) πάχη. Κι αφετέρου, επικαλούμαι τη μεταφορική χρήση της τρέλας που προανέφερα (μιας συμπεριφοράς που μοιάζει ελκυστική κι ενδιαφέρουσα), διότι ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά, οι τρεις εκείνες μέρες, όση ζημιά (ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτη) κι αν έκαναν στον ήδη κακοπαθημένο ψυχισμό μου, είχαν μέσα τους στιγμές, και μάλιστα πολλές, μιας πρωτόγνωρης ευφορίας και επίπλαστης μα συνταρακτικής 'αφύπνισης', σαν αυτή που υπήρξε η αφετηρία τους. Εξάλλου, χωρίς αυτή την τριήμερη περιπέτεια - όση ψυχική οδύνη κι αν στοίχισε μετέπειτα τον Τάσο μου, τον πατέρα μου, κι όσους μ' αγαπάνε - ίσως να μην είχα οδηγηθεί ποτέ στον δρόμο της ψυχανάλυσης, στην οποία χρωστώ την ψυχική γαλήνη (τη νορμοθυμία, για να δανειστώ έναν πολύτιμο όρο της ψυχιατρικής) των τελευταίων εφτά χρόνων.

            Ελπίζω, λοιπόν, να μου συγχωρεθεί αυτή η μικρή παρασπονδία, ιδίως απ' τα εν ασθενεία αδέλφια μου, που δίνουν καθημερινά τον σκληρό τους αγώνα για μιαν ήρεμη, ευτυχισμένη ζωή.

ΤΟ ΟΠΙΣΘΌΦΥΛΛΟ

 Στις 28 Δεκέμβρη του 2008, στις τρεις τα χαράματα, ο μεγαλύτερος φόβος μου έγινε πραγματικότητα: κατά το κοινώς λεγόμενον, τρελάθηκα. Το μυαλό μου – ο κόσμος μου – γκρεμίστηκε, και τη θέση του πήρε μια παντοδύναμη ψύχωση, πο σαν παράσιτο με ξενιστή τον ίδιο μου τον εαυτό, τρεφόταν και θέριευε με τις παρανοϊκές ιδέες που γεννούσε ασταμάτητα: ήμουν ο νεός Δαλάι Λάμα, ο Φύλακας στη σίκαλη, πληρωμένοι δολοφόνοι παραμονεύαν στο κατόπι μου. Σ’ αυτό μου το παραλήρημα, ολοζώντανο ακόμα στη μνήμη μου, στη σύντομη νοσηλεία μου, και στην κατοπινή, θανατερή μου κατάθλιψη, παρέσυρα κι οδήγησα στην απόγνωση όλους τους ανθρώπους της καρδιάς μου, που μ’ έβλεπαν άξαφνα κατακερματισμένο από μιαν ανεξέλεγκτη ψυχική ασθένεια. Ο ζοφερός Δεκέμβρης του ’08 στη μουδιασμένη Αθήνα. Το ιερό κόκκινο χρώμα. Κι η αυτόχειρας μάνα μου, που χρόνια μετά επιστρέφει από τον Άδη. Στο βιβλίο αυτό έγραψα όλα όσα θυμάμαι, χωρίς ν’ αλλάξω τίποτα, και μην κρατώντας τίποτα κρυφό. Γιατί χάρη σ’ αυτές τις αδιανόητες μέρες, κατάφερα, μες στα συντρίμμια του μυαλού μου, να βρω έναν νέο εαυτό, και τον δύσκολο δρόμο που οδηγεί στην ψυχική γαλήνη. Κι ενώ η ιστορία μου μοιάζει μοναδική, το τέρας της ψυχικής αρρώστιας και του φόβου που σκορπάει είναι κοινό για όλους μας, όπως και το θηρίο της αγάπης, και της κάθε ανθρώπινης δύναμης. Γιατί η ψυχή μας δεν είναι φτιαγμένη ν’ αρκείται στη δυστυχία.

Περισσότερα για τον συγγραφέα μας εδώ

Εγώ απλά υποκλίνομαι στον αγαπημένο μου Πέτρο !!!!!

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ