Είναι ένα συγκινητικό
βιβλίο.Σε καθηλώνει απ'τις πρώτες σελίδες και σου παρουσιάζει τη σπουδαιότητα
και την επίδραση που έχουν τα βιβλία-γενικότερα οι λέξεις, στους ανθρώπους!
… Γι’ αυτό το
αριστουργηματικό έργο δεν μπορεί να μιλήσει κανείς σε μία σελίδα. Μπορεί όμως
να το διαβάσει και να χαρεί την ωραία γραφή, το πλήθος των συναισθημάτων, τις
εναλλαγές από τη φρίκη στην πιο γλυκιά συγκίνηση, το σθένος και τον αλτρουισμό των
ηρώων του, και να γνωρίσει έτσι έναν σπουδαίο συγγραφέα.
Η ιστορία του ολοκαυτώματος
και της ναζιστικής Γερμανίας μέσα από τα μάτια ενός Εβραίου που αναγκάστηκε στη
συνεργασία με τους Γερμανούς.. Τη φρίκη του και τα συναισθήματά του για τους συνανθρώπους
του..
Με συγκλόνισε η ιστορία του
Λάλε που ήθελε να ζήσει από την πρώτη
μέρα που ξημερώνει στο Άουσβιτς ενώ προσπαθεί να διατηρήσει την ανθρωπιά του σε
ένα απάνθρωπο περιβάλλον.
Και κάποια στιγμή ακριβώς
μέσα στο θάνατο που τον περιτριγυρίζει η σπίθα της αγάπης, ενός έρωτα ανάβει
και παρόλο που ξέρει ότι η ζωή του μέσα στο στρατόπεδο έχει διάρκεια μέχρι να
αποφασίσει να τον εκτελέσει κάποιος αξιωματικός των Ες Ες, αυτός αφήνει τον
έρωτα να τον κάνει πιο δυνατό και πιο τρωτό – όπως ένας κανονικός άνθρωπος.
Ιστορία αυτοθυσίας και
αγάπης συγκλονιστική που με συγκίνησε βαθύτατα.. κάθε φορά που άλλαζα
σελίδα ένιωθα ένα ρίγος να διαπερνάει την ραχοκοκαλιά μου είναι τόσο
καλογραμμένο που νομίζεις ότι όλα εξελίσσονται μπροστά στα μάτια σου.. Το τέλος
είναι συγκλονιστικό. Ο πόνος που νιώθεις για τα πάθη των ηρώων δυνατός και οι
εικόνες που περιγράφει αξέχαστες και ικανές να συγκινήσουν κάθε αναγνώστη.
Η γραφή του συγγραφέα σε
μαγνητίζει. Η οπτική γωνία μοναδική. Τα μηνύματα που περνάει διαχρονικά. Είναι
ένα βιβλίο που κάθε αναγνώστης θα ήθελε να διαβάσει για να ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΤΕ ..
Ενα βιβλίο
κατά κάποιον τρόπο ζωντανό και νεκρό μαζί... Στην αρχή ομολογώ πως είχα τις
επιφυλάξεις μου, καθώς φοβόμουν μήπως μου δημιουργηθούν συναισθήματα κατάθλιψης… Μα εν
τέλει, συνειδητοποίησα πως δεν μιλάμε για κατάθλιψη, αλλά για αφύπνιση..
Πιστεύω πως αν όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο διάβαζαν το « Ο Δερματοστίκτης του
Αουσβίτς» αλλά και «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ», δεν θα ξαναγινόταν πόλεμος…
Γιατί παρόλο που οι κυβερνήσεις παίζουν σημαντικό ρόλο, τον σημαντικότερο τον
παίζουν οι άνθρωποι. Αν οι άνθρωποι αρνηθούν να πολεμήσουν, δεν θα
υπάρχει κανένας για να σκοτώσει και κανένας για να σκοτωθεί…
Διδακτικό!! Η ιστορία με
συνεπήρε και κάποιες στιγμές ταυτίστηκα με τους ήρωες, ένιωσα θυμό φρίκη και αγανάκτηση ... Ένα βιβλίο
που περιγράφει γλαφυρά την αδικία και τη βαναυσότητα του πολέμου.. Είναι ένα ιστορικό ντοκουμέντο!
Αξίζει ο χρόνος που θα αφιερώσετε στην ανάγνωσή του ! είμαι σίγουρη ότι η υπόθεση του θα συναρπάσει και τους δυσκολότερους αναγνώστες!
Απόσπασμα απο το βιβλίο:
«Θα ήθελες να δουλέψεις μαζί μου;» Ο Πεπάν τον ξαναφέρνει στην πραγματικότητα. «Ή είσαι ευχαριστημένος με ό,τι κάνεις τώρα;»
«Τότε, δέξου την προσφορά μου».
«Θέλεις να κάνω τατουάζ σε άλλους ανθρώπους;»
«Κάποιος πρέπει να τα κάνει».
«Εγώ δε νομίζω ότι μπορώ. Να σημαδεύω κάποιον, να τον πονάω… Αυτό πονάει, ξέρεις».
Γιούλη Τσακάλου
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ
H Χέδερ Μόρρις γεννήθηκε στην Νέα Ζηλανδία και κατοικεί στην Αυστραλία. Εργαζόμενη επί χρόνια σε ένα μεγάλο νοσοκομείο της Μελβούρνης, μελετούσε και έγραφε παράλληλα σενάρια, ένα από τα οποία μάλιστα είχε επιλεγεί από κάποιον βραβευμένο με Όσκαρ Αμερικανό σεναριογράφο. Το 2003, σύστησαν την Χέδερ σε έναν ηλικιωμένο κύριο ο οποίος «είχε μια ιστορία που ίσως άξιζε να ειπωθεί». Η γνωριμία της με τον Λάλε Σοκολόφ άλλαξε τη ζωή και των δυο τους. Η φιλία τους άνθισε και ο Λάλε εμπιστεύτηκε στην Χέδερ τις πιο προσωπικές λεπτομέρειες της ζωής του κατά το Ολοκαύτωμα. Αρχικά, η Χέδερ έγραψε ένα σενάριο με την ιστορία του Λάλε, το οποίο εκτιμήθηκε πολύ σε διεθνείς διαγωνισμούς. Εντέλει, έδωσε στην αφήγηση τη μορφή μυθιστορήματος –του πρώτου της, Ο δερματοστίκτης του ʼΑουσβιτς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου