Εκδόσεις Κύφαντα
Αυτό το βιβλίο είναι η αλήθεια πως δίσταζα να το πιάσω. Από τη μία δεν ήθελα να γράψω άποψη και να μου λένε οτι παινεύω το "σπίτι μου" και από την άλλη φοβόμουν πως δεν ήμουν σε φάση να το αντέξω ψυχολογικά. Με το που άνοιξα όμως την πρώτη σελίδα και είδα την φράση του Ιονέσκο στην αρχή του κεφαλαίου ήξερα πως η επιλογή μου θα με δικαιώσει. Τώρα, μπορώ να πω πόσο χαίρομαι που ξεπέρασα τις αναστολές μου.
Η πένα της Έλενας Χουσνή αν μη τι άλλο ταρακουνάει. Η λυρική γραφή της σε παρασύρει σε έναν ατέρμονο εσωτερικό μονόλογο, που τι κι αν είναι δύο τα πρόσωπα που μιλούν, μπλέκουν σε ένα και η φωνή τους υψώνεται σαν μια γροθιά τόσο δυνατή που σου σκίζει τα σωθικά. Ναι, δεν θα σας πω ψέμματα, καταδύθηκα στα βάθη της κόλασης, ο ζόφος κάθισε για τα καλά στην ψυχή μου. Οι ηρωίδες της γεμάτες θυμό στατικό που τον διαδέχεται οργή ρέουσα και μετατρέπεται τελικά σε ορμητικό χείμαρρο, περνούν μέσα από την άγαρμπη ενηλικίωση, τον έρωτα πλανευτή, με κάποιες λίγες αναλαμπές φωτός προερχόμενες από την τέχνη, στα σκοτάδια της κακομεταχείρισης και τη σκληρότητα του αδίκου. Κι ενώ φαινομενικά υποτάσσονται, με τον τρόπο τους αντιτάσσονται στη μοίρα. Η Αντιγόνη, η Ισμήνη και ο Κρέοντας παρόντες. Απούσα και μέγα ζητούμενο η Ιοκάστη. Γιατί, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, μόνο η ύπαρξη της μάνας θα μπορούσε να αλλάξει το πεπρωμένο, να κάνει τη διαφορά.
Πριν λίγα χρόνια είχα παρακολουθήσει με την κόρη μου ένα πρόγραμμα για παιδιά στην Ωνάσειο βιβλιοθήκη, όπου γινόταν μια άτυπη αναπαράσταση της δίκης της Αντιγόνης. Στον ρόλο του Κρέοντα ο άνθρωπος που είχε στήσει το πρόγραμμα , αφού τους εξέθεσε την κατάσταση, έδωσε στα παιδιά την ευκαιρία να υπερασπιστούν την Αντιγόνη με επιχειρήματα, τα οποία εκείνος ως Κρέοντας αντέκρουε. Θυμάμαι ακόμα την οργή που είχα νιώσει ακούγοντας τις θέσεις του (έπαιζε πολύ ωραία τον ρόλο του) και φυσικά κατατρόπωνε τα λιγοστά παιδιά (δημοτικού) που είχαν το θάρρος να μιλήσουν. Άντεξα να μην παρέμβω, από σεβασμό στα παιδιά γιατί αυτός ήταν ο δικός τους αγώνας. Κάποιοι άλλοι γονείς όμως ζήτησαν τον λόγο, τους επετράπη να επιχειρηματολογήσουν, ο Κρέοντας βέβαια προετοιμασμένος για όλα αντέκρουσε κι εκείνους. Καθόλου δίκαια, μα πολύ πειστικά. Αυτό ακριβώς ήταν το νόημα του προγράμματος, να νιώσουν τα παιδιά την αδικία και να μάθουν να μην την ανέχονται όσο πειστική κι αν μοιάζει. Νομίζω πως εκείνο το πείραμα για τους περισσότερους από εμάς, πέτυχε.
Κλείνοντας το βιβλίο, έχω την αίσθηση πως το ίδιο ήθελε να πετύχει και η Έλενα Χουσνή. Και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως το κατάφερε.
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου