ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Ο Κύπριος εκδότης και συγγραφέας Γιώργος Παπαδόπουλος μιλάει στη Γιούλη Τσακάλου στον φιλόξενο χώρο του Ελεύθερου τύπου 6.8.2022
ΒΙΒΛΙΟ: ΚΑΝΕ ΤΟ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΣΟΥ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ
Ο Κύπριος εκδότης & Συγγραφέας κ. Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν για εμένα πάντα ο άνθρωπος με πολύ καλή γνώση της Ελληνικής γλώσσας αλλά και άνθρωπος που πέρασε ώρες και ώρες διαβάζοντας βιβλία. Η εμπειρία του πιστεύω πολύ μεγάλη!!
Ιδρυτής των εκδόσεων Διόπτρα από το 1978 νοιώθω πολύ συγκινημένη που δέχτηκε να μοιραστεί τις σκέψεις του μαζί μας και τον ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό.
Είστε μια προσωπικότητα των γραμμάτων και ο κόσμος θα ήθελε να μάθει κάποια πράγματα για σας. Πού γεννηθήκατε, πώς μεγαλώσατε, τι σπουδάσατε, ποιες οι δυσκολίες που συναντήσατε;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου «προσωπικότητα των γραμμάτων», Γιούλη, δέχομαι όμως ότι ο κόσμος θα ήθελε να μάθει για μένα, επειδή έχω γράψει τέσσερα βιβλία.
Γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στην Ακρούντα, ένα μικρό χωριό στη νότια Κύπρο. Σε ηλικία 12 ετών φοίτησα στην Εμπορική Ακαδημία Λεμεσού, μένοντας σε ένα μικρό σπίτι μαζί με τον κατά τρία χρόνια μεγαλύτερο αδελφό μου Ανδρέα. Μαγειρεύαμε εναλλάξ όσπρια και άλλα εύκολα φαγητά, μα πάντα πεθυμούσαμε το φαγητό της μάνας μας. Στην ηλικία των 15 ετών έμεινα «μόνος στο σπίτι», επειδή οι Άγγλοι συνέλαβαν και φυλάκισαν τον αδελφό μου για τη συμμετοχή του στον αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ένα έτος αργότερα ήταν η σειρά μου να συλληφθώ και να βασανιστώ. Φαντάζεστε πώς ένιωθα...
Μετά την Ακαδημία σπούδασα στην Ανωτέρα Σχολή Ηλεκτρονικών στην Αθήνα. Ύστερα από την αποφοίτησή μου δούλεψα στη CYTA και αργότερα στο Τορόντο του Καναδά. Στη συνέχεια παρακολούθησα Εκπαιδευτική Ψυχολογία στο College of Education του Πανεπιστημίου του Τορόντο και διορίστηκα καθηγητής στο Danforth Technical School. Εκεί γνώρισα και παντρεύτηκα την Καλλισθένη και αποκτήσαμε δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και την Έλενα.
Τον Φεβρουάριο του 1974 επιστρέψαμε οικογενειακώς στην Αθήνα και φοίτησα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκα ως δικηγόρος και ίδρυσα τις εκδόσεις Διόπτρα.
Από όσα σας ιστόρησα καταλαβαίνετε ότι συνάντησα πολλές δυσκολίες στη ζωή μου, τόσο κατά την παιδική μου ηλικία όσο και ως ενήλικας, πάντα όμως έπαιρνα μαθήματα από αυτές κι έτσι απαλυνόταν ο βαθμός δυσκολίας τους.
Ποια η ανάγκη για τη δημιουργία του εκδοτικού σας οίκου; Πιστεύετε ότι το αποτέλεσμα σας δικαίωσε;
Η γνωριμία μου με έναν βιβλιοδέτη λίγο μετά την επιστροφή μου από τον Καναδά οδήγησε στην απόκτηση των δικαιωμάτων ενός βιβλίου, η κυκλοφορία του οποίου αποδείχθηκε ζημιογόνος. Αυτό με πείσμωσε και οδήγησε στην ίδρυση των εκδόσεων Διόπτρα με στόχο την έκδοση χρήσιμων για τον αναγνώστη βιβλίων.
Η απόφασή μου αυτή αποδείχθηκε σωστή και το αποτέλεσμά της με έχει δικαιώσει πλήρως, περισσότερο κι από τις ίδιες μου τις προσδοκίες.
Στη σημερινή εποχή η ανάπτυξη της τεχνολογίας περιόρισε πολλές από τις δυσκολίες του παρελθόντος. Δεν παύουν όμως να υπάρχουν προβλήματα: στην έκδοση, στη διακίνηση, στην επιλογή των κατάλληλων τίτλων… Υπάρχει επίσης η ανάγκη έκδοσης περισσότερων τίτλων για να κρατάς την ισορροπία με τον ανταγωνισμό και φυσικά παίζουν ρόλο οι σχέσεις εκδοτών-βιβλιοπωλών σε διάφορα επίπεδα.
Όσον αφορά στα κριτήρια για την επιλογή των βιβλίων μας, αυτά παραμένουν τα ίδια. Να είναι χρήσιμα. Να είναι δοσμένα έτσι ώστε να διαβάζονται άνετα από τον αναγνώστη, να είναι εύληπτα, εύπεπτα, κατανοητά. Οι συγγραφείς να είναι αναγνωρισμένοι, ειδικοί στον τομέα τους, για να συνεχίσουμε να έχουμε την εμπιστοσύνη των αναγνωστών μας.
Αποσυρθήκατε και σας κέρδισε η αγάπη σας για τη συγγραφή. Τι σας ώθησε και γιατί από το ιστορικό μυθιστόρημα στραφήκατε στην αυτογνωσία;
Αποσύρθηκα ή, για την ακρίβεια, συνταξιοδοτήθηκα στα εβδομήντα μου. Η αλήθεια είναι πως δεν έκανα στροφή από το ιστορικό μυθιστόρημα σε θέματα αυτογνωσίας, αλλά έγραψα εναλλάξ ιστορικά μυθιστορήματα και βιβλία αυτογνωσίας. Έτσι, έγραψα πρώτα το ιστορικό μυθιστόρημα Το δαχτυλίδι από την αγάπη που τρέφω προς την Κύπρο και τους αγώνες της και στη συνέχεια το βιβλίο αυτογνωσίας 101 διδάγματα ζωής.
Στη συνέχεια έγραψα το επόμενο ιστορικό μυθιστόρημα, βασισμένο κι αυτό σε πραγματικά γεγονότα, με τίτλο Πληγωμένα όνειρα, γιατί πράγματι εμείς οι ίδιοι πληγώσαμε τα όνειρα των προγόνων μας για ένωση με την Ελλάδα…
Το τέταρτό μου βιβλίο είναι ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης και έχει τίτλο Κάνε το υποσυνείδητό σου να δουλεύει για σένα. Οι αναγνώστες φαίνεται να το κρίνουν θετικά, όπως και όσοι έκαναν κριτικές και το παρουσίασαν.
Πώς βλέπετε την παιδεία και την εκπαίδευση στην Ελλάδα; Ποια η γνώμη σας στη μετατροπή των φοιτητών σε κομματικά όργανα;
Στις μέρες μας τα σχολεία επικεντρώνονται στο να παρέχουν στους μαθητές-φοιτητές γνώση που θα τους κάνει καλύτερους επαγγελματίες. Στην κοινωνία του σήμερα όμως χρειαζόμαστε ανθρώπους που εκτός από γνώση πρέπει να έχουν και παιδεία. Χρειαζόμαστε καλύτερους επαγγελματίες, αλλά και καλύτερους ανθρώπους, ανθρώπους που να νοιάζονται για το καλό, για το δίκαιο, για το σωστό, για τον συνάνθρωπό τους και σ’ αυτό τα σχολεία στη χώρα μας υστερούν. Επιπλέον, η μετατροπή των φοιτητών μας σε κομματικά όργανα, όπως έχει επικρατήσει να συμβαίνει στην Ελλάδα, προσφέρει κακή υπηρεσία στην εκπαίδευση, στους ίδιους τους φοιτητές μας και στην κοινωνία γενικότερα.
Υπάρχουν άνθρωποι που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη σας;
Δυστυχώς ναι! Υπάρχουν άνθρωποι που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη μου. Το παράδειγμα προδοσίας που ήρθε πρώτο στον νου διαβάζοντας την ερώτησή σας είναι εκείνο του βιβλιοδέτη Μ, με τον οποίο αποκτήσαμε από κοινού τα πνευματικά δικαιώματα ενός βιβλίου. Εκείνος ανέλαβε να συντονίζει τις ενέργειες για την έκδοση του βιβλίου και να το βιβλιοδετήσει κι εγώ να καταβάλω όλα τα έξοδα για την έκδοσή του. Έδειξα εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του, κατέβαλα το ποσό που χρειαζόταν για την έκδοση του βιβλίου, για να αποδειχθεί στο τέλος ότι καταχράστηκε ολόκληρο το ποσό. Το κακό είναι ότι το πάθημά μου δεν έγινε μάθημα. Εξακολουθώ να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους…
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει κάθε φόβο μου. Διαπίστωσα το λάθος μου το 2010, όταν βρέθηκα στον τεσσαρακοστό όροφο ενός κτιρίου στον χώρο της Διεθνούς Έκθεσης στο Τορόντο του Καναδά. Όχι, δεν ήταν υψοφοβία, γιατί βρέθηκα στο μπαλκόνι χωρίς καμιά ένδειξη φόβου. Όταν χρειάστηκε να περπατήσω στο δάπεδο εκείνου του ορόφου, διαπίστωσα πως το μισό ήταν γυάλινο, όπως και το αντίστοιχό του σε κάθε όροφο παρακάτω, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι στο ισόγειο να φαίνονται τόσο μικροί όσο τα μυρμηγκάκια.
Όταν το συνειδητοποίησα, δεν τολμούσα να περπατήσω στο γυάλινο μέρος κοιτάζοντας κάτω, παρόλο που κάποιοι νεαροί το έκαναν, και μάλιστα διασκεδάζοντάς το. Δοκίμασα να το κάνω κι εγώ, αλλά σταμάτησα με το που πάτησα το ένα μου πόδι στο γυάλινο δάπεδο. Όσο κι αν ήθελα να το περπατήσω, φοβόμουν. Τελικά, μετά από μερικές βαθιές αναπνοές με γρήγορα βήματα και κοιτάζοντας τον απέναντι τοίχο βρέθηκα στην άλλη πλευρά του δωματίου. Ήθελα να επαναλάβω τον άθλο, μα δεν το αποτόλμησα.
Τώρα γνωρίζω πως έχω κι εγώ έναν διαπιστωμένο φόβο και ποιος ξέρει ποιοι άλλοι κρύβονται μέσα μου!
Ως κοινωνία τι πιστεύετε ότι διδαχτήκαμε μέσα από τις δυσκολίες των τελευταίων ετών;
Πάντα ο άνθρωπος και οι κοινωνίες παίρνουν μαθήματα από τις δυσκολίες που παρουσιάζονται στη ζωή τους και τροποποιούν σε κάποιο μέτρο τουλάχιστον τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής τους. Ταυτόχρονα, αναπτύσσουν τεχνικές και μεθόδους, τεχνολογία που τους επιτρέπει να αντιμετωπίζουν μελλοντικές καταστάσεις κατά καλύτερο και λιγότερο επώδυνο τρόπο. Δείτε για παράδειγμα την ανάπτυξη της τεχνολογίας που ξεκίνησε και συνεχίζεται μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δείτε τις ιατρικές ανακαλύψεις… Την πρόοδο σε κάθε τομέα της ζωής. Ναι! Η κοινωνία διδάσκεται μέσα από τις εκάστοτε παρουσιαζόμενες δυσκολίες και κάνει βήματα μπροστά.
Μπαίνετε στον πειρασμό να επεμβαίνετε στις αποφάσεις του εκδοτικού, ακόμα και τώρα που αποφασίζει ο υιός Παπαδόπουλος;
Μετά το τέλος των σπουδών του στα κομπιούτερ και την απασχόλησή του στο αντικείμενο των σπουδών του για μερικά χρόνια, ο γιος μου αποφάσισε να εργαστεί στις εκδόσεις Διόπτρα, όπως και η αδελφή του Έλενα, επειδή επρόκειτο να συνταξιοδοτηθώ. Ήταν δίπλα μου επί 13 περίπου χρόνια, απέκτησε πλήρη γνώση της λειτουργίας της επιχείρησης και τη διευθύνει κατά τρόπο καλύτερο κι από εμένα, γι’ αυτό και δεν υπάρχει λόγος να παρεμβαίνω στις αποφάσεις του. Αυτό φυσικά δεν αποκλείει την περίπτωση σε ελάχιστα θέματα να ζητά την άποψή μου, αλλά την τελική απόφαση την παίρνει εκείνος, χωρίς καμία δική μου παρέμβαση.
Ελεύθερος Τύπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου