"Τις Κυριακές που πετούν τα αεροπλάνα"
Γιώργος Πετράκης - Εκδόσεις Πληθώρα
Ο Γιώργος Πετράκης που τον γνωρίσαμε πριν δύο χρόνια περίπου με την συλλογή διηγημάτων του «Όλα τα κακά σκορπά» επανέρχεται με τρεις νέες ιστορίες στο νέο του πόνημα «Τις Κυριακές που πετούν τα αεροπλάνα».
Τρεις ιστορίες φαινομενικά ασύνδετες αλλά με αρκετά κοινά σημεία αναφοράς, την σύγχρονη Κρήτη, τον χρόνο με όλα του τα κλωθογυρίσματα, την ζωή όπως την βλέπουν οι πρωταγωνιστές και όπως τους βλέπει.
Άνθρωποι καθημερινοί, στιγματισμένοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, άνθρωποι που περνούν από δίπλα μας κι εμείς αναπνέουμε το άρωμα της πολυτάραχης ζωής τους, ακούμε τις τύψεις τους, ονειρευόμαστε τα όνειρά τους. Όλοι έχουν μια ιστορία να πούνε και μας την λένε ασύνδετα, χωρίς συνοχή, αλλάζοντας τόπο και χρόνο κατά βούληση, χαμένοι ανάμεσα στην αίσθηση και την παραίσθηση. Δεν φοβούνται λένε, κοιτάζουν το μέλλον μέσα στα μάτια όσο κι αν το βλέμμα τους θολώνει από ποτό από ουσίες από απελπισία.
Τρείς ιστορίες με πρωταγωνιστές ανθρώπους που η ζωή έβαλε στο περιθώριο. Με τον πιο άσχημο τρόπο. Αυτό είναι ένα ακόμη κοινό τους στοιχείο, έπαιξαν κι έχασαν. Νικήθηκαν. Και το ξέρουν αυτοί και το ξέρουμε κι εμείς.
Ο Γιώργος Πετράκης τείνει λοιπόν ευήκοον ους στο παραλήρημα τους, τραβάει την κουρτίνα που μας τους κρύβει, μας φέρνει κοντά, τόσο κοντά που να νομίζουμε ότι μπορούμε να αγγίξουμε την Λιούρτα, τον Μάρκου, την Άρτεμη, την Σόφι και την Βέρα, να τους βοηθήσουμε να παλέψουν με τους δαίμονές τους –πολλές φορές και δικούς μας- την μοναξιά, τον φόβο, την μνήμη, τον θάνατο… και το καταφέρνει.
Τους αγαπάει, τους συμπονά, τους βάζει κρυφά τα ζάρια στο χέρι. Μια ζαριά. Όλα για όλα. Δημιουργεί γύρω τους έναν κόσμο ρεαλιστικό που αφήνει όμως έξυπνα χώρο στο υπερρεαλιστικό να συνυπάρξει αγαστά.
Αυτοί οι άνθρωποι γίνονται δικοί μας, συναντιόμαστε μαζί τους, πίνουμε καφέ απέναντι τους, τους κοιτάζουμε με άλλα μάτια πια, τους αναγνωρίζουμε, γευόμαστε την πίκρα τους, γιατί μια πίκρα βασιλεύει γύρω τους, αναίτια μερικές φορές, αλλά πίκρα ύπουλη που κάθεται στον λαιμό και δυσκολεύει το νερό να κατεβεί.
Η γλώσσα και η αφήγηση είναι τα μεγάλα όπλα του Γιώργου Πετράκη. Γλώσσα αφοπλιστικά απλή, χωρίς ακισμούς και περιττά στολίδια. Αφήγηση πρωτοπρόσωπη, σκληρή μερικές φορές, γοητευτική και πάντα ρεαλιστική. Αφήγηση που τοποθετεί την σεξουαλικότητα εκεί που πρέπει να είναι, απόλυτα αποδεκτή χωρίς καμία διάθεση για πρόκληση. Αφήγηση ζηλευτή με λίγα λόγια.
Δεύτερο βήμα για τον Γιώργο Πετράκη, δεύτερο βήμα σταθερό και πολλά υποσχόμενο για μια πορεία που προσωπικά εύχομαι να είναι πολύ πολύ μεγάλη.
Παραθέτω κι ένα απόσπασμα με έναν χαρακτήρα, τη Γερανιωμαρία, που πολύ θα ήθελα να την δω σε μια ολόκληρη δική της ιστορία.
Η Γερανιωμαρία η γριά έχει καθίσει στην πλαστική καρέκλα και περιμένει το λεωφορείο για το Ρέθυμνο, απ’ όσους περιμένουν άλλος κανείς δεν κάθεται, από ντροπή, μην πλησιάσει ο Ηλίας για παραγγελία κι εκείνοι αρνηθούν – αγόρι μου, μια φορά τον χρόνο τρώω γλυκό, να μην το φάω; Κι εκείνος της λέει, δεν είναι έτσι, μάνα, σε σκοτώνει, αλλά δεν καταλαβαίνει η καημένη και από τη βουλιμία της δεν θα βαστάξει πολύ, ο Ηλίας φέρνει τον δίσκο με τους ελληνικούς - πάρ’ τους αποδώ, του λέει ο Μανουσογιώργης, ρακή δεν σου ‘πα;-, η γριά ετούτη μια φορά κι έναν καιρό θυμόταν ολονών μας τα γενέθλια, κάθε φορά όμως τα έφερνε και από έναν μήνα πιο κοντά, γιατί βιαζόταν να φάει το γλυκό. Κι ύστερα στον Κλείδωνα έπιανε το μαντολίνο πρώτη κι έβγαζε μαντινάδες για τα κοπελάκια πως θα καλοπαντρευτούν, για μένα όμως ποτέ της άρθρωσε κουβέντα.
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
«ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΠΟΥ ΠΕΤΟΥΝ ΤΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ, Τρεις ιστορίες»,
Σελίδες: 96
ISBN: 978-960-8203-67-9
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου