Κριτική άποψη για το βιβλίο "Θάλασσες μας Χώρισαν" Ιφιγένεια Τέκου, εκδόσεις Διόπτρα

H συγγραφέας μας κυρία Ιφιγένεια Τέκου στο βιβλίο της θάλασσες μας χώρισαν σκιαγραφεί με μαεστρία τον ανθρώπινο πόνο, την απαξίωση, την απόλυτη εγκατάλειψη και την απόγνωση… υπάρχει δυνατό το αίσθημα της λύτρωσης, της ελπίδας, της αναμονής και της μεγάλης αγάπης που εν τέλει αποτελεί καταλύτη των πάντων είναι ένα μυθιστόρημα για τα ανθρώπινα πάθη. 

Σαγηνευτικό, ενίοτε αιχμηρό και προκλητικό, ξεδιπλώνει μια ιστορία για το απόλυτο του έρωτα, το φως και το σκοτάδι, σε ταξιδεύει και σε συγκινεί!!! Απίστευτη απόδοση των χαρακτήρων που είναι αληθινοί ακριβώς γιατί κυβερνούνται από τα πάθη τους και δεν διεκδικούν βραβεία αρετής, παρά μόνο τρόπο να φτάσουν στην ευτυχία ο καθένας μέσα από την προσωπική του κόλαση! Ήρωες που σου προκαλούν άλλοτε τον οίκτο και την συμπάθεια, και άλλοτε θες να πάρεις την ζωή τους στα χέρια σου για να της δώσεις την γεύση που εσύ θέλεις! 

Ένας ύμνος στη γοητεία του διαφορετικού, στην ανάγκη να ορίζουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή μας. Το παρελθόν είναι η αφετηρία μας, αλλά εμείς επιλέγουμε το πώς θα διαμορφώσουμε το μέλλον μας. Πολλά ευχαριστώ στη συγγραφέα για τις όμορφες στιγμές και σκέψεις που μου πρόσφερε σ αυτό το βιβλίο.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Απόσπασμα απο το βιβλιο !!

"Το τελευταίο τους βράδυ στο νησί ήταν δύσκολο. Αμίλητοι είχαν μαζέψει όλα τους τα πράγματα, αμίλητοι είχαν φάει το τελευταίο τους δείπνο στην κουζίνα. Από κανένα στόμα δεν έβγαινε μια λέξη. Μόλις ξημέρωνε, θα άφηναν πίσω τους το σπίτι και τη ζωή τους, θα άφηναν στο νησί τις καλές και τις κακές αναμνήσεις τους. Όσο κι αν τους έδινε ελπίδα αυτή η προοπτική, άλλο τόσο τους πόναγε. Να τραβάς μια μεγάλη γραμμή και να τα σβήνεις όλα δεν είναι εύκολο, γιατί είναι σαν να σβήνεις τον εαυτό σου. Κι έπειτα, υπάρχουν άραγε εγγυήσεις ότι οι θύμησες, οι μυρωδιές και τα αισθήματα που θα αφήσεις πίσω σου δεν θα σε ακολουθήσουν όπου κι αν πας;

Η καταρρακτώδης βροχή που ξέσπασε εκείνο το βράδυ, ύστερα από τόσους άνυδρους μήνες, έμοιαζε λυτρωτική για όλους. Το βρεγμένο χώμα ανάβρυζε το βασανιστικό άρωμα της θλίψης, ανακατεμένο με τις μυρωδιές της γης, που αγκάλιασε περιχαρής το ουρανοκατέβατο πότισμα. Η Ελπίδα άφησε τον Μιχάλη να κοιμάται και πήγε να χωθεί στο σουφά της κουζίνας μαζί με τις κόρες της. Σαν να την περίμεναν, σήκωσαν τα σκεπάσματα και της έκαναν χώρο. Η Ελπίδα μπήκε ανάμεσά τους και τις αγκάλιασε σφιχτά. «Φοούμαι, μάνα, τη δυνατή βροχή και τις αστραπές! Φοούμαι ότι ο ουρανός έχει θυμώσει μαζί μου και με τιμωρεί», έλεγε η Ελπίδα κι έχωνε το κεφάλι κάτω από το μπράτσο της μητέρα της. Η Αννέζα τις έσφιγγε δυνατότερα πάνω της και τις καθησύχαζε «Μην τζαρώνετε! Αυτή η βροχή είναι τα δάκρυα του ουρανού που στενοχωριέται με τη δυστυχία των ανθρώπων. Μας στέλνει τα δάκρυά του για να ξεπλύνει τη λύπη που έχουμε μέσα στην καρδιά μας». Από κείνο το βράδυ και για όλο το υπόλοιπο της ζωής τους, η Ελπίδα και η Παρασκευή καλοδέχονταν τη βροχή, βέβαιες πως θα έπαιρνε μαζί της τη θλίψη τους"

Γιούλη Γεωργία Τσακάλου