ΜΑΡΙΑ ΒΟΥΖΟΥΝΕΡΑΚΗ
Πάμε μια βόλτα; - Ανεμος Εκδοτική
Η ζωή του καθενός μας, είναι μία πολύτιμη βόλτα, μία πρόκληση, ένα κάλεσμα, για ν΄ αδράξουμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε, αξιοποιώντας κάθε λεπτό της, προτού αυτή αποφασίσει ν΄ αλλάξει άρδην ό, τι πιο όμορφο έχουμε σχεδιάσει έως τώρα, φέρνοντας απίστευτες ανατροπές, που μας κάνουν ν΄ αναφωνούμε το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα «Θεέ μου, γιατί σε μένα…», όπως μία ανίατη πάθηση, ένα αυτοάνοσο νόσημα, με το οποίο καλούμαστε να μάθουμε να ζούμε από την αρχή, να κινούμαστε στον χώρο μας και να συμβιώνουμε μαζί του.
Η μελέτη του βιβλίου της Κ. ΒΟΥΖΟΥΝΕΡΑΚΗ, «Πάμε μια βόλτα;» που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική, ήρθε για μένα την καταλληλότερη εποχή, και η Μαρία το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Σαφέστατα η καθημερινότητα μας βυθίζει σε μία συνεχή ρουτίνα, που μας στραγγίζει από κάθε ενέργεια, ξοδεύοντας ένα μεγάλο κομμάτι του πολύτιμου χρόνου μας, με αποτέλεσμα να χάνουμε την ουσιώδη επαφή με τους δικούς μας ανθρώπους και με οτιδήποτε θεωρούμε δεδομένο στην ζωή μας. Κανείς και τίποτε όμως, δεν είναι δεδομένο.
Οτιδήποτε αφήνουμε, μας αφήνει. Απατώμεθα, εάν θεωρούμε ότι ο χρόνος θα είναι πάντοτε σύμμαχός μας και ότι έχουμε μπροστά μας άπλετο, για να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας και να βάλουμε μπροστά νέα σχέδια. Πρέπει να σκεφτόμαστε και τ΄ απρόβλεπτα χαστούκια της ζωής, εκείνα τα χαστούκια που μας γυρνούν σαν σβούρα φέρνοντας τα πάνω κάτω, στην έως τώρα τακτοποιημένη ζωή μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι δυσάρεστες ανατροπές είναι στο πρόγραμμά της. Γιαυτό λοιπόν, πρέπει να τη ρουφάμε έως την τελευταία της ρανίδα, έχοντας πλήρη συνείδηση του πόσο μικρή, αλλά και όμορφη είναι.
Η κεντρική ηρωίδα της Μαρίας, η νεαρή Μυρτώ, εγκαταλείπει την γενέτειρά της, το όμορφο Ναύπλιο, για να εγκατασταθεί σε μία Αθήνα απρόσωπη, αφιλόξενη. Η Μυρτώ από μικρή λατρεύει το διάβασμα και ως εκκολαπτόμενη συγγραφέας είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει την ζωή που ονειρεύτηκε, πραγματοποιώντας τα όνειρά της, ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Μαζί όμως με την ελπίδα να πετύχει τους στόχους της, έπρεπε ν΄ αντιμετωπίσει και τους δαίμονες του παρελθόντος, που είχαν κάνει κατάληψη στην παιδική της ψυχή. Έπρεπε ν΄ αναμετρηθεί μαζί τους. Δεν θα επέτρεπε σε άσχημες αναμνήσεις, να τσαλακώσουν τα όνειρά της και να στοιχειώσουν τα μελλοντικά της σχέδια. Ο έρωτας αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο στην ζωή της. Θ΄ αγωνισθεί για να τον διεκδικήσει, θα πονέσει υπερπηδώντας εμπόδια που δεν είχε υπολογίσει - ποιος είπε άλλωστε ότι η ζωή είναι προβλέψιμη; Πώς γίνεται όμως ν΄ αγνοήσει τα σημάδια εκείνα, τα προεόρτια, που κατά καιρούς μας στέλνει η ζωή, για να μας προειδοποιήσει για το κενό εκείνο, που παραμονεύει κάτω από τα πόδια μας και απειλεί να κατασπαράξει ό, τι έχουμε πετύχει έως εκείνη την στιγμή, σαν την ύαινα, όταν παραμονεύει τον αποκαμωμένο ταξιδιώτη να γίνει ένα με το χώμα;
Γιαυτό λοιπόν τον λόγο και επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη και άδικη αρκετές φορές, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το οτιδήποτε μπορεί να την εκτροχιάσει. «Εσύ ονειρεύεσαι και η ζωή παίρνει τη γόμα». Καλό λοιπόν είναι να μην κουκουλώνουμε ανησυχίες, φόβους και σημάδια. Αυτά, απλά γιγαντώνονται και την κατάλληλη στιγμή χτυπάνε ύπουλα, ανεξέλεγκτα.
Τα παραπάνω, είναι ορισμένες σκέψεις μελετώντας το βιβλίο της Μαρίας Βουζουνεράκη, «Πάμε μια βόλτα;» η οποία περιγράφει απλά, κατανοητά, ανθρώπινα, τα «αόρατα» συμπτώματα της πάθησης, της πολλαπλής σκλήρυνσης, που πλήττει ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου, όσους «οι απέξω», ονομάζουν «διαφορετικούς», ή θεωρούν ότι τους συμπαραστέκονται για να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, λέγοντάς τους, όμορφα καμωμένα λόγια «σήμερα σε βλέπω καλύτερα» ή «τί όμορφη που είσαι σήμερα», αδιαφορώντας ουσιαστικά για την πραγματικότητα, αυτό που δεν είναι ορατό, που είναι αδύνατο να δουν οι άλλοι, το συναισθηματικό κομμάτι, την συναισθηματική αντιμετώπιση των συμπτωμάτων.
Και εδώ θα συμφωνήσω απόλυτα με την συγγραφέα και με το περιεχόμενο των γραμμάτων που αφήνει η Μυρτώ στους αγαπημένους της: «…τα λόγια αυτά τα ξεστομίζουν με ευκολία και αβασάνιστα όσοι μένουν μονάχα στο περιτύλιγμα, γιατί απλά δεν τους ενδιαφέρει το περιεχόμενο…»
Θαύμασα την κεντρική ηρωίδα, την Μυρτώ, για το θάρρος και την δύναμη να μετουσιώσει την αρχική απόγνωση της διάγνωσης, σε ελπίδα να προχωρήσει, να δει την θετική πλευρά των πραγμάτων, να παλέψει με ό,τι έχει αφήσει ανέγγιχτο η νόσος, αν και πιόνι στα χέρια της, δε την λύγισε, στερώντας της την χαρά να πετύχει τον αρχικό της στόχο: να εξελιχθεί και ν αναδειχθεί σε μια σπουδαία συγγραφέας.
Τα πρόσωπα που την πλαισιώνουν είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, σαν αυτούς που έχουμε όλοι εμείς στη ζωή μας. Βέβαια, το πόσο πολύτιμος και υποστηρικτικός είναι ο ρόλος τους στη ζωή ενός ανθρώπου που νοσεί, παίζει καταλυτικό ρόλο στην ιδιοσυγκρασία και στην συναισθηματική ισορροπία του ανθρώπου αυτού.
Ένα τέτοιο πρόσωπο, τρυφερό, δοτικό και αγαπημένο είναι φυσικά η Αμαλία. Ένιωσα απεριόριστο σεβασμό απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο, για την ευγένεια, το ήθος και το μεγαλείο της ψυχής της, -παρά την κακοποίηση που είχε υποστεί στο παρελθόν από το βίαιο σύζυγό της- γιατί υπήρξε φίλη καρδιάς για την Μυρτώ, που δεν λιγοψύχησε, ούτε το έβαλε στα πόδια, αλλά στάθηκε δίπλα της, βράχος ακλόνητος να στηρίζει αγόγγυστα αυτήν και την οικογένειά της.
Το βιβλίο «Πάμε μια βόλτα;» είναι μία κατάθεση ψυχής, ένας καθοδηγητής ζωής, που μας προτρέπει να πραγματοποιήσουμε μία βόλτα στις μικρές και μεγάλες ιστορίες της ζωής αλλά και σ΄εκείνες τις άλλες, τις απρόβλεπτες, που σχεδιάζει η ζωή εν αγνοία των πρωταγωνιστών της, μέσα από τις οποίες βγαίνουμε πιο δυνατοί. Τότε είναι που αξιολογείς με διαφορετικό μάτι τους ανθρώπους, ζυγίζεις καλύτερα συμπεριφορές και καταστάσεις, μαθαίνεις να ζεις με «το τάλαντο» που σου κλήρωσε η ζωή, μαθαίνεις να εκτιμάς περισσότερο τα «δεδομένα» της ζωής, μαθαίνεις από την αρχή ξανά, να διεκδικείς την αγάπη και την ευτυχία, το δικαίωμα να ονειρεύεσαι ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Έχω να σας πω μια λέξη μόνο: Ζήστε! Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα από την ηρωίδα μας, που ταξίδεψε με μια βαλίτσα όνειρα, ωστόσο, η νόσος μπορεί αρχικά να την θύμωσε, δεν την λύγισε όμως, παρά τ΄ απανωτά χτυπήματα, πέτυχε σε όλους τους τομείς της ζωής της, έχοντας δίπλα της, τους αγαπημένους της.
Ένα ιδιαίτερα συγκινητικό βιβλίο της Μαρίας Βουζουνεράκη, που αγάπησα πολύ για την ανθρώπινη προσέγγισή της στη νόσο της σκλήρυνσης κατά πλάκας, την ευαισθητοποίησή της στο θέμα, τα μηνύματα ελπίδας και αισιοδοξίας, για τις τρανές αλήθειες που αποτυπώνονται στις σελίδες του, χωρίς πλεονασμούς και τέλος για τα υπέροχα νοήματα χωρίς περιττά φτιασίδια. Μαρία Βουζουνεράκη ευχαριστώ πολύ γιαυτό το ταξίδι ελπίδας και αισιοδοξίας! Πραγματικά νιώθω πιο σοφή και πιο δυνατή!
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου