ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ η άποψη της Τάνιας Χαμοπούλου για το βιβλίο "ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑ" ΦΡΑΪΤΑΚ ΚΑΤΛΙΝ - Εκδόσεις Μίνωας

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑ

Κατλίν Φράιτακ – Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ

1962...Ανατολική Γερμανία... Η Έλζε μετά τον θάνατο της μητέρας της ζει σε ένα μικρό σπίτι δίπλα στον φάρο μαζί με τον πατέρα της, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη λειτουργία του. Πάντα σοβαρή, συγκρατημένη και διστακτική, όχι ιδιαίτερα ομιλητική, συνέχεια με μια θλιμμένη όψη. Δεν την άφησαν να πάει γυμνάσιο αν και είναι έξυπνη. Ακολουθεί τους κανόνες και τις απαγορεύσεις του καθεστώτος, όμως μέσα της νιώθει όλο και πιο περιορισμένη και η λαχτάρα της για ελευθερία συνεχώς μεγαλώνει.

Η Λούλου, παιδική φίλη της Έλζε, είναι το ακριβώς αντίθετο. Αισιόδοξη και τολμηρή από παιδί, δεν χάνει εύκολα το θάρρος της, πάντα λέει αυτό που αισθάνεται, είναι ιδεαλίστρια και φλύαρη και δεν δέχεται καμιά καταπίεση. Έχει χαρακτήρα επαναστατικό και γεμάτο ζωή. Δεν ακολουθεί πιστά τους κανόνες του καθεστώτος κι εξαιτίας αυτής της στάσης έχει πολλά προβλήματα.

Ο Ότο είναι κι αυτός θαρραλέος και τολμηρός, αγαπά το ανοιχτό πνεύμα της Λούλου και την ακολουθεί παντού. Είναι μουσικός, μέλος ενός συγκροτήματος που παίζει με μεγάλες προφυλάξεις τζαζ, σε μια χώρα που απαγορεύεται η τζαζ μουσική ως "πολιτισμός των πιθήκων και δηλητήριο του ιμπεριαλισμού".

Οι τρεις φίλοι διψούν για ελευθερία κι ανεξαρτησία και μοιράζονται την ίδια λαχτάρα για μια καλύτερη ζωή. Έχουν όνειρα που θέλουν να πραγματοποιήσουν. Θέλουν να ζήσουν τον έρωτά τους ελεύθερα. Θέλουν να σπουδάσουν. Ασφυκτιούν, σε σημείο που να προτιμούν να διασχίσουν την χιονισμένη θάλασσα της Βαλτικής περπατώντας πάνω στον πάγο, αντιμετωπίζοντας το κρύο, τα ρεύματα και τους οπλισμένους συνοριοφύλακες, από το να μείνουν άπραγοι, υπομένοντας τις συνωμοσίες, τον φόβο και τους προδότες του καθεστώτος.

1992...Τρία χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η Φράντσι νοσταλγεί τα υπέροχα παιδικά της χρόνια κοντά στον φαροφύλακα πατέρα της και επιστρέφει στη Βαλτική, στο σπιτάκι του φάρου, με την ελπίδα να βρει έμπνευση για το νέο της μυθιστόρημα. Όλα όμως αλλάζουν όταν ανακαλύπτει κάτω από μια χαλασμένη σανίδα ένα παλιό ημερολόγιο και αρχίζει να το διαβάζει…Οι αποκαλύψεις και τα μυστικά που έρχονται στο φως κλείνουν εκκρεμότητες και απαντούν σε απορίες που δημιουργούνται κατά την ανάγνωση.

"Το σπίτι του φαροφύλακα" είναι ένα ιστορικό-κοινωνικό μυθιστόρημα με πολιτικές προεκτάσεις που διαδραματίζεται σε δύο χρονικές περιόδους, με εναλλαγή στα πρόσωπα, χωρίς επαναλήψεις που κουράζουν. Είναι η ιστορία μιας απόδρασης κάτω από πολύ ειδικές συνθήκες τριών παιδιών που τους ενώνει η δίψα για μια άλλη ζωή και η φιλία τους. Με περιγραφές που συναρπάζουν τον αναγνώστη και τον κάνουν να συμπάσχει με τους ήρωες της ιστορίας, να νιώθει τα αισθήματά τους, τους φόβους και τις αγωνίες τους αλλά να χαίρεται με τις χαρές τους.

Είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία για την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας για την οποία χρειάστηκε να γίνει μεγάλη έρευνα και μελέτη. Για την πλοκή της υπόθεσης η συγγραφέας εμπνεύστηκε από τις προσπάθειες δραπέτευσης στη Δύση κατοίκων της Ανατολικής Γερμανίας, που έχουν καταγραφεί από το 1961 μέχρι το 1989, που έγινε η πτώση του Βερολίνου. Ιδιαίτερα ευρηματική η εξέλιξη της ιστορίας γύρω από έναν φάρο που συμβολίζει την ασφάλεια και την ελπίδα.

 

Τάνια Χαμοπούλου

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ η άποψη της Αναστασίας Δημακοπούλου για το βιβλίο "ΤΡΕΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ " Κλαίρη Θεοδώρου, Εκδόσεις Ψυχογιός

ΤΡΕΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Κλαίρη Θεοδώρου - Εκδόσεις Ψυχογιός

 

    Οι ΤΡΕΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ της Κλαίρη Θεοδώρου είναι ένα καταιγιστικό αστυνομικό θρίλερ που διαβάζεται απνευστί. 

   Συνδυάζει ξεκάθαρη αστυνομική πλοκή σε ένα ατμοσφαιρικό ιστορικό σκηνικό. Τοποθετεί την υπόθεση του βιβλίου σε μία εμβληματική εποχή εθνικού διχασμού. Στις 13 Αυγούστου 1961 υψώνεται ένα τείχος δύο περίπου μέτρων, που έμελλε να χωρίσει την πόλη του Βερολίνου σε Δύση και Ανατολή, εγκλωβίζοντας εκατομμύρια Γερμανούς, με ρητή απαγόρευση μετακίνησης έως και την κατεδάφισή του, τον Νοέμβρη του 1989, όπου έχουμε και την επανένωση της Γερμανίας.

   Η συγγραφέας αναπαριστά με συνέπεια και πιστή ακρίβεια το ιστορικό κάδρο, όπου βρίσκεται η απαρχή των ιστοριών, που εξελίσσονται παράλληλα μέσα στο χρόνο, χαρίζοντας στους αναγνώστες της ατμόσφαιρα, μυστήριο σε βάθος, σκοτεινούς αντιφατικούς χαρακτήρες, έντονο σασπένς, απίστευτες ανατροπές που αιχμαλωτίζουν τους φαν του αστυνομικού ψυχολογικού θρίλερ. Το βιβλίο διαβάζεται με «αναγνωστική λαιμαργία» και ανταγωνίζεται επάξια τους αντίστοιχους σκανδιναβικούς συγγραφείς του crime.

   Ο αστυνομικός επιθεωρητής ανθρωποκτονιών Μάρκους Κέλερ αναλαμβάνει με την καινούργια συνάδελφό του Βανέσσα Σούλτς την εξιχνίαση μιας σειράς, αποτρόπαιων ομολογουμένως και άγριων δολοφονιών. Τα θύματα θυμίζουν σπασμένες κούκλες, καθώς ο δολοφόνος θρυμματίζει το σώμα με ένα σφυρί, αφήνοντας ανέγγιχτο το κεφάλι. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο έχουν δολοφονηθεί, πριν λίγους μήνες, η σύζυγος και η κόρη του αστυνομικού επιθεωρητή, ενώ ως δράστης, κατηγορήθηκε ο πεθερός του Κέλερ, πρώην επικεφαλής του Τμήματος Ανθρωποκτονιών.

   Η πλοκή πολυσχιδής και πολύπλευρη επεκτείνεται σε διαφορετικές διαδρομές «στρωμένες» με ζόφο και μυστήριο, φέροντας τον αναγνώστη στην απαρχή του δράματος, εκεί, όπου ξεκίνησαν όλα και τους πρωταγωνιστές αντιμέτωπους με τον ίδιο τους τον εαυτό, κατειλημμένους από άπλετο θυμό και ανεπούλωτες προσωπικές πληγές, που ζητούν την εκδίκηση και κατά συνέπεια την λύτρωση.

   Οι πρωταγωνιστές των επιμέρους δραματικών ιστοριών είναι χαρακτήρες σκοτεινοί και πολυδιάστατοι. Άνθρωποι, θύτες και θύματα έρχονται αντιμέτωποι με προσωπικούς τους δαίμονες, με ρίζες στην τρυφερή, παιδική ηλικία, στιγματίζονται, εξοντώνονται σωματικά και ψυχικά διανύοντας το δικό τους πνιγηρό, υπαρξιακό δράμα. Η αγωνία και η ένταση κλιμακώνονται, ενώ μία λεπτομερή  ματιά «στην σκακιέρα των εξελίξεων», αποδεικνύει ότι τα επόμενα βήματα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά και καλά μελετημένα.

   Παράνομοι έρωτες, οδύνη, διπλά πολιτικά παιχνίδια, προδοσίες και απάτες με πράκτορες και αθλητικούς εκπροσώπους, δημιουργούν μία αποπνικτική ατμόσφαιρα, που στοιχειώνουν το παρόν, ενώ οι συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν δίνουν την ευκαιρία στον αναγνώστη να αποκωδικοποιήσει τα κίνητρα και τις επιλογές τους γνωρίζοντάς τους βαθύτερα, ή μήπως όχι; Τα γεγονότα τρέχουν, ο χρόνος πιέζει και οι τρεις ερωτήσεις- «σου αρέσει η βροχή;»  «τι γνώμη έχεις για την μαρμελάδα βερίκοκο;», «τραγουδάς κρυφά στο μπάνιο;» - τον φέρνουν αντιμέτωπο με δισεπίλυτα ερωτήματα, στα οποία αδυνατεί ν΄ανταποκριθεί, καθώς, μόνο συγκεκριμένα πρόσωπα από το παρελθόν μπορούν να δώσουν απαντήσεις και να ξεκαθαρίσουν το τοπίο και πραγματικά, το τίμημα για ορισμένους είναι πολύ βαρύ.

Οι ΤΡΕΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ της Κλαίρη Θεοδώρου  είναι ένα καθαρό αστυνομικό μυθιστόρημα, τοποθετημένο σε αληθινά ιστορικά γεγονότα, ενώ η ψυχολογική εμβάθυνση  που πετυχαίνει η συγγραφέας στο προφίλ θυτών – θυμάτων,  καθιστά το είδος ακόμη πιο απολαυστικό. Ένας τέλειος συνδυασμός για τους λάτρεις του είδους!

 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ γράφει η Μαντώ Μάκκα για το βιβλίο "Οι πόρνες αναπνέουν ξημερώματα" Αντώνης Κοντάκης - Εκδόσεις Νίκας

Οι πόρνες αναπνέουν ξημερώματα
Αντώνης Κοντάκης
Εκδόσεις Νίκας

 

Ήταν δύσκολο να γράψω για αυτό το βιβλίο. Πέρα από τις 314 σελίδες του βιβλίου,  σημείωσα αποσπάσματα από 86 σελίδες και εσείς εδώ θα διαβάσετε μόνο το απόσταγμα αυτών. Αυτά που εγώ θεώρησα τα πιο σημαντικά να σας μεταφέρω. Τις αλήθειες με τις οποίες εγώ ταυτίστηκα, διότι όταν διαβάζουμε αυτό κάνουμε. Ταυτιζόμαστε, αγωνιούμε, κλαίμε, διασκεδάζουμε και κάποιες φορές καταριόμαστε. Αλλά οι αλήθειες είναι πολλές περισσότερες και όπως λέει και ο συγγραφέας τρομάζουν. Σε κοιτούν στα μάτια, βγάζουν τη γλώσσα τους και σε χλευάζουν. Θέλει κότσια να τις αντιμετωπίσεις

Εγώ λέω ότι θέλει κότσια να γράψεις για πόρνες, γιατί θα φέρεις στο φως πράγματα που ως κοινωνία τα περιθωριοποιούμε και τα καταδικάζουμε. Ξεχνάμε ότι αυτές οι γυναίκες ανοίγουν τα πόδια τους στο κρεβάτι όπως τα ανοίγουμε και στη γέννα. Και ξεχνάμε γιατί είναι δύσκολο να αποβάλεις από τον κόλπο σου όλες τις παθογένειες της ανθρωπότητας.

[Κανένας δεν αμφισβητούσε ότι και αυτές γεννήθηκαν από έναν κόλπο. Τράφηκαν από δύο μαστούς. Σχηματοποίησαν τα πρώτα τους όνειρα με τα βρεφικά, μπογιατισμένα δάχτυλά τους. Πήδηξαν ψηλά στο πρώτο πετυχημένο κουτσό και χάρηκαν για το κατόρθωμά τους. Δυσανασχέτησαν με την τριγωνομετρία. Δυσκολεύτηκαν με τη γραμματική. Έτρεξαν πίσω από τον χρόνο μέσα σε ένα ατελέσφορο κυνηγητό. Μα όταν η υπόλοιπη κοινωνία συνέχιζε να υποφέρει σε έναν διαρκή αγώνα επιβίωσης, αυτές, τρομοκρατημένες από την ισχύ της πραγματικότητας, άδραξαν την πρώτη ευκαιρία να ζήσουν αυτοδύναμα. Η κάθε μία, αντιφατική, ανίδεη, υποχωρητική και κίβδηλη, περίσωσε την ανασφάλειά της, μέσω μιας εξαγνιστικής προσφοράς στα ανθρώπινα ένστικτα. Οι περισσότεροι κάπως έτσι θα περιέγραφαν μια πόρνη]

Ο Αντώνης Κοντάκης με αυτό το βιβλίο μας θυμίζει ότι όλοι είμαστε ατελείς, ότι εμείς είμαστε τα άνθη και τα αγκάθια συνάμα αλλά στο τέλος ελπίζει ότι θα βρούμε τη δύναμη και το ήθος να σταθούμε άξιοι των περιστάσεων, να γίνουμε Άνθρωποι με Α κεφαλαίο. Όπως ο άστεγος Μανώλης, αυτός ο μυστήριος, ιδιόρρυθμος, σοφός, καλοσυνάτος άνθρωπος του βιβλίου του, που τάχθηκε υπέρ της αμφισβήτησης και της ελευθερίας. Ο Μανώλης είναι ο συνδετικός κρίκος, που ενώνει τις ιστορίες του βιβλίου. Φέρνει την καταδίκη και τη λύτρωση γιατί μόνο οι απόκληροι βλέπουν πίσω από τις μάσκες. Γιατί όπως γράφει ο συγγραφέας «στο καρναβάλι της ζωής θα ανοίξουμε τις ντουλάπες της ψυχής μας και θα φορέσουμε τις στολές που με τόση μαεστρία έχουμε κατασκευάσει. Θα κρύψουμε τις αλήθειες μας. Θα συνεχίσουμε να επιβιώνουμε μέσα στις ψευδαισθήσεις.»

Εύα, Σήλια, Έλενα, Έλσα, Αλέξανδρος, Σόνια, Τζίνα, Βάσω, Νάσια, Ντανιέλλα και Μανώλης είναι οι πρωταγωνιστές των ιστοριών αυτών. Άνθρωποι με όνειρα αλλά τα όνειρα είναι ακριβά και αυτοί πτώχευσαν πριν τα αγγίξουν. Άνθρωποι ρομαντικοί που νόμιζαν ότι ο κανόνας της ζωής είναι η αγάπη αλλά γρήγορα κατάλαβαν πως η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι ο κανόνας. Πάντα στο περιθώριο στέκεται κριτής και δικαστής η κοινωνία που ξεπλένει τα χέρια της αφού πρώτα βίασε τα όνειρα τους.

[Από ποιο σημείο της πείνας, της δίψας και της μοναξιάς θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε την ανηθικότητα; Πόσοι από εσάς θα ανταλλάζατε τη ζωούλα σας για πληρωμένα αγκομαχητά; Πόσοι από εσάς είστε διατεθειμένοι να τρίβετε με δύναμη το σώμα σας ώστε η αυγή να μη σας προϋπαντήσει με ξένο άρωμα; Οι γυναίκες αυτές αναπνέουν μόνο τα ξημερώματα. Τότε που τα κορμιά τους παίρνουν τις πιο λυτρωτικές ανάσες. Τότε που το τέντωμα του σώματός τους ξεπερνάει τον συμβιβασμό και αγγίζει τα παρατημένα ή στοιβαγμένα στην άκρη όνειρά τους…Και εσείς, εκείνες τις ώρες, θα ανοίγετε τα μάτια απορημένοι. Θα σφίγγετε τις γροθιές θυμωμένοι. Θα στέκεστε όρθιοι, παραδομένοι και ανελεύθεροι. Δεν θα γνωρίζετε τι άλλο να μισήσετε ώστε να αναστήσετε μια ζωή που μοιάζει εγκλωβισμένη στην κόλασή της]

Πόση αξία έχει μια πόρνη; Όση εγώ, όση εσείς, όση όλοι μας, γιατί κάθε αναπνοή σε αυτόν τον κόσμο έχει τη δική της αξία. Ο Αντώνης μας θυμίζει πως το φως είναι πιο ορατό στα σκοτάδια της δυστυχίας. Στην πείνα φαίνεται η αναγκαιότητα της τροφής. Στη μοναξιά γίνεται αντιληπτή η σπουδαιότητα της αγκαλιάς. Στον θάνατο βιώνουμε την αξία της ζωής.

[Ανέκαθεν πίστευε πως οι πόρνες ήταν μια ειδική κατηγορία ανθρώπων. Θεωρούσε πως γεννήθηκαν για να προσφέρουν ικανοποίηση. Σαν να ήταν προορισμένες από τη μοίρα τους για αυτόν τον σκοπό. Αποτελούσαν μια μικρή κοινωνία, άλλοτε στις παρυφές των πόλεων και άλλοτε στα πιο πολύβουα σημεία. Διατηρούσαν μια δική τους λογική και μια ξεχωριστή ανηθικότητα. Δεν τις είχε φανταστεί ποτέ βρέφη ή μικρά κορίτσια με σκισμένα γόνατα. Δεν τις είχε φανταστεί ποτέ μαθήτριες να λένε ποιήματα σε σχολικές εκδηλώσεις. Δεν πίστευε πως θα μπορούσαν να είναι η μάνα του, η αδερφή του ή η κοπέλα του. Τις κοίταξε τριγύρω του στα παράθυρα και στους δρόμους. Πότιζαν τα λουλούδια, ξεσκόνιζαν τα χαλιά, κρατούσαν σακούλες με ψωμιά και φρούτα. Όπως όλοι. Μερικές από αυτές χρωστούσαν και δανείζονταν. Γιόρταζαν και μεθούσαν. Νύσταζαν και ονειρεύονταν. Πονούσαν και αρρώσταιναν. Γεννούσαν και πέθαιναν]

Θα διαβάσετε για ανήκουστα βίτσια, για φύλλα νταμιάνας, για στρώματα βαθουλωμένα από σώματα,  έως και η Αποκάλυψη του Ιωάννη θα μονοπωλήσει την κορύφωση. Η βία, η μοναξιά, η φτώχεια, η ασέβεια, η ανηθικότητα, η αδιαφορία, η περιφρόνηση, η αβεβαιότητα, οι τύψεις, η βλασφημία, η απέχθεια, τα ψέματα αλλά και η αγάπη, η συγχώρεση, η φιλία, ο σεβασμός και η εξιλέωση γιατί σε όλα τα κρεβάτια χωράει και ο Θεός και ο Διάβολος.

Θα μας θυμίσει ότι ακόμη και οι πιο δυνατές γυναίκες έχουν ανάγκη το αίσθημα της ασφάλειας και της προστασίας. Αναζητούν «τη θαλπωρή του πιο θεοειδούς οργάνου, της ανθρώπινης μήτρας.. για ένα λυτρωτικό ταξίδι στο παρελθόν, ανάμεσα σε μαστούς που στάζουν γάλα και σε αγκαλιές που μυρίζουν φρεσκοτριμμένο θυμάρι.»

Θα βρούμε την ομορφιά της ζωής σε έναν δίσκο με λικέρ μαστίχα και γλυκό τριαντάφυλλο, γωνιές παραδείσου μέσα σε μια κόλαση. Η απώλεια της μάνας συναντά την απόκοσμη αγκαλιά από το χώμα και οι λεκέδες στο σώμα μοιάζουν με φιλιά από βαμμένα χείλη. Θα αποδεχτούμε πως η ομορφιά είναι το φθαρτό περιτύλιγμα γύρω από την ουσία. Και ίσως επιτέλους καταλάβουμε ότι ο χρόνος δεν έχει αξία, γιατί «σε όλη μας τη ζωή μεταφέρουμε ένα σακίδιο γεμάτο αναμνήσεις και στιγμές τις οποίες δεν βιώσαμε στο μεδούλι τους. Είναι το απόβαρο που ξοδεύεται αλόγιστα από τη μανία να κυνηγήσουμε τον χρόνο».

Θα αναρωτηθούμε αν ο Θεός είναι του πεζοδρομίου, γιατί αν υπάρχει εκεί πρέπει να ζει, εκεί που εμείς θεωρούμε ότι η βρωμιά εξαγνίζεται με ιδρώτα. Γιατί για εμάς οι πόρνες δεν είναι άνθρωποι που αγωνίζονται για την επιβίωση τους, είναι σαν τις κατσαρίδες, όλοι τις μισούμε, όλοι τις πατάμε. Είναι είτε κόκκινα είτε λευκά φωτάκια έξω από σπίτια χωρίς ηθικούς φραγμούς και έτσι με αυτή την σκέψη βολευόμαστε όταν γονατίζουμε στις εικόνες και ανάβουμε κεριά στα μανουάλια. Διότι με τα σταυροκοπήματα νομίζουμε ότι ξορκίζουμε το «κακό», τον φόβο να μην μας πλησιάσει, να μην μας αγγίξει, άσχετα αν βοηθήσαμε στη γέννησή του.

Οι πόρνες καλύπτουν ανάγκες, όχι αμαρτίες. Τους φτάνουν οι δικές τους ενοχές, δε χρειάζονται και τις δικές μας. Η επιλογή του αγοραίου, απαγορευμένου έρωτα φαντάζει μονόδρομος για τους ερωτικά ευνουχισμένους, τους απορριπτέους, τους βιτσιόζους, τους άγριους, τους περίεργους, τους εργάτες. Για κάποιους είναι η θαλπωρή τους, η παρηγοριά τους για να λιμάρουν τις αιχμές της μοναξιάς.  Για κάποιους : «Τα καμπαναριά είναι φαλλοί και τα σύννεφα των ουρανών ευπρόσδεκτοι κόλποι.»

Θα μας θυμίσει πόσο φοβόμαστε το διαφορετικό και ότι κατά βάθος όλοι είμαστε εγωιστές. Το θέμα είναι αν επιπλέουμε ή αν πνιγόμαστε στον ατομικισμό μας. Κάποιοι πρέπει να αλλάξουν οι ίδιοι και κάποιοι πρέπει απλά να αλλάξουν τη θέση τη θέση του ήλιου για να μην ζήσουν στη σκιά.

Είναι εύκολο να βρίσουμε και να κλωτσήσουμε την πόρνη, τον επαίτη, τον άστεγο, τον ναρκομανή ή να σταθούμε δίπλα σε αυτόν που θα καυγαδίσει μαζί τους. Είναι πιο εύκολο να σταθούμε απέναντί τους παρά ενάντια στους προσωπικούς μας τυράννους. Νομίζουμε ότι η τιμωρία τους θα ξεπλύνει τις δικές μας αμαρτίες. Είναι η μουτζούρα που όλοι θέλουμε να σβήσουμε. Όπως γράφει ο συγγραφέας  «Μία ατιμωτική πράξη που επιτελείται από πολλούς παύει να έχει έντονα αρνητικά χαρακτηριστικά. Μετατρέπεται σε συλλογική ιδιαιτερότητα. Τότε οδηγεί ευκολότερα στον εξαγνισμό και τη συγχώρεση»

[Μια ανθρώπινη αγέλη είστε. Με άγρια ένστικτα. Με βαθιά πίκρα για μια ζωή που δεν έχετε. Μια ζωή που πιθανά ποτέ δεν θα αποκτήσετε. Βασανίζεστε, βασανίζετε, πληγώνεστε, πληγώνετε, μισείτε και αγαπάτε. Μοιάζει τούτη η αλληλουχία με ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας. Και ούτε ένας δεν χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι της μοίρας. Πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν θύτες. Πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν θύματα. Ανυπεράσπιστα, συκοφαντημένα και άφωνα. Αναρωτηθήκατε ποτέ εσείς σε ποια κατηγορία ανήκετε; Όσο υπάρχουν αδέσμευτα κεφάλια, θα υπάρχουν γκιλοτίνες να τα κόβουν. Όσο υπάρχουν αλύγιστα σώματα, θα υπάρχουν φωτιές να τα καίνε. Όσο εμφανίζονται ελεύθερες ψυχές, θα υπάρχουν κελιά να τις σκλαβώνουν]

Ίσως συνειδητοποιήσουμε πως η φτώχεια στειρώνει τις ζωές, πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από αυτή που μπορεί να προκαλέσει το χρήμα. Και πως απλά όλοι οι άνθρωποι, θέλουν μια πραγματικότητα η οποία θα γεννάει όνειρα και δεν θα σκοτώνει ελπίδες.

Στο όνομα της αγάπης έχουν γίνει τα χειρότερα εγκλήματα και ο συγγραφέας μας λέει ότι η αγάπη είναι απλά η δικαιολογία. Ότι «ως ουσιαστικό που είναι, μπορεί να την περιγράψει κάθε λογής επίθετο. Η αγάπη είναι μία λέξη που κρύβει μέσα της όλες τις αντιθέσεις του κόσμου. Είναι ταυτόχρονα άκαμπτη και εύθραυστη, ατελής και τέλεια»

Αγάπησα την ιστορία της Έλενας, της Νάσιας και του Μανώλη. Η αγαπημένη μου ιστορία όμως είναι ‘Οι πόρνες’ λόγω της Στέλλας. Ενός κοριτσιού που έδειξε τη δύναμη και τη συμπόνια που λείπει από την κοινωνία μας. Γιατί ποια γυναίκα θα έβγαζε το βρακί της να το φορέσει σε μια πόρνη;

Ο Αντώνης Κοντάκης δίνει ελπίδα σ’ ‘έναν κόσμο βρώμικο, σκουριασμένο και αν χρειαστεί ένα κόκκινο εσώρουχο όπως των ηρωίδων του να γίνει η σημαία της επανάστασης μας τότε εγώ απλά θα φωνάξω: Evviva la libertà!

 

Φωτο: Μαντώ Μάκκα

Η Μαντώ Μάκκα γεννήθηκε το Μάιο του 1980 στην Αθήνα.  Αποφοίτησε από το Κλασσικό Λύκειο Αναβρύτων.  Παρακολούθησε μαθήματα Αγγλικών και  Οικονομικών & Marketing.

Ακολούθησαν μαθήματα Δημιουργικής γραφής με τη Στεύη Τσούτση και  Εικαστικών & Ιστορίας Τέχνης με την Άννα Παππά. Τελευταία ήρθε η Εξειδίκευση στη Μετάφραση στο Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και η Εισαγωγή στην εφαρμοσμένη γλωσσολογία και διδασκαλία αγγλικής γλώσσας σε μαθητές άλλων γλωσσών από το Πανεπιστήμιο του Leicester.
Παράλληλα ζωγραφίζει και κατασκευάζει κοσμήματα από πέτρα.
Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στο διαδίκτυο.
Έχει εργαστεί ως Καθηγήτρια Αγγλικών και ως διαχειρίστρια διαδικτυακών εφημερίδων.
Είναι μέλος της Επιτροπής Γυναικών Συγγραφέων και  της Επιτροπής Μετάφρασης & Γλωσσικών Δικαιωμάτων του Pen Greece.
Το 2020 το παραμύθι της «Τα ροζ Χριστούγεννα» περιλήφθηκε στο βιβλίο «Santa Παραμύθια, 22 Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες» των εκδόσεων Νίκας. Το 2021 κυκλοφόρησε η πρώτη της συλλογή διηγημάτων «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια» από τις Εκδόσεις Νίκας . Το 2022 το διήγημα της «Τραμουντάνα» διακρίθηκε και συμμετείχε στην συλλογική έκδοση του Ιανού «Το ρούχο». Την ίδια χρονιά διακρίθηκε και το διήγημά της «Φως», το οποίο συμμετείχε στην συλλογική έκδοση των Εκδόσεων Αγγελάκης «Ανθρώπινες Σχέσεις. Ένα σχολείο που δεν τελειώνει ποτέ.
Η συλλογή διηγημάτων «Αγκούσα» είναι το δεύτερό της βιβλίο από τις Εκδόσεις Νίκας.

Email: mandomakka@gmail.com
FB: Μαντώ Μάκκα / mandomakkawriter
Instagram: mando_mak