«Το χρώμα της ελπίδας» – Κέλλυ Νικολαϊδου – Εκδόσεις ΠΝΟΗ.
Αντικρίζοντας για πρώτη φορά το εξώφυλλο αυτού του βιβλίου, μου γεννήθηκε η περιέργεια να δώσω την δική μου ερμηνεία, όπως κάνει κάποιος μπροστά από έναν πίνακα ζωγραφικής... την δική μου οπτική!
Βλέπω ένα ελαφρώς αδιευκρίνιστου σχήματος, σκουρόχρωμο γυναικείο πρόσωπο, το οποίο, φαίνεται, να προσπαθεί να «διεισδύσει» σε ένα φόντο γαλάζιο, πιο φωτεινό! Προσπαθεί να διαφύγει από κάτι ζοφερό; Να βγει στο ξέφωτο;
Κι ο τίτλος; «Το χρώμα της Ελπίδας».
Έχει η ελπίδα χρώμα; Το γαλάζιο συμβολίζει την ηρεμία, την αισιοδοξία, την ασφάλεια; Όπως στο εξώφυλλο; Μα σίγουρα δεν ηρεμεί το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού;
Τέλος, η συγγραφέας! Ενδιαφέρον! Πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργός! Το βιβλίο αυτό είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, το οποίο «κινείται» στην πρωτεύουσα και στο παρόν.
Διαπραγματεύεται την δύναμη που ανακαλύπτει ότι έχει ο άνθρωπος, κρυμμένη μέσα του, και «ξεφυτρώνει», όταν βρεθεί αντιμέτωπος με αναπάντεχες, δυσάρεστες καταστάσεις παντός είδους.
Η Κορίνα και η Κικίτσα, ξαδέλφες, αλλά περισσότερο καρδιακές φίλες από τα μικράτα τους, είναι οι κεντρικές ηρωίδες, οι οποίες μαζί με άλλα πρόσωπα, που τις περιτριγυρίζουν, συνθέτουν την ιστορία. Η Κορίνα βρίσκεται εγκλωβισμένη από την παιδική ηλικία από έναν πατέρα, δυνάστη, αυστηρό και πεισματάρη, ο οποίος επιθυμεί, αυτός και μόνον, να κινεί τα νήματα στις ζωές όλης της οικογενείας. Η μητέρα, πειθήνιο όργανό του, σιωπηλά υπομονετική και ανεκτική, αλλά πάντα δοτική.
Στον γάμο της, η Κορίνα, βιώνει μοναξιά με τις μακροχρόνιες απουσίες, λόγω εργασίας, του συζύγου της, πουριτανού, ο οποίος άγεται και φέρεται από τους δικούς του γονείς. Και μέσα σε αυτή την βιωματική περιδίνηση, η Κορίνα πληροφορείται από τον ιατρό της ότι νοσεί από την επάρατο... Εκείνη τη στιγμή στο ιατρείο: «Ο άσπρος τοίχος πίσω από τον γιατρό άρχισε να βαθαίνει. Είχε μόλις ανοίξει μία πύλη με κυκλικές δίνες. Μία μαύρη μάζα απειλούσε να την ρουφήξει μέσα της. Τα νύχια της γράπωσαν το σεντόνι, ενώ στάλες ιδρώτα χαράκωσαν το μέτωπό της...» (σελ.29)
Είναι εκείνες οι στιγμές που νομίζει κανείς ότι βρίσκεται κολυμπώντας μεσοπέλαγα και τα ογκώδη κύματα τον κατακρημνίζουν στα βράχια. Είναι εκείνες οι στιγμές που αλλάζει η λίστα με τα «θέλω».
Είναι εκείνες οι στιγμές που έχει κάποιος την ανάγκη της παρουσίας άλλων και άλλοι δίπλα σου θα βρεθούν. Η Κικίτσα, αν και διαφορετικός χαρακτήρας, δυναμική, εξωστρεφής και ανεξάρτητη, θα σχηματίσει μία προστατευτική ομπρέλα πάνω από την φίλη της και θα την στηρίξει παρά τα δικά της προσωπικά προβλήματα.
Υπάρχει τρόπος να νικήσει κανείς τον φόβο; Μπορεί να διώξει τον θυμό που τον κατατρώγει; Μπορεί να βρει διεξόδους και να οπλιστεί με θετική ενέργεια ...να γευτεί τη δύναμή της; Μπορεί να εξωτερικεύσει την συσσωρευμένη δυναμική, που έχει υπνωτισμένη μέσα της, και να κάνει μία θεαματική ανατροπή... ακόμα και μία ξαφνική επανάσταση; Ακούει την μητέρα της: «Αυτό που ζεις είναι μόνο το τώρα, το αύριο θα είναι πολύ πιο όμορφο και θέλω να το πιστέψεις». Ακούει τον γιατρό της: «Αμαρτία να σκέπτομαι το αύριο, αγνωμοσύνη να ξεχνώ το σήμερα».
Η γραφή της συγγραφέα είναι στρωτή με ένα λόγο απλό ...βαθιά ανθρώπινο. Οι χαρακτήρες των ηρώων είναι σωστά ολοκληρωμένοι με τους δικούς τους ανεξάρτητους ρόλους. Θίγονται θέματα κοινωνικά, και όχι μόνον προβλημάτων υγείας. Θέματα συζυγικής απιστίας, ιδιοτελούς και ανιδιοτελούς φιλίας, κοινωνικών στερεοτύπων και φαλλοκρατικών αντιλήψεων. Εντυπωσιάζει η αρχή κάθε κεφαλαίου με μία ποιητική - στοχαστική νότα που βάζει στο κλίμα τον αναγνώστη και προβληματίζει δημιουργώντας πολύχρωμα συναισθήματα.
Νατάσα Μουτούση
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
