Γράφει η Γιούλη Τσακάλου για το βιβλίο «ΑΝΕΦΑΛΑ ΚΙ ΑΓΡΙΜΙΑ» Μαρία Παπαδάκη Εκδόσεις Υδροπλάνο

 

«ΑΝΕΦΑΛΑ ΚΙ ΑΓΡΙΜΙΑ» Μαρία Παπαδάκη

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση στο νέο πόνημα  της Μαρίας Παπαδάκη «Ανέφαλα κι αγρίμια» ήταν το ωραίο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο που σε καλεί να το ανοίξεις και να χαθείς στις σελίδες του.

Γλύκαναν τα φυλλοκάρδια μου με τις μαντινάδες που ανοίγουν το κάθε κεφάλαιο και μας τις προσφέρουν απλόχερα η ίδια η συγγραφέας μα και η αδελφή της Ερασμία Πεδιαδιτάκη.

                                         

                                          Στην Κρήτη η παλληκαριά

                                          και η αντρειοσύνη

                                          για θάνατο και για ζωή

                                          παίρνουνε την ευθύνη...

Γιατί να το διαβάσετε!

Γιατί

     Με συνεπήρε η γεμάτη γραφή της Μαρίας. Έκανε πιο επιτακτική την ανάγκη μου να προχωρήσω και να ταξιδέψω με τη γαλέρα της πένας της σε νερά πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιασμένα. Με τον μικρό Οδυσσέα Αρχοντάκη να τρέχει και να δρασκελά λόφους και πεδιάδες με τη σβελτάδα του άκρως νεαρού της ηλικίας του.    

Γιατί

     Με συγκίνησε η μάνα του Οδυσσέα η Σταθία με την αφοσίωσή της σε μια οικογένεια που έχτισε λιθαράκι λιθαράκι, παρά τις δυσκολίες να ύψωναν άπειρα εμπόδια μπροστά της.

Γιατί

     Γοητεύτηκα από τον αψύ, μα καθαρό σαν κρυστάλλινη πηγή Νικηφόρο, τον πατέρα του Οδυσσέα, που ενώ δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του, η αγάπη του για τα παιδιά και τη σύντροφο της ζωής του ήταν απέραντη.

Γιατί

     Ερωτεύτηκα τη γιαγιά Κιράζ, μια λεβέντισσα Κρητικιά που σκόρπαγε τριγύρω τα άγια της μάγια και την καλοσύνη της. Έξυπνη, με δυνατό και σπινθιροβόλο πνεύμα και νου ευέλικτο και ικανό να γεννήσει λύσεις και στα πιο δισεπίλητα προβλήματα. Κολόνα του σπιτιού των Αρχοντάκηδων! Ακρογωνιαίος λίθος που στήριζε και φρόντιζε διακριτικά να πορεύονται όλοι στον δρόμο του Θεού, όπως έλεγε. Με όπλα την καπατσοσύνη και τη σπιρτάδα του μυαλού της, αναχαίτιζε τους εχθρούς της οικογένειάς της στο άψε σβήσε και άνοιγε δρόμο στους οικείους της για να προχωρούν μπροστά με το «μπορώ» παντιέρα και την ελεύθερη βούληση κουρδισμένη στο τέρμα.

     «Τα όνειρα είναι ο πλούτος του αθρώπου, μάθια μου, κι άνε ντα χάσει, αλοίμονό ντου. Φτωχός και κακομοίρης θα πορευτεί μέχρι τη στερνή ντου αναπνιά. Απάνω στων ονείρων σου τσι πατημασές να προπατείς, αντράκι μου! Αμοναχός σου να διαλέγεις τη στράτα που λαλείς κάθε βολά».

     Μια ρήση της λεβέντισσας Κρητικιάς που λειτουργεί περισσότερο σαν παραίνεση κι όχι σαν αυστηρή συμβουλή κάποιου μεγαλύτερου.

Γιατί

      Η ψυχή μου ταυτίστηκε με τον κωφάλαλο Νικήτα, τον καλύτερο φίλο του Οδυσσέα που κουβέντιαζε με τα αερικά του κάτι Κυριακάτικα μεσημέρια. Που γινόταν ασπίδα για τον φίλο του, κι αλοίμονο σ’ όποιον απειλούσε την ακεραιότητά του.

Γιατί

     Με τη γρήγορη εξέλιξη των γεγονότων, η Μαρία Παπαδάκη γκαζώνει την πένα της και σε κάθε σελίδα του «Ανέφαλα κι αγρίμια» ξεδιπλώνει και μια ανατροπή, μια έκπληξη, ένα συμβάν που σίγουρα δεν περιμένει ο αναγνώστης.

     Ο Οδυσσέας Αρχοντάκης ταξιδεύει στον χρόνο μέσα από αντίξοες συνθήκες και συμπληγάδες που καταφέρνει όμως να περνά, γιατί διαθέτει σθένος στην ψυχή του και πείσμα επικοδομητικό που τον ωθεί με δύναμη Τιτάνα στο επόμενο βήμα του.

Γιατί

     Το Οδοιπορικό στο «Ανέφαλα κι αγρίμια»  με ταξίδεψε από το Ηράκλειο στα Χανιά, στην Κύπρο, στην Κωνσταντινούπολη, στον Καναδά, στην Αμερική και πάλι πίσω στη λεβεντογέννα Κρήτη. Οι μυρωδιές του πανέμορφου νησιού κατέκτησαν τα ρουθούνια μου κι άρχισα ν’ αναπνέω όλο και πιο βαθιά για να τις κάνω κτήμα μου. Με ζάλισαν τα χρώματα, με συνεπήρε η Κρητική ντοπιολαλιά, με άδραξαν τα μυστήρια και τα μυστικά που έβγαιναν ένα- ένα στο φως κι έκαναν το στήθος μου να πάλεται. Έκλαψα με τον πόνο της Σταθίας, γέλασα με την καρδιά μου με τις λεκτικές κοτρώνες που πέταγε η κυρά Χρυσούλα, κι αν δεν έκανα στην άκρη θα μου’ βγαζε σίγουρα κανένα μάτι, μίσησα την αδίστακτη Ρόζα που με τα καμώματά της έβαζε με το έτσι θέλω χέρι στις ζωές των άλλων και μπούκαρε στις ψυχές τους απρόσκλητη. Πιάστηκα στον μεταξένιο ιστό του απόλυτου έρωτα, συγκλονίστηκα με την άδικη μοίρα των ηρώων που σελίδα τη σελίδα είχαν γίνει συγγενείς, φίλοι, προσφιλή μου πρόσωπα. Έμεινα εκστατική μπρος την άμετρη ομορφιά της νεραϊδογέννητης Ντεφνέ. Θύμωσα μέχρις εξαντλήσεως με τον άτεγχτο και κακόψυχο στρατηγό Ομέρ Ασλάν. Με χαροποίησε η έκβαση γεγονότων που οδήγησαν στην κάθαρση, και τη δικαίωση. Οι μεταφυσικές προεκτάσεις της ιστορίας με συγκλόνισαν και με έπεισαν για την θαυμαστή ικανότητα ορισμένων θνητών να λειτουργούν ως αθάνατοι.

Και, τέλος γιατί

    Ώριμη και κατασταλαγμένη όσο ποτέ η Μαρία Παπαδάκη δεν χαϊδεύει αυτιά στα γραφόμενά της. Βουτά την πένα της βαθιά στα μύχια της ψυχής της και χαράζει στο χαρτί αποφασιστικά θύελλες, έρωτες, κοινωνικούς προβληματισμούς, ανατροπές, μα και μπόλικο συναίσθημα και συγκίνηση που αγγίζει τον αναγνώστη μέχρι τα τρίσβαθά του. Περπατάει στις εποχές και τις περιγράφει τόσο γλαφυρά που θέλοντας και μη γίνεσαι θαμώνας τους. Πετάει στα σύννεφα η Μαρία Παπαδάκη μέσα από το «Ανέφαλα κι αγρίμια» έχοντας οδηγό της τον Οδυσσέα Αρχοντάκη, που όπως έχει φανερώσει και κείνη πολλές φορές, είναι ο σύντροφος της ζωής της και ο Πιλότος των ονείρων της.

 

     Στο «Ανέφαλα κι αγρίμια» η Μαρία Παπαδάκη χαρίζει στους αναγνώστες της τον καλύτερό της εαυτό. Διαβάστε το και θα με θυμηθείτε!

ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

 

Περισσότερα για το βιβλίο εδώ