Συνέντευξη της συγγραφέως κ. Μαίρης Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη στην Γιούλη Τσακάλου, ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ!!

H κυρία Μαίρη Κόντζογλου με τα γραπτά της ανεβάζει πάντα ψηλά το αναγνωστικό ενδιαφέρον!! Με ξεχωριστή λεκτική μαεστρία, με δομή που δε φείδεται κόπου και με εμβάθυνση στους χαρακτήρες που θα ζήλευαν οι εμπειρότεροι ψυχολόγοι,   συνθέτει του καιρού τα γυρίσματα, ζωές περάσματα, ιστορίες φαντάσματα, χαμένες μες στου χρόνου τη σκόνη ή  στο φως του ΄σήμερα’. .

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ζωγραφίζει με τις λέξεις και ταυτόχρονα να σου προκαλεί τόσο δυνατά συναισθήματα εκεί που η γραφή μοιάζει με χάδι; Αυτό προσδοκώ να μας πει σ αυτή την συζήτηση!!

-Κυρία Κόντζογλου τι σας ώθησε να αφήσετε την σκέψη σας, την φαντασία σας αλλά σαφώς τις γνώσεις σας να "τακτοποιηθούν" σε ένα βιβλίο; Στο πρώτο σας βιβλίο; Σε τι ηλικία έγινε αυτό ;

Το πρώτο μου βιβλίο το έγραψα στην τρυφερή ηλικία των …. σαράντα πέντε ετών….

Εντάξει, αντιλαμβάνεστε πως κάνω πλάκα, πάντα το παθαίνω αυτό μαζί σου, Γιούλη… 

Λοιπόν, το έγραψα στην κρίσιμη ηλικία των σαράντα πέντε ετών, όταν θα ήθελα να μπορούσα να έμπαινα και πάλι στη μήτρα της μαμάς μου και να ξαναγεννιόμουν.  Επειδή εκείνη είχε αντιρρήσεις – είχε δει τον όγκο και φοβήθηκε η γυναίκα- , μια μέρα άρχισα να γράφω κάτι που δεν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο, απλά έσκαβα μέσα μου, εύρισκα και τα κατάθετα. Ήταν το πρώτο μου βιβλίο ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ και φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο , αλλά αυτό μετά από χρόνια το συνειδητοποίησα, πως ηρωίδα του είναι ένα κοριτσάκι δέκα ετών.  Τελικά, είχα καταφέρει να ξαναγεννηθώ. 

- Πώς αντιδράσατε όταν βρέθηκε στις προθήκες του βιβλιοπωλείου;

Νομίζω πως δεν είχα αντιδράσει καθόλου. Εννοείται πως χάρηκα. Κάπως… Αλλά οπωσδήποτε δεν πήρα τους δρόμους σαν τρελή με τα μαλλιά ριγμένα στους ώμους, ούτε στάθηκα σε βράχο ατενίζοντας το πέλαγος με το κορμί να τρέμει από λαχτάρα, πολύ περισσότερο ούτε μια στιγμή δεν σκέφθηκα «Μεγάλη! Είσαι πια συγγραφέας!».

Εξάλλου ήδη τέλειωνα το ΠΕΡΠΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΣΟΥ, θέλω να πω ότι ήμουν αλλού, είχα ανοίξει πανιά για άλλους έρωτες και για μένα αυτό είναι το σπουδαιότερο, το ωραιότερο: το ταξίδι της συγγραφής! Όχι το βιβλίο μου στη βιτρίνα.

Αυτή βέβαια, να ξέρεις πως είναι και η πάγια συναισθηματική μου κατάσταση όταν εκδίδεται το εκάστοτε βιβλίο μου.  Από τη στιγμή που το έχω παραδώσει στον εκδοτικό, δεν το θεωρώ πια δικό μου, ανήκει στον κόσμο, είναι δικός τους. Επιπλέον είναι έντονη η αδυναμία μου να κάνω οτιδήποτε άλλο, ό,τι έκανα έκανα,  και δεν μπορώ παρά μόνο  να ευχηθώ να αγγίξει τις καρδιές των ανθρώπων. 

-Δυο τριλογίες οι Μεσημβρινοί της Ζωής και τα Παλιά Ασήμια  βιβλία μεγάλης συγγραφικής αξίας!! αναγνωσματα κόσμημα!!  πόσο "βάρος" προσθέτει η διάκριση αυτή στην μετέπειτα συγγραφική σας πορεία;

Είναι η αλήθεια πως ΟΙ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ γράφτηκαν κάπως πρόωρα. Δηλαδή, κανονικά αυτή η τριλογία θα έπρεπε να είναι το κύκνειο άσμα μου…  Και ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΣΗΜΙΑ επίσης θα έπρεπε να είναι το κύκνειο άσμα μου…   Όπως καταλαβαίνετε, τελικά, από τύχη ζω.

Πέρα από την πλάκα όμως θέλω να πω ότι αν είναι μεγάλης συγγραφικής αξίας ή όχι ένα βιβλίο το δείχνει ο χρόνος οπότε, ευχαριστώ μεν για τα καλά λόγια, ευχαριστώ και όλους που μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω με την αγάπη τους για τα βιβλία μου,  αλλά θα πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμη. Ίσως και περισσότερο.

Εννοείται πως προσπαθώ κάθε μου έργο να είναι καλύτερο, με την έννοια του αρτιότερου, από τα προηγούμενα αλλά δεν ξέρω αν αυτό μου το έκαναν ΟΙ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΙ, θέλω να πω ότι σαν άνθρωπος είμαι έτσι, πασχίζω πάντα για το καλύτερο, δίνομαι ολόψυχα, άσχετα αν δεν τα καταφέρνω πάντα. 

Όμως χαίρομαι όταν διαπιστώνω πως ωριμάζω συγγραφικά και απολαμβάνω  το γεγονός ότι ο λόγος μου γίνεται πιο λιτός και πιο ουσιαστικός, όχι ακόμη στο βαθμό που θα επιθυμούσα.

Είναι κι αυτή λοιπόν, η ωριμότητα,  μια από τις χαρές της συγγραφής, όπως ακριβώς και η ωριμότητα που έρχεται με την ηλικία.    Αλλά αυτό δεν αφορά εσένα , Γιούλη, ακόμη είσαι πολύ μικρή και δεν μπορείς να το καταλάβεις…

-Στις μέρες μας παρατηρείται ένας εκδοτικός οργασμός. Πολλοί νέοι τίτλοι βιβλίων, εκατοντάδες συγγραφείς. Πώς τοποθετείστε απέναντι στα βιβλία νέων συγγραφέων; Βλέπετε πολλές διαφοροποιήσεις ως προς τις θεματικές που πραγματεύονται αλλά και στον τρόπο που συγγράφουν ευπώλητοι συγγραφείς;

Βρίσκω πολύ θετικό το γεγονός πως πολλοί άνθρωποι γράφουν. Ο κάθε ένας έχει δικαίωμα να εκφραστεί γραπτά, όπως και ο κάθε αναγνώστης έχει δικαίωμα να επιλέξει τι θα διαβάσει.

Ομολογώ πως είμαι διστακτική απέναντι στις ‘αυτοεκδόσεις’ , σαν ρομαντική και ονειροπόλα ακόμη πιστεύω πως κάτι που είναι καλό τελικά τον βρίσκει τον δρόμο του αργά ή αργότερα, οπωσδήποτε δεν συμφωνώ να γράφει κανείς με τη σκέψη στην έκδοση. Αλλά μπορεί και να κάνω λάθος.

Μου είναι αδύνατον να παρακολουθήσω τη δραστηριότητα όλων των εκδοτικών οίκων ή όλων των συγγραφέων, ούτε βρίσκω το λόγο εξάλλου. Ως προς τη θεματική που αναφέρεις, έχω παρατηρήσει πως στους νέους σε ηλικία δημιουργούς υπάρχει μια τάση για βιβλία μυστηρίου και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον.

Οι συγγραφείς που εγώ παρακολουθώ γράφουν για διάφορα θέματα, γι’αυτό εξάλλου τους αγαπώ και τους θαυμάζω.

Κατά την άποψή μου ευπώλητα  γίνονται βιβλία από όλες τις κατηγορίες, τόσο ως προς την θεματική τους , όσο και προς τη λογοτεχνική τους αξία. Δε θεωρώ αρνητικό χαρακτηρισμό το ‘ευπώλητο’ , δεν νομίζω πως οι χαμηλές πωλήσεις είναι εγγύηση ποιότητας,  ούτε νομίζω πως ένα καλό βιβλίο δεν μπορεί να κάνει υψηλές πωλήσεις.

Αυτά είναι στεγανά που δημιούργησαν κάποιοι που πίστεψαν πως η Τέχνη πρέπει να μένει (σχεδόν) μυστική ανάμεσα σε ένα περιορισμένο αριθμό ‘μυημένων’ –ασαφείς δε οι όροι μύησης και ‘θολοί’ πολλές φορές -  και είχε σαν αποτέλεσμα να επιτραπεί να ανθίσει η παραλογοτεχνία , ή όπως αλλιώς να την ονομάσουμε, αφού είχαν σνομπάρει ο,τιδήποτε προέκυψε εκτός του δικούς τους κυκλώματος.

Οπωσδήποτε όμως διαφωνώ με τις πεπατημένες κάθε είδους και ανατριχιάζω με τις συνταγές για σίγουρη επιτυχία.

Ο καλλιτέχνης οφείλει να πειραματίζεται κι ας φάει τα μούτρα του, αλλιώς να πάει γίνει τμηματάρχης βου και να βάζει σφραγίδες όλο το οκτάωρο.  Η Τέχνη μόνο με τον πειραματισμό προχωράει.   

-Πόσο χρόνο θεωρείτε ότι χρειάζεται ένας δημιουργός, προκειμένου να περάσει από ένα βιβλίο σε ένα άλλο καινούριο;

Δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος κανόνας πάνω σ’αυτό, εξαρτάται από τον κάθε άνθρωπο αλλά και από το πόσο έχει ‘ξοδευτεί’ κατά τη διάρκεια της συγγραφής.

Προσωπικά, αν και βγαίνω ρημαγμένη με το τέλος κάθε βιβλίου μου, πόσο μάλλον στις τριλογίες, είναι τόσο μεγάλο το κενό που αισθάνομαι  μόλις στείλω το βιβλίο στον εκδοτικό,  τόσο απίστευτη η ορφάνια μου που ξεκινάω αμέσως να αναπτύξω ένα ή δύο διαφορετικά θέματα, έτσι, για να υπάρχουν. Και ύστερα σταματάω μέχρι να γεμίσουν και πάλι οι μπαταρίες, σταματάω για ένα ή δυο μήνες αλλά είμαι ήσυχη γιατί αισθάνομαι πως το «θέμα» είναι εκεί και με περιμένει.

-Ποιο ή ποια από τα βιβλία σας ξεχωρίζετε; Έχετε κάποιο συγγραφικό «όνειρο» που θα θέλατε να πραγματοποιήσετε;

Σαν αναγνώστρια θα εκτιμούσα ιδιαίτερα το ΧΙΛΙΕΣ ΖΩΕΣ ΑΠΟΨΕ, είναι ένα βιβλίο του απόλυτου αναγνωστικού μου γούστου, μα τον Θεό για μένα το έγραψα και ειλικρινά ούτε μια φορά δεν σκέφθηκα πως είναι κάπως δύσκολο για το ευρύ αναγνωστικό κοινό. Γι’αυτό και χαίρομαι πάρα πολύ που βλέπω τώρα όλο και περισσότερες αναγνώστριες να το προσεγγίζουν – βοήθησε ασφαλώς και η εκπτωτική τιμή – και να μου γράφουν ενθουσιώδη λόγια. 

Σαν άνθρωπος που «ξεδίνω» με το χιούμορ, θα χαιρόμουν να διαβάσω το ΠΕΡΠΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΣΟΥ, ακόμη νοσταλγώ την περίοδο εκείνης της συγγραφής που γελούσα μέχρι δακρύων μόνη μου.

Βεβαίως και έχω συγγραφικά όνειρα , υπάρχουν κάποια θέματα που τριβελίζουν το μυαλό μου όπως το «πού πάει ο έρωτας όταν τελειώνει;»,  η προδοσία ή κάποιες μικρές, σχετικά ασήμαντες ιστορικές στιγμές που είτε απέτυχαν να γίνουν μεγάλες και να αλλάξουν την ανθρωπότητα ή άλλαξαν μόνο μικρές κοινωνικές ομάδες. Πχ η ίδρυση του πρώτου παρθεναγωγείου ή η πρώτη δασκάλα σε κάποιο ορεινό χωριό. Όχι, δεν είναι θέματα με τα οποία σχεδιάζω να ασχοληθώ στο μέλλον, τα γράφω ενδεικτικά. 

-Αν–υποθετικά-σταματούσατε να γράφετε για κάποιον λόγο, τι θα σας έλειπε περισσότερο;  οι ώρες που βρίσκεστε σε αέναο ψάξιμο μέσα σε μονοπάτια ιστορίας, οι ώρες που θα περιμένετε τις αντιδράσεις του Αναγνώστη; Οι ώρες της καταξίωσης μετά από μερόνυχτα δουλειάς; Ίσως κάτι άλλο;

Τίποτα από αυτά. Οι ώρες της έρευνας και της μελέτης μπορούν άνετα να συνεχιστούν κι ας μη γράφεις βιβλία, είναι να μην το’χεις το ρημάδι το σκουλήκι να σου κατατρώει τη ψυχή.

Ασφαλώς και χαίρομαι όταν ακούω ευνοϊκά σχόλια για τα βιβλία μου, αλλά οι θετικές κριτικές  δεν είναι ο αυτοσκοπός μου, θέλω να πω, όταν γράφω ποτέ δε σκέφτομαι αν θα αρέσει ή όχι το βιβλίο, σημασία έχει να αρέσει σε μένα, να γιατρεύει τη δική μου ψυχή, να δίνει φτερά στις δικές μου σκέψεις, ελπίδες, συναισθήματα.

Καταξίωση για μένα είναι η αγάπη του κόσμου για το έργο σου και αυτό ναι, είναι γλυκό, είναι εθιστικό αλλά ένα βιβλίο που έχει αγαπηθεί έχει εισπράξει τη μερίδα αγάπης που δικαιούται ή που του χρωστά το Σύμπαν, ε, δεν θα αγαπιέται και για πάντα, τι να κάνουμε, δεν είμαστε μόνο εμείς μέσα σ’αυτό το ‘παιχνίδι’.

Το σπουδαιότερο όμως από όλα, αυτό που νομίζω πως πραγματικά θα μου λείψει,  είναι οι στιγμές της συγγραφικής απόλαυσης, να χαϊδολογάς ή να ασκείς πίεση στη λέξη,  να πλάθεις από το τίποτα ήρωες και ζωές. Ναι, αυτό θα μου λείψει: η αίσθηση πως είσαι ένας Πλάστης, ένας Δημιουργός, που φτιάχνεις έναν νέο κόσμο και ‘φυσάς’ μέσα του θεία πνοή.

-Ποια είναι η ευθύνη ενός πνευματικού ανθρώπου του σήμερα απέναντι στη χώρα του ;

Οι πνευματικοί άνθρωποι, ανάλογα από το μετερίζι στο οποίο έχουν επιλέξει να δράσουν, οφείλουν να δημιουργούν έργα που θα ανεβάσουν όσους τους ακολουθούν, να τους ανεβάσουν ένα σκαλοπάτι παραπάνω από αυτό που βρίσκονται.   Να τους κάνουν , όπως συνηθίζω να λέω, έστω και ένα σπυρί καλύτερους ανθρώπους.

-Αλήθεια  για εμάς όλους τους απλούς ανθρώπους που δεν έχουμε καμία σχέση με την γραφή Ποίησης, Μυθιστορίας, όλοι εσείς οι ταλαντούχοι άνθρωποι φαντάζεται εμπρός μας ως κάτι διαφορετικό πολλές φορές νοιώθουμε στο όνομα η αντικρίζοντας 'έναν Συγγραφέα, Ποιητή,  Καλλιτέχνη εν γένει, δέος!!!!!. Για εσάς τους ταλαντούχους ανθρώπους τους "εκλεκτούς" όπως πολλοί θα έλεγαν κάποιοι όλη αυτή η "υστερία" πολλές φορές, η ο θαυμασμός όπως εγώ το λέω πως τα εκλαμβάνετε; Πόσο επηρεάζουν τον χαρακτήρα σας, την προσωπική σας ζωή;

Αγαπητή μου Όπρα….ε, Γιούλη ήθελα να πω, πού τα είδες όλα αυτά που ρωτάς;  Ποιους εκλεκτούς και ποιες υστερίες;   Δέος; Μα τι είμαστε ο Κεμάλ στο «Καρά σεβντά»; Εκεί μιλάμε για ιερά τέρατα και δέος…

Δεν ξέρω τι εισπράττουν οι υπόλοιποι συγγραφείς  – και μιλάω για τα μέτρα της Ελλάδας με το αναγνωστικό κοινό των 200.000 αναγνωστών και αν…- , πάντως για μένα ουδείς έπεσε τ’ανάσκελα να βγάζει αφρούς γιατί δεν μπόρεσε να με πλησιάσει  (εκτός από κάποιον μεθυσμένο χρόνια πριν, που μάλλον να με δείρει ήθελε …) , ούτε μαλλιοτραβήχτηκαν αναγνώστριες μπροστά στο ράφι με το τελευταίο αντίτυπο του βιβλίου μου.

Αν θέλεις να μιλήσουμε για αγάπη και εκτίμηση στο έργο μας, ναι, είναι υπέροχο συναίσθημα και χαρά μεγάλη αλλά ασφαλώς και δεν έχει αλλάξει ο χαρακτήρας μου, πόσο μάλλον η ζωή μου. Εκτός από το ότι έχω προσλάβει τέσσερις bodyguard, έχω αγοράσει ένα κανάλι και ένα περιοδικό να λένε και να γράφουν για μένα τι είπα, τι φόρεσα, πόσα γραμμάρια έχασα, πόσα κιλά πήρα, πού πήγα, τι ιδέα μου ήρθε, αν έκαψα τη φασολάδα ή όχι. Επίσης έχω νοικιάσει δέκα παπάδες να με λιβανίζουν. Αλλά εγώ έτσι ήμουν πάντα. Απλός άνθρωπος.  

-Εχει πέσει στην αντίληψή σας  η διάθεση μερικών  νέων Συγγραφέων προκειμένου να καταλάβουν μια θέση στα ράφια των βιβλιοπωλείων είναι απίστευτα ορμητική απίστευτα επιθετική σε σημείο που οι ίδιοι οι παλιοί Συγγραφείς να νοιώθουν αυτήν την πίεση και να "κάνουν πίσω" μη θέλοντας να συμμετέχουν σε έναν αγώνα δρόμου της δημοσιότητας. Εσείς καταλάβατε κάτι τέτοιο; και ποιο δρόμο επιλέξατε να προχωρήσετε ;

Όχι, δεν έχω καταλάβει τίποτα όμως μου ακούγονται λίγο υπερβολικά όλα αυτά, υπερβολικά και παρατραβηγμένα κι ας είναι γεγονός πως (γενικά) είμαι στην κοσμάρα μου.  

Εξ αρχής έχω επιλέξει να μην ανήκω πουθενά και αφήνω τα έργα μου να μιλήσουν.

Επειδή δε μεγάλωσα διαβάζοντας συγγραφείς που οι περισσότεροι είχαν πεθάνει αιώνες πριν και δεν έτυχε ΠΟΤΕ να γνωρίσω κανέναν από τους λατρεμένους μου, ακόμη κι αν ήταν στη ζωή, είμαι της άποψης πως ο συγγραφέας πρέπει να περιβάλλεται από κάτι άγνωστο και  ακαθόριστο και να κρίνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για το έργο του και όχι για την τσάντα που κρατάει ή σε πόσες καφεμαζώξεις πηγαίνει. Δηλαδή, μιλάμε και εξηγούμαι  τα αυτονόητα τώρα…

-Θα θέλατε να μας δώσετε εικόνα από μια συνήθη ημέρα σας;

Σας ορκίζομαι, θα πλήξετε…

-H αναγνωρισιμότητα σας πλέον έχει δώσει μια καλύτερη ποιότητα ζωής, έχει κάνει πιο εύκολη την καθημερινότητά σας ή σας έχει δυσκολέψει ;

Φυσικά, τι να λέμε τώρα, Όπρα! Στην ουρά της τράπεζας κάνουν όλοι στην άκρη και μου παραχωρούν, εκστασιασμένοι, τη σειρά τους, τα δε ΑΤΜ μου δίνουν πάντα παραπάνω λεφτά από τα 420 ευρώ που δικαιούμαι. Ακόμη κι αυτά, ακόμη κι αυτά… Οι πωλήτριες στα καταστήματα μου ζητούν να υπογράψω στο λαστέξ τους αν δεν έχουν πρόχειρο χαρτί, μια φορά δε , στο Καπάνι που είναι μια λαϊκή σκεπαστή αγορά στη Θεσσαλονίκη, ένας ψαράς με έρανε με σαρδέλες από τη χαρά του.

Καμιά φορά βέβαια, με εμποδίζουν τα πλήθη, μου κλείνουν το δρόμο και στο Σύνταγμα - παλιότερα αυτό, όχι πρόσφατα- βγήκαν τσίτσιδες και με τα καλώδια πάνω τους  οι γυναίκες από το BODYLINE όταν έμαθαν πως περνούσα από κάτω και με κυνήγησαν μέχρι τη Βουλή. Εκεί, η Ζωή μου πρόσφερε άσυλο και εγώ χάρηκα η πτωχή.

Και τότε άρχισε το πραγματικό μαρτύριο! Μου έβγαλε τα νύχια ένα ένα μέχρι να της ομολογήσω ποιος ήταν ο πραγματικός πατέρας της Ζωής στους ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Ο Οκάν ή ο Δαμιανός; Πού το θυμόταν η άτιμη!

-Tι ορισμό δίνετε στις λέξεις Λογοτέχνης-Συγγραφέας και κυρίως εσείς πως ονομάζετε τη Μαίρη Κόντζογλου;

Την Μαίρη Κόντζογλου την ονομάζω «Μαιρούλα» όπως με αποκαλεί η εγγονή μου! Αυτός είναι ο μεγαλύτερος τίτλος.

Ασφαλώς και κάθε συγγραφέας δεν είναι λογοτέχνης, όπως και κάθε τραγουδιστής δεν είναι καλλίφωνος.

Λογοτέχνης, ο ασκών την τέχνη του λόγου. Διανοούμενος, πνευματικός δημιουργός, διατυπώνει ιδέες, δημιουργεί εικόνες,  μετουσιώνει την πραγματικότητα  με βάση τις δικές του ιδέες και  συναισθήματα.

-Σε ένα συγγραφέα συνηθίζεται να ρωτούν στο τέλος μιας κουβέντας, τι ετοιμάζει τώρα.  Δεν θα ξεφύγω από το πλαίσιο και σας ρωτώ ευθέως τι ετοιμάζετε και σε ποιο στάδιο είναι. 

Θέλετε να μας αφιερώστε κάποιο απόσπασμα από το αδημοσίευτο ακόμα έργο σας; 

Σας απαντώ λοιπόν εξίσου ευθέως πως ετοιμάζω…. ένα μυθιστόρημα. 

Οδεύει προς το τέλος του, αγνοώ πότε όμως αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου, είναι ένα δύσκολο συγγραφικά θέμα , με έχει βασανίσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο γιατί, γύρω από ένα αληθινό γεγονός έχω ‘χτίσει’ μια μυθιστορία.

Μου αρέσει τρελά, ξυπνάω μέσα στη νύχτα και το σκέφτομαι αλλά εντάξει, δε νομίζω πως μόνο σε μένα συμβαίνουν αυτά. Ευχαρίστως να σας παραθέσω ένα απόσπασμα, δεν είναι αντιπροσωπευτικό, ούτε προς το χρόνο, ούτε προς το μέρος , πολύ περισσότερο ως προς το θέμα γιατί δε θέλω να το αποκαλύψω, όπως αντιλαμβάνεστε.

 Σας ευχαριστώ και πάλι από βάθους καρδιάς και σας εύχομαι δημιουργικότητα για πολλά πολλά χρόνια ,ώστε το Ελληνικό Βιβλίο και ο Ελληνικός Πολιτισμός, που εσείς επάξια εκπροσωπείτε να φτάσει στα πέρα τα του κόσμου!

Και εγώ ευχαριστώ για τις ωραίες ερωτήσεις και τη διάθεση, μακάρι να πιάσει τόπο η ευχή σου, Γιούλη!

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΌ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΚΥΚΛΟΦΌΡΗΤΟ !!

Το νιαούρισμα αφού ελίχθηκε ανάμεσα στους κόκκους της ομίχλης, γλίστρησε στα κεραμίδια και θα έπεφτε κάτω αν δεν σκάλωνε στα μούσκλια που είχαν ζωηρέψει ποτισμένα από την υγρασία.  Ύστερα, ξεθαρρεμένο,  διαπέρασε το κλειστό παραθύρι με τις σιδεριές, έκοψε μια αμήχανη βόλτα μέσα στη μισοσκότεινη κάμαρα  και  στάθηκε μπροστά στα μάτια της Ανίκας που, κείνη τη στιγμή, έκλειναν βαριά πάνω από το εργόχειρο.  Ώρες τώρα το παίδευε και την παίδευε και κείνο. Αμέσως, καταλαβαίνοντας το λάθος του, το νιαούρισμα χώθηκε στους χνουδωτούς διαδρόμους των αυτιών της.

Άνοιξαν απότομα τα μάτια της στο άκουσμα του παράπονου του Λευτέρη. Είχε έρθει ο καλός της, καμιά αμφιβολία γι’αυτό και οι κόκκινοι λεκέδες του λαιμού που μόλις είχαν πάρει να σβήνουν, φούντωσαν πάλι.   Κάτω από το εξεταστικό βλέμμα των δύο άλλων γυναικών που παραξενεύτηκαν από το απότομο ανασάλεμα της μικρής,  μισόκλεισε  τα βλέφαρα πάλι και έκανε πως πάλευε με τη νύστα.

«Πάω να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου…» δικαιολογήθηκε και βγήκε από την κάμαρα παρασέρνοντας , στη βιασύνη της πάνω,  τον χασέ που βασάνιζε …εεεεμ  δηλαδή κεντούσε. 

Παρέσυρε και το σεντόνι που κρατούσε η αδελφή της,  ενώ οι  πέντε κλωστές με τις οποίες πάλευε να φτιάξει το πολύπλοκο και απαιτητικό σχέδιο έμειναν να αιωρούνται μαζί με τις βελόνες τους βγάζοντας μπαμπακερές κραυγές αγωνίας.

Κοιτάχτηκαν οι άλλες δυο και η μάνα σήκωσε τους ώμους της χαμογελώντας τρυφερά στην προσπάθειά της να καθησυχάσει την φιλύποπτη μεγάλη της.

«Μικρή είναι, νυστάζει, μι λίντα  ίχα…».

Η Ανίκα διέσχισε στις μύτες των ποδιών το χαγιάτι και πριν πατήσει  στη στενή πέτρινη σκάλα, έριξε μια ματιά κάτω.  Ολάκερη την ευρύχωρη αυλή την είχε σκεπάσει το σύννεφο. Τα τρία κυπαρίσσια, το φουντωτό λιόδεντρο και το πέτρινο πηγάδι  είχαν εξαφανιστεί καθώς το σάβανο της ομίχλης τα είχε τυλίξει με φροντίδα περισσή.   Κατέβηκε  δυο δυο τα σκαλιά έχοντας τα μάτια καρφωμένο προς τα εκεί που ήξερε πως, δεξιά και αριστερά της αυλόπορτας, στέκονταν οι δυο θεόρατες μαρμάρινες κολώνες και ένας παλιός παιδικός φόβος ξαναγύριζε σαν από όνειρο φερμένος, ξαναγύρισε μέσα της…..

Περνώντας δίπλα από το πηγάδι έριξε μέσα  τον ξύλινο κουβά με όλη της την δύναμη και ευχήθηκε να φτάσει ως την κάμαρα πάνω ο πνιχτός ήχος.  Ευχήθηκε να έφτανε στα αυτιά της αδελφής της, κυρίως εκείνης,  για να γινόταν πιστευτό αυτό που είχε προφασιστεί προκειμένου να βγει έξω τέτοια ώρα, πως δηλαδή ήθελε να ρίξει νερό στο πρόσωπό της για να ξυπνήσει.

Από εκεί ως τη σκεπή ήταν πέντε δρασκελιές απόσταση που την κάλυψε σαν αερικό και μετά, το ίδιο γρήγορα και αθόρυβα,  σκαρφάλωσε στα μουσκεμένα κεραμίδια πατώντας στη σιδεριά που έφραζε το παράθυρο του μαγειρειού και σε μια εσοχή του τοίχου.

Ισορρόπησε στη δεύτερη  προσπάθεια  – δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο καθώς η σκεπή ήταν κεκλιμένη και σε κάποιες μεριές η υγρασία είχε μετατραπεί σε ένα πολύ λεπτό στρώμα πάγου - , έριξε μια ματιά γύρω της και στάθηκε λίγο να αφουγκραστεί τη νύχτα που φώλιαζε μέσα στην ομίχλη. Τίποτα, μόνο το μεθυσμένο τραγούδι κάποιου άνδρα σ’ ένα σοκάκι, πέρα μακριά.

Σαν έφτασε στο τέλος της σκεπής πάτησε στο πάνω μέρος μιας αρχαίας κολώνας χαμηλότερης από το σπίτι  και, πιάνοντας το στιβαρό χέρι του Νικόλα που την περίμενε ακριβώς από κάτω, πήδηξε στο μουσκεμένο έδαφος με χάρη που θα ζήλευε και ο Λευτέρης, ο γάτος του αγαπημένου της. Πήδηξε και με κομμένη την ανάσα βρέθηκε στην αγκαλιά του νέου. Την βρήκε μουσκεμένη από ομίχλη και ιδρώτα. Ύστερα και πριν προλάβει να γευτεί το φιλί του, έσκυψε και πήρε στα χέρια τον Λευτέρη που τριβόταν με μανία στον ποδόγυρο του φουστανιού της,  διαμαρτυρόμενος με μακρόσυρτα νιαουρίσματα που μπορούσαν να αποβούν μοιραία για την μυστικότητα της συνάντησης των δυο παιδιών. Ο γάτος στριμώχτηκε ανάμεσα στα δυο στέρνα, στο λαχανιασμένο από την ανάβαση και τον έρωτα κοριτσίστικο και στο καυτό από τον πόθο στέρνο του αγοριού. Στριμώχτηκε αλλά βολεύτηκε και, με ένα τελευταίο νιαούρισμα σιγανό και χαδιάρικο αυτή τη φορά, σιώπησε αφού κέρδισε το τρυφερό χάδι της Ανίκας πάνω στο μετάξι της ράχης του. 

 Περισσότερα για τη συγγραφέα μας εδώ

ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ, Κριτική άποψη της κυρίας Λίτσας Κοντογιάννη για το βιβλίο "Κλειστό Λόγω Αγάπης" Μαρία Παπαδάκη, Εκδόσεις Ωκεανίδα!!

 περισσότερα για το βιβλίο εδώ

Ένα υπέροχο μυθιστόρημα όπου ανασαίνει η  Κρήτη κι ένας απόλυτος ύμνος στην αληθινή φιλία.

Μας βυθίζει σ’ έναν κόσμο διαφορετικό, γεμάτο μαγεία και συναίσθημα.

Ένα βιβλίο όπου από παντού αναβλύζει πλουσιοπάροχα η αγάπη.

Πολύ πετυχημένες οι εναλλαγές των συναισθημάτων. Από τη χαρά και το γέλιο να περνά κανείς στη συγκίνηση, αλλά και να πονά μαζί με τους ήρωες της ιστορίας. Μια αφήγηση γεμάτη ανατροπές, που παράλληλα εξιστορεί γεγονότα εφτά δεκαετιών περίπου.

Ο απόλυτος δεσμός μάνας – παιδιού, η κακοποίηση των γυναικών, ο έρωτας, η ξενιτιά είναι και αυτά κυρίαρχα στοιχεία του βιβλίου.

Μια μοναδική, δυνατή, λυρική γραφή που σε παρασέρνει μέχρι τη τελευταία σελίδα του, με τρόπο που δεν κουράζει καθόλου! Πολύ απλά o αναγνώστης δεν θέλει να τελειώσει η ιστορία, και μόλις φτάνει στη τελευταία σελίδα, οι 592 σελίδες να μοιάζουν δραματικά λίγες.

Μπορεί να βασίζεται σε έναν θρύλο της Κρήτης, αλλά οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι και ξεπηδούν μέσα από τις σειρές του βιβλίου ολοζώντανα μπροστά μας.

Κι ένα μήνυμα προς εμάς όλους: Αν θέλουμε κάτι πραγματικά πολύ, αξίζει να παλέψουμε γι’ αυτό, γιατί που ξέρεις ….. όταν αποφασίσεις να σηκώσεις τα χέρια ψηλά και να διεκδικήσεις τ’ αστέρια, ο ουρανός μπορεί να χαμηλώσει μόνο για σένα. 

Το βίντεο του βιβλίου

Περισσότερα για τη συγγραφέα μας εδώ

ΛΙΤΣΑ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ για την ομάδα 

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ, Η Αποψη της κυρίας Λένας Σιδηροπούλου για το βιβλίο "Αμέσως τώρα πια" Εύα Ομηρόλη, Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ !!

περισσότερα για το βιβλίο εδώ

Τη γραφή της κας Ομηρόλη τη γνωρίζω χρόνια τώρα και είναι πάρα πολύ καλή, λιτή και ουσιαστική, γι' αυτό κι εξακολουθώ να διαβάζω τα βιβλία της.                                                

Στο συγκεκριμένο βιβλίο, με περίμενε μία έκπληξη.... ήταν το θέμα με το οποίο ασχολήθηκε στο βιβλίο αυτό... Κι αυτό ήταν ο ΧΡΟΝΟΣ στη ζωή ενός ανθρώπου και κατ' επέκταση στις ζωές όλων μας. 

Ο χρόνος, τα όνειρά μας, τα θέλω μας, που τις περισσότερες φορές μένουν απραγματοποίητα και καθώς ο χρόνος κυλά με γρήγορους ρυθμούς, έρχεται η στιγμή που ο χρόνος που έχει ορισθεί για μας φθάνει στο τέλος του και συνειδητοποιούμε ότι τα όνειρά μας έχουν μείνει όνειρα.... ότι με άλλα όνειρα και προσδοκίες ξεκινήσαμε το ταξίδι της ζωής μας κι ότι τελικά η ζωή αλλού μας οδήγησε.... ότι "θάψαμε" τα όνειρά μας και τα θέλω μας στο βωμό των ονείρων και των θέλω που είχαν οι γονείς μας για μας, στο βωμό των ονείρων και των θέλω του ή της συντρόφου μας και της οικογένειάς μας, στο βωμό μιας κοινωνικά αποδεκτής ζωής,  μιας ζωής μετρημένης σε καλούπια που άλλοι έφτιαξαν για μας, ΟΧΙ όμως της ΖΩΗΣ  που εμείς  θα θέλαμε για μας!!! 

Το πόσο "αφήσαμε" να μας ξεγελάσουν άνθρωποι, φίλοι, συγγενείς, σύντροφοι κ.λ.π. και να πάρουν αυτοί το τιμόνι της ζωής μας στα χέρια τους.... είναι σχεδόν τραγικό το πόσο "παγιδευμένοι" νιώθουμε σ' αυτήν τη ζωή που άλλοι όρισαν για μας και που δυστυχώς όταν το συνειδητοποιήσουμε, ο χρόνος για μας έχει τόσο συρρικνωθεί που απλώς είναι πολύ αργά.

Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται η συγγραφέας είναι πολύ δυνατό, πολύ ευαίσθητο, πάντα επίκαιρο, μια μαρτυρία ανθρώπινη και αφορά όλους μας και ταυτόχρονα είναι κάτι που λίγοι άνθρωποι καταφέρνουν να κάνουν, να μιλήσουν δηλαδή ειλικρινά  με τον εαυτό τους για το θέμα αυτό. 

Πιστεύω πως αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να "σκύψουμε" πάνω από τον εαυτό μας, να "σκάψουμε" βαθιά μέσα μας, να αναλογιστούμε τη ζωή που έχουμε μέχρι τώρα ζήσει και να αναρρωτηθούμε "είναι η ζωή που ζήσαμε και ζούμε αυτή την οποία θα θέλαμε να ζήσουμε"? ή κάπου στη διαδρομή χάσαμε το δρόμο προς τα προσωπικά μας θέλω, τα προσωπικά μας όνειρα, τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και προς την προσωπική μας ελευθερία με ότι αυτό την εκφράζει?

Αν το "ψάξουμε" περισσότερο θα δούμε πως θα μας εκπλήξει η ευκολία με την οποία ξεχνάμε αυτά που νιώθαμε και αυτά που θέλαμε όταν είμαστε παιδιά, έφηβοι, ενήλικοι, κι όταν τα θυμόμαστε πάντα θλιβόμαστε αλλά και πάντα βρίσκουμε αφορμές και δικαιολογίες για να αναβάλλουμε ξανά την πραγματοποίηση των στόχων μας, των ονείρων μας, των θέλω μας...

Κι αυτά τα θέλω μας είναι σαν σκληρός δίσκος που μοιάζει πως ποτέ δεν χαλάει, πως ποτέ δεν φθείρεται από το χρόνο και πως δεν υπάρχει επιλογή για διαγραφή των στοιχείων που κουβαλάει κι όμως εμείς επιλέγουμε να βάλουμε αυτόν τον σκληρό δίσκο σε χαλασμένο υπολογιστή και μόνο όταν κάποια στιγμή ο υπολογιστής "κρασσάρει" τότε και μόνο τότε συνειδητοποιούμε πόσο αφελής σταθήκαμε, αναβάλλοντας και αναβάλλοντας και πάλι αναβάλλοντας την πραγματοποιήση τους, πιστεύοντας πως πάντα έχουμε χρόνο για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, για να ζήσουμε τα θέλω μας.... κι όταν επιτέλους συνειδητοποιήσουμε  οτι πρέπει να δράσουμε, τότε δυστυχώς συνειδητοποιούμε ότι ο χρόνος που έχει ορισθεί για μας έχει φθάσει στο τέλος του.

Αρχικά μου έκανε εντύπωση πως πουθενά δεν αναφερόταν το όνομα του πρωταγωνιστή της ιστορίας, μα σύντομα κατάλαβα ότι δεν ήταν τυχαίο, ότι η συγγραφέας με το τέχνασμα αυτό ίσως ήθελε να βάλει τον καθένα από εμάς στη θέση του πρωταγωνιστή της ιστορίας. 

Με πένα λιτή και περιγραφική, που ξέρει να αποφεύγει τις περιττές περιγραφές πραγμάτων ή καταστάσεων,  η συγγραφέας εστιάζει στη ζωή ενός ανθρώπου, δίνοντας μας αριστοτεχνικά τα θέλω του στο παρελθόν και στο παρόν του, αέναες στιγμές στο χρόνο και κεντάει με βελονιές που προκαλούν πληγές, με βελονιές που ματώνουν τόσο τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, όσο και εμάς τους αναγνώστες, προτρέποντας μας να δούμε από άλλη σκοπιά τη ζωή.... ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.

Για μένα προσωπικά αποτέλεσε ένα βιβλίο φιλοσοφίας ή φιλοσοφικής ματιάς και πεδίο προσωπικής αναζήτησης και ανακάλυψης του ότι η ζωή μας δεν είναι για μας τους ίδιους ένα απροσπέλαστο σύμπαν ή κάτι απόμακρο και ακατανόητο, αλλά είναι ένας προορισμός προσιτός, αρκεί να σκύψουμε με αγάπη μέσα μας, στον εαυτό μας, να τον αφουγκραστούμε, να τον κατανοήσουμε, να τον αγαπήσουμε, να σκύψουμε με αγάπη στα όνειρά και στα θέλω μας κι επιτέλους να αποφασίσουμε να δράσουμε για την εκπλήρωση όλων αυτών, πριν οι κόκκοι της άμμου στην κλεψύδρα της ζωής μας χαθούν οριστικά!

Και μη βιαστείτε να πείτε πως ..... ναι ... η ζωή που ζείτε είναι αυτή που σας αντιπροσωπεύει και που σας εκφράζει.... Αφήστε τις θύμισες να σας πάνε ένα ταξιδάκι, τότε που ήσασταν παιδιά, τότε που ήσασταν έφηβοι ή και αργότερα στην αρχή της ενηλικίωσης σας και θυμηθείτε τα όνειρα που είχατε τότε, τους στόχους που είχατε τότε, τα θέλω που είχατε τότε...... κι αναρρωτηθείτε..... πόσα από αυτά χαρίσατε στον εαυτό σας? και μετά σκεφθείτε.........  ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!!!!!!!!!

Περισσότερα για τη συγγραφέα μας εδώ

Λένα Σιδηροπούλου για την ομάδα 

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Συνέντευξη της συγγραφέως κ. Ελσης Τσουκαράκη στην Γιούλη Τσακάλου , ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ!!

 περισσότερα για το βιβλίο μας εδώ

Ελση Τσουκαράκη, μια  πολυσχιδής προσωπικότητα, με πλούσιο  συγγραφικό  έργο που δύσκολα μπορεί κανείς να τo παρουσιάσει όλo χωρίς να παραλείψει κάτι.

-Οι σπουδές πιστεύετε πως  είναι εφόδιο και  βοηθούν στην συγγραφή των βιβλίων ; Η πιστεύετε πως  είναι χάρισμα απλά και μόνον?

Οι σπουδές… με την πλατιά έννοια, είναι εφόδιο στον άνθρωπο με οτιδήποτε ασχοληθεί στην πορεία του, διότι διευρύνουν τους ορίζοντες, συμφιλιώνουν με το φόβο παγιωμένων πεποιθήσεων και το κυριότερο βοηθούν κάποιον να οδηγηθεί συντομότερα στην αυτογνωσία!

-Υπήρχε η στιγμή που αποφασίσατε να δημοσιοποιήσετε τις σκέψεις σας γράφοντας. Τι ήταν αυτό που πρώτο δημοσιεύσατε και πόσο εύκολο ήταν σαν νέα συγγραφέας  να  εκδώσετε;

Από παιδί εκφραζόμουν ευκολότερα με τον γραπτό λόγο, οπότε σκάρωνα πάντα μικρές-κρυφές ιστορίες, για το συρτάρι. Το πρώτο βιβλίο το οποίο αποφάσισα να εκδώσω ήταν η «Ποινή» κι ομολογώ ότι παιδεύτηκα αρκετά μεγάλο κι επίπονο χρονικό διάστημα, μέχρι να διασταυρωθεί ο δρόμος μου με τις εκδόσεις Ψυχογιός!

-Διαβάζοντας τα βιβλία σας ένας αναγνώστης τι είναι αυτό που θέλετε να του μεταβιβάσετε μέσα από το γραπτό σας?

Ότι η ζωή έχει συνεχόμενες καθημερινές εναλλαγές κι ανατροπές και ο καλύτερος σύμμαχος, ο πιο πιστός, αφοσιωμένος κι απαραίτητος στην πορεία μας, είναι πάντα ο εαυτός μας!

-Πόσο σας επηρεάζει ,ο χαρακτήρας ενός ήρωα του βιβλίου σας κατα την διάρκεια της γραφής του αλλά και αργότερα.

Δεν επηρεάζομαι με την έννοια της ταύτισης, αντιθέτως νιώθω συνήθως αρκετά αποστασιοποιημένη από τον κεντρικό μου ήρωα. Όμως κάνω παρεϊτσα μαζί του, συζητάμε, γνωριζόμαστε κι ανταλλάσσουμε απόψεις, ξέροντας κι οι δυο, ότι αυτή η σχέση έχει ημερομηνία λήξης!

-Είναι οι συγγραφείς ιδιόρρυθμα άτομα; με σκέψεις που εμπλέκουν την πραγματική ζωή με αυτήν των ηρώων τους; Νομίζετε πως αυτό συμβαίνει; Και αν ναι, πόσο δύσκολο να αποστασιοποιηθούν μετά το τέλος ενός έργου;

Η ατομική ιδιορρυθμία, νομίζω αφορά περισσότερο στο χαρακτήρα κάποιου κι όχι στον επαγγελματικό του προσανατολισμό. Προσωπικά αποδέχομαι για τον εαυτό μου τον τίτλο του ιδιόμορφου ανθρώπου, αναζητώ τη μοναξιά, ηρεμώ μόνο με τη συνειδητή, εσωτερική μου επικοινωνία, με απορυθμίζει η ένταση της ενέργειας γύρω μου κι αρέσκομαι να ταξιδεύω ανάμεσα στην καθημερινότητα και τη φαντασία, είτε ξεκινώ, είτε τελειώνω ένα βιβλίο!   

-Τι γνώμη έχετε για τη κρίση στην αγορά του βιβλίου?΄

Οπωσδήποτε η αγορά του βιβλίου αποτελεί παράπλευρη απώλεια της έντονης οικονομικής κρίσης κι απλώς παραμένουμε όλοι με την ευχή στην καρδιά να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα, μαζί με τα υπόλοιπα θέματα που ταλανίζουν την καθημερινότητά μας!  

-Πότε ένας άνθρωπος που γράφει βιβλία λέγεται Συγγραφέας? Εχω ακούσει Συγγραφείς αλλά και κριτικούς να λένε πως χρειάζονται πάρα πολλά βιβλία, για να ονομαστεί κάποιος Συγγραφέας.Υπάρχουν κάποιες δικλείδες που οριοθετούν το νόημα?

Θα επανέλθω πάλι στην άποψη, ότι όλα εξαρτώνται από τον χαρακτήρα κάποιου. Άλλοι αρέσκονται να ονοματίζουν τον εαυτό τους «συγγραφέα» ευκολότερα κι άλλοι διανύοντας μεγάλες, δύσκολες ανηφοριές και εσωτερικά, δύσβατα μονοπάτια. Η συγγραφή φέρει μεγάλο βάρος ευθύνης, το οποίο κρίνεται διαχρονικά κι αξιολογείται στην πορεία του χρόνου

-Υπάρχει κατα την άποψη σας χρονικό όριο μεταξύ συγγραφής δύο έργων; Ή μπορεί κάποιος δημιουργός να δουλεύει στο μυαλό αλλά και στην πράξη δύο και τρία έργα ταυτόχρονα;

Η φαντασία στήνει πολύπλοκα, σκανδαλιάρικα και δαιδαλώδη παιχνίδια με το μυαλό. Αφηνιάζει πολλές φορές και καλπάζει ανεξέλεγκτα. Οπωσδήποτε μπορεί να διαχειριστεί με ταχυδακτυλουργικό, νοητικό τρόπο συγχρόνως, περισσότερες από μια ιστορίες!

-Εχετε εκδώσει 7 βιβλία αν θυμάμαι και τώρα θα εκδοθεί το 8ο? Από τα βιβλία τι έχετε εισπράξει? Και δεν εννοώ την αγάπη του κόσμου που σας δίνει δύναμη. Εννοώ εαν η αναγνωρισιμότητα σας πλέον έχει δώσει μια καλύτερη ποιότητα ζωής, έχει κάνει πιό εύκολη την καθημερινότητά σας και βεβαίως εάν απέδωσαν οικονομικά όσο περιμένατε, το ρωτώ γιατί δεν έχω ακουσει σχεδόν παρά μόνον από ελάχιστους πως τα βιβλία είναι ο καλύτερος και ασφαλέστερος δρόμος πλουτισμού.

Από τα βιβλία έχω εισπράξει αμύθητο συναισθηματικό πλούτο κι αφορμές να εμβαθύνω στην ίδια μου την Ύπαρξη. Η αναγνωρισιμότητα περισσότερο με απορρυθμίζει, παρά με διευκολύνει. Όσο για τις οικονομικές απολαβές, για να κάνουμε και λίγο χιούμορ, θα σας το περιγράψω εικονικά: Στη μια πλευρά βρίσκονται τα έσοδα από ένα βιβλίο, στην άλλη πλευρά ο πλουτισμός που αναφέρατε… κι ανάμεσά τους ένα αβυσσαλέο, απροσπέλαστο  φαράγγι… !

-Πως σας φαίνονται οι εκδηλώσεις βραβείων στον καιρό της απίστευτης κρίσης! είναι δυνατόν να γίνονται τέτοιου τύπου βραβεύσεις, πολυέξοδες και  είναι δυνατόν να συμμετέχει κάποιος σε μια τέτοια εκδήλωση "μεγαλείου" και ύστερα να μπορεί να κατέβει με τον κόσμο στο Σύνταγμα; Εσεις  τι γνώμη έχετε;

Η μια άποψη αφορά στο στήσιμο ενός πάρτι! Ως εκεί! Γιατί όχι; Προσωπικά, δε μου αρέσουν οι εκδηλώσεις βράβευσης, διότι ικανοποιούν την επιφάνεια κι όχι την ουσία κι επιπλέον δημιουργούν παρασκηνιακές προστριβές στις σχέσεις των ανθρώπων! Και κάτι ακόμα: Επιβαρύνουν τον βραβευμένο με ένα ρόλο, για τον οποίο μπορεί να μη νιώθει έτοιμος ν’ανταποκριθεί. Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι ίσως, η αποστασιοποίηση του Μπομπ Ντίλαν, ύστερα από την ανακοίνωση ότι είναι νικητής στο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Άφαντος στη σιωπή του! 

-Τα βιβλία σας έχουν απήχηση όχι μόνον στο γυναικείο πληθυσμό αλλά και στον ανδρικό.! Τι "μαγικό" κάνει η πολύ λόου προφίλ Ελση Τσουκαράκη ώστε να τους κερδίζει όλους?

Θα σας απαντήσω πάλι με τη βοήθεια του αστεϊσμού. Οι περισσότεροι ήρωες στα βιβλία μου είναι άντρες, οπότε διακωμωδώ ότι ίσως ανήκα στο αρσενικό φύλο σε προηγούμενες ενσαρκώσεις μου κι αυτό με βοηθά να ψυχολογώ με άνεση το διττό, Γιν και Γιανγκ ανθρώπινο στοιχείο της φύσης μας. Νομίζω ότι ο αναγνώστης εισπράττει τη δική μου γήινη κι ανθρώπινη αλήθεια μέσα από τις ιστορίες μου κι αυτό το συναίσθημα δημιουργεί μια αόρατη φιλία αναμεταξύ μας!

-Πόσο μπορεί να επηρεάσει έναν Έλληνα δημιουργό η κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας σήμερα; Μπορεί να αποδώσει περισσότερο, έχει δηλαδή επί πλέον θέματα; Ή μπορεί αυτή η πολιτική και οικονομική κατάσταση που ζούμε τώρα, να γίνει ένας ανασταλτικός παράγων δημιουργίας, επειδή το πρώτιστο είναι ο βιοπορισμός κι η κάλυψη των οικονομικών υποχρεώσεων που ο κάθε ένας μας έχει αναλάβει;

Η μεγάλη ικανότητα της συγγραφής είναι η αποστασιοποίηση του μυαλού και της φαντασίας από την καθημερινότητα. Τα εκάστοτε κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά προβλήματα οπωσδήποτε πυροδοτούν και καθοδηγούν μέχρι ένα ορισμένο σημείο την πλοκή μιας ιστορίας, αλλά υπάρχει πάντα η χαρά της εσωτερικής λύτρωσης και φυγής που δημιουργεί καινούργιους, αισιόδοξους και απατηλούς, ίσως κόσμους!  

-Υπήρξαν φορές που παλιοί , γνωστοί Συγγραφείς μου είπαν πως η διάθεση των νέων Συγγραφέων να καταλάβουν μια θέση στα ράφια των βιβλιοπωλείων είναι απίστευτα ορμητική απίστευτα επιθετική σε σημείο που οι ίδιοι οι παλιοί Συγγραφείς να νοιώθουν αυτήν την πίεση και να "κάνουν πίσω" μη θέλοντας να συμμετέχουν σε έναν αγώνα δρόμου της δημοσιότητας. Εσεις καταλαβατε κάτι τέτοιο ; και ποιο δρόμο επιλέξατε για να προχωρήσετε!

Υπάρχει αυτή η αδηφάγα ορμή – όπως σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους - και προσωπικά βουβαίνομαι, τρομάζω με τέτοιες συμπεριφορές και συσπειρώνομαι στον εαυτό μου. Δεν αντιδρώ όμως κι αφήνω να κυλήσει η ροή των εξελίξεων. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει… Η νοοτροπία του μονομάχου στην αρένα δεν μου ταιριάζει! Παραχωρώ από την αρχή τη νίκη στο πεινασμένο λιοντάρι!

-Η οικονομική κρίση και οικονομική αθλιότητα που σιγά - σιγά επιβάλλεται στη χώρα μας, πιστεύετε πως θα αναστείλει επ' αόριστον τις πωλήσεις βιβλίων, ή οι άνθρωποι θα θέλουν να ξεφύγουν από την καθημερινή τους ζωή ταξιδεύοντας μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου ως η μοναδική ίσως, δυστυχώς, διασκέδαση;

Το βιβλίο παραμένει ο Βασιλιάς όλων των τεχνών… των βουβών κι αοράτων σχέσεων, των αποσκευών, των διακοσμητικών… των… των! Σε ταξιδεύει, σε παρηγορεί στη μοναξιά σου, σε συντροφεύει ευχάριστα στις ενδοσκοπήσεις σου… το αγγίζεις, του μιλάς, το μυρίζεις, το μεταφέρεις, το δανείζεις…. Ομορφαίνει το περιβάλλον σου, βελτιώνει τη διάθεση, σε συστήνει με σκιερά κομμάτια της ψυχής σου. Ουπς! Πήρα φόρα… Σταματώ! Μπορώ να γράψω σελίδες για τον πολύτιμο ρόλο των βιβλίων στη ζωή μας! Οπότε ψηφίζω Αισιοδοξία για το μέλλον του!    

-Είναι  η ποιότητα της γραφής σας που κινεί τους Αναγνώστες. Αυτό είναι πιά γνωστό σε όλους μας. Εσεις τι ορισμό δίνειτε στις λέξεις Λογοτεχνης- Συγγραφέας και κυρίως εσείς πως ονομάζετε την Ελση?

Ο τίτλος «Λογοτέχνης» κι επιπλέον «Συγγραφέας» είναι εξαιρετικά τιμητικός, συγχρόνως όμως βαρύς κι επίπονος. Απαιτεί χρόνο μέχρι να καταξιωθεί, να αγαπηθεί από το κοινό, να εμπνεύσει εμπιστοσύνη  και να διεκδικήσει το ρόλο του στο ράφι μιας διαχρονικής βιβλιοθήκης! Η Έλση αυτοχαρακτηρίζεται απλώς…. Ονειροπόλα!

-Σας ενοχλεί κάτι στους ανθρώπους; Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ;Τι πιστεύετε πως σας προσδιορίζει;

Κάποτε με ενοχλούσαν πολλά ξένα στοιχεία προς εμένα στο χαρακτήρα των ανθρώπων και ίσως γινόμουν επικριτική. Στην πορεία του χρόνου όμως συνειδητοποίησα ότι δε με αφορούσαν προσωπικά, διότι όλοι παλεύουμε ουσιαστικά με τους δικούς μας εσωτερικούς περιορισμούς και πεποιθήσεις κι απλώς καθρεφτίζουμε συμπεριφορές και δικές μας ελλείψεις στους άλλους. Λυτρώθηκα! Δε με ενοχλεί τίποτα πλέον. Πορεύομαι το προσωπικό μου μονοπάτι κι ασχολούμαι με την κατάκτηση της ψυχής μου κι αυτό μου αρκεί, επειδή είναι ζόρικη, με παιδεύει και με υποβάλλει σε συχνές και δύσκολες δοκιμασίες. 

-Σαν άνθρωπος τι ελπίζετε ; εχετε κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;

Ελπίζω να γεμίσει ο πλανήτης με εκατομμύρια λιθαράκια συμπόνιας ανάμεσα στους ανθρώπους. Να φουντώσουν και να απλωθούν σαν κατάφυτα δάση σε ολάκερο τον κόσμο!  Να ξεκινήσει η αλλαγή για τις επόμενες γενιές… για τους νέους που αγαπάμε και στα μάτια τους καθρεφτίζουμε το μέλλον! Ευτυχώς έχω ακόμα αρκετές ανεκπλήρωτες επιθυμίες, διότι είναι μεγάλο δώρο και προνόμιο στη ζωή να μπορεί κάποιος να Ονειρεύεται!  

Είναι πολύ μεγάλη η χαρά και η τιμή που νοιώθω και σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που διαθέσατε. Θα ήθελα να συνεχίσω την κατά τη γνώμη μου σωστή παράδοση να κλείσετε εσείς όπως θέλετε, με τις δικές σας σκέψεις αυτήν την συνομιλία. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια  για το νέο σας πόνημα που μόλις κυκοφόρησε κι αν ετοιμάζετε κάτι άλλο;

Θα συνδυάσω το νέο μου βιβλίο «Η Αυλή των Ονείρων» με ένα φιλοσοφικό μήνυμα, διότι η ιστορία αφορά στον ήρωα μου τον Μάνθο, ο οποίος αποδέχεται στωικά την καθημερινότητα και ροή της ζωής και προσπαθεί ν’αντιμετωπίζει όλες τις αντιξοότητες προχωρώντας σύμφωνα με τους προσωπικούς του κώδικες τιμής. Η Αυλή των Ονείρων με άλλα λόγια εκφράζει τη φωνή μέσα μας, τους Νόμους της ψυχής μας! Νομίζω ότι αυτοί είναι κι οι δυο μεγάλοι Πυλώνες της πορείας μας: Η Αποδοχή των πάντων… και Η Αγάπη!

Με ρωτάτε αν ετοιμάζω κάτι άλλο; Αναπνέω, βλέπω, ακούω, αγγίζω, γεύομαι, μυρίζω… Γράφω συνεχώς! Ευχαριστώ Ουρανέ μου! 

Θα ήθελα πραγματικά να σας ευχαριστήσω με τη σειρά μου, κυρία Τσακάλου για την ουσιαστική συμπαράσταση σας και βοήθεια προς όλους τους συγγραφείς, την υποστήριξή σας στα βιβλία και την έμπρακτη απόδειξη της Αγάπης σας με τις καθημερινές και  συνεχείς συμμετοχές σας, σε παρουσιάσεις κι εκδηλώσεις. Λειτουργείτε σαν αόρατη, κινητήρια δύναμη στο παρασκήνιο!

Να’στε πάντα καλά κι Αισιόδοξη μέσα σας!

Με τιμή

Έλση Τσουκαράκη  

Σας ευχαριστώ και πάλι!

Περισσότερα για τη συγγραφέα μας εδώ

ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ