Παρουσίαση του βιβλίου "ΚΕΝΤΟΥΚΙ" απο τη Γιούλη Τσακάλου στον Ελεύθερο τύπο 5/11/24
Συγγραφέας : ΣΑΜΑΝΤΑ ΣΒΕΜΠΛΙΝ
Μετάφραση: ΕΦΗ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Εκδόσεις Πατάκη-Patakis Publishers
Η Σαμάντα Σβέμπλιν περιγράφει την αδιαπραγμάτευτη σύγχρονη μοναξιά μέσα από το βιβλίο της «Κεντούκι» από τις εκδόσεις Πατάκη, είναι μια απεικόνιση, μια ενσάρκωση των ανθρώπινων και κοινωνικών σχέσεων. Ανθρώπινα όντα και τεχνολογικές εφευρέσεις εξομοιώνονται σε έναν παράλογο κόσμο. Όλοι συνθέτουν ένα σύνολο αδιάσπαστων σχέσεων, αρθρωμένο σε μια τυχαία, μονόδρομη και παγκόσμια κατεύθυνση. Ένα ιδιαίτερο σαγηνευτικό μυθιστόρημα, με εξαιρετικά πολύπλοκη αφήγηση, μια σκοτεινή και πρωτότυπη ιδέα που σε αιχμαλωτίζει! Από τις λίγες φορές που κλείνοντας το βιβλίο μου αφήνει ρωγμές κ χαρακτήρες να σκέφτομαι για πολύ καιρό ακόμα!!
Η τεχνολογία ως πανάκεια απομυθοποιείται πλήρως εδώ, αφήνοντας τον αναγνώστη σε έναν ζοφερό κόσμο όπου οι άνθρωποι συνεχίζουν να είναι άνθρωποι με έναν ατελείωτο βρόχο στο λαιμό. Θα αναρωτηθείτε πώς η κοινωνία μπαίνει τόσο εύκολα σε αυτές τις παγίδες της νέας τεχνολογίας κ την εξάρτηση της απο αυτήν. Στο τέλος ειδικότερα είναι εξαιρετικά συγκλονιστικό. Η πραγματική μαγεία και ο τρόμος είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτό το βιβλίο είναι τόσο πιστευτό, τόσο πολύ που αν βλέπατε ένα kentuki στο κατάστημα αύριο δεν θα σας εξέπληττε καν.
Γιατί σχεδόν πάντα το πρόβλημα ξεκινά στα σπίτια –ήδη έχουν καταγραφεί χιλιάδες περιπτώσεις στο Βανκούβερ, το Χονγκ Κονγκ, το Τελ Αβίβ, τη Βαρκελώνη, την Οαχάκα– και διαδίδεται ταχύτατα σε όλα τα µήκη και τα πλάτη της γης. Κουνέλια, κοράκια, αρκουδάκια, πάντα, δράκοι ή κουκουβάγιες, τα κεντούκι δεν είναι κατοικίδια ούτε ροµπότ. Μέσα από τα µηχανικά τους µάτια βλέπουν πραγµατικοί άνθρωποι, και το ζήτηµα είναι –το λένε στα δελτία ειδήσεων και το µοιράζονται στο διαδίκτυο– ότι κάποιος που ζει στο Βερολίνο δεν είναι λογικό να µπορεί να τριγυρνάει στο σαλόνι κάποιου άλλου που ζει στο Σίδνεϋ, ούτε κάποιος που ζει στην Μπανγκόκ να µπορεί να τρώει το πρωινό του µε τα παιδιά σας στο διαμέρισα σας στο Μπουένος Άιρες. Ιδίως όταν αυτοί οι άνθρωποι, που τους βάζουμε µες στα σπίτια µας, είναι ανώνυμοι.
Σιγά σιγά γλιστράμε μέχρι να εγκλωβιστούμε σε ένα κλουβί της δικής μας κατασκευής. Οι εξελίξεις που παρακολουθούμε και οι τρόποι της χρήση του kentuki μπορεί να γίνει εθιστική, να οδηγήσει σε συναισθήματα απομόνωσης ή αμφισβήτησης της αυτοεκτίμησης και τους τρόπους με τους οποίους το παιχνίδι γίνεται κατά τα άλλα επεμβατικό στον προσωπικό χώρο και την ψυχική υγεία. Οι ανατροπές σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις πόσο οι λανθασμένες αντιλήψεις ή υποθέσεις μπορούν να έχουν τραγικά αποτελέσματα. Ποιος βρίσκεται στην άλλη πλευρά αυτών των παιχνιδιών και για ποιο σκοπό; Βρέθηκα να αναρωτιέμαι. Η Σβέμπλιν κάνει πράξη τις υποσχέσεις της για τρόμο που είχε καθορίσει στο προηγούμενο έργο της. Εχει το χάρισμα τελικά να παρασύρει επιδέξια τον αναγνώστη σε ένα αίσθημα συνενοχής και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου