Αποκλειστικό : Απόσπασμα απο το νέο ακυκλοφόρητο βιβλίο του συγγραφέα Μάνου Κοντολέων, με τίτλο "Αμαρτωλή Πόλη" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη !!!

Προδημοσίευση !!!


Μάνος Κοντολέων

«Αμαρτωλή Πόλη»

(Απόσπασμα από ένα cross over μυθιστόρημα –αμαρτωλής- ενηλικίωσης)

Κυκλοφορεί μέσα στον Σεπτέμβριο του 2016, από τις Εκδόσεις Πατάκη.

ΦΤΆΝΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΜΈΡΙΣΜΑ η Στεφανία, αλλά δε βγάζει το μπουφάν της.

Παγωνιά στα δωμάτια.

Μέσα στην κουζίνα μένει και σκέφτεται πως ευτυχώς που όταν σχεδιάζανε το σπίτι τους, είχε περάσει η άποψη του πατέρα της που ήθελε η κουζίνα να απομονώνεται από τους άλλους χώρους κι όχι να είναι ενιαία, όπως ζητούσε και το ονειρευότανε η Σόνια.

«Και από πότε οι άντρες έχουν λόγο για το πώς πρέπει να είναι η κουζίνα!» του πέταγε την γκρίνια της η Σόνια.

«Εγώ έτσι έχω μάθει από τη μάνα μου… Που όταν ζούσα μαζί της άνοιγα την πόρτα της κουζίνας της κι έμπαινα, λες, σε ένα βασίλειο των μυρωδικών και των γεύσεων…»

«Αμάν, εσείς οι άντρες με τις μανάδες σας!… Η δική μου η μάνα έκανε καλύτερα τα σουτζουκάκια, η μάνα μου σιδέρωνε καλύτερα τα πουκάμισά μου…»

«Πάντως καλύτερα τα σιδέρωνε απ’ ό,τι οι Φιλιππινέζες σου…»

Διάλογοι που στα αυτιά της Στεφανίας εκείνης της εποχής φαντάζανε ανόητες διαφωνίες, παιχνιδάκια ενηλίκων.

Τα άκουγε και τα ξεχνούσε.

Μα να που τώρα τα ξαναθυμάται, καθώς εδώ και κάμποσο καιρό ο Κλεάνθης με κατεβασμένο το κεφάλι της έδειξε ένα σακ βουαγιάζ και με διστακτική φωνή της ζήτησε να του πλύνει και να του σιδερώσει τα άπλυτα που εκεί μέσα είχε παραχώσει.

«Η Άσπα τώρα που πέφτει η θερμοκρασία την πιάνουν τα αρθριτικά της και…»

Τα βρόμικα ρούχα των άλλων.

Καθώς άνοιξε η Στεφανία –αργότερα, στο σπίτι πια– το σακ βουαγιάζ κι άρχισε να το αδειάζει, έμεινε να κρατά αμήχανα στα χέρια της ρούχα και εσώρουχα του πατέρα της.

Τα δικά της – ναι, αυτά, από τότε που ο Κλεάνθης είχε μετακομίσει, τα φρόντιζε μόνη της. Και όλο το καλοκαίρι, πάλι μόνο με τα δικά της άπλυτα είχε να ασχοληθεί. Ο πα-τέρας της, αν και μέσα στη βαριά κατάθλιψη, κρατούσε κάποιες ακόμα αντιστάσεις και τα δικά του τα μπλουζάκια, τα σορτσάκια και τα εσώρουχα μόνος του τα παράχωνε στο πλυντήριο και μετά μόνος του τα άπλωνε στο πίσω μπαλκονάκι και ασιδέρωτα ξανά τα φορούσε.

Μα τώρα –φαίνεται– δεν είχε μήτε πού να τα πλύνει, μήτε πού να τα στεγνώσει, μήτε και πού να τα σιδέρωνε.

Μπορεί όμως και να έβλεπε πια την κόρη κάπως διαφορετικά… Ως γυναίκα ενήλικη πλέον.

Όπως και να ήταν, εκείνη τη μέρα που για πρώτη φορά η Στεφανία βρέθηκε να αδειάζει τα άπλυτα του γονιού της, κατάλαβε πως η ζωή της ολότελα είχε αλλάξει.

Πως ενήλικο άτομο σημαίνει άτομο μόνο. Ή και το ανάποδο.

Κι ακόμα πως ο γονιός της δεν ήταν πρόσωπο που διέφερε από τους άλλους ανθρώπους. Μα όπως όλοι λερωνότανε, ίδρωνε, οι πόροι, οι αδένες, τα όργανα του σώματός του λειτουργούσαν χωρίς την έγνοια της φροντίδας προς ένα παιδί.

Το σώμα ξέχωρο από το συναίσθημα.

Και έτσι η Στεφανία, μετά από την πρώτη εκείνη κάπως ασυνήθιστη ανακάλυψη της ενηλικίωσής της, άρχισε να αφήνεται σε μια νέα μορφή σχέσεων με τον πατέρα της.

Τον φρόντιζε… Ας πούμε πως τον προστάτευε… Ναι;

Πάντως σίγουρα αν χρειαζότανε ακόμα κι αυτό θα το έκανε.

Το πλύσιμο, το άπλωμα, το σιδέρωμα των ρούχων ενός άλλου είναι μια μορφή προστασίας.

Κι η Στεφανία πιάνει, συχνά πυκνά, τον εαυτό της να καμαρώνει τον Κλεάνθη όταν τον βλέπει να φορά το καλοπλυμένο πουκάμισο, και η ποδιά, γύρω από τη μέση του, να είναι ολόλευκη… Αν και σε κάποιο σημείο μπορεί να έχει λίγο ξηλωθεί…

Κι η Στεφανία τότε από το καμάρι έπεφτε σε κάποια μικρή τύψη. Έπρεπε να μάθει να χρησιμοποιεί και βελόνα και κλωστή…

Ναι, κι αυτό, κάποια στιγμή, θα έπρεπε να μπει μέσα και στη δική της καθημερινότητα… Υπήρχε κουμπί σε μπλούζα της που είχε χαθεί κι η μπλούζα τώρα δε γινότανε να φορεθεί… Μα μήτε και να αγοραστεί μια άλλη στη θέση της – ούτε αυτό γινόταν.

Όλα αυτά ξεκίνησαν από τότε με το σακ βουαγιάζ… Η πρώτη εντύπωση κάπως έτσι ήταν. Μετά –όπως όλα έτσι κι αυτό– έγινε συνήθεια. Τις περισσότερες φορές κουραστική, βαρετή.

Αλλά…

Αλλά με το σιδέρωμα ίσως να ήταν κάπως αλλιώτικα όλα αυτά.

Εργασία μηχανική. Πράττεις χωρίς να σε απασχολεί το  τι κάνεις. Και τα πεντακάθαρα ρούχα έχουν άποψη. Σου προτείνουν αισιοδοξία.

Και μπορείς άλλοτε να χαζολογάς την τηλεόραση, άλλοτε να ακούς ραδιόφωνο… Άλλοτε –πιο συχνά– να αφήνεσαι σε σκέψεις δικές σου, σε σκέψεις που με λίγη προσπάθεια ίσως και να σε ταξιδεύουνε.

Τελικά όταν το κορμί ασχολείται με κάτι, ο νους θα πρέπει να το ευγνωμονεί. Τον απαλλάσσει, βλέπεις, από τις δικές του κοπώσεις.

βίντεο του βιβλίου εδώ 

βίντεο του βιβλίου εδώ

                                                                                         


Περισσότερα για το συγγραφέα μας εδώ

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ
ΓΙΟΎΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ