La cuna (Σκοτεινό σημείο) Πέτρος Κωσταράς
Σχέσεις…σχέσεις αγάπης, σχέσεις στοργής, σχέσεις φιλικές, σχέσεις ερωτικές… Σχέσεις που για κάποιους είναι ευλογία, ενώ για κάποιους άλλους, δοκιμάζονται καθημερινά, περνούν από μεγάλα κύματα και γίνονται μαθήματα που διδάσκουν, γιγαντώνουν και διαμορφώνουν την εντύπωση ενός ατόμου για την κοινωνία.
Πόσο δύσκολο είναι όμως, να κρατήσουμε τις ισορροπίες, να διατηρήσουμε τα ηνία μιας σχέσης, με βασική πηγή τροφοδοσίας την αγάπη, την κατανόηση και την αποδοχή; Πόσο καθοριστική είναι για την πορεία ενός ενήλικα, η αρμονική σχέση με την οικογένεια και τα πρόσωπα που την αποτελούν; Καταλυτική θ΄ απαντούσαμε, αφού η μικρή κοινωνία της οικογένειας, είναι ο δυνατότερος και ο πιο καθοριστικός τύπος σχέσης, αυτός, που θέτει τις βάσεις για την ομαλή ένταξη στην κοινωνία, για την δημιουργικότητα και την εξέλιξη του ατόμου.
Ένα θέμα πολυδιάστατο, ευαίσθητο, καθώς αποτελεί τον ορισμό της προσωπικότητας του ανθρώπου. Ένα θέμα, που διαπραγματεύεται με ιδιαίτερη πρωτοτυπία ένα νέο συγγραφικό ταλέντο, ο Πέτρος Κωσταράς στο νέο του βιβλίο με τίτλο «La cuna (σκοτεινό σημείο)» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Οι χάρτινες ηρωίδες είναι δύο γυναίκες, μάνα και κόρη, τελείως διαφορετικές μεταξύ τους, μ΄ ένα μεγάλο και αγεφύρωτο χάσμα γενεών να υψώνει τεράστιο τοίχος ανάμεσά τους και να ορίζει την μοναδικότητα του χαρακτήρα τους!
Η Άννα, η μητέρα, συντηρητική και ευαίσθητη, γεννημένη σ΄ ένα απομονωμένο χωριό, μεγαλώνει με αυστηρές αρχές, εγκρατής και καχύποπτη στις κοινωνικές της επαφές. Μετά από μία αποτυχημένη σχέση, αρνείται να συμβιβαστεί και να δεσμευτεί, παίρνοντας έτσι την αποκλειστική ευθύνη στην ανατροφή της κόρης της. Στον αντίποδα, η Κλαίρη, επαναστάτρια και διεκδικητική, έχοντας μεταξύ τους ένα χάσμα τριάντα χρόνων, ζει με πάθος την ζωή της με τη λέξη «όρια» ν΄ απουσιάζει παντελώς από το λεξιλόγιό της.
Προσπαθεί ασυνείδητα, να καλύψει το μεγάλο συναισθηματικό κενό, που έχει αφήσει στην ψυχή της, η παντελής απουσία της πατρικής φιγούρας και οι ατελείωτες ώρες μοναξιάς της. Δύο γυναίκες, μάνα και κόρη, είναι εγκλωβισμένες σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, ψάχνοντας απεγνωσμένα μία έξοδο, έρχονται αντιμέτωπες με τα δικά τους εσωτερικά σκοτάδια.
Παρελθόν και παρόν περιπλέκονται στην δίνη ενός στροβίλου, που φέρνει στο φως χρόνιες εντάσεις μέσα από χειμαρρώδεις αποκαλύψεις…. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Το κλίμα βαρύ, ενώ τα λόγια που ακούγονται,- ιδιαίτερα από την πλευρά της κόρης- είναι αιχμηρά, κόβουν και διαπερνούν την ψυχή, σαν λεπίδι. Μάνα και κόρη, παλιά και νέα γενιά συγκρούονται, βγάζοντας στην επιφάνεια καταπιεσμένα «θέλω», συναισθήματα που έχουν «καταπιεί», αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να εξαφανίσουν, συναισθήματα που δεν εκδήλωσαν ποτέ και βρίσκονται αραχνιασμένα στα υπόγεια της ψυχής τους.
Επιθυμίες, όνειρα, σκέψεις που δεν βρήκαν ποτέ διέξοδο, δεν βρήκαν τον κατάλληλο αποδέκτη, γιατί, ίσως δε συνάδουν με την εικόνα του «καλού παιδιού» ή έρχονται σε αντιπαράθεση με τα ηθικά πρότυπα της κοινωνίας. Δύο διαφορετικές προσωπικότητες, βρίσκονται στην έσχατη ανάγκη να συνυπάρξουν, σ΄ ένα περιορισμένο σκοτεινό χώρο, για αρκετή ώρα, εκφράζοντας τα παράπονά τους, μοιράζοντας τους φόβους τους, γνωρίζοντας αληθινά, -ίσως για πρώτη φορά-, η μια την άλλη, κάνοντας έναν προσωπικό απολογισμό, που τις φέρνει πιο κοντά στον εαυτό τους.
Ξεπερνούν τα όρια, βγαίνουν εκτός εαυτού, με λόγια «που σπάνε κόκκαλα», συνταράσσονται, σκανδαλίζονται, ωστόσο, υπάρχουν προοπτικές να συμφιλιωθούν, καθώς στην συνέχεια αισθάνονται πιο ξαλαφρωμένες και η μια βρίσκει «αποκούμπι» στην ψυχή της άλλης. Το σκοτάδι ξεδιαλύνεται και μία ηλιαχτίδα φωτός ξεπροβάλλει, αμυδρά στην αρχή, για να φωτίσει το δωμάτιο στην συνέχεια.
Πρόκειται άραγε, για μία δοκιμασία που η ίδια η ζωή υποβάλλει δύο «καταπιεσμένες» γυναίκες, για να έρθουν αντιμέτωπες με τον πιο σκοτεινό τους εαυτό, επιζητώντας μία λύτρωση, ή είναι άλλη μία αναπόφευκτη ρήξη, που ορίζει την καθημερινότητα των δύο αυτών γυναικών, βυθίζοντάς τες, αργά και σταθερά στην ανυπαρξία και σ΄ έναν θάνατο συναισθημάτων και βαθύτερων αναγκών;
Έχοντας βιώσει και προσωπικά, όλες τις εκφάνσεις αυτής της θυελλώδους σχέσης, μάνας-κόρης, με εντάσεις αλλά και τρυφερότητα, έχω μάθει ότι οι αμοιβαίες υποχωρήσεις και ο αλληλοσεβασμός είναι απαραίτητα συστατικά, έτσι ώστε και οι δύο να καταφέρουν να ορθοποδήσουν, διατηρώντας εκατέρωθεν την αυτονομία τους. Ένας χείμαρρος λέξεων και ένας λόγος που κυλάει ακατάπαυστα, είναι τα χαρακτηριστικά της γραφής του συγγραφέα.
Μία εξομολόγηση που διεισδύει βαθιά στην ψυχή και βγαίνει ορμητικά προς τα έξω με λόγια ωμά , με αλήθειες αιχμηρές, που πονούν, ενίοτε, με λέξεις χυδαίες και προσβλητικές, τις οποίες χρησιμοποιεί ο δημιουργός για να τονίσει ακόμη περισσότερο, το μεταξύ τους τεταμένο κλίμα και ότι τελικά, αυτά που τους χωρίζουν είναι πολύ περισσότερα από όσα τις ενώνουν.
Οι χαρακτήρες των δύο ηρωίδων είναι τόσο κοντά στην πραγματικότητα, που πείθουν με την αληθοφάνειά τους, κάνοντας τον αναγνώστη να ταυτιστεί μαζί τους, υιοθετώντας τις έντονες συναισθηματικές τους μεταπτώσεις.
Η «La cuna (σκοτεινό σημείο)» του Πέτρου Κωσταρά είναι ένα ψυχογράφημα που εστιάζει στο πιο σκοτεινό σημείο, σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές, στην οποία θα βρεθεί ο άνθρωπος σε κάποια στιγμή της ζωής του, σε σχέση με έναν άλλο άνθρωπο (εραστή, αδελφό, παιδί, σύζυγο) και στον αγώνα που χρήζει να δώσουν από κοινού, καταθέτοντας ό,τι τους πληγώνει, για να καταφέρουν, να ρίξουν το τοίχος οποιασδήποτε αντιπαράθεσης και ν΄ αναδυθούν στο φως….
Μπορώ να πω, ότι ήταν μία έκπληξη αυτό το βιβλίο για μένα, μου άρεσε και το συνιστώ σε όλους, όσους αρέσκονται να διαβάζουν ιστορίες που γράφει η ζωή, ιστορίες σκοτεινές που μας φοβίζουν, ιστορίες που χρειάζονται τόλμη και θάρρος για να σπάσουμε το φράγμα του φόβου και να εκτιμήσουμε την μοναδικότητα των ανθρώπινων σχέσεων!
Αναστασία Δημακοπούλου
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου