περισσότερα για το βιβλίο εδώ
«Η γεύση της ερήμου» δεν έχει τη γεύση, εκείνη, της άμμου,
άλλα έχει μιαν άλλη, παράξενη, αλλιώτικη. Κατά ένα περίεργο τρόπο έχει χρώματα,
χρώματα πολλά, χρώματα σαν εκείνα της Μέσης Ανατολής. Έχει μυρωδιές, μυρωδιές
σαν εκείνες των ναργιλέδων. Έχει και ήχους, ήχους αλλιώτικους, σαν τις φωνές
των μουεζίνηδων - που ακούγονται από τους μιναρέδες - και εκείνες των πραματευτάδων - στα ξακουστά
παζάρια της Ανατολής. Και έχει και γεύσεις, σαν εκείνη που ‘χουν τα γλυκάκια
της Δαμασκού, αλλά και σαν την άλλη, του ροδόνερου. «Η γεύση της ερήμου» είναι ένα
ταξίδι που όλοι ονειρεύτηκαν, αλλά ελάχιστοι μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν.
Ομολογώ πως, ενώ δε το περίμενα, ταξίδεψα μέσα από τις
σελίδες στα στενοσόκακα της Δαμασκού, στις στέπες της Συρίας, στην Παλμύρα,
στον Ευφράτη και ακόμη πιο πέρα. Και το ταξίδι αυτό περιελάμβανε και ανάγνωση
της ιστορίας του τόπου και μυστικά της πολύπαθης Συρίας και όλα εκείνα που
καταγράφονται σε μνήμες, και όχι σε χαρτιά, ή πολυκαιρισμένες φωτογραφίες.
«Η γεύση της ερήμου» είναι ένα βιβλίο στο οποίο ο μύθος εμπλέκεται
αριστοτεχνικά με την πραγματικότητα, και ενώ φαντάζει σαν μία ιστορία, αποτελείται
από τρεις (τουλάχιστον τόσες μέτρησα εγώ). Έτσι, με αφορμή την αληθινή ιστορία
της εκκεντρικής Τζέιν Ντίγκμπι, στο μακρινό 1853, ένα προγραμματισμένο ταξίδι
στη Συρία του σήμερα, ένα απρόσμενο ατύχημα και μία συγκυρία καταστάσεων,
φέρνει την Τζένη – κόρη ενός διάσημου Έλληνα ηθοποιού – στη Δαμασκό, μόνη.
Εκεί, σαν άλλη Τζέιν Ντίγμπκι -
ακολουθώντας τα βήματά της - βρίσκει το δικό της σεΐχη που την
παρασέρνει σε μονοπάτια εξωτικά. Ακολουθώντας την η Αμαλία - η μητέρα της – κρατώντας το μίτο της
Αριάδνης, αναζητά την έξοδο του δικού της λαβύρινθου. Και όλα αυτά σε μια Συρία
που αγωνιά για τo αύριο, σε μια Συρία έτοιμη να εκραγεί, σε μια Συρία, που με
τα θραύσματά της, πληγώνει και πληγώνεται.
Είναι προφανές – κρίνοντας από την πληθώρα των πληροφοριών
και των ιστορικών στοιχείων – πως η συγγραφέας έχει περπατήσει στους δρόμους
που περιγράφει με τόση γλαφυρότητα. Όπως επίσης πως έχει και γνώση, της
ιστορίας και των μύθων και της πολιτικής κατάστασης – που αν και αναλύει δεν
επιβάλλει την άποψής της. Οι χαρακτήρες-ήρωες - στα χέρια της - είναι άνθρωποι
απλοί, καθημερινοί, που κάνουν λάθη και ενώ δεν είναι εξιδανικευμένοι, «προσφέρονται»
στους αναγνώστες για ταύτιση.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω τα λόγια ενός Αμερικανού
εκδότη, ο οποίος ερωτηθείς για ένα
βιβλίο (όλως τυχαίως διαδραματιζόμενο στις ίδιες περιοχές) είχε πει : «Κι αν,
αλήθεια, μπορούμε να ξανακουβεντιάζουμε με τον εαυτό μας γλυκούς στοχασμούς,
χωρίς να ανιούμε, τότε γιατί να μην προκαλούμε συχνότερα το ξύπνημά τους με
τέτοιες γοητευτικές ιστορίες».
Ναι, «η γεύση της ερήμου» είναι αυτό ακριβώς. Μία γοητευτική
ιστορία!
Νικόλαος Χατζής για την ομάδα
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ
περισσότερα για τη συγγραφέα μας εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου