Γιάννης Καλπούζος
Η συγγραφική δεινότητα του Γ.Καλπούζου είναι δεδομένη, όπως και ο ακριβής τρόπος προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων που πλαισιώνουν την εκάστοτε μυθοπλασία του.
Στον "Ραγιά", διατρέχει, με την αφηγηματική μαεστρία που τον διακατέχει, μία χρονική περίοδο, η οποία αρχίζει προεπαναστατικά το 1816 και ολοκληρώνεται το 1829.
Πάτρα, Τριπολιτσά, Ναύπλιο και Μεσολόγγι είναι οι τοπικοί "πυρήνες" των πολεμικών συγκρούσεων που αναφέρονται. Αναπλάθει, ο λογοτέχνης, γεγονότα χωρίς να εξιδανικεύει πρόσωπα για ανύπαρκτες αντρειοσύνες. "Χτίζει" προσεκτικά χαρακτήρες, απλούς ανθρώπους του λαού, ήρωες, πλασμένους από γήινα υλικά, όπως ο κεντρικός χαρακτήρας της μυθιστορίας, ο Αγγελής! "Σάματις ήξευρε και καθένας μας τί θα πει πόλεμος;(σελ.97) "Εξιστορώ μονάχα αυτά που έζησα και κατά πως τα νογάω"(σελ.98). "Μήτε τί ακριβώς σήμαινε λευτεριά νογάγαμε. Άμα γεννηθείς δούλος, θαρρείς πως πρέπει να υπάρχει ο αφέντης κι εσύ για να τον υπηρετείς.(σελ.102-103). "Γκρεμίζει" θεωρούμενους ήρωες που φιλιώνουν με εχθρούς, κάνουν συμμαχίες που στοχεύουν σε συμφέροντα και δημιουργούν αρρυθμίες στις κοινωνικές τάξεις και στα πολεμικά στρατόπεδα.
Ορμώμενος από την Πάτρα, ο Αγγελής, μπαίνει από τα μικράτα του στη δούλεψη του Τζίγνου, ο οποίος πουλούσε λογής λογής πραμάτειες ταξιδεύοντας από τόπο σε τόπο. Συναντάει ένα ορφανό Τουρκόπουλο, το παίρνει στη προστασία του και γίνεται πιστός του φίλος καταρρίπτοντας τα στερεότυπα της διαφορετικής φυλής και της θρησκείας. Γνωρίζει τον έρωτα της ζωής του στο πρόσωπο μιας Εβραιοπούλας, την οποία μετονομάζει σε Κερασία, και υπόσχεται να πορευτεί μαζί της όλη την υπόλοιπη ζωή του!
"Ποτέ δεν σταματούν οι στράτες. Κι εμείς είμαστε δω για να τις περπατούμε".(σελ.177).
Προσπαθεί να ισορροπήσει την προσωπική του ζωή με τις επιταγές της πολύπαθης πατρίδας για αγώνα μεγάλο, επανάστασης. Αφουγκράζεται τους πατριωτικούς σφυγμούς της καρδιάς του και ρίχνεται στη "φωτιά" του πολέμου με κάθε κόστος. Τσουρουφλίζεται, αλλά αντέχει και καρτεράει ελπίδα για λευτεριά. Απαντιέται με κοτσαμπάσηδες, προεστούς, φιλικούς και καραβοκύρηδες της Ύδρας και των Σπετσών. Αντικρίζει με δέος τα εμφύλια πάθη να μαίνονται και τις ντόπιες "φαγωμάρες" καλά να κρατούν. Αντιλαμβάνεται ότι τα "γρόσια" ανοίγουν πόρτες και κλείνουν στόματα. "Δεν μ αρέσουν τα καπετανιλίκια, όμως στοχαζόμουν ότι αν δεν βάλουμε όλοι πλάτη θα χαθεί η πατρίδα".(σελ.346).
Και καταλήγει: "Κείνο που έμαθα είναι πως, όταν ρίχνεσαι με το τουφέκι και το χαντζάρι στη μάχη, είσαι έτοιμος ν αποθάνεις, κι αυτό θα πει πως πια δεν θέλεις να είσαι ραγιάς.(σελ.512). "Θέλω να μην είμαι ραγιάς σε κανέναν…….ραγιάς σε τίποτα"(σελ.514).
Αυτή την παρακαταθήκη αφήνει στις επόμενες γενιές ο λογοτεχνικός ήρωας. Ένα αποτύπωμα που ευθυγραμμίζει τα πιστεύω του με τις πράξεις.
Διαβάζοντας τον "ΡΑΓΙΑ", δεν διαβάζει απλά ο αναγνώστης ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Δεν τροφοδοτείται μόνον με ιστορικά στοιχεία. Μέσα από την μυθιστορία, μεταγγίζονται απερίφραστα συναισθήματα και ζει καταστάσεις που κινητοποιούν την σκέψη και το νου. Φόρος τιμής στους αγωνιστές του ‘21 το βιβλίο αυτό, φίλες και φίλοι μου!
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου