Το τηλεφώνημα που δεν έγινε, Ίκαρος
Απόστολος Δοξιάδης
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία του καλοκαιριού. Xρησιμοποιώ αυτό τον χαρακτηρισμό, επίτηδες, επειδή κι αυτή τη φορά ο δημοφιλής συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης φρόντισε να μας εκπλήξει, όπως συνέβη στο παρελθόν είτε με το μαθηματικό μυθιστόρημα «Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκολντμπαχ», είτε με το «Logicomix».
Αφορμή για το καινούργιο του δημιούργημα, όπως μας πληροφορεί και ο ίδιος, στάθηκε ένα τυχαίο γεγονός, ο θάνατος ενός παλιού του γνωστού, μια γνωριμία προερχόμενη από το παρελθόν του. Έτσι, ο συγγραφέας, στο πλαίσιο του θρήνου, θυμάται διάφορες λεπτομέρειες σχετικά με αυτό τον άνθρωπο και την μεταξύ τους σχέση. Μέσα σ’ αυτό το χρονικό πλαίσιο, μαθαίνουμε παράλληλα για την παραμονή του έφηβου Αποστόλη σ’ ένα οικοτροφείο στην πόλη της Ουάσινγκτον πίσω στο μακρινό 1968, με απόφαση του πατέρα του, του γνωστού αρχιτέκτονα και πολεοδόμου Κωνσταντίνου Δοξιάδη, την έπειτα χαρτογράφηση της πόλης, , ειδικότερα στην περιοχή του Τζορτζτάουν προκείμενου να γεμίσει τις κενές ώρες και την τεράστια επίδραση που άσκησε πάνω του η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος, όλα αυτά πολύ πριν μπουν στη ζωή του για τα καλά τα μαθηματικά. Αποκορύφωμα της παραμονής του εκεί, μαθαίνουμε ότι ήταν η δημιουργία μιας μικρού μήκους ταινίας στο πλαίσιο ενός σχολικού διαγωνισμού και οι διακρίσεις που έλαβε γι’ αυτήν. Όλες αυτές οι θετικές αναμνήσεις επισκιάζονται όμως από ένα συμβάν με τον πατέρα του, το οποίο ήταν βαθιά θαμμένο μέσα του όλο αυτό το διάστημα, αλλά ήρθε ξαφνικά στην επιφάνεια.
Αν και το θέμα αυτό, εμφανίζεται συχνά θα λέγαμε στον κόσμο της λογοτεχνίας, ο συγγραφέας κατορθώνει να δώσει μια διαφορετική οπτική, έναν πολύ πιο προσωπικό τόνο. Χρησιμοποιώντας έναν άκρως αποκαλυπτικό λόγο, γραμμένο περισσότερο ως έναν εσωτερικό μονόλογο σαν μια εξομολόγηση απέναντι στον εαυτό του, σαν αυτούς που έκανε ο αγαπημένος του Μπέκετ, και με μια γραφή κοφτή απαλλαγμένη από κάθε τι περιττό, παρακολουθούμε με κομμένη ανάσα τα διάφορα συμβάντα – επεισόδια της ζωής του, τόσο στην αμερικάνικη πρωτεύουσα ως έφηβος, όσο και ως ενήλικας στο τώρα. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται μ’ έναν πολύ επιδέξιο τρόπο μια μυθοπλασία που αναδεικνύει ακόμη περισσότερο τη λεπτομερειακή παράθεση διάφορων πτυχών της προσωπικότητας του ή τις κρίσεις του για διάφορα οικεία πρόσωπα, καθώς και τις αυτοψυχαναλυτικές παρατηρήσεις του εαυτού του. Έτσι, οι ζωντανοί χαρακτήρες, η ζωηρή αφήγηση και οι συνεχείς προσωπικές αποκαλύψεις κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Μπορεί, τελικά, μια άκρως προσωπική εξομολόγηση σχετικά με περασμένες και ξεχασμένες αναμνήσεις ή η ποιότητα μιας φιλίας να δημιουργήσει σασπένς; Ναι, ο Απόστολος Δοξιάδης μπόρεσε πολύ εύκολα σαν σπουδαίος λογοτέχνης που είναι.
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου