ΖΩΝΗ 5 - Ειρήνη Βαρδάκη
Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
"Άνοιξα τον υπολογιστή μου και χωρίς να έχω τίποτα κατά νου, έγραψα μια πρόταση… «εδώ απαγορεύεται η θλίψη». Έτσι απλά γεννήθηκε όλη η ιστορία."
Καλώς ήρθατε στην ΖΩΝΗ 5. Εδώ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ... ...η θλίψη και κάθε της έκφραση... ...το δάκρυ και το μαύρο χρώμα... ...ο πόνος και η μνήμη του...
Η ιστορία μιας γυναίκας, μιας μαμάς, της Λίζας, που δεν διστάζει να συμμαχήσει με τον διάβολο με κάθε κόστος και να περάσει στην ΖΩΝΗ 5 για να βρει το παιδί της, τον Άλεξ. Αρκεί να μην δακρύσει, να μην λυγίσει ό,τι κι αν αντικρίσουν τα μάτια της. Και ίσως να τα καταφέρει...ίσως μπορέσει να τον σώσει...
Η Ειρήνη Βαρδάκη γράφει για μια κοινωνία που μαστίζεται από κατάθλιψη και μαζικές αυτοκτονίες, που εξαπλώνονται σαν επιδημία σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Λευκός Στρατιώτης αναλαμβάνει την εξουσία και απαγορεύει κάθε αρνητικό συναίσθημα, ο,τιδήποτε φέρνει δάκρυα και θλίψη, ο,τιδήποτε προκαλεί πόνο. Χαρά και χαμόγελα δια της βίας και απαγόρευση κάθε μορφής ελευθερίας. Μια κοινωνία με τον στρατό να αποφασίζει για την ζωή και τον θάνατο και ειδικές ομάδες αυτοκτονιών να μαζεύουν πτώματα από παντού.
Άνθρωποι πιόνια, χωρίς επιλογές, μοιρασμένοι σε Ζώνες. Η Ζώνη 5 η πιο επικίνδυνη, η πιο τρομακτική. Η κόλαση. Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης με ενήλικες και παιδιά χωρίς ονόματα, μόνο με νούμερα. Ακρωτηριασμένες ψυχές χωρίς λογική και συναισθήματα, χωρίς προσωπικότητα. Ανάμεσά τους ο Άλεξ...που προσπαθεί να καταλάβει...που του λείπει η μαμά του...που προσπαθεί να μην ξεχάσει...που "ουρλιάζει η ψυχή του όλα τα γιατί του κόσμου".
Ένα εφιαλτικό σκηνικό που δυστυχώς δεν απέχει πολύ από την σύγχρονη πραγματικότητα. Η μάστιγα της κατάθλιψης, η ανθρωποφαγία και ο κανιβαλισμός που βασανίζουν όλους όσοι ζουν στη Ζώνη 5, είναι σημεία των καιρών μας σε επικίνδυνα επίπεδα. Ο φόβος, η ανασφάλεια, η ύφεση, οι απαιτήσεις της καθημερινότητας και οι υποχρεώσεις της, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τα λάθος πρότυπα μίμησης που προβάλλουν, έχουν "φορτώσει" μικρούς και μεγάλους με νευρώσεχαααις, διαταραχές, άγχος και κατάθλιψη. Η ελευθερία έκφρασης συναισθημάτων και επιλογής τρόπου ζωής σχεδόν "απαγορεύονται" προς αποφυγήν χλεύης και αρνητικών σχολίων.
Η συγγραφέας, με τρομακτικό και σπαρακτικό τρόπο και ταυτόχρονα συγκινητικό και τρυφερό, μας παρασύρει στην Ζώνη 5 και κάνουμε δικές μας τις σκέψεις και τα συναισθήματα των ηρώων της. Η αγωνία κι ο αγώνας της Λίζας για να παραμείνει ψυχικά υγιής για την ίδια και για τον έφηβο γιο της, δεν απέχουν πολύ από τα άγχη των σημερινών γονιών για όλα όσα απασχολούν και στενοχωρούν τα παιδιά τους. Είναι μια ιστορία δύσκολη, που διαβάζεται με έναν κόμπο στο στομάχι, που γίνεται λυγμός που στέκεται στον λαιμό και σε πνίγει και στο τέλος ανάγκη και επιθυμία να πάρεις μια μεγάλη αγκαλιά τον Άλεξ. Ένα δυστοπικό ψυχολογικό θρίλερ, τολμηρό και ριψοκίνδυνο. Ένα ακόμη "παιχνίδι αποπλάνησης για αναγνώστες με απαιτήσεις", όπως η ίδια χαρακτηρίζει τα βιβλία της. Ο λόγος όπως ήταν αναμενόμενο εξαιρετικός... "βαρδάκειος"... Κάθε βιβλίο της καλύτερο από το προηγούμενο.
Ειρήνη μου, να έχεις πάντα όρεξη και έμπνευση να γεμίζεις λευκές σελίδες με τις ιστορίες σου, να τους δίνεις ζωή και να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου να κερδίσεις σύντομα και το αναγνωστικό κοινό του εξωτερικού. Και κάτι από τα πολλά που έχω σημειώσει... "Μοναξιά δεν είναι εκείνος που φεύγει...Μοναξιά είναι εκείνος που φεύγει χωρίς αντίο."
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου